Alle inzendingen, jaar 2007, week 31

Ik kijk uit het vensterraam naar de weg van asfalt auto's razen voorbij, een claxon toetert een vinger die verschijnt en een vent die foetert. Ik sta in het bos zie paddenstoelen rood met wit vertrappelt door een kindervoet de bomen wuiven heen en weer vernieling komt me tegemoet. Ik zit in de sofa luisterend naar de stilte verstoord…

Ik kijk je aan in de bus omdat je per toeval tegenover mij zit. Er schuilt een verhaal achter die ogen in het leven van mijn onbekende. Het is zeker niet altijd even leuk geweest en misschien, nu nog steeds niet. Een ondeugende glimlach en oogcontact -die vriendelijke wereld- Als ik uitstap en langs de bus terug loop kijk ik nog…

Ik voel me soms zo vreselijk alleen, Niet begrepen,de wereld koud en gemeen. Dan zit ik in het donker,verdwaald en moe, Maar mijn gevoel leid me altijd weer naar jouw toe. De nacht duwt al zachtjes tegen de avond aan, Lieffie, hou me vast en laat me nooit meer gaan. Laat me voelen hoeveel je van me houdt, Verwarm me met jouw liefde,het voelt…

Mijn voeten in het ochtendgras ‘k voel druppeltjes van dauw Ik wou dat het altijd zo was Mijn god, ik hou van jou…

jarenlang, naarstig op zoek naar… weet ik veel! er lag echt wel van alles maar niets was essentieel sinds ik gestopt ben met zoeken naar ik weet eigenlijk niet wat komt er plotseling zomaar van alles wat op mijn pad jarenlang, niets meer dan dat en… weet je wat? het is veel meer dan dat wat ik ooit had verwacht! uit bundel…

Wat zit zij daar te dromen, kijkend door een raam, kwetsbaar zo broos, te overdenken tijden van voorheen, destijds een vrouw van sterkte, de spil voor haar gezin, zie haar nu zo kwetsbaar, denkend aan die tijd, van zorgen en bestieren, door druk van haar gezin, nu gekomen door de jaren, in die rust een oude dame, kwetsbaar en fragiel,…

ik heb daar gestaan mijn drietand slechts aan heb turken en grieken verwezen voelde hoe kiezel en zand mijn rots en het bosporusstrand in eeuwen had aangevreten kleedde me strak in wit en wat zwart naar de nieuwmodische tijden maar jij trok de knopen eraf scheurde mijn hemd in verleiden wiste de tijd voor ons beiden zie je nu staan…

kamerbreed leg ik je neer rol je gewillig uit precies op maat lekker strak als perzikhuid voel je zacht aan masseer je donzig vlak zuig vol verlangen over je heen golven verdwijnen daar lig je dan warm te stralen kamerbreed Uit Luchtig, Lucky mei 2007…

Ik stap gewoon in mijn auto Bestemming? Geen idee... Gooi benzine in mijn tank neem slechts noodzakelijke mee Voel een ongekende vrijheid die zich van mij meester maakt Niets dat mij weerhoudt niets dat mij meer raakt Mijn gevoel wil ik slechts volgen zonder navigatie of wegenkaart Wie weet dat dan mijn onrust op een dag eindelijk bedaart…

Wie veel van háár houdt, heeft dus dikke pech, want kaal en glad is nu een ware rage. Wij willen op ons lichaam géén bosschage; het overtollig schaamhaar scheer je weg. Verbaast u zich dus niet als binnenkort de schaamluis een beschermde diersoort wordt.…

Zij zo lief naief nestelt zich in mijn armen haar hart klopt in mij…

Ik ging waar anderen bang waren om te gaan En deed wat anderen nalieten om te doen Ik vroeg niets aan hen, die ook niets gaven En accepteerde gelaten de gedachte aan eeuwige eenzaamheid.. Ik heb het gezicht gezien, het gezicht van Ellende, De stekende kou van angst gevoeld, Maar ook af en toe een moment van liefde mogen proeven.. Ik heb gehuild…

Het begon mij te dagen.. Hij durft niet te vragen. Ik stuurde een emailbericht, om hem over de streep te trekken, zag alleen een slachtoffergezicht, en hij liet mij verrekken. Hij is niet dom, maar intelligent, maar....is hij dan wel een echte vent? Zo passief, geen verlangen? ach...weet je wat? ik ga verder en laat deze 'hangen'.…

Terwijl de Big Ben twaalven slaat en ook op het paleis het licht uitgaat port Charles z'n vrouw in haar zij Cami lieverd, heb je even voor mij? Ze draait zich om, begint te gapen wat is er dear, kun je niet slapen? een zucht klinkt door Buckingham als hij fluistert met trillende stem Het stelt allemaal vast niks voor maar ik ga er haast…

’s nachts als ze me kuste legde ze woorden op mijn lippen die ik ’s morgens als ontbijt genoot en met liefde toevertrouwde aan mijn maagdelijk wit papier ze fluisterde gevoileerd met zachte strelingen expressie in mijn zuchten nee, ik had nooit honger mijn enige trek werd gevoed door de zinnen van een vrijgevige muzische schone die…

Als baby speel ik met jouw kleine hand met zachtjes neuriën troost ik jouw verdriet zo hebben wij een schijnbaar onbreekbare band met jouw hele leven in het verschiet als peuter beschermde ik je voor het vallen lachte ik om jouw eerste wankele stapjes met die kleine beentjes volgde je alle ballen lachte ik, iedere minuut om jouw malle grapjes…

Zoals een verloren reiziger in een ijzige storm Slaat mijn kompas in het rond gevoel van richting volledig kwijt Wat blijft is die terugkerende gedachte als een tunnel van knipperend licht Jij was het noorden de bestemming van mijn reis…

De wereld waarin wij leven zit zo vol met vragen dat ik me dikwijls afvraag wie moet de antwoorden geven. In welke wereld leef ik nu een eerste, tweede, derde of zijn er nog meer van onder één grote paraplu? God schiep de wereld in zes dagen tenminste dat wordt ons verteld als Hij dat echt zo heeft gedaan Moeten wij ook ons steentje bijdragen…

Als ik nu kon dichten, Zou ik rijmen, Over je prachtig bruine ogen en je lieve gezicht. Maar ik lig hier naast je in het donker. En schrijf geen letter zonder licht.…

ze glijden weg van daken, de woorden als zemen vol milde regen de dichter kon niet vertalen de zon in verzen vol hoe ze aaide traag gloeide op zijn huid als een maagd in een koekoeksbuik hij verloor zijn onschuld en werd tuinier plant nu zijn rijmzaad in vochtige winter bedjes…

Veel oppervlakkigheid, amper te zien, even onopvallend binnengeslopen, en nog niet intensief bovendien. Rimpelend mijn leven ingekropen, telkens weer een ietsje meer; ik weet het voelt niet goed, maar grijs doet toch geen zeer. -------------------------------------- Al weer een jaartje ouder!…

Wanneer ik jou daar zo zie liggen uitgeput en afgeleefd niet wetend wanneer de lijdensweg voorbij is dan huilt mijn hart. Als ik je zo zie liggen, met amper een ademhaling, de zwoegende borstkas, en ik me afvraag of die nog wel een keer opbolt dan huilt mijn hart als dan eindelijk de ongelijke strijd gestreden is huilt niet…

al maanden staat hij op een leeg perron hij lijkt de wereld en de tijd vergeten soms brengt een oude vrouw hem iets te eten ze houdt hem warm met koffie of bouillon hij staart en staart maar naar de horizon z’n kleren werden grauw en zijn versleten naar huis toe gaan, hij wil er niets van weten verkoos hij deze plek tot eindstation bewegingloos…

Zwijgend legt de reiziger zijn ticket voor een trip naar dromenland, aan de kant. Bedachtzaamheid bracht hem op de beste plekken.... er was zoveel te ontdekken. Maar nu is er eindelijk de tijd van zijn allerlaatste bestemming. Niet langer ontkenning van menselijkheid. Geen vluchtige woorden. Niet zwevende akkoorden. Niet meer…

Als ik op mijn bord een karbonade leg en ik let dan niet op mijn hond dan is dat ding weer weg. Dat flikt dat beest geruisloos als ik maar iets versaag dat beest dat wordt steeds dikker het is een ware plaag. En als ik hem voor straf in de keuken leg dan is daar even later ook van alles weg.…

1 Zittend. Denkend aan liggen. Je handen strijken rimpels in het tafellaken glad rond een gerecht dat moeilijk en te veel voor twee en niet als op het plaatje is, maar ruikt, het ruikt de ramen uit, het doet zijn best niet in te zakken, zoals een ingehouden buik niet bol te zijn - ook andersom is vergelijken. 2 Lopend. Bijvoorbeeld naar…

O 's ochtends moet gij buiten zijn! De hemel, in de zonneschijn, 't is witte kant op blauw satijn. Hoe jong: het licht dat streelt en straalt, de lucht waarin gij ademhaalt, 't gevoel waarbij de ziele dwaalt! 't Is alles schoon! Het stroke, dat voor u ligt, op het mulle pad, 't is of het gouden glansen had. De groene rogge, grauw…

ik ben als één nachtje ijs ogenschijnlijk veilig, onzichtbaar gevaarlijk breekbaar…

Raak me aan en voel het bloed door mijn aderen slaan. Luister naar mijn stem hoor daar de wind langs mijn stembanden gaan. Blijf bij mij mijn kind Het stroomt voor jou, dat bloed en die wind.…

in de dagen zit het weer ze zijn niet goed gelucht slaan wat donker uit waar is het licht dat alles nog van vroeger wist toen was er zon gelach en veel plezier nu zit ik eenzaam hier mijn haar is vet van veel te lang in bed en naar de zusters vragen ik heb het koud ben vaak benauwd en veel te oud maar zal dit moeten dragen…