Alle inzendingen, jaar 2008, week 23

Ik was zo iemand Die de stilte Vulde met verbaal rumoer Echter Leidde het zo zelden Tot Een opgelegd pandoer…

Ik ben de wind van verlangen die fluistert in je dromen en jij de nachtstraal die draalt aan de drempel van mijn ziel Mijn hart en het jouwe dwalend door een zonnig landschap Het licht van stralende ogen een droom wellicht wanneer zal ik je zien…

Zijn mond zal niet meer praten zijn hart zal niet meer voelen zijn hersens zullen niet meer denken hij zal er niet meer zijn De aarde zal hem opslokken de donkere dreigende aarde Hij zal me nooit meer kunnen helpen bij mijn grote en kleine verdrietjes Hij zal niet meer blij voor me kunnen zijn Hij zal me niet meer kunnen steunen bij alles…

Vannacht ben ik een beetje gestorven je woorden raakten me tot diep in mijn hart ik die dacht dat ik je kon vertrouwen ik die dacht dat je me graag zag… Jouw woorden klonken als scherpe messen messen geslepen om te kwetsen langzaam sneden ze alle banden stuk langzaam ontnamen ze mijn geluk… Zelfs tranen vinden mijn ogen niet meer ze blijven…

vanuit de duisternis keek je naar de wereld naar de mensen, naar het geluk je probeerde met je hand deze warmte naar je toe te halen om maar nooit meer de koude en de eenzaamheid te voelen.…

Ik heb zojuist, zoëven een stukje van mezelf blootgegeven…

Ik moet me goed inpakken zeg jij Maar jij hebt me allang ingepakt zonder dat ik het wist zak we lopen naar buiten maar niet samen want jij bent altijd samen en niet alleen met mij…

Mijn handen hebben zacht de jouwe aangeraakt en ik vond vol verwondering herkenning in het hart alsof de leegte slechts gewacht had op jouw naam ik rende schreeuwend over naakte toppen radeloos je adem na die nevelde langs zuchten wind in mijn gevoel stormde de echo van jouw leven blind heb ik gezocht naar licht achter je neergeslagen…

Soms 2 als het stil in mij wordt en ver daarbuiten stil wordt ruik ik geuren van gisteren proef ik de smaak van vroeger van veilig warm en heel dichtbij en zie ik weer de plaatjes op de muren die er eigenlijk niet waren en voel ik de pas gestreken lakens met de geur van mijn moeder hoor ik de auto’s op de snelweg met de vogels daar…

Ik wil een excursie door je hart en al je plekjes daar bezoeken Voelen en zien wat jij nu voelt waar kan ik een reisje boeken Ik wil eens kijken door jouw ogen kunnen zien hoe jij me echt bekijkt Even de scherpte en de diepte in of alles werkelijk is zoals het lijkt Ik wil eens voelen met jouw lichaam hoe het is mij steeds weer te beminnen…

een gedenkwaardige dag van water naar lucht een dag van geboorte van huilen van schrikken van bewondering verandering vernieuwing van zijn ik ben ik ben geboren in de tijd ik ben jarig…

Goede morgen even een ontbijtje met de krant Om even te kijken hoe het is in het land. Je hart verscheurt direct van verdriet, Want echt veel goed nieuws is het niet. Van drie hoog een hond weg gesmeten, Want sommige hebben geen geweten. Ergens weer een slachtoffer van zinloos geweld En pas op het laatste moment de alarmlijn gebeld.…

mijn alles is wat ik heb het naakte zonder kleed ontdaan van alle zonden bracht hij toch het leed de dagen slijten traag voorbij ik zal wijken van zijn zij maar ooit zal het licht gaan doven en zullen dagen langer zijn 'k zal je gaan beloven voor jou komt dan de pijn…

zit en buig het hoofd in de donkere spiegel van de piano je krijgt geen kussen voor ik je het huis uitdrijf ik ben verlaten gloednieuw brengt dat ding toch maar duizend euro op en wat geeft de gek witte haren - in het duister achter het raam recht overeind - sonatine 100 ligt op de pianoklep half ingestudeerd…

het vergeten knaagt een leegte waarin angst je adem neemt bevreesd doorzoek je volle laden haal je oude feiten op die keer op keer terug in diepe gaten vallen nog even en je huis bevreemdt ben jij voorgoed ontheemd het ergste is dat je het weet…

ach, ik weet het niet geplukte bloemen worden niet mooier maar sterven een trage dood sterren zijn verleden nog voor ze zichtbaar schijnen en mensen zo lief en goed geboren en zie hoe ze geworden zijn…

alle thema s zijn hier overbodig schrijven is hier een vage manier om leefruimte te geven aan de muze overbodig te zeggen dat ik van haar hou elk vers is hier een verslaving zelfs elk woord is dodelijk Webmaster verzwijg het nu,censureer het verbied het,deporteer het en kijk naar mijn omwegen die ik al heb genomen en om mijn pen heb ik…

Eén lederen bal miljoenen euro’s macho’s fluitje van een cent…

Ik droomde letters in het zand die ik daar had geschreven voor mijn lief de overkant waar heen jij was gedreven Ik droomde dat de zee ze nam tot waar zij moesten wezen en dan rolden op jouw land waar jij ze dan zou lezen Ik droomde zoete letters zand de zoetste van mijn leven en adem ze nog heel lang want jij bent voorgoed gebleven…

Valt met de dertiende op vrijdag op straat normaal al niet veel te beleven gisteren ging met de nodige stilte omgeven voor de voetbal alle verkeer overstag Om Nederland-Frankrijk te zien op teevee terwijl dat niet hoeft met steeds alles open hoor je in de wandel ook hoe de ganzen lopen en pik je emotionele golven meteen mee Ze spelen het…

Zo lang dood al, dat ben jij zoveel dingen daardoor verdwenen Dat ik een kind was kwam door jou en dat jij zo trots was op mijn daden dat hoort bij kinderen en bij vaders Ik weet waar je urn staat en bezoek bijna nooit dat droevig oord vol met stenen en naamplaatjes Al die bloemen in die kleuren alsof er ook maar iets te vieren valt Straks…

Ver van jouw graf in de grond der geest dichterbij, sindsdien ben ik hier denk ik daar dag paThé, hier zijn mijn bloeiende woorden…

Ik heb mij gericht tot het slijk op je gezicht je daden verheerlijkt zoals God mij loont mijn voeten gebalsemd in jouw gestigmatiseerd verleden is het mijn rouw die tranen laat wanneer je gelofte mij terzijde staat als je schreeuw weerklinkt uit de keel van een vluchtende Jan van Gent…

als ik naast je lig zo stil naast je lig in ’t vroege ochtendlicht de geur van liefde nog rond je heen de eerste vogel het dak aanraakt een vroege auto de straat opzoekt weet ik dat het goed is en dat ik je gevonden heb op de plek die ik vergeten was zo heel dicht bij maar soms zo ver zo vergeten ver als ik naast je lig jouw haren…

het groen kijkt mij vragend aan vanaf een palet met gras, bomen en struiken of raak ik zo intens begaan omdat de regen mij van het levende sap laat ruiken als het benevelde doek moeiteloos een compositie schetst in de stille morgen en de samenhang van tinten woorden doet verstommen, waar alles zichzelf onvoorwaardelijk bemint en…

Het is zo donker voor haar zelfs zomerse dagen sluiten gordijnen en waar niemand luistert huivert tijd van wit naar duister haar jonge huid ademt geen licht meer ook op de achtste verdieping blijft het schemeren een stap schept ruimte waar armen vrijheid begroeten wordt het leven ademloos het was te donker voor haar…

in niemandsland pak ik je hand in ogen op verloren stappen in het zand van de woestijn markeren slechts je laatste sporen mag ik in groen weer de oase zijn nee geen fata morgana wel je paradijsje na alle pijn…

Ik heb weleens Begeerd Dat Het vele goed zou zijn Maar… Ik heb nu geleerd Dat Slechts het goede Veel is…

dit vonden wij heel gewoon opstellen in rijen van vier opdrukken, strekken vingertoppend naar tenen rekken het oog van de meester maakte de paardsprong vet sommigen van ons haalden het maar net we ondergingen absurditeiten omdat we hoopten op paaltjesvoetbal, lekker knallen of misschien wel volleyballen reis om de wereld hoog in de…

De arts bekeek een heel stel embryo’s Waaruit hij met het oog op het EK Van over pakweg twee decennia Het naar zijn inzicht beste elftal koos. Want hij zocht als verwoed Oranjefan Slechts embryo’s uit met een voetbal-gen.…