Alle inzendingen, jaar 2007, week 8

Alle beschutting weggehakt geen luwte voor de felle wind een achtergebleven huilend kind in het stille oog van de tornado die alles reeds had afgepakt berooid, maar wel in leven schuilend onder wrakhout wachtend op iets, dat licht en liefde terug zal geven niet wetend dat de storm steeds terug zal keren om steeds harder overleven aan te…

er waart een sterk gerucht door de immer groene tuin over een groot, ros konijn dat met hondsdolheid is besmet het dier eet liefst vers vlees in plaats van blad of gras sluipt langs struik en plas waanzin huist in het beest in de tuin schuilt pijn en leed een merel breekt laf met een doodskreet zijn laatste liedje af…

Sepia het land om haar navel waar ik onwetend las: trilobieten, struweel, varanen, vulkanen, mahonie, glas. Rondom ons valt snel de avond vollemaanloos: Genesis één. Chawa zweeft over de wateren, haar borsten verhullen de wereld. De boog naar zonde gespannen verdichten zich nakende eeuwen; ik zal de roede niet sparen, ons wachten de lust…

van dichtbij is alles anders niet noodzakelijk mooier of beter lelijker of meer of minder interessant maar anders of dat op zich niet - man, wat kan jij zeuren - al meer dan voldoende is ------------------------------ uit: 'planeet jeugd', 2003.…

jij gaf een slanke vingerhand de nagels kleiner fijner nog gelakt in eindeloze uren van geduld je riemde ze parelmoerde steeds het halve maantje leven wist de rest de kleur en stemming van de dag te geven maar ik voel slechts de warmte van je hand let niet zo op buitenkant de vingers die jij geeft maken dat ik weer intenser leef…

mocht het zo zijn dat op de dag na mijn vertrek al een leegte ontstaat in jouw warrig brein en het onzichtbaar innerlijk vreten zich dan bij jou al openbaart, wat zal ik dan grijnzen in mijn mogelijk bevrijd hoofd en de ogen nog wijder doen openen naar de wereld om mij heen, opdat ik opgelucht en diepademend mijn vleugels weer opnieuw…

De winter is de zachtste ooit gemeten De broeikas brandt en gloeit onder de korst Eén dag met sneeuw en 15 dagen vorst Maar toch hoorden wij veel van weerprofeten Die gaven met hun wijze sterke arm Voor ieder vlokje sneeuw een weeralarm…

hoe koel moet mijn gevoel om meer dan tienduizend jaar tot nu als vers in de gletscher geconserveerde vleeswaar samen met wolven bruine beren zojuist ontdooid te consumeren in nog grijze taiga van alaska nog steeds groeit ons bereik een kariboe ten prooi gevallen diepe voren van wreed gebeten achter schuin toen open gereten vanaf zijn…

ZANDLOPER VAN EEN KAMPIOEN: T e snel, te hoog .. E n te sterk ... V oor de .... R est; .... E n ... D an roept .. E en nar: en N u eens te rug! ZANDLOPER VAN EEN KIEZER: S teeds denk ik in .. T e zien wie ... E en stem .... M oet .... M aar ... I k kies .. N iet, nee ik G ok voor de lol. ZANDLOPER VAN EEN SOAP: A an elk…

Zuster Immaculata scheepte zich eindelijk na veertig dienstjaren in. Liep zij met haar koffers zeulend toevallig Meester Char tegen het lijf? Haar kleur herkende hij en zij moest mee. Hij schetste het reisplan en zij keerde zich zwijgend naar de wand en werd gewaar hoe schaduwen verspringen kunnen. -------------------------------------…

Herinner mij zoals ik ben Zoals je me hebt gekend Warrige rode krullenbol Lief en vol temperament Herinner mij zoals ik ben Blijmoedig zachte vrouw Vervuld van wilde passie Alles wilde delen met jou Herinner mij zoals ik ben Stralend als het zonnelicht De klanken van mijn hart In mooie woorden gedicht Herinner mij zoals ik ben Zoete…

In mijn dromen schilder je kale bomen wit van wortelvoet tot takkenrag zodat er weer licht in zit ’s ochtends trekken we schoenen aan vluchten we voor geweld want ze bouwen torens voor de goden torens voor de vorsten en torens voor het geld en de bomen - jouw bomen worden één voor één geveld wanneer de dagen donkeren gaan volg dan het…

met een roze strik de grauwe vrouwen die enkel houden van en verder zich onthouden van oprecht in de echt de wereld ooit vergeven in tijden lang vervlogen in ieder schrift beschreven dat ze niet te betrouwen ook maar slechts des mensen zo boven, zo onder de zoden iedere dans met zeden een ronde onbeslecht elk gevecht al lang verloren…

fonteinen rijgen de nacht aan elkaar tuinen neigen uren verglijden palmen wuiven dadels rijpen ogen beklijven nu stilte wijden aardig luisteren het water horen welgevallig zijn niet slapen gaan tussen sterren staan de maan inlijven elkaar omarmen onsterfelijk blijven…

Laat de liefde blijven branden laat het vuur niet blussen door vreemde kille handen blijf elkaar altijd kussen voor je de deur uitgaat voor je 't weet is het te laat Wees zachtmoedig en eerlijk dan is het leven heerlijk geen leugentjes om bestwil want die maken het verschil Houd het vuur brandend in je hart blijf de olie der liefde schenken…

de nacht donker zwart bezit mijn hart kaars verspreidt licht dat tot inkeer stemt nacht mijn smart licht en inkeer ‘De rest mijn geheim’…

Altijd maar vieren, wat heb ik misdaan? Zou toch die gever eens óp willen staan en zeggen wat griefde, wat oorzaak mag zijn van altijd die vieren, van al dat venijn?…

Als twee hersenhelften die met dubbel gevoel dezelfde kant oplopen in tweestrijd over richting Mijn alterego en ik hebben een dilemma ben ik wel mezelf of mijn alternatief Ben ik twee-in-één of toch uit één stuk we komen er niet uit die dubbele discussie toch ben ik maar één mens en ken geen ander mens die altijd zichzelf is…

Ik hoor de lokroep van de pissebedden, de kolibrie slurpt nectar uit het zand. Een regenboog hangt lachend aan het raamkozijn, sterren spelen kwijlend met de borsten van de nacht. De losgeslagen zon jongleert met gillende kometen, oceanen spartelen verbijsterd op de wind. De lente komt en komt alweer, nu spuiten de vulkanen…

In 't jaartal 1848, Wismar Een plaats in Duitsland, werd geboren Frege Ontdekker van de logica en mede een filosoof der taal al is 't een wirwar Hij stelde wetten van de waarheid op Het spreken van een held're taal is pré Dat gaat met logica en met een grüner Tee van opsmuk zei hij: "das ist Falsch." (Gottlob) Retorisch of esthetisch…

Ik heb gedroomd, ik nam de klok En ik draaide hem achteruit. zo’n vijftien jaar , ’t was wel gewaagd. Ik hing hem doodleuk terug. Toen ben ik rap naar jou gesneld En heb je hand gevraagd.…

Ineens zijn ze daar weer: de tere tinten die hart en ziel in lichtheid openmaken, die vreugde strooien als de sterren in een droom en hier vertellen dat iets nieuws kan komen... De bomen zijn nog dood, maar straks komt heel veel lente en zalft mijn ziel met balsem van een lied dat nu nog schuchter klinkt maar dat de toon zal zetten voor…

Als een rose, dat na een poos niet willen zeuren, toch om hoop roept en met uitgestrekte armen niet pakken kan wat uiteen wijkt aan de randen dan is dat zoals liefde is: warm, lokkend en te zacht omwege de houdbaarheid.…

gisteren zag ik je met deuren en ramen dicht er lag nog altijd een dag op tafel en ik probeerde te tellen hoeveel keer jij je kind doodsloeg tussen schalen vol vlees en verzuurde melk met de grootste moeite zocht ik nog een verhaal of de welving van je borsten maar je handschrift werd onleesbaar en ik heb slechts het vreemde…

’t Is nevelkoud, en, ’s halfvoornoens, nog duister in de lanen; de bomen, die ‘k nog nauwlijks zien kan, wenen dikke tranen. ’t En regent niet, maar ’t zevert… van die fijngezichte, natte schiervatbaarheid, die stof gelijkt, en wolke en wulle en watte. ’t Is asgrauw al, beneên, omhoog, in ‘t veld en langs de lanen: de bomen, die…

waar zij eerst nog onvervaard ons de weg wees naar vreemde oorden daar is nu onze majesteit in de loop der voorbije jaren verzakt naar ene kant waar zij eerst nog helder blauw gekleed ging met fel witte ogen, blijkt zij nu door de aanslag van de tijd tot grauw en mos bekeerd och wat keek ik naar haar op haar verschijning zo…

Mijn nek draagt mijn hoofd niet, armen die doen zeer, benen voelen als lood, mijn lichaam wil niet meer. Mijn geest vol plannen, ik kan toch nog wel iets, maar hoe dat ik ook stuur, mijn lichaam dat doet niets. Een contant gevecht, tussen lichaam en geest, moeten accepteren, dat enkel rust geneest....…

Milieufreaks afkomstig uit Gieten zijn desondanks niet te genieten. Men heeft het gevoel dat dit straks zijn doel elk rondje voorbij zal gaan schieten.…

het was geen offerblok waar ik voor stond hoorde de gezangen van mannen in een witte pij maar zag mijn hoofd er niet meer bij wel het blinken van de zwaarden zwarte maskers en de baarden op het geschuurde hout het bloed van mij bloot op het schavot wilde graag de guillotine in het vallen van de bijl voelde ik me vrij maar zij hakten…

Is het pas gisteren dat ik je achterliet verstikkend in de opgehoeste woorden die vol venijn je eigen adem smoorden als onbeheerst ontplofte staven dynamiet hoe vaak heb jij gewenst me te vermoorden en vond je me een gore slet of parasiet waarvan je kotste om vervolgens hypocriet luid schat te hijgen wat de buren hoorden nu kniel je als…