Alle inzendingen, jaar 2007, week 14

Blijven dansen, in weerwil van het gedrocht, wat het spel je ook bedeelt, blijven sjansen Waar opent de hemelpoort als zegel op de keuze, blijf buigzaam, rekbaar en lief Sterk als water op het veld van tegenstellingen; verwerf de aarde, en neem wat toeval je toont, hoe het onpersoonlijke je hoont, hoe het je loont…

Elke vrijdag wordt het lettergewicht zwaarder gewogen opdat de verlichte dichter zich niet vertilt. Inktzwart weegt hij zelf het zwaarst.…

Problemen kondigen hun aanwezigheid aan Maar de mijne… niemand ziet ze staan Blauwe plekken, het symbool van pijn Maar niemand wil mijn beschermengel zijn Ik hoef niemand meer te vragen, te zeggen Ze willen niet horen als ik uit wil leggen Mijn rechten onderdrukt, mijn stem gesmoord Ik dans over het dunste levenskoord Ik sta alleen, geen…

Een streep van glas schuurt kraters in haar broze wang de schittering van een parel in het donkere hart is bang van allang gebroken zijn de schreeuw naar de hemel die slechts stilte vangt dwalingen naar ergens de haat in het huis van leugens dwingt te sterven achter deze ogen achter het licht de dood in het glas een roos van…

blind mijn hart doof mijn oren ik zwijg zinnen zonder horen luister slechts naar wat ik weet en weet dus niets…

Al het groene verdwijnt in het grijs Mijn bewustzijn valt uiteen in een innerlijke krijs: Hoe bedacht men gedachten die wijzen op nut en streven Nu ik veracht al de rationelen en volgens wijsheid dien te leven Wat is het meer dan hoop verpakt in alles van het heden Vroeger staat nu voor dat wat we zo fout en slechter deden Ons nu is…

Angst en hoop, wisselend in mijn hoofd, hoe vaak heb ik al niet, in wat niet was..geloofd. Hoop, terwijl je weet, dat het tij opeens kan keren, kans op een teleurstelling, waarvan je dan moet leren. Geloof in kansen, grijp ze als ze worden gegeven, zonder het nemen van risico’s, leef je zonder te leven. Liefde…

De gretigheid waarmee we leven doet vaak de ogen sluiten voor verdriet dat we helaas niet kunnen minderen maar dat ons hart ook vaak niet ziet. We zijn zo druk benomen door de zorgen die elke dag weer op ons neergestreken zijn dat we onszelf en anderen niet laten leven en niet gevoelig zijn soms voor de pijn die ieder mensenhart moet dragen…

Bijen zoemen in gouden vluchten boven het avondlijke duin, de zee draagt een mand vol rode vruchten het zand is een geurige bloementuin. Over de golven klinken zuchten: zacht spoelt het water om de kruin van de zon, nu baden de luchten in een gloed van kastanjebruin. Ver in het oosten roffelt de nacht, de maan rolt over het helmgras en…

meeuwen stijgen op in duizend vluchten van tongen wind roffelt rusteloos op natte veren het water slaat handen tegen de vele zonden van de dag en wanneer het avondrood zwart wordt in het uur van dalende engelen fluister ik kom, kom naar hier hijg de golven heen en weer herhaal de woorden in het licht maak mij tot…

Zo lief, zo mooi je enkels, je lichaam ik val aan je ten prooi in mijn slaap zeg ik je naam ik kijk uit over de stad maar zie alleen jou weerspiegeld overal jij bent mijn alles…

je geelt de duinen weer ik zoek de bloemen die je raakten op de foto's die we maakten van ons paradijs ik loop de route na waar jij in diepe dalen het konijnbewegen feilloos achterhaalde mij het jonge leven wees in de warmte waar wij dwaalden gaf geel de richting aan maar niemand weet waarom wij draalden op de plaats die liefde…

ik ga voorwaarts, de linker voet eerst kan ook de rechter zijn, 't is om het even een schrede die men voorziet en beheerst en traag een afdruk in het steengruis ververst zoals de dode even de adem mocht beleven het spoor naar de laatste toekomst wordt getrokken in de stoet vergezeld van verstilde zwarte kraaien zij kennen de mimiek van een…

Een kleurig kiekje van wat kankerlongen helpt niks. Het maakt de roker niet benauwd. En nu moet dan de zoutfan van zijn fout door pittig voorlichten worden doordrongen? Zijn zwelgen in de zoutjes laat hem koud hij haalt de schouders op en zegt: “Wat zou ’t…”…

Ik ben afgunstig op die golven daar omdat ze o zo kunstig beter dan een minnaar doet jouw benen overal omarmen in de vloed Ik ben wraakzuchtig op die briesjes daar omdat ze o zo luchtig beter dan een mensenhand jouw haren in geheel verwarren aan het strand Ik ben naijverig op die nachten daar omdat ze zo lichtlijvig beter…

Dag meid, zeg ik staande voor de spiegel, daar sta je dan, jarig en wel. Van harte gefeliciteerd met je verjaardag een jaar voorbij en weer zo snel. Voor je het weet, ben je oud en grijs, maar niets brengt me dusdanig van de wijs. De kinderen plagen < Mam, weer een jaar voorbij>, ze mogen, 'k ga er niet meer voor opzij. Ik ben jarig vandaag…

O oorlog, word vrede! stop de stroom van kwaad bloed mensen in angst, in brandende steden op de vlucht voor het geweld dat woedt Er huist in de mens dat wrede de reden dat hij steeds weer vechten moet O oorlog, word vrede! stop de stroom van kwaad bloed Dat mag bovendrijven de rede en een geloof dat wonderen doet O oorlog, word vrede!…

langzaam, heel langzaam sluipt de vurige tijger weg achter de donkere bomen duikt onder in het moeras van de slapende schijn ziet niet de ontwakende zebra die heimelijk omhoog klimt voor nachtelijke toelichting ze draaien om elkaar heen in het avonduurlijke woud zonder elkaar ooit te treffen…

woorden komen moeizaam verstopt achter verdriet wat ligt als een steen op de maag om de hals op het gras met scherpe randen ruw en grof tijd en tranen de pijn, geschuurd is mooi verdriet geworden…

Het leven heeft hem uitgeblazen zijn adem stokte, 't hart kapot ondanks de operatie; reparatie mocht niet baten in dit zere lijf waar in het hoofd verstand moest huizen woedde de oorlog om het zijn vanaf dag één tot aan het eind. En niet een uur, een dag, een maand maar achtenvijftig jaren lang fungerend als projectiescherm als evenbeeld…

De kinderen spelen op het plein hun lach klinkt als heldere klokjes zo fijn om even de klas uit te zijn wat ruimte voor rennende broekjes en rokjes De kleuren zijn vrolijk en felgekleurd ze duwen en trekken en vallen ze tikken en buitelen over de grond of spelen daar buiten met ballen maar eentje staat eenzaam buiten het spel hij kijkt…

de uitgeputte stad sterft in de vluchtigheid van haar gedaante haar gestalte in een verwaaierde wind haar hart in een laatste trillende beving als een trage reiger zwevend over de versteende oneindigheid draaien wijzers onzichtbaar waarin de koekoek zingend het einde van de wereld verkondigt…

uit duizend ramen huil ik jou met ogen voorbij de dood, gezwachteld in het afscheid heb ik je lief zei je jouw naam tussen mij en morgen zo droomde ik de wintersterren op reis naar lichtbevroren regen wind volgde de vlindergevouwen woorden en ik huil verzamel jou in alle wolken van dit leven…

Een zwaluw scheert met een tulp in zijn bek de zware baard van het voorjaar. Herders flikflakken over het hek van de dam zijn de lammeren hoorbaar. Krokussen deinen verrukt op de maat van wat kwinkelerende vinken. Een bakkersjongen loopt fluitend op straat zijn neus en zijn bolletjes blinken. Dan valt de regen, die zalige regen het klatert…

nooit zag ik je zo lenig nooit zag ik je zo welig bloeien als dit jaar als een hazelaar daag je de zon uit met je outfit en je roodbruin haar…

blaas mijn lief in de oren van de wind waar de toon van je zuchtende adem binnenschrijdt en zijn verwachting vindt in een meeslepend zuigend decorum ik zal met je zweven op dromerige stromen het zijn de verweven sliertige draden die ons dragen en immer nader komen nimmer zal één ons met donkerte beladen al zijn het stormen of…

je mistte vandaag ook morgen ben je zwaarbewolkt jouw lagedrukgebied kent nog geen zon en lente heeft respijt ik voel je handen koud op zoek naar licht maar in de somberte nog ongericht op zoek naar zekerheid slank je de vingers lang met warme gretigheid ik zal wolken breken je alle mist laten vergeten alleen de zon is onze zekerheid…

in het wondere land van klitorije bagels puntjes pains de champagne ulevellen cerise vol in pure reepjes neuzen fijne sproetjes van cocanje deernes druipen diep om in te kruipen ammehoela choccolata fellationaria laveren kanjers gups fijn met kneepjes in drasland op pollen zeg cran vulvaria evenwichtig eng op te smalle randjes vertraagd…

het is mij om het even of de dag een naam heeft alsof het minder schrijnt daardoor nee, dat je naar buiten kijkt een bordje op het aanrecht zet en denkt wat doet die duif daar dat dit gewoon ook op dezelfde dag gebeurt…

Als David moeste vluchten Voor Saül de tyran, Zo heb ik moeten zuchten Met menig edelman, Maar God heeft hem verheven, Verlost uit aller nood. Een Koninkrijk gegeven In Israël zeer groot. Na 't zuur zal ik ontvangen Van God de Heer, het zoet; Daarnaar zo doet verlangen Mijn vorstelijk gemoed, 't Welk is, dat ik mag sterven…