Alle inzendingen, jaar 2007, week 8

als de woestijn alleen de hitte verdraagt van dorheid en struiken met stekels kan ik nog zo hard worden uitgedaagd en roepen uit een nabije verte ik zou geen enkele voet kunnen verzetten of woorden vormen tot vruchtbaar zaad jouw zinderend zwart zal het beletten in de schaduw van een grijze oase speel ik een lied op de gitaar zonder snaren…

Hij liet z'n tanden zien, alsof ie nog wat zeggen wilde, voor 't eerst wat zeggen wilde, een laatste groet bijv. Toen bloedde uit 'em het wonder der dieren, en er kwam een verlangen naar de smaak van pas gedolven aarde, de nestgeur van een kuil.…

Wind waait wilde wapperharen water fronst zijn diepste rimpels wolken scheren flarden regen blonde pluimen buigen diep Toch blijf ik met lichtheid lopen almaar denkend aan het touwtje dat mijn hoofd iets omhoog trekt waardoor ik balancerend zweef Dat touwtje hou ik zelf omhoog als mijn privé-marionet beweeg ik me door…

het leven is eigenlijk maar een verzinsel meer een grap van iemand die duidelijk over de schreef ging in tijd van donkere korte metten geen gouden oogst, maar meer een rijping van een leeg alfabet de wereld als een terras in het discodonker gesloten in haar sluitingstijd het is onmogelijk om mij voor te stellen wat hij eigenlijk beoogde…

Sneeuw valt uit een loodgrijze hemel vlokken knisperen bedekken wat is geweest joelende kinderstemmen overstemmen pijn verbergen een zoet verlangen voetsporen op een maagdelijk tapijt trekken een nieuw begin…

’s avonds in een bruin café zie ik een lekker ding qua looks is hij beslist oké zijn kleding echt mijn ding enthousiast stel ik me voor en geef direct een rondje lachend schreeuw ik in zijn oor ‘jij hebt een lekker kontje’ volkomen onbewogen alsof ik niet besta kijkt hij me in mijn ogen en antwoordt algebra een echte vreemde gast…

De stad verhief zich uit de wijde sneeuw, En ‘k zag een donkre schaar uit het loodgrijze Komen op het geelwitte van de sneeuw. Het leek een groep van afgematte slaven. Het waren arbeiders en ‘k sloot mij aan, Zoals een broeder doet, En door het donker licht trokken wij daar heen. Ik kende hen allen door het schittrend licht, Dat de Liefde…

En de dag was oud. Vervlogen roem is verdwenen. In alle eenvoud geniet hij van deze momenten. Ervaren door de ouderdom. Bekijkt hij 't leven andersom. Hij plukt nu wat moed uit z'n jonge leven Toen alles nog ging zonder beven. Rust is nu zijn uitgangspunt. Gedaan met nog een stunt. Het leven waardig beleven Is nu zijn streven.…

De dirigeerstok, roede en de kruk vereisen door hun functie allemaal speciaal daartoe geëigend mat'riaal. Het is met zorg gekozen: stuk voor stuk zijn deze bij de gratie van het woud gemaakt van noten-, pijn- en kreupelhout.…

ik vijzel ook de hardste steen op zoek naar zeldzame pigmenten was het zand en aarde in mijn nijvere arbeid uit en koester de momenten dat een nieuwe kleur het zonlicht ziet de plaats inneemt die schepping haar gebiedt ontdek een wereldvreemd palet waarmee ik hart en ziel het witte doek opzet getekend met de turbulentie…

Eens was er een echo van het niets vermoedend niets. Het was doofstom blind en onwetend en zonder gewicht Toen ontstond er een ook van vermoeden en een ook van bestaan en toen ook een ook van voortaan wat de echo niet meer overzag Toch bleef het vermoeden.…

Een Nederlander staat bekend als blij, dat is uit onderzoeken wel gebleken. En vindt hij dat zijn tijd hier is verstreken, dan neemt hij afscheid zonder medelij. Vrolijk stapt hij dan in zijn bolide en neemt een overdosis suïcide.…

onder vrienden bij familie klussers in hun kloffie op radio en televisie openbare gelegenheden in de kerk tijdens gebeden zo maar bij een bakkie koffie op fietsen en krantenfoto’s in dagcafé’s cafetaria’s politie en vrachtauto’s chinezen en pizzeria’s op wegen bij stoplichten overal droeve gezichten alom nog door ieder getreurd de velden…

Een leergierig mugje te Reeken Is laatst op een mens neergestreken Het merkte meteen: Er is er geen één Van wie je zoveel op kunt steken…

boven de heuvel buiten de muren trekken zwarte luchten voor een bloedrode zon in de stilte de doodsangst het hijgen van de gebrokene de van god en mens verlatene zijn kreten beroeren de hemel doen spotters lafhartig lachen en raken de moeder in het hart het zachte snikken van haar die hem eens koesterde in de stal klinkt door tot in…

~~~ niet jezelf schudt de spiegel met een schimlach maar ik ik geloof haar niet kaats geen lach terug hef het glas en teug het leeg waarna ik me spiegel aan de vrouw op de bodem ~~~…

Ogen sluiten... ver van hier ergens in dat niemandsland jou ontmoeten vlees en bloed en in geest reik jij je hand. Samen gaan op vreemde wegen aarzelend en op de tast veel vertrouwen veel herkenning koesterend hou ik je vast.…

het was een donderdag niets vermoedend op de bank tot het kwam die ene traan op je wang vervolgens die ene zin voor hem is de poort geopend hij heeft de stap naar de andere kant genomen de poort is gesloten en hij zal nooit meer terug kunnen komen die ene poort, gesloten voorgoed…

men zegt dat poëzie verblindend is kristal van schoonheid toegankelijk is spiegelt in het water vloeiend in woorden over de ophaalbrug van een gedicht maar soms trekt het als een labyrint door het leven vol vraagtekens bouwt een doolhof van mysteries in de taal en legt een hypotheek van onwetendheid op…

Ga mee hardlopen langs het rulle strand zee sterren lichtvochtig zand loop mee tot onze harten gelijke snelheid kennen vermoeid vallen hand in hand op het strand en jou mag kussen onder sterren.…

groene kralen krioelen op mijn bord kronkelen door de gaten van mijn ogen in een even van onachtzaamheid vervloeien ze tot soepig viscoos groen wentelend en kerend in langgerekte wervels wringt zich een bruisend kolken binnen worden elementen weer atomen gisten elektronen hun kansen schoon onafgebroken trillend zoeken naar nieuwe…

ergens ben ik mijzelf uit het oog verloren en leef nu zonder spiegelbeeld zonder voetafdruk in het natte zand op de rand van het bestaan herken nog slechts mijn naam en vaag nog het gezicht dat toen het werd belicht er was en nog niet wist vandaag te zijn vermist…

Jouw voetspoor heeft mijn dolen mogen dragen langs stromend koud maar hartverwarmend water met glans van zonlicht. Vogelzacht gesnater van ganzen die de Nijl en Zijl verwarren, maar die vergissing trots en prachtig dragen, omlijst verrukking over zoveel schoons. De zon maakt lente in mijn hart en dag: je bent nabij, ik zie wat jij…

Een hernia-arts uit Bernheze die dit in de krant zat te lezen denkt dat nu vooral, hij kent zo'n geval, de ooievaars blij zullen wezen…

Werpt de eerste steen en werpt zich meteen daarna voor de leeuwen. Lacht om orde. Lacht om recht. Lacht om gevoel voor begrip: heeft gelijk. Denkt niet meer aan anderen. Denkt niet meer aan pijn. Denkt niet meer ... Levert elke morgen hetzelfde verbitterde gevecht, als-ie voor de spiegel vergeefs probeert de wilde haren te kammen…

in een land van groot verdriet regent het meer dan goed voor je is chagrijn gedijt op drassige grond geluk daarentegen is gebaat bij warmte 'de regering treedt af na een motie van wantrouwen over het weer' met de moed der wanhoop zoeken mensen naar een streepje blauwe lucht een straaltje zon en iets dat in de verte op geluk lijkt..…

Wisselzang van longen doorklieft het ruime sop, een frons in het grensvlak van verbinding.…

Ik weet niet eens meer een naam plaats of land en toch dat gevoel raak ik nooit meer kwijt het verlangen instictief, zo intens alsof ik door duizend zonnen word omarmd waarheen zal ik gaan kan ik zoeken wat ik eens verloren heb de vele duizenden jaren gelee…

ik kijk omhoog en omlaag om de leugen te vinden, de ontrouw die de waarheid draagt boven de deur en zo naar je voeten maar de afstand, uitgestrekt in een huis vol gangen, gooit woorden vele malen los elke vlakte wordt vochtig en ruw uitgesproken, de onomkeerbaarheid ik kan falen en uit het raam springen maar het noodlot is…

Kunst is liefde in een streven naar de hoogste waarheid de woorden voorbij het onzichtbare zichtbaar emoties gevangen in toverkracht...…