Alle inzendingen, jaar 2005, week 42

We hebben vaak zo’n moeite te zijn zoals het hoort doen wat men verwacht en binnen het sociale scoort We richten ons naar buiten van binnen nooit gezocht een onbegrepen beklemming volgt ons bij elke ademtocht Ik las een citaat dat mij als een lichtflits doorkliefde ‘God, bespaar ons het verlangen naar goedkeuring, waardering en liefde…

wie leest mijn dromen nog na ’t afknakken van de tak in volle bloesem van vroege herfst verbannen naar een woordengraf…

Ze krast zich open met elk voorwerp wat binnen handbereik ligt, tot bloedens toe. Ze verwond zich, tot bijna op het bot, heeft echter niet in de gaten dat ze niet de enige is die hierdoor pijn lijdt. Haar omgeving staat machteloos aan de kant, het is een schreeuw om hulp, die eindelijk wordt gehoord. De hoop dat de behandeling zal slagen…

Het kan niet, Marilena, Denk aan wat ik heb gezegd Het mag dan prachtig klinken, maar ze menen het niet echt. Ze doen hier veel met woorden Valse lucht is zeer in trek Maar aan daden, Marilena, is een hopeloos gebrek. Geloof me, Marilena, maar een meisje zoals jij zou het nimmer overleven in zo'n kille maatschappij Waarin macht verkeerd…

Probleem voor Gluten naar men weet is dat lang niet ieder van ze eet Waar zij hangt plakt of klit in tijd ligt aan haar beklev’rige vastigheid d'al dan niet gemankeerde snelheid waarmee zij door ‘t darmkanaal glijdt Hoe snel rank of teer kan ik u dus niet raden maar een Glutentje meer is nimmer te versmaden…

Het huis heeft gekalkte kamers breekt in splinters altijd zelfs zomers woont er bij tijd en wijle een dichter hij belt nooit en zingt nog minder in de geheimzinnige afstand openen zich blauwe luiken als een muze ontlokt zij zijn gedachten buiten ver van waar bestendigheid de dag kan bevlekken…

het vraagt om aandacht maar ik weet niet wat struikelend miste ik het zichtbare deel van niets zelden komt dat voor want de zon gaat op voor niets niet op mijn ogen branden op het net gefocusd op wat was wat is geweest herinneringen zijn mijn zwarte gat breed cirkelend in kolking en dan weg het licht mijn geest vergeet…

Onderbewustzijn prikkelt gedachten hersenfunctie verstoord onzinnige bedenksels pijnigen mijn verwarde hoofd Ik had het mezelf toch beloofd Maar realiteit en dromen botsen eens te meer probleem oplossend denken hoe kom je aan zo'n antwoord Ik had het mezelf toch beloofd Gevoel en verstand het is nooit eens gelijkstand dus blijf…

verdriet en zielenpijn zwaartekracht van 't leven huiveringen vertaalt het zijn geen lieflijke zinnen vroeger is razend stilte in weerloze ogen getekend voor 't leven maar wilskracht waakt de stilte van mijn ziel tracht gedachten te overmeesteren dagen zijn nu grauw en grijs maar straks op de grens van alle dromen worden ze…

fantoompijn voelt mijn rechterhand zoekend om zich heen is zo vertrouwd mijn verstand stuurt geen zenuw aan laat staan een spier - spastisch conclaaf- buigt zich zo om rede ratio zwerft alleen er is meer gesneden dan nodig leek…

in het Glutenland van Cactus en Papaver ziet men zon of ziet men zon niet feitelijk ziet de Gluut zon als maan in nevelen sterren wazig en van verre alles zweeft draait beweegt alleen de mens oh hoe draaierig staat stil uren eeuwen minuten tijden in rekening worden niet bekeken door Gluten anders dan als dom mensen gereken…

Als aan de minimum eis: onsterfelijkheid, eeuwige jeugd zonder lichamelijke of geestelijk ongemakken, voldaan is, zouden we er eens over kunnen praten of het de moeite waard is je ergens voor in te spannen. ------------------------------- uit: 'Gedichten 1939-1998', 2000.…

Vanmorgen reed ik van huis en een brommer sneed mijn auto op een haar de coureur, jong gespuis begon te schelden en riep “ik sla je in elkaar” Van verbazing stapte ik uit het was toch hij die mij niet zag maar hij balde zijn vuisten sloeg zijn helm tegen mijn ruit met een sadistische lach Getracht hem te kalmeren maar…

haar naam begint vooraan het alfabet mijn naam begint met een zet het vormt een reden om samen te zijn zij is de druif en ik ben de wijn ik ben de dichter-fotograaf en lul maar het begin en eind de dingen aan elkaar geen suiker, bitter zoet en aspartaams vul jij me op, jij bent de uren gaans…

jij was mijn havik ik jouw prooi je ogen licht fixerend dodend mooi je greep mij toen ik kwetsbaar was mijn wil gebroken maar nog lachend naast je zat jouw ogen lazen regels wit die zwart het rood van liefde geven ik wilde langer blijven om met jou een echt gedicht te schrijven je bent gevlogen mond met warmend rood ik reed naar…

ik schreeuw naar de zomer wil bloemblaadjes rapen jouw wang doen rusten in mijn hand onder de maan leg ik een spiegel wil sterren voor je raken maar de hemel valt in stukken wanneer een rimpel beweegt mijn vingers scheuren langzaam de rand van de lente, rozen zijn nog onooglijk klein ik sleep het zomerlicht tot in mijn buik, streel…

pap, soms vraag ik me af hoe het met je gaat en hoe het is daarboven.. Speel je daar ook piano? Lees je de donald duck? Eet je daar ook nasi en is de printer ook wel eens stuk? pap, ik zou graag willen weten hoe het daar nu is en ik wil je even zeggen dat ik je ontzettend mis!…

Het culturele erfgoed van die Fransen gaat bij voorkeur stijlvol door de maag. Ook paté van lever eet men graag van vetgemeste eenden en van ganzen. Niet enkel La Bardot, die ervan gruwt, krijgt nu dat erfgoed door de strot geduwd.…

Je omhelst me stevig ‘dit gaat even pijn doen’ en schroeit met salpeterzuur jouw hart in het mijne zorgvuldig, teder, zacht leid je diepe groeven door de grauwe korst van neergeslagen jaren waar ook m’n ziel lijdt onder de verzengende warmte waarmee het dieprode wordt ontzet en een vergezellend temperament geëtst, om jou, op gepaste…

Een minuut houden we stilte, Zodat iedereen erbij stil zal staan. Dat iemand zo ongelukkig kan zijn, Dat hij besluit niet verder te gaan. Maar wat is een minuut, Op een mensenleven? En hadden we die minuut, Niet eerder moeten geven?…

een druppel valt het is mijn laatste traan bij het koude witte laken de spitse neus prikt een landschap in het uitgestrekte oog in oog met verleden tijd bevroren in een verloren strijd mijn gevoel lift op; hij was een echt mens mijmer ik dat zeg ik altijd bij het overschrijden van de aardse grens ik draai om verlaat wat…

Ik ben de zandkorrel tussen je knarsende tanden, de kruimels in je bed, het vlekje over je ogen wanneer je te lang de zon bewonderd hebt. Maar ben ik klein of gewoon heel erg aanwezig, wil je zijn waar ik ben of ben je blij dat ik dichter bij ben waar je gemakkelijk aan mij kan raken.…

Schrijf vandaag zeg jij over de naaktzadige de blauwe lipbloemige de afdruk van geuren het gezicht dat ontroerd over hoe mijn handen jou ontdekken het blote spelen in de schemering hoe gulzig je uit mij eet en jij zingt in mijn slaap Schrijf vandaag zeg jij hoe we vochtig liggen te zoenen strelen hijgen bijten in eenzelfde blindheid…

De kou begint weer trekkend door heel mijn lijf lief kun je mij warmen?…

je ziel, voorgoed een plek van vrede de leegte, verzoend in stil berusten je naam, een zachte melodie (okt. 2003-2005)…

De weg verloren, maar zonder zorgen Een uitweg leek een plaag Je lijk net niet geborgen Het verdiende nooit gekregen pak slaag De angst van weer een morgen Geen voedsel in de maag Wanneer je van minuut tot minuut leeft is het leven traag De vechtlust niet langer zichtbaar, te verborgen Het duister is als een deken om je heen Kan de maatschappij…

Gaat heen en vermenigvuldig De gedachte zit bij een ieder ingebouwd Ik blijf echter zorgvuldig Er is genoeg gerouwd Het voelt met haar heel vertrouwd Ik ben nog te levendig Te jong voor een jong, te oud voor ieder voor zich Ik geniet de vrijheid die nog niet benauwt Ik wil geen teer leven in mijn handen De verantwoording van het vormen…

De stilte stijgt naar het hoofd Het einde niet in zicht Van elke vorm van vrijheid beroofd Achter gesloten deuren komt geen bericht De ogen gesloten, niet langer verlicht Het waakvlammetje langzaam gedoofd Geen actie die nog looft Geen uitgang waarvoor je zwicht Gevangen in vergetelheid Van je eigen schaduw het spiegelbeeld Niet langer…

De nachtwind streelde het waterdak. Gelijk een kam het kroos strijkt. Strak. Het oog verrijkt. De donkergroene en zwarte vullingpracht Van deze natte bosbonbon Verhult zilverkleurige larven van de nacht. Het maanlicht spiekte door het wolkendek. Zoals een knipoog de weg verkort. De waterspiegel lekte verrast, wat gek. De oever van de zomer…

Hoe ziek zit het menselijk brein in elkaar hoe krankzinnig lopen hersengolven wanneer opnieuw een paard, drachtig en wel, zo gruwelijk te grazen wordt genomen dat beiden sterven. Hoe verknipt zit een mens in elkaar, zeg het me, maar als paarden konden praten….…