Alle inzendingen, jaar 2007, week 10

ik heb een aantal fantasieën die ik ooit zou willen delen waarbij ik zittend op mijn knieën slechts nog luister naar bevelen ik ben voortdurend opgewonden heb in de stoutste dingen zin word maar wat graag vastgebonden jij mijn meester, ik slavin draag het liefst stilettohakken op aanvraag kleed ik me in leer kickte eerst op rubberpakken…

De Lof der Zotheid spant sinds vele eeuwen een Erasmusbrug naar onze eigen tijd. Maar nog steeds staan wij met stemmen vol verwijt elkaar ons domme gelijk toe te schreeuwen. Erasmus: 'neem jezelf niet zo serieus, kijk in je spiegel en maak een lange neus.'…

Ik heb geen groene vingers, maar jezus, kijk die tuin daar moet iets aan gebeuren, dus ruim ik braaf eerst puin De distels van gisteren, snoei de haag van vandaag maai het gras van gedachten, vorder traag maar gestaag met wortels van domheid, dood insecten van perfect scheur de waas van behagen die de bodem afdoende bedekt En dan…

Laat me! Zoals ik ben. Ik ga je niet aan stukken scheuren, maar laat me zoals ik ben, niet geheel van deze wereld. Slechts een paar tanden zouden je een boosheid laten zien. Maar ik, oud en tandeloos geworden, ben slechts meer en meer van je gaan houden.…

gisteren naderde het zwijgen rugwaarts als symptoom van een lijdend ritueel traag, teveel mijd jij mijn dagen zelfs die van weleer ik wilde je van de wind vertellen en het wondere golven onder mijn borst hoe ik liep, licht als een vlinder door het gedicht waarnaar ik zocht onaangedaan, te diep trok jij de stilte scheef…

In de stilte van het licht en de herrie van de morgen bouwen woorden die ik dicht wegen weg uit kleine zorgen. Zachte kleuren van het Zuiden vormt een zon die brandt als vuur. Vogels spelen met geluiden op dit bijna elfde uur. Ga je weer met me genieten van de dingen op een dag met een frisse schaterlach? Laat met rust wat we verlieten…

Óp Broeders, trekt ten schrijve want anders komen wij te Laat gebruik naast Jordans' borstel ook slijpschijven laat aan het Ende fier bemerken waar u staat: uw Kruideren der taal laat zich niet missen een vaderlandse dichter is niet uit te Wissen ik zeg: een vaderlandse dichter is niet uit te Wissen…

Hoe staat hij daar te pronken al is er nu geen zon; de blaadjes fier opgericht en wachtend. Rozerood als droomlied in de morgen en zonder groen, alleen maar tere tinten. Wachtend op wat komt:misschien straks sneeuw en buien, maar nu alleen de stilte van de morgen.…

Bent u ooit in Mauthausen geweest? In de bus daarheen, geen trein, wordt nu gefeest. Ik heb begrip voor de huidige distantie, maar mijn vader, mijn vader had nooit meer vakantie. De reis terug was een stille tocht en mijn verdriet was op ...…

de eerste mensen slangden paradijzen door hoogmoed erfden wij hun zonden met afgrijzen schaamte is ons eerste mededogen de schepper stuurt zijn zoon van boven als verlosser van venijn hij brengt mensen nader tot elkaar maar golgothaat in pijn en dood vol overgave aan zijn vader in het rotsengraf ligt op een witte doek het rode…

ik zie mijn verloren verte in schemer gehuld en droom van gazellen, rank en gracieus, door lichte nevel omhuld zij springen tussen struiken van liefde luisterend naar een vlijende tederheid die hen als vanzelf kwetsbaar voorwaarts begeleidt ik wil hun dorst laven met zachte zuchten; kom maar, lijk ik te zeggen jullie zijn mij…

De wereld wacht op mij maar niemand staat voor de deur, belt aan klopt op het raam en is schouderophalend gegaan. De wereld wacht op mij maar mijn adres is zoekgeraakt en mijn telefoonnummer zoekgemaakt. De wereld wacht zeker op mij maar men kan mij maar niet vinden. Rustig zo.…

Roodharig, kortgeknipt loop jij over straat. Kut. Wat ben je mooi. Nog steeds. Rondig silhouet tegen stenen achtergrond, nu. Geprojecteerd door dezelfde zon, die je lange haar ooit golvend deed stralen. Na maanden had ik je. Vastgehouden en nooit meer laten gaan. Zelfs je beeld niet losgelaten.…

Meneer pastoor luidt ’s morgens vroeg de klokken, om aan te geven dat de mis begint. De buurt die daarvan hinder ondervindt beantwoordt dit gebeier onverschrokken. Terecht besluit men nu toch paal en perk te stellen aan de vrijheid van de kerk.…

anders dan ik blijf jij de leegte bevaren om maar niet de afstand naar nu te hoeven verklaren drijven wil je enkel naar een vederlichte diepte niet in staat, zo denk ik, af te stemmen op de golven van mijn strand je bent geenszins bereid de zucht naar verblind zicht, al was het maar voor even, te ruilen voor een open venster…

Wij zijn herkenbaar geworden als helder licht in lege ruimten de geur van naakte huid op onderstroom van liefde Wij zijn tastbaar geworden in elkaar’s adem van verlangen de kleur die zich uitstrekt heeft ons gezicht blootgelegd Wij zijn herkenbaar geworden in waar wij waren, hiervoor de beweging die wij volgden de langzame, de snelle…

onbeweeglijk stil stoft het op planken van boeken soms vliegen de blikken nog wel eens over de kaften eens trots gelezen boeken waar de schoonheid in gekerfd staat verloren tastend staan ze in de schemering van de herinnering…

Aan de binnenzijde droom je niet er is geen donker licht niets kleurt alles daar is zonder beelden los of houvast geen tussenbeide Hier is de kiem, zaad van het ontstaan de oorspronkelijkheid van ontspringen zomer, winter, herfst, lente zo zo van alle dagen stroomt leegte vol Uit alles tot niets, komen wij tot gaan in visa versa dromen…

Vogels vliegen in de lucht Als ik weer in gedachten vlucht Vogelvrij vliegen levenslang Gedachte vrijheid duurt nooit lang.…

Fluiten krijsen piano’s stuiteren van de loges uit kroonluchters dondert een contrabas. Gevat in brokaat zwoegen de borsten van de sopraan vervaarlijk een stem klimt in de gordijnen. De bühne deint de pauken dreunen de strijkers weven een kleverig web. Het publiek verbleekt wanneer de nacht zich als een zwarte weduwe op hen stort.…

De een legt de lat een el te hoog De ander houdt het bij de gedachte al niet droog Een mythisch figuur zit op een levensgevaarlijke troon Een zijden draad knapt soms gewoon Een leven lang achter de feiten aan rennen Bij confrontatie de andere kant op sjezen De waarheid die men zoekt en waar men nooit aan zal wennen Soms hebben mensen gewoon…

we dragen lente in ons haar met ongebonden linten strengen spelen met de wind en mixen blonde tinten enkele ontsnapte lokken dansen vrolijk de lambada decoratief geëscorteerd door speels dwarrelende mimosa ons gekwetter wordt begeleid door getjilp van verschrikte mezen die verontwaardigd over ons kabaal nog harder aan hun nesten pezen…

toen jij niets meer wist te zeggen heb ik de leegte maar gedicht…

de weg oneindig strekt zich gespannen uit zover zijn oog wil reiken om in de verte op te lossen in een wervelende zindering daar waar de eerste bocht verschijnt zijn tred verraadt hem aan de stoffige struiken die de randen bewaken maar hij ziet het niet zoals niets van dichtbij daar verschuilt zich niets interessants hij loopt…

aangenaam en zonnig vandaag even het gevoel van voorjaar maar in aangrenzende tuinen begint men met 't lawaai van gemotoriseerd tuinieren dacht ik heerlijk rustig buiten het boekenweekgeschenk van Geert Mak te kunnen lezen jagen ze mij met hun kabaal al snel naar binnen ach ja Nederland ten voeten uit ik een motormaaier hij een motormaaier…

Elke dag is een risico of elke dag is een geschenk, elke dag een beetje zo-zo of elke dag een stille wenk. Elke dag een uitdaging of elke dag gelijk elke dag een gewoonte-ding of elke dag een beetje blijk van vervoering. Want elke dag eender dat kán toch welhaast niet elke dag hetzelfde, geen vreugde, geen verdriet. Elke dag zinloos,…

partnerloze lijster, wie hoort jouw euforisch fel vergeefs geluid.....…

ik moet zorgen voor het kleintje en koken voor de grote ik hang de was weer aan het lijntje en snijd het vlees in moten ik moet leven voor mijn kind voor mijn man, mijn gezin en dat is ook het enige waar ik ooit voor leven wil nee, ik hoef niet een carriére geen huis met dure hypotheek geen sauna in een luxe serre niet bij elke koffie…

Schrijnend was het afscheid één bloem slechts op haar kist intens stil bleef het geween geen vriend, familie om haar heen is er dan niemand die haar mist schreiend neem ik afscheid één bloem slechts op haar kist.…

Op het dorpsplein voor de kerk spelen grijsaards jeu de boules, werpen één voor één de bal naar de but met veel gevoel. Urenlang staan ze te spelen met een ingespannen smoel, tot het tijd wordt om te eten, dan laten ze de boules de boel.…