Alle inzendingen, jaar 2006, week 50

In vliegende stoten nadert de dag dat ik en jij in 'wij' verglijden opdat wij voortaan voor en tegen en vooral het heen en weer belijden. Ach, laat mij talmen, geef mij een zwachtel, want ik ken het goede voorbeeld niet en kan je bovendien niet altijd volgen, zo hier met mijn kluitje in jouw riet. Rek mijn respijt, vier de verbinding…

langer kunnen wij het niet uitstellen dat is wat de dokter zei op deze vroege morgen hoe ga ik dit mijn familie vertellen.. ongerust en kwaad zoveel zorgen hoe zullen mijn naasten hierop reageren kan ik dit nog overleven zal deze vreselijke ziekte nog omkeren ik probeer nog steeds alles te geven ze zeiden dat het over was geen kans…

Je maakte me kapot, gelukkig en blind voor alles wat er toe deed. Je nam weg wat ik niet voelen wilde, kon of mocht. Nu zeg ik jou vaarwel, ook al blijf je altijd bij me. Ook al was jij mijn bestaan. Vaarwel.…

Het begint te regen, toeval? Alleen jij en ik weten het. We blijven samen over. Maar niet gelukkig. Het regent en het blijft regenen. Ik zie zelfs sneeuw.…

geef mij het vergezicht bergen die beklommen zijn ravijnen rotsen scherpe kammen zonder middelen met blote handen ik wil de wereld aan mijn voeten zien geef mij horizonnen oceanen die bevaren zijn zeeën engten en rivieren met schepen groot en klein ik wil verten in mijn blikken zien geef mij liefde verdrinken in je ogen het zachte kussen…

(naar het Spaans van Yriarte) Ik weet een kleine fabel, Die ik u zeggen zal: Ik heb haar eens gelezen, Gelezen bij geval. Eens ging door een der beemden Van ’t zangerig Leeuwendal Een Ezel zich vermeien, Vermeien bij geval. De langoor vond een pijpzak, Die, bij een schapenstal, Een herder had vergeten, Vergeten bij geval. Daar…

Hij kent haar hartslag in rust tijdens boosheid opwinding lust ziet haar gemoed in aderen lichtblauw ritmisch kloppen haar binnenste als zetel van geestelijk gevoel maar moet verkroppen wat hij ziet -slechtnieuwsbericht gehad- en langer dan verwacht in ogenschijnlijk rust het weten…. misschien de laatste kus eerder dan verwacht.…

Er is geen berg zo hoog Er is geen zee zo diep Als een moederhart Dat tot je riep door het leven ben je geslagen En was je vaak alleen Toch houd ik altijd van jou Door alle jaren heen Hoe moeilijk het soms ook is En ben je ver van thuis Er is altijd iemand bij je Die je kracht geeft naar kruis…

het loslaten van datgene dat zo belangrijk was het loslaten van de gedachte die zo mooi was het loslaten van het gevoel dat zo warm was het beetpakken van de toekomst vol onwetendheid…

Ik voel me soms een boom met mijn kruin reik ik naar boven adem vrijuit als in een droom ik wil graag in de liefde geloven. Met mijn takken zoek ik de vrijheid, alleen of samen met andere bomen reis ik door de tijd, zonder ooit ergens aan te komen. Met de aarde ben ik door taal en cultuur verbonden mijn wortels hebben hun eigen verhaal…

laat is het, in de nacht op zijn vertrouwde bankje versleten midden in het park waar hij eenzaam wacht op dat kleine krakend plankje in gedachten bij zijn oude bark zijn baard is rafelig wit ter onderstreping van zijn gelaat door weer en wind verweerd met tanden zwart als git donkere grijns om wat komen gaat na een leven dat hem alles heeft…

mooi om te zien hoe jij je een weg baant in dit leven alle kastjes en muren ongelijk lijken te krijgen vingers die eerst niet wisten waar ze te leggen nu een plekje vinden mijn geloof in jou bewaarheid wordt…

De dag gaat dicht als een deur. Jij schudt een sprookje uit je mouw. We lopen langs het duinpad naar de sterren en open gaat de nacht. De lage lichten van de kust beloven meer dan je kunt zien. Een visser staat met zijn lantaarn aan in zee. Het silhouet van een geluidloos schip wordt neergezet tegen de einder en verschuift. Met regelmaat…

ach was ik maar niet zo denk ik vaak zoals jij me ziet een illusie: de schijnbare werkelijkheid van driedimensionale vergetelheid jij kleurt mij in met wazige tinten hersenspinsels op een kluit ach was ik maar niet te vinden achter jouw etalageruit…

je lacht tanden bloot en langs je kaken laait het hellevuur kraait uit een verdoemde schoot je eerste uur trapt de hemel in het aardse slijk brandt emoties af speelt geraamte met je eigen lijk in de hel van vel slechts een handvol dorre zielen siert je droef bestaan want je ego blaast slechts echo’s kan dit leven niet meer…

de tocht in de karavaan door eindeloze woestijn met een stokkie slaan op de platte trommel nergens groene oase water en geitenkazen wel vaak fata morgana een bar in Barcelona waar wij ons subito laven verschonen en beschaven over de drukte verwonderen als het dan gaat donderen zoeken we veilig heen komen om in de droogte af te stomen…

Nog eerder zou ik met een egel vrijen of ging ik met een wrattenzwijn van bil, liet ik mij pijpen door een krokodil of zou ik vreemdgaan met een korf vol bijen, een tongzoen geven aan een waterbuffel, dan dat ik ooit met Geert of Rita knuffel.…

het maakt me niet uit hoe cool je haren zwiepen als je de drumstokken hartstochtelijk hanteert ook je gitaarsolo is niet slecht maar zweept net niet genoeg op voor de allesverterende passie waar ik me nu in wil verliezen mijn hart klopt pas sneller van de scheurende uithalen en de rauwe klanken van een ander welgevormd instrument alleen…

Opgestaan uit het rustveld der dood verrijst een moordmacht helsoldaten zielloos marcherende ledematen vleesloze botten, tanden ontbloot twaalf slagen verbleken ontstoken rood dat zich hecht aan angsten in straten waar het leger als duivelsfanaten stramme gelederen gulzig vergroot met sappen die van rijtwonden druipen in gapende muilen…

Op het strand, mijn gezicht naar de oceaan gekeerd, zong ik met vissers terwijl we zware netten binnenhaalden. In de haven, stond ik schouder aan schouder met werkers, containers met vreemde schrifttekens van roestige boten takelend. Op de rotsen, zocht ik met mijn zoons naar schaaldieren, we vulden plastic emmertjes met exotische…

Een kleuterhoofdleidster in Rijssen voldeed wel aan toelatingseisen, maar kreeg toch ontslag na billijk beklag dat hoofdjes van kleuters zo krijsen.…

Zoonlief meldt een hond zonder mens in de wei. Het onweer vervaagt en de zon wolkt onder. De vos verplaatst zijn streken, de kip offert haar ei. Mijn lief likt haar wonden, ik grijp mijn gerei van streep over drukte en buikvlucht in rust. Hier deint het ritme van instincten – allerlei.…

bergen dalen als hun toppen brekend vallen in lawines steen heuvels gapen eeuwen rond vlakken rimpelloos tot grond waarover winden ongestoord zich haasten naar een nieuwe morgenstond golven brullen wittend schuim zeeën donderen hun woestheid tegen kades pieren en geel duin zand brengt rust sust eeuwige beroering en geeft stilte in de…

het leven zoals dat was begonnen nam geen keer maar rondde dan kwam het punt voorbij het leidende motief, dat was niet jij dat waren ook niet wij maar dat waarvoor wij stonden als punt een kans een leergang door de tijd, het levenslied, de offerdans , een loutering, winst èn verlies , een nieuwe ronde…

De BOOM.... ja, ze mag weer hoor, want Sinterklaas cs zijn er vandoor Na bijna een jaar lang ongeduldig wachten, nee... sterker nog, lijdzaam zitten smachten, kwam het symbool van warmte, gezelligheid en vrede, weer soepeltjes de kerstboomdoos uitgegleden. En eindelijk daar staat ze dan potjandorie ! In al haar volle schitterschijn en glorie…

zijn, het is als poëzie een streepje woord dat drijft in het boek van iemand anders die al eerder was en teruggekomen is om het verhaal af te maken het is de nevel boven heet water dat zich een weg vlucht om elders samen te klitten tot een volmaakte druppel klaar om zich te laten vallen tot een opgedroogde vlek die langzaam aan vervaagt…

zijn hand wrijft liefdevol over haar warme wang haar ogen kijken vragend van binnen is ze bang zachtjes neuriet hij 'n deuntje terwijl hij haar kalmeert ontnomen is haar vrijheid 't is de ziekte die regeert met 'n fijnzinnige glimlach steekt hij alle kaarsen aan legt zijn hoofd trouw naast het hare vastberaden dit monster te verslaan…

Langzaam vormt zich een schilderij het landschap ontwikkelt zich tot paradijs. Ik ben jaloers, het is immers niet van mij al maak ik dat mezelf wel wijs. Een simpele boom neemt vormen aan ontpopt zich als een reus in het wit. Het wit doet duizelen, ik kan niet staan ik voel me nietig, zo als ik daar zit. Ik kijk naar een oneindig grauwe…

stoelen leggen een cirkel in de koude wachtzaal waar woorden, krom door schuld en onschuld worden gefluisterd ik zie hoe ouderdom zich verlengt in duizend eeuwen bitterheid en hoe fierheid nog steeds likt aan wonden rauw, ondood in grijze haren ik ga en huil om verte met ongetralied hoofd in eigen armen - Ius…

'Somalie' dacht ik de kleur van lippenstift van het merk 'Wills' die ik vroeger kocht Somalie, de kleur van de jas die ik draag zacht, warm en licht hoe dichter ik mijn huis nader des te verder gaan mijn gedachten in tegenovergestelde richting 'Somalie' denk ik synomiem voor vluchten…