Alle inzendingen, jaar 2006, week 30

ik stond waar je staat zag witte nevels de mistige horizon kussen in de koude stilte van morgen voelde hoe onze banden braken toen jouw ogen mijn waarheid raakten doodlopend trok ik mijn cirkels recht kwam dwalend hard op mijn bek terecht woedend trapte ik jou van mij af terwijl ik nog altijd veel om je gaf verstikkende liefde…

Alleen de liefde kan mij redden Maar ook voor haar heb ik afgedaan - Ach, is de gedachte Ik lach om vlinders in mijn buik Crush on you – een lugubere clou Ridicuul haast, maar literair En passievol vooral Ach, zijn we niet allemaal levensmoe ’T is toch ook niet spectaculair Iemand met een arm om me heen Nu ik de spuit gebruik…

Een jeugdige Française is onlangs gevallen Voor de verleiding van een nieuwe drug Zij zocht stiekem haar opperste geluk Dankzij PDCB in mottenballen. Gebruik van de wc-eend dient gestaakt Straks blijkt dat beest ook nog verslaafd geraakt.…

Groningen's binnenstad viert weer feest Haagse kroon voor gastvrije open inrichting Boterdiep Spilsluizen Soephuisstraat Uurwerkersgang richting Wipstraat Reitdiep Papengang Gedempt Nieuwdiep het diepst gaat nog het Lopendediep treffende namen om te bekronen met de stadjers als mollemonen de jury heeft echter vooral gemeten op het vorig…

de straat bloedt huilend haar stenen hart ligt open en bloot als de eerste dag haar prilste fundament gelegd beklaagt ze het gebrek aan respect voor een weg die zij elke dag weer aflegt de rotzooi aan haar randen verdrijft de droge geuren steriele zachtheid ten dienste van wel zeker iedereen maar niet de sluikse storter haar witte stukjes…

knipper klapwiekende wimpers steken het glazen en dolgeslagen sloepje over achter de dijk huilt gegroefde huizenbaksteen bosjes nutteloos witte mascara over het bestofte bladerpad de overschaduwde jongen schept zijn pollen vol houdt het omhoog ziet het licht enkel in stukken vallen noemt het water toch bewoog niets dan de zon en…

ik wil stormen om de wind te kluisteren die dwarrelt vlaagt en fluistert in en om me heen wil snijden als een mes een zwaard gewet op scherp gekarteld in tweezijdig zijn met aangepunt venijn wil branden om de zon te verzengen met hete passie van kracht tomeloze hitte van vurige macht wil huilen met golven verdriet zeeën van…

Na de gloeiende hitte een groene olijftak, teken van hoop; het begin en het einde: de zon en de roos kleuren de dag, regendruppels... Hoe kan het licht breken eer de dag begon? Hoe kan de roos geuren zonder de zon? Hoe kan iets eindigen eer het begint? Hoe kan iets er zijn eer het er is?…

met zand, water en een spade warm geworden door de zon of je hand scheppend op het misplaatste strand werd jouw enigheid geboren maar je armen kozen voor zee en zich steeds weer krommende lijnen eindes bestonden slechts uit stof…

Ik ben er ingestonken als de eerste de beste Ik ben er ingelopen alsof ik niet beter wist Ik ben er ingetuind met open ogen En ik deed het allemaal zelf. Gewoon een simpel spelletje met je telefoon Probeer om de vierde beller te worden heel gewoon, en als je dat dan eenmaal bent toets dan je nummer in. En eindelijk wás ik de vierde beller…

je zit zo diep in mij zó.... diep ik wist niet dat de ruimte in mij zo groot was ik hoor je stem echoën in het heelal dat in mij geen grenzen kent ik zoek je, weet niet waar je bent ja, je naam "hier rust ....." maar hier vind ik je niet een onzichtbaar schilderij spiegelt jou in mijn hart ik geef de bloemen water, liefde was jij…

Over de lust voor het leven heb ik nagedacht hoe bedwing ik de tranen zo dat zij in hun kommen blijven wanneer het verdriet in aderen danst en zelfs het hart weet niet hoe stoppen met denken voor het moment om mijzelf te kunnen redden wanneer niets te redden valt en redeneren te zwak is als het theelicht in de duisternis van het hart…

“Voorzichtig zijn”, zegt moeder tot haar jongste Bij elke kus kijkt zij hem dringend aan Hij gaat per fiets door druk verkeer naar school toe Ze zwaait hem na, ze moet hem laten gaan… “Voorzichtig zijn”, zegt moeder tot haar puber “Doe niets wat jou of wat een ander schaadt” Hij wuift haar woorden weg terwijl hij gaat Luid toeterend verdwijnt…

waar elke angstkreet zich aan mijn lichaam bindt en met mij de nacht ingaat staar ik steeds kinderlijk klein naar een ontwakende vrees in verzegelde ribben ik zoek godvergeten woorden op mijn onbewogen mond daar waar ik het sterven leerde in ontzielde meisjeshanden en het opgedroogd onzuiver bloed staren mijn beroofde wimpers naar…

Een Franse tweeling moet dringend afkicken en nooit meer in de kleerkasten spelen want het kwam telkenmale tot kwelen over wie aan de mottenbal mocht likken roem wacht nu de toxicoloog die vond waarom de wietmot die balgeur weerstond…

mijn oor op het woordenboek geluisterd of de woorden eenzaam zouden zijn of juist niet zo dichtgeslagen op elkaar dacht even een knisperen te horen en een zacht en regelmatig kloppen waarop de woorden zouden dansen vanzelfsprekend dicht op elkaar…

van heel dichtbij heb ik je pijn gezien zo gaat dat,geeft niet zei je zachtjes tegen mij je ogen waren jachtig bewegingen te snel stilte had je niet als vriend onrustig was je wel praten hand in hand wij tweeën op een eenzaam strand we wilden verder samen uit het leven op los zand jij was lucht voor hen ze negeerden je volkomen…

de herinneringen dringen steeds meer mijn leven naar een verleden, onaantastbaar streef ik naar het heden word ik naar morgen gedreven en zal mijn mond van oude dingen zingen.…

Prachtige vrouw, je ogen zijn donker. ´s-Avonds, wanneer je in de verte staart lijken ze op diepe bronnen waaruit op mysterieuze wijze de nacht over akkers, wouden en steden vloeit, de aarde bedekkend met een zee van duisternis. Zó donker zijn je ogen, mijn licht.…

De man die ieder hitje orkestreerde De Kruidvatkoning van de popmuziek Die met zijn potpourripureetechniek Elk origineel tot pulp egaliseerde Hij zegt ons nu na lange tijd adieu Hij gaat en wat ons rest dat is Rieu…

Papier, een pen, hier buiten schrijven het marmer van de tafel koel en zo geschikt als onderblad de straatlantaarn geeft licht genoeg om koelte vast te leggen want vóór de buien uit vakantieland wordt alle warmte weggeduwd dus alleszins aanvaardbaar is mijn glas pastis met ijskoud water en wel: binnen mijn handbereik over de Singel klinkt…

zelfs niet in twee zoals het een ei zou betamen, neen onevenwichtig gebroken vind ik de schelp bij de haag als voortijdige geboorte van een dood…

vandaag ligt weemoed aan de voet van mijn diepst verstopte bergkam mijmer ik langs de ontstane rivieren die de rug in alle koelte verlieten nu leiden ze naar een warmtebron waarin ijsbloemen zeepbellen zijn doorlopend sta ik stil bij de tweesprongen die mijn verstand en hart verscheurden geen denkraam verstond het tikken geen glas maakte…

het onzinnige was er net zoals hij op stijve benen om nee te zeggen tegen geweld het afbreken, aftuigen en vernielen van wat mensenwereld zou kunnen zijn wordt hij nu vermeld en binnenkort waarschijnlijk ook geteld als slachtoffer van zichzelf verkeerde plaats, verkeerd verbonden en onomwonden ook als vergissing een mens onder de soorten…

Hoe kan iets er zijn eer het er is? Hoe kan iets eindigen eer het begint? Hoe kan een roos geuren zonder de zon? Hoe kan het licht breken eer de dag begon? Regendruppels kleuren de dag, de roos en de zon, het einde en het begin; tekens van hoop, groene olijftak na de gloeiende hitte.…

Lang geleden vertrok ik zoekend naar het waterrijk moeras van vergetelheid om zonden en fouten van mij af te spoelen en voor even weg te zinken in het niets maar deze illussie bleek voor mij niet te werken totdat jouw hand mij omhoog trok en jij mij vroeg waar was jij twintig jaar geleden?…

Ik vang mijn hoofd nog net tussen de kussens zo zwaar de zomer op mijn netvlies rust. Zo even nog toen ik mij zwalkend naar de keuken toog de koelkast open-boog en met een glas ijskoud glibberend tussen mijn vingers met een geluidloze schreeuw want het is te warm om woorden te verspillen. Straks stroomt het hongerige leger muggen…

zacht zijn gedachten strelend fluweel langs pijn van je dagen verloren hoeveel zout in je tranen het stille verdriet geef jij als vertrouwen in handen verbergen willen we niet herinnering van gisteren is pijn van vandaag liefde is morgen we kussen de toekomst geluk met een glimlach nietwaar…

Adem ten leven, vuur en licht, liefde, vertrouwen, Aangezicht, hoop op een toekomst, zachte bries, fluisterend spreken, teder gebaar, stem die ons thuisbrengt, woorden waar, licht in de morgen, avondrood, weg naar het leven, door de dood, vriendelijk teken, golvend visioen, nooit echt te grijpen, hier te doen.…

Veel heb ik gezworven, verre landen doorkruist. Mijn leven riskerend, reizend door berg en dal. Hier sta ik dan wachtend op m'n laatste reis, niet wetend wat er komen zal. Ooh edele zeeën, door schone rivieren gevoed Ooh waarde aarde, toon mij uw gemoed. Mijn leven geleefd, mijn paden bewandeld. Ontberingen doorstaan, beproevingen beproefd…