Alle inzendingen, jaar 2007, week 43

voor Sjaan lieve oma sluit je ogen en slaap maar zacht, anders dan anders was die laatste nacht toen dwaalde je af in je dromen naar een plek waar ooit iedereen zal komen is het daar mooi en is het fijn heb je daar misschien ook wat minder pijn is het daar warm en is het fijn ondanks die afstand zal je altijd bij ons zijn net…

tussen de prei en een bedje ajuin staan ze al jaren, sprietekes noemt men ze hier, ik heb ze lief, omdat ze zo knap zijn, nooit opgemaakt een paar vingers in de grond zijn al genoeg voor een kort gesprek over de patatten en mijn moeder haar zachte handen kliefden klei nu zit ik hier en kijk naar vogels wijds, zuiver klinkt een slag, die…

dode woorden tot leven wekken taal kundige eigen aardig heden laten glanzen in een dodetaalspiegel vierklauwens bijvoorbeeld zo van toepassing in deze tijd…

In deze moeilijke periode Alle sterkte en kracht Woorden zullen een steun zijn Maar 't is de tijd die het verdriet verzacht...…

Waar woekert ideevorming Waar is geen communicatie Waar ontbreekt ieder dialoog Waar ontstaat de consternatie Waar beginnen vooroordelen Waar vreten twijfels je kapot Waar verdwijnt ieder respect Waar zijn het keuzes of je lot Waar is de openheid eigenheid Waar is liefde het ware gevoel Waar is de warmte weggelopen.. Waar wordt kille…

Ik heb de deur niet open horen gaan en ook niet dicht Nu ik wakker word lig ik hier alleen en is het licht Ik weet niet eens of ze hier echt was of in mijn dromen Sterker nog, ik wil het niet eens weten Ik ben dus niet droevig, en ik heb ook geen pijn, omdat ik weet dat ze vanavond weer bij me zal zijn Maar hoe moet ik in hemelsnaam…

De zee is lachen en stoeien, zonnen en wandelen. De zee is ook kijken naar de zonsondergang, genieten van elkaar. Jij bent mijn zee. Mijn mooie, blauwe, grote zee waarin ik kan verdrinken.…

Soms zou je een dag over willen doen gewoon vanaf het eerste morgenlicht. Dan zou ik beginnen met een zoen. Daarna gewoon gezellig de dag beleven en de ongelukken allemaal vermijden genieten van een dag uit je leven. Aan het eind van de dag kijk ik naar boven en dank al mijn dierbaren die voor zijn gegaan zeg dan: ik heb het gered. kan…

meisjes van drie-en-dertig jaar hoog opgeleid goed gevuld met weetjes van wanten flexi in allerhande varianten contactueel zo hoog begaafd ziet ze toch pompen of verzuipen zijn het de genen die het doen een veter in een oude voetbalschoen de biobreuk die krijst en knaagt door hoeveel bronnen ook gelaafd ze knakken op één mankement…

Gesloopt zijn ze, de ankers van mijn dromen, weg is m’n geboortehuis- de schulp van mijn wezen. De rode schuur, het kippenhok, de tuin met de oude bomen. De schaduwplek waar ik s’zomers zat te lezen. Weg ook alle geuren, kornoelje, jasmijn en maggikruid. Het grintpad, en het tegelstraatje naar het fietsenhok met de stoffigvuile, scheef gebarsten…

Soms verdwaalt de mens ziet geen uitweg uit het web raakt in paniek op het strand verdwaald een kind dat later lacht om zijn angst…

in verte weergalmen de klokken het licht de hartslag van dag die stervend verstomt tonen weerklinken verdonkerd en droef een avondzucht fluistert van ’t dagelijkse leed als wiege- en graflied ’t gezang nog vermomt verglijdende tijd lijkt vergrijsd en vergeeld speels dansen klanken volgen de noten bonte libellen zweven doorzichtig voorbij…

Ik ben blij dat ik het weet Eindelijk geen spel meer De waarheid kwam boven En toen viel je weer Je viel door de mand En je zag je zat fout Maar kan het je schelen Volgens mij laat het je koud Leer je dan nooit iets Je wint niet van mij Ik weet nu de waarheid En zoiets maakt me blij Ik voel nu niets meer voor jou En dat…

hoor dan, de wind huist in de bomen, onbesuisd speelt ze de bladeren op een kleurrijk hoopje waar kindervoeten vrolijk verder met hen dansen in het park de mensen meestal op hun eigen kluitje met verhalen vol herinneringen aan al die hen reeds voorgingen in waarnaartoe iedereen ooit eens zijn weg zal moeten gaan de laatste dag van oktober…

Deze dagen vol van weemoed, van trots ook, van vergankelijkheid; ieder denkt wel aan één iemand die moest gaan, die nu elders is in glorie, die liefde werd met de Liefde één. De natuur zucht en kreunt in barensweeën, zoals Paulus zegt maar reeds zijn er de kiemen van het nieuwe leven. Ook op de kerkhoven, de doden-akkers.…

Mijn mooie oude stad aan Amstel en het IJ. Jouw pracht, jouw kracht, ook zo vitaal mijn mooie Amstelstad. Jij lijkt gestrooid uit losse hand, jij bent een wereldstad. Maar nu ik aarzel weet je want, mijn stad is niet meer zo de oude al heeft zij die allures eens toch wel gehad. ik aarzel…

droog kaalt lucht alle kleuren heldert herfst zijn geuren van het laatste oogstgenot in warme zonneschijn komt de herinnering aan zomer even vluchtig terug de rust is tijdelijk want onder het tapijt van bladeren zit lente groeiend te vergaderen omdat winter nog ontbreekt…

De eerste kus van je leven De kus die je nooit meer zal vergeten Een kus van je eerste liefde gekregen Onhandig twee monden op elkaar bewegen Je voelt de vlinders in je lichaam zweven Een raar gevoel van binnen gekregen Door de vlinders die door je lichaam zweven Je hebt je eerste kus gekregen Van je eerste liefde in je leven Op dat moment…

Hoe zere vallen ze af, de zieke zomerblâren; hoe zinken ze, altemaal, die eer zo groene waren, te grondewaard! Hoe deerlijk zijt gij ook nu, bomen al, bedegen; hoe schamel, die weleer des aardrijks, allerwegen, de schoonste waart! Daar valt er nog een blad; het wentelt, onder 't vallen, de…

vurig likt de nacht dichte duisternis bloot dorstig en hunkerend naar schone handen violen klagen de modder aan die langs veel mouwen druipt duisterval laat zijn sporen na op blondgeverfde traptreden de snerende klanken glijden langs de leuningen naar beneden en eindigen in een weerspannige schoot er is geen weg terug al krijsen…

meanderende lokroep van rode aarde ontsproten uit jouw schoot land van wanhoop en van hoop onder medogenloze zon ben ik de mankepoot die struikelend en dansend naar ebbenhouten heupvleiende geoliede vrouwen haar melkwitte stijfgeslagen lichaam in stinkende stoffige stad de ruimte laat terwijl sabar en djembee onbehouwen opzwepend ritme…

't Is Halloween, dus alles kan gebeuren Dat klagelijk geween, de klank van knoken Een dwaallicht nadert om je te bespoken Een zombie die je ziel aan gort gaat scheuren? Kom ik zo aan een naar en pijnlijk end Of krijgt een losse lampjesfiets een prent?…

ik was nooit in Jubbega zelfs niet in Beesterzwaag het is mij net iets te ver en wellicht te traag het is sowieso de vraag wat de streek me doet ook al zit koppigheid mij wel in het bloed Noorderlingen hebben altijd iets met ijs en sneeuw mij is alles onder nul dikwijls al te veel dus wat zal ik zoeken ginds in dat kille oord ik…

treurig word ik bruin koude velt mijn bladeren sterk blijf ik staan wachten op de winter groen keer ik terug warmte doet mij leven…

met haar ranke handen bootst ze vogels op de muur ze vlekken doffer nu bij maanlicht als bij dag ze vallen weg en komen op ik leer ze vliegen grijnst ze ik draai me om en sluit het raam de nacht is nog maar kort…

Er zijn momenten dat ik me afvraag Waarom alles is zoals het is Waarom er geen einde lijkt te komen, Er is altijd zo veel mis… Er zijn momenten dat ik me afvraag Waarom alles gaat zoals het gaat Waarom iedereen zich blijft haasten ‘Anders is het weer te laat’… Er zijn momenten dat ik me afvraag Waarom alles moet zoals het moet Waarom sommige…

jij was er altijd altijd voor mij ik heb jou laten vallen toen was de liefde voorbij waarom was ik zo dom? dom dat ik jou vergat...…

huizen vol lichten het leven verscholen achter muren niemand die er doorheen kan kijken maar ik sta daar in het lantarenlicht nog steeds wachtend op jou midden tussen de twee bermen tot je uit het donker durft te komen je samen met mij naar ons licht durft te wandelen tot die tijd blijf ik staren naar die huizen vol lichten…

Hoewel ingezetenen der Twaalf Provinciën aangedreven door leringen en predikatiën van ouds in geweten druk in de weer waren met het rakelen blootleggen en opschonen van zonden tot gevoel van schuld en spijt opdat elkeen needrig in zijn schulp kruipt blijkt dit niet genoeg voor de ambtenarij Willen wij al onze zonden in wetspiegels klaren…

nu staat de tafel nog tegen de muur handen en ellebogen dragen haar hoofd, zij staart zich blind op zijn rug, de schotwond spreekt niet terug langzaam valt er licht op de vloer een spelonkje opent bundels stofzaad daarmee staat de tafel ineens in bloei ontbreekt chlorofyl en spat het bloed uiteen in een palet van oorlogsgeweld haar gezicht…