Alle inzendingen, jaar 2008, week 9

en dan ben je dood moet je dan blij zijn een leven gegeven de dood in gejaagd pap, mam, bedankt voor wie ik ben maar ik zit er wel mee opgezadeld…

de stijfgesteven zakdoek even tegen je neus en oog houden het hoofd buigen stram knikje tijdens de rondgang een cent offeren getroffen naar het prentje kijken diep zuchten de verwanten toeknikken kuchen kijken wie er achter je zit en op je horloge in rij naar buiten schuifelen en dan de koffie als après-vie…

weet t zeker t ligt niet aan jou je weet dat ik nog van je hou heel lang waren we n paar maar we zijn nu uit elkaar, wil je niet terug, dat is voorbij maar die problemen, dat hoeft niet voor mij voelde alleen nog genegenheid maar dat is nu verleden tijd laat je maar beinvloeden door iedereen maar gelukkig was je maar EEN... denk nog ns na…

‘jij houdt je mond, laat mij maar voor je praten’ gehoorzaam zwijg je, met gebogen hoofd het laatste vuur raakt langzaam uitgedoofd wat ben je oud, te oud haast om te haten zij voert het woord, jij luistert en gelaten bezwijk je, van de waardigheid beroofd een leven lang heb jij voor haar gesloofd de kosten blijken hoger dan de baten zij…

Ik geloof niet dat een vrouw sterven kan noch vergaan maar dat zij -daardoor- dodelijk is daar twijfel ik niet aan…

Je tekent de kantlijnen vol Met woorden die ik niet ken Ik wou dat ik je begreep En dat je nooit zou weg gaan Ik begin sleets te worden Het als alsof de nacht valt En de sterren doven En alles langzaam wegglijd Je haar ruikt naar suikerbrood En de veren worden paars Je sloeg een vlinderslag en verdween Dit noemden ze liefde Je handen…

Er liep een beer in het veld Lichtelijk waggelend beetje uitgeteld Zijn hoge leeftijd speelde hem ook wel parten Hij had ook al zo vaak op nieuw moeten starten Maar nu liep hij toch op zijn laatste poten De dagen die hem restten wist hij naar de kloten Zeer vermoeid als hij was, vale vacht gescheurde pezen Toekomst voorbij, weg die glorieuze…

Negen maanden lang heb ik jullie in mijn buik gedragen, heb jullie gedragen in mijn armen, tot jullie konden lopen aan mijn hand, mijn kleine kinderen worden steeds groter, lopen steeds minder aan mijn hand, ik heb jullie in bruikleen voor de toekomst, jullie zijn niet mijn bezit, jullie mijn kinderen zullen groeien en bloeien, weet heel zeker…

hier zijn we, samen en alleen het blauw op de voeten schaduwen vervelen een jonge wind streelt zijn haren kopstukken van golven vreten het veen daarboven gaat door strepen getekend een koppige vlinder in de hemel, de zevende? transparant hangt moordend aan klauwen cirkels klimmen omhoog beneden nerveuze ogen…

Weer alleen thuis Dit is de tijd om voorbij te laten gaan Dit is een eenzame nacht die ik zonder jou zal doorstaan Dit is het gedichtje dat ik voor jou schrijf Dit is de hunkering gierend door m'n lijf In gedachten weer naast je Dit is jouw hand stevig vast in de mijne Dit zijn mijn grote vingers om jouw kleine Dit is mijn lach in…

Toen hij zichzelf eens terug vond, liggend naast een vrouw, zo warm, rond en verlokkend zacht, wist hij dat dit hem nooit brengen zou wat hij er van had verwacht.…

De wilgen buiten treuren met een lied om de mensen binnen. De wind is als een fluit de begeleider. De regen, die tegen de ruiten aan striemt, is hun ritme. De wilgen treuren en de mensen zwijgen.…

koekoeksklok in hondenhok doos met bestek in druiprek aktetas op matras plastic zwaard in hobbelpaard veel snuisterijen donkere schilderijen lampenkap op doedelzak ansichtkaarten bontstaarten tafelvoetbalspel oude tafelbel sentimenten loslaten geeft gemak alles kan in de vuilnis stortbak 1977.…

Stil schuift de schemer over de akker scheert de dag zich van het veld, valt toch nog plots het duister schraagt de einder het donker end. Lijkt de natuur zo doods, zonder luister, glimpt het sneeuwdek nog enig licht die volkomen rust is echter schijn want in de aarde wacht het zaad op de nieuwe dageraad....…

Kijken naar mijn schaduw met het zonlicht in de ogen, onafscheidelijk met elkaar verbonden en net zo bewogen, zie ik in de schaduw van elk persoon je onvergetelijke silhouet, zie ik in elke beweging van een lied het perfecte couplet, vriendelijkheid van woorden samengevat in een vraag van kansen, kan mijn schild van dapperheid me nog beschermen…

Het kan raar lopen in het leven maar ik kan d'r niet meer bij Zó breng ik met een gedichtje weer een lach op je gezichtje En nu draai je je hoofd om en loop je me zo, zonder een blik een lachje of iets wat ook maar op een begroeting leek en dat zelfs tot twee keer toe, hartstikkesteenstraal voorbij.…

Een aankondiging: "wijkplaatsen voor de ziel". Wie moet waarvoor wijken? Of is het zo dat naast de dagelijkse zorgen het heel goed is dat we nu en dan even op verhaal komen? We drammen en dreunen maar, rennen ons rot tot we plots moeten stilvallen, door ziekte of ongeluk, door alles wat we menen dat zonder ons niet kan, of zeker niet zo goed…

Hoe kan stilte roepen als koud en kil het blanke vel tart vergeet die laatste regel waar afstand wordt bewaard en draag haar over water geen golf zal meer koppen en schuim zal vuisten laten aarden in thuis…

wachten op de laatste trein mensen drommen samen het geeft iets van bewogenheid als druppels op de ramen reizen door een donker land wanneer je hoort te slapen het is niet wat het wezen moet dat merk je aan het gapen de trein raast op 't juiste spoor dan een laatste remming... eindelijk daar zijn we dan op de eindbestemming…

ik heb weer zoveel woorden ik heb weer zoveel zin maar tegen alle regels en beter weten in…

het is de pijn met een traan en mijn gevoel dat jou niet loslaat het is een gebroken hart dat jou mist en de vragen en de pijn waar ik mee zit…

* Zanger tegen z’n vriend: - Ik ken een man met één hand, die goed piano speelt! Vriend: - Ik ken een zanger die zingt, en hij heeft geen stem! * Zanger: - Héla vriend, pas op hé! Ik heb een zéér goede zangopleiding gekregen hoor! Vriend: - Ja, ja, dat is waar, maar bijlange niet lang genoeg!…

Ik ben een dichter en der Schoonheid zoon. Alles wat schoon is, is me een vreugd altijd. Mijn hart is menslijk, maar of 'k lach of lijd, Mijn lachen en mijn leed zijn beide schoon. Ik heb de macht dat ik wat schoon is toon Aan andren, door de taal die ik belijd, Zodat wie leest bedroefd wordt of verblijd, Maar zich bedroevend vreugd smaakt…

Zachte haren, bruin en wit Katjestakken ontluikend groen In zichzelf ruikend narcissenflirt Geur van nieuw, de geur van bloem Paars en geel, door opschietend gras Een lijstertriller begroet de opgaande zon Stil eendgekwaak op vlakspiegelend waterplas Ontwakend de distelvink, gekleed in goudgalon vijf uur 's morgens, geen geluid van achteloos…

meesterlijk zonder twijfel de welving van je borst die ik verlang en ’t leven stroomt iedere morgen dans ik mij dichter- bij het dal dat jouw schoot op mijn buik vormt barst blindelings open - ik wil ons elke dag.…

de zee, steeds kleiner, verdeelt mijn handen over duinnachten en jouw gelaat wit en stil, als lelies voor zon verborgen wordt meegenomen door de vlekken van de wind ik laat je alleen: meeuwen zwijgen de wereld en mijn stem streelt de laatste herinnering zoveel trager dan de wandeling naar morgen…

ik weet niet wat mij overkomt het lot gaat met mij op de loop men raakt hier toch van verstomd als je het overzicht verliest ja, mijn denken geraakt in de knoop heb ik nu werkelijk zo hard gefietst was me niet bewust van enige demarrage ok, het was even voluit maar dat heb je met een talentvolle lust het is niet zomaar dat men halverwege…

de waarheid draait en vraagt kromme tenen naar een reden maar stomme tenen zwijgen een steen ligt zelden alleen en net als een stomme teen kan hij geen reden bedenken de waarheid als een kromme op zoek naar bestaansrecht in een voortschrijdende waarschijnlijkheid van stenen en tenen…

ken het vlinderbed daar waar jij je vleugels voor het eerst ontplooide zag het trillend spannen in de warmte van de ochtendzon je eerste kleuren vangen opende in genereus gebaar de lentevlucht in langzaam wieken na fladderen het leren vliegen naar een onbekende horizon onthoud je kent de weg en komt weerom…

Met volgnummer op zak en in gedachten Naar de slager en de apotheek De boekhandel ('t is bijna boekenweek) En dan moet ik alsnog een half uur wachten En voorheen-de-PTT geeft rustig door Dat het niet druk is op het postkantoor…