Alle inzendingen, jaar 2008, week 21

Ik schoffeerde het wierrook terwijl ik de goden gunstig wou stemmen om mij het eten te laten smaken De tijd inhaleerde mijn adem en strekte zich uit zoals een valide cognitie de waarheid is in een hart vol liefde maar het bekomen van de maal brak mijn maag in tweeën en steunend op de pilaren van het wantrouwen verliet de meester…

Liefde die leven geeft vloeibaar voelt ademend een hart heeft kalm aan land spoelt. Opnieuw de diepte wil op zachte zeebodem verraderlijk en muisstil nadert gevaar.…

Wat is dat toch minimale eetlust En als jij weg bent die intense onrust Wat is dat toch dat gemis elke keer Verlang zo intens naar meer en meer Wat is dat toch dat vlindergezang Liefde onomkeerbaar dat maakt me bang Wat is dat toch mijn hart vol van jou Verliefd tot op de bodem man.. van wie ik hou…

. ik ruim de keuken nog wat op ik zie mijn moeder gaan ik pak wat op en zet het weg ik zie haar handen aan hoe zij het deed verleden tijd wordt heden in de tijd nu net als toen mijn handen gaan als die van haar met vlijt haar vingers zijn nu krom beleefd haar handen zo vertrouwd de mijne zijn nu net als toen al moederhanden oud…

Vriendschap, een breed begrip Van een knuffel tot de juiste tip Vriendschap, de band tussen jou en mij Hetgeen wat de wereld doet binden, Dat speciale, dat hebben wij Al huil, al lach ik..net als mijn spiegelbeeld doe je mee Zonder twijfel, jij raakt nooit passé…

buikkramp, wezenloos, en een heel zwaar hoofd, hangerig, misselijk, onaangenaam verdoofd, inlegkruisje, maandverband, met vleugels tegen lekken van een beetje bloed tot zondvloed geen pijl om op te trekken balen nou, maakt dit me vrouw heeft de natuur dit uitgevonden laat me nou, heel erg gauw, over mooie mannen dromen! onstuimige, waanzinnige…

Als een druppeltje, Een druppeltje lichaamssap Dat parelt op een voorhoofd, Glinstert op een vale huid. Zomaar, een pareltje geboren. Dat glijdt over een wangetje Omlaag als op een glijbaan. Zomaar, een traantje gelaten. Dat sijpelt uit een mond, Lost op in een kussen. Zomaar, zonder het te weten. Zo, als een druppeltje, Een druppeltje…

weer witte tulpen en sneeuwballen bloeien spontaan uit een vorig jaar de forsytia mijn urine geurend daagt haar hier terug een delicate wolk roze als mijn huid eens was hangt boven de tuin deze oproep wordt mede mogelijk gemaakt door bier en wijn geraakt door bliksem mist de vuurtoren geen flits van zijn rondgang -…

Woorden zijn niet te remmen, ze zwemmen in de hoofden van de mensen en in de modder van een regenplas onder stenen, tussen rottende bladeren als druppels op een natte regenjas, in het bloed dat ruist door dichters aderen zilveren vissen die zich verschuilen onder de uitgestoken hand van een lelieblad. Daarover te kunnen gieren en soms te huilen…

Niets is van belang dik of dun oud of jong. Met gematigde vaart struinend door een jungle van beton. Kebab op de hoek patatzaak ernaast maar Fatima zoekt niet naar simpel eetvermaak. Wat zoekt ze dan wel wel heb je me nu het zwarte gewaad trekt een broodje bal uit de muur.…

een karamellen vers waar niets rijmt en zij zichzelf niet vindt voelt zich uitgevonden gelijkertijd terra incognita een witte vlek op een kaart land nog niet ontdekt een eiland dat roestig de ankers omhoog met volle zeilen lucht hemel en water verwekt…

als je veel verdriet in je draagt en er is niemand die er eens naar vraagt als je hart eenvoudig tranen laat en er is niemand die daar voor openstaat als je glimlach niet meer glimmen wilt en er is niemand die de tijd met jou stilt kom dan maar even in mijn armen ik zal je troosten en liefdevol verwarmen…

mijn klanken zijn er nog niet mijn lied niet afgeschreven leeft in een ver dromenland het wil tot passionele tango voeren roeren diepe levenssnaren ontketenen dat stil verdriet in maten die onstuimig pijn bevrijden van verloren liefde dans dicht dimensies die verglijden haal aan banden hand op hand met rozen waar tanden kleurloos verbeten…

Mijn ogen staren door schemerluchten Waarin ik soms vaag iets zie wat zwak beweegt Men zegt, de Here neemt en de Here geeft Met betraande ogen hoor ik jouw zuchten Hoelang nog duurt dit wachten en waarop Het zou voorbij en over moeten zijn Rust, rust, zachte stilte en voorbij de pijn Voor de morgen hoop ik dat alles stopt Ik wil weer verder…

De kreet kaatst tegen kale muren trilt na als sonar op het trommelvlies die in verlaten echo de leegte peilt op leven de stilte lang en breed in diepte meet Het is lang geleden dat er stappen klonken de kraan, soms ruzie, een daverende lach Tocht betrok de woning naast ons heden waar stof het voortgaan van de tijd verzacht Maar nu klinkt…

Hoe zoet was de blik van uw oog, Toen ge, blozend, de rozige lippen Een woordeke zacht liet ontglippen, Dat strelend mijn hart bewoog. Lief meisje! Hoe zoet was de blik van uw oog! Hoe zoet was de druk van uw hand, Toen ik bevend afluisteren wilde, Van ’t genot dat mijn boezem doortrilde, Van der liefde zo zalige band. Lief meisje! Hoe…

De woorden die gesproken zijn En die zijn blijven steken In onze kelen Het onzichtbare wapen Waarover we onze vingers Lieten spelen Star, als pijlers van een brug Niet meer in staat Te strelen Een kille kus, een koele blik Er slaat een motor aan Zoals zovele De woorden kunnen ingeslikt Het wapen kan geborgen Het is voorbij…

schokschouderend dwaalde ik door een verlaten nacht uit het niets stond je voor me zo oneerlijk mooi het leek of we elkaar al jaren kende schoonheid als een magneet volgde ik je de maan liep mee ik nam je hand vertelde je dat ik je niet weer wilde verliezen en jij keek mij alleen maar aan leerde mij vertrouwen te hebben jij…

Het weer geeft mijn gevoel aan, bewolkt het weer geeft mijn stemming aan, druilerig het weer geeft mijn weerzin weer, stromende regen en donderslagen. De weersvoorspelling voor morgen zonnig, warm en droog dus zal mijn stemming omslaan als het weer, en is mijn gevoel, mijn stemming en mijn weerzin spoorslags omgeslagen.…

verzot het laatste groen uit de verfpot in de droge bladeren wild en flets in de knop van bloei, die licht deinen het blauw niet verdragen, maar van verre spiegelen ze wiegen in een vaag huilen als wilden ze het snel weer kwijt in versleten blauw briefpapier in elk vel zit ook dat geel, en violet, en blauwe krijtjes in weggewassen tinten…

zie je stappen lopen je lijfje iets gebogen ogen nog geen meter ver maar ergens komt de confrontatie het zebrapad en oogcontact een lach en vrije overgang je schouders rechten weer ja weet en voel jezelf vrouw…

Om hem hun grieven danig in te prenten vernielden krakers ruiten bij Cohen. Om erger te voorkomen plaatste men daar een container met een paar agenten. Hoewel, na die vernielingsacties scheen er veel meer behoefte aan een glascontainer.…

Er is geen tijd voor de verweesde die zijn voorland heeft geerfd maar gebogen door de regen gaat een arm om zichzelf slaat en tussen de gevreesden als een stenen boom versterft Er is geen ruimte voor de loze die zijn luiken heeft verstaald gebukt zoekt naar de sporen die anderen toebehoren en tenslotte als een broze in niemandsland verdwaalt…

Een traan verraadt de pijn Een kreet verraadt de wanhoop De wanhoop begint te winnen Van jou eens zo stralende gezicht Door de harde realiteit getekend Wordt jou geen andere keus gelaten Dan rust te vinden in het onvermijdelijke lot…

Lees dit eens even door terwijl ik je ogen volg die langs de letters glijden en lezen van de spijt die beduiden dat mijn leven slechts voor jou is bestemd Ik kan de oerknal niet terughalen uit de jaren die zijn weggeleden zoals een droom die onwerkelijk leek te zijn om dán te worden beleefd terwijl jij de deuren sluit Het papier in je…

ik wil niet van het leven genieten zei je laat het leven maar van mij genieten ik knikte bij gebrek aan stem ik voelde mij uitgewoond beroofd leeggehaald op de vensterbank hipte een roodborstje de zon die ondergaat de maan die het overneemt een doodlopende straat een lied gezongen zonder woorden jij kwam zomaar mijn leven binnenwandelen…

Voor veroordeelde, was beul in vroeger jaren, hele dag in touw…

De kikkers kwaken en de luiaards gapen. De bijen zoemen en de bloemen bloeien. Een ster wenst en de mens `menst`.…

Wijnranken stram, blakend in gelid omhelst door een slijpende wind pijnbomen camoufleren in vale tint de metamorfose van seizoenen en schaamteloos hun vruchten laten vallen. Schrale bodem doorleefd, geblust in een oceaan van zonnebloemen, door purperen zonnen goudgeel gekust,met een bruin gezicht naar de planeten gericht. De horizon, als luie…

blauwgrijze wolken bedwelmen zijn brein ongrijpbaar versloten in eigen verdriet om een ander wat jammer ik ben het niet hoe fijn kan het wezen een ander te zijn missie verraden wat ben ik toch klein klein duimpje kom eens hier bij ons is het fijn kabouter te heten in plaats van Merlijn kris kras in de pas dan weer door elkaar…