Alle inzendingen, jaar 2006, week 31

In het vroege ochtendlicht op het verlaten Castricumse strand liep een eenzame man gebogen zijn hoofd denkend aan haar voetstappen die hij nu naast zich mist een enkele druppel zeewater die de wind op zijn gezicht heeft geblazen vertaalt de droefheid van zijn dagen en toch als hij even omhoog kijkt toont hij het begin van een voorzichtige…

ik schets je wel in mijn gedachten met lila ondertonen tussen ‘t groen laat wind tussen de bladeren dwalen op zoek naar ongeschreven wetten regels vraag ik even te wijken om het zicht niet te belemmeren laat grijze achtervolgingen maar eigen keuzes maken mijn leven draagt meer kleur dan nachtlicht kan verdragen door de dagelijkse openhartigheid…

Met Fries en Gronings en ook met het Drents Zelfs met het Zeeuws lijkt het welhaast gedaan Steeds minder mensen die die spraak verstaan Dat geldt ook voor het Brabants en het Twents. Het Limburgs lijkt de dans nog te ontspringen Maar, Limburgers die spreken niet…die zingen.…

de pop kan praten en zij voelt zich weer moeder als was zij weer jong…

m'n oude vriend moest leunen op z'n stok ik ging vermoeid op mijn rollator zitten er klepperde een koor van kunstgebitten hoe wreed is toch de rondgang van de klok en toch ... en toch ... we voelden ons kiplekker we zagen voor de laatste maal Mick Jagger nog één keer naar de Stones ...…

langzaam herleef je, mijn hartediefje wanneer ik je teder in de ogen kijk je mondje hervleest zich tot verlegen glimlach je kuiltjes verdiepen, je stugheid verdwijnt je frons vlakt zich uit en verzeemt zienderogen wijl stilaan een tintel aan je blik ontspringt je wimpers en neusje verraden ontluiking sluiten de driehoek die zich punt in jouw…

’s Ochtends vroeg komt de mist aan mijn deuren huilen van wie hier toch in ontbreekt. Zijn plingelende snik en kopstoot tegen de muren en nog antwoord ik hem niet. Verdriet om wat er niet is, is enkel het vervuilen van je eigen humeur. Plots is ook de schriele lentezon overtuigd hiervan en zingt even door de longen van elke kleine mus of merel…

onder de granieten boog ontvlucht een streepje lucht de vroom gedempte stilte hier wordt gefluisterd in diverse talen verhaald over peilloos leed zo vreemd dat het onherkenbaar wordt geen deel van oorspronkelijk leven wordt asiel gezocht in gewijd het woord devoot opzij gelegd voor de dood iedereen gelijk bespaart men zich het brood maar…

als schaduwen duisteren in tijden van verdriet herinner dan de mooie dingen die je even niet meer ziet weet dat na elke nacht de zon weer warmt met licht om je tranen te drogen van binnen en op je gezicht…

Zo lief en aanhankelijk zo vrolijk en spontaan Ik kende je als hartendief zo jong zo ondeugend Zo geliefd heeft die waardeloze ziekte je de das omgedaan Het ongelijke gevecht, moegestreden ben je vandaag op Zestienjarige leeftijd overleden. Dag lieve meid, dit kon je niet winnen, ‘t was een ongelijke strijd!…

er zwaait een tuinhek open door de wind een vergeten grendeltje voor een verdwenen kind dan mompelt een oudje o lieve heer en slaat weemoedig haar ogen neer er klinkt geen lach geen schoentjes op het grint het is slechts het tuinhek dat zwaait door de wind…

ik wil hem open hij doet het niet de deur naar buiten klemt duwen vloeken dreunend schoppen grof geweld dan maar hij dwingt en springt buiten is het anders nieuw en spannend mooi ik weet niet of ik hier mag lopen misschien verdwaal ik wel dan slaap ik toch in zomers hooi jouw hand wees niet naar hier je stem was uitgepraat ik…

wind snoeit dode stammen over mythische velden waar druppels bloed van schimmige helden in het ijzige morgenrood kappen de doodstrijd breekt los; scherp geslepen zwaarden zijgen in de geur van warme huid als uit honderden monden kreten verbranden tegen de verbasterde lucht herhaalt het kletteren het duivels vuur boven bange ogen…

Verbijsterd laat je ons achter; zo jong was je nog, zo krachtig, zo boordevol energie en plannen, maar de tijd staat stil en wij begrijpen het niet; kunnen zelfs niet meer denken. Er is enkel de leegte, het duister, het staren in de verte. Wie spreekt over zin en betekenis, wie voelt wat niet kan gevoeld worden? De aarde draait door en mensen…

Een nachtvlinder dwarrelt over de rekenaar en maakt indachtig wat ik wil vergeten "en wij zijn hier om het te noemen." Water werd wijn en onder je tong was melk en honing - maar ik hoor geen violen meer geen kinderen. Ik leg op de kop van de bok mijn handen maar hij wil niets van mij weten. Steigerend aan de rand van de klif…

Het knisperend grind op de paden draagt geruisloos de stilte voort waar bomen de graven omarmen rust zacht, klinkt als draaglijk woord lief dwarrelen de eikenblaadjes als warme deken over de dood ik hoorde jouw stem in een leeuwerik toen ik heel even mijn ogen sloot…

Confrontatie plek een veld zoals zo velen, waar de meters zijn bevochten met een stompe bajonet en leeggeschoten warmgelopen revolver Een vlek op de kaart doordrongen met engelse of duitse kreten smekend om de overheersende angst weg te nemen van het moederziel alleen in zijn doodsstrijd te moeten berusten Zij kijken in hun laatste…

de klok verslaat de tijd al trager leven krimpt tot een gebaar en blik langzaam is er rust gekomen als stilte in de ochtendmist huizen dromen tegen heuvels onder hemels wit en blauw zachte flarden ruisen uit het dal vermengd met geuren van verval water kabbelt litanieën pluizen dollen in de wind kleuren delen groenversnijdend schilderachtig…

bewonderaars genieten van haar kleuren het is de onmacht die plukt…

Het gloeiende hoogland van de Sierra Moreno krimpt ineen onder het krijsen van de middagzon. Gieren bekvechten om het lederen karkas van wat eens een bruine koe moet zijn geweest. In de afgrond voor me ligt, bedekt met verlepte boeketten, het uitgebrande wrak van een autobus.…

Castro geeft de macht af aan zijn broer De vogelgriep is lichtjes uit aan 't breken Mariska Hulscher scheidt na negen weken De downloads winnen van de platenboer Maar Superman komt met een nieuw verhaal En Jagger overleeft ons allemaal…

je dubbelganger lijkt niet op je maar heeft je stem ik luister starend in verten naar je beeld brand me voortdurend aan je foto huil ik zomaar wat maar zo vaak raak me, desnoods aan of af en toe mis je meer altijd dan nu en dan…

(de zomer van 2006) we zwolgen zomer in het Westbroekpark de zon was gul en uiterst vastberaden de picknickmand was mee en overladen met stokbrood, rode wijnen, verse kwark en kazen uit het land van Jeanne d’ Arc een glas cognac was ook niet te versmaden de Franse slag en zalig zonnebaden La Haye als de Provence of de Camarque de rozen…

ontdaan van een oog uiteraard het linker dat hoeft geen betoog hinkt hij achterop zijn gedachten te snel net zoals voorheen voelt hij de tijd per seconde duizendmaal meer dan toen hij beide ballen scherp van links naar rechts kon laten rollen geen kapitein, maar al wel eenoog zoekt hij nu zijn richting hij is een plantrekker die niet…

De iele duinenrij beschermt de huizen, die sober zijn geschapen door één hand. Een steile trap geeft toegang tot het strand en altijd klinkt een onheilspellend ruisen. Het dorp is voor de zee een onderpand, zij kan naar lust en willekeur beschikken, met overmacht of slechts met speldenprikken. De slapersdijk is voor het achterland. Een dorp…

gelijk de avond over aarde dwaalt met grijze vingers rust’loos graait naar alles wat zijn schemer kan verstoren sluipt de nacht in mij maar zoals het maanlicht zwijgend duister ademt en tot hellen daagt wacht ik stil op morgen…

rendez-vous met een droombeeld in levend wit ter herinnering aan een stem vol melancholie... een blikvanger in de achtiende divisie van begraafplaats Montmartre als een vorm van ontkenning staat zij daar 'herrezen' uit een zee van bloemen die tot jaren na haar dood nog dagelijks door bewonderaars worden bijgezet…

jij was vertederend ik moest alles doen ademde en groeide zo veilig groot tot dat het willetje er was je dacht en werd toen boos mijn rol werd kleiner toen je groter werd beheersing denken en studeren werden opties om mij kort te houden. gevoelens kon je niet vertrouwen mijn kansen kwamen in de jaren van verwarring toen hormonen je…

oh eiland van de eeuwige lente hoe zomers bruinde je mijn benen door regelmatig de passaatwind mijn equatoriale stiltegordel met aangename warmte te beroeren idyllisch lag je daar te stralen tussen de knipogende olivijnen die half verborgen tussen het zand het groen met verve verdedigden als ongeëvenaarde compensatie oh eiland van de eeuwige…

Augustusnacht. – Aan ’t overkant van ’t dal Bruist uit onzicht’bre sneeuw een waterval. In schaduw ligt de weg. Over de stammen Sprenkelt de koele maan zijn blauwe vlammen. Ergens in struiken zweeft krekelgesjirp. Door ’t donker zagend met zijn zaagje scherp. Ontzaglijk zwenkt, angstwekkend hoog en wijd De Grote Beer zijn gouden majesteit…