Alle inzendingen, jaar 2009, week 19

Schatje, wat schat je - dat Maria onbevlekt ontvangen is of zou haar hoofd toen ze ging solliciteren weer besmeurd zijn met duivenpoep?…

Kortademig wrijven Augurken interlude Witte pijn, gelukkig klein Trots op stank en krijsen Poging tot moraal Nieuw en glimmend modieus Het mag allemaal Prijs de infantiele reus Verwachtingen gespannen Kleine lettertjes paraat Uit moederschoot verbannen Volg de rode levensdraad Misschien vliegen zonder vleugels Culturele mimicry Liefde…

laat maar ik wil niets meer bezitten dan de kiezels die ik uit eenzaamheid raap langs een veelvoud van rivieren, onzichtbaar voor hen met dode gezichten niet dichter dan jij al weg voor stilte in mij vloeit en dichtklapt tot gevels met luiken gesloten zoals mijn woorden die ik tel en bevochtig wanneer uit de dakgoot…

Eens het alco-slot in werking gaat wordt het weer veiliger op de straat. Wie tòch wil sturen zal 't niet bezuren : China komt wel met een blaasapparaat.…

Ieder mens heeft goede kanten niemand is alleen maar slecht Hij die schrijft om enkel kwetsen -niemand is daar van gediend- mijn pen zal altijd met hem strijden Maar hij die “goed” ziet in de mensen weet mij steeds op zijn pad als Vriend.…

zelfs nu begin ik weer te gloeien proef nog je warme zoete mond ik ben de stam en jij de bloesem het mos op humusrijke grond jij bent klimop en ik de boom twee en toch één en toch steeds twee omstrengeld in een liefdesdroom zo heb ik mij in jou gevonden in jou voel ik me aardverbonden en in mij maan en warme zon als levend water een genot…

Steen der wijsheid met de post gekregen van een meer dan goede vriendin in de hand gewogen bewogen gedragen de kracht gevoeld de energie gekregen om door te zetten naar lichaam en ziel en geest te luisteren dankbaarheid, liefde en warmte voor jou, die wist datgene ik nodig had een naam noemen hoeft niet ze leest met haar hart en ogen…

Woorden vloeien op papier zinnen groeien gedachten die open bloeien deel nemen opnieuw jezelf kunnen zijn jouw leven weer zin geven toekomst, dromen verleden loslaten leven, laten stromen jouw lach is weer gekomen…

je gooit ballen hoog andere handen vangen je fluit een lied de tonen blijven ergens hangen je voeten dragen je alleen ze gaan nog nergens heen de weg is onbetreden je ogen zien geen horizon de lucht kun je niet pakken je hoort de mensen wel maar voelt de grond onder je voeten zakken je strekt je handen naar ze uit schreeuwt zonder geluid…

En de stroom der rivier stokt en kleurt zich rood De duikelaar duikelt vleugellam in het water Aan de oever getuigt een verdroogde bever Bomen vergrijzen, zwart is het lover wat bleef Geen nieuwgeborenen die diamanten oogsten Schril klinkt de panfluit als de merel sterft Het geschonken virus tiert vraatzuchtig rondom Een vrieskou meldt zich…

het roze van geurige bloesems, na de regen, proeft als een mooie, onbekende eeuwigheid, waar paradijs en sterrenhemel samensmelten, ja, waar de kleine god plots een held wordt, de kleine god woont in stille woorden, zijn mantel blauw, zijn stem van zilver, de snaren van zijn tong, zacht en zuiver voor wie echt luisteren, fluisteren wil,…

als ik vandaag kon voelen over morgen en dan terug naar een jaar geleden zou ik eerst aftasten naar jouw liefde die ik gisteren niet heb gevonden na uren zou ik verlegen strelen tot jouw haren overeind staan en ik niet meer kan wachten hoe ons warmte spreekt vervolgens zou ik je geur pakken als het daglicht jou laat gaan waarna de nachten…

Een simpele wending van het lot als we de avond drinken met sinaasappellikeur en vers geperst sap rond rode heuvels langs haar blauwe jurk klinkt pianomuziek, kunnen we een duistere nacht bedenken onbeholpen aandacht schenken aan groene velden hartbekoring platonisch en helder uitblinken om het dromen zinken in nood en noodzakelijke…

Er wordt in deze week heel wat geschreven Van Gordon, René Froger en Jeroen De eerstgenoemde gaat geen kunstje doen Als homo's ruw uiteen worden gedreven De songtekst schrijven deed hij in 't geniep Nu toont hij zich een meer rechtschapen type…

soms zou ik naïef uit dit keurslijf willen treden even weg van dit heden waarin geen vreugde leeft ver van de beslommeringen het voortdurend dringen opgaan in een lichter bestaan voorzien van heuse keuzes geen dwaze eisen voor een baan en druk om te presteren geen gevechten voor erkenning een volwaardig mens te zijn begiftigd weten…

” Baren we niet de kinderen uit dezelfde droom? Zijn wij niet de geuren van dezelfde orchidee? Plukken we niet de vruchten van dezelfde boom? Baden we niet in weelde van dezelfde zee?" uit de bundel : Geplukt fruit. van Pama.…

Ik kijk wat om me heen en zoek je ogen lief de helderheid staat mij aan en ook de kleur dat groen is mooi. Je haren in de wind net zo zacht als dat ik ze streel je lach zo intens geluk dat je graag deelt. Ik zoek je lippen die zacht en warm voelen en mij geven wat ook jij graag voelt liefde in je hart.…

toen de avondzon jouw beeld verschroeide, dacht ik nog aan morgenrood nu jij niet weerkeert, laat ik dagen keren zonder kleur…

Hoge wieken vangen veel weerstand, met de trotse ruggen in de wind, rusten niet voordat het kaartenhuis zich heeft vermalen tot wantrouwen en de reinste tarwe is gemalen tot gistend meel, waarmee geen brood meer is te bakken, en in eigen brouwerij om de hete pot te draaien van verzuurde balkenbrij, om de zilveren krenten uit…

hongerige ogen, graaiende handen, krijsend grut, overspannen moeders, coole pubers, chagrijnige koppen, bizarre smoelen, vrolijke types, tetterende kassa-meiden, even boodschappen doen, daar knap ik van op.…

aanhoudende stroom langs verweerde kusten die ons bestaan overstijgt in broosheid berusten leert waar weemoed in het gaan en keren schuilt bij een teer gemis over weerzien droomt onder weidse luchten lasten minder drukken in wiegend avondrood worden verlicht waar een mensenkind zich door de zee gedragen weet hier aldoor…

aan het strand te Cannes gewerd mij Eliane een petite ratte van het ballet de Monte Carlo zestien maximaal slechts de Franse taal machtig maar Frans is niet mijn fort ik heb mij en haar bediend van universele gebarentaal tot grote contentie alsook satisfactie van ons beiden…

verborgen in een zacht, borrelend aquarium - men hoort noch ziet het - maak je in wachttijd trage wentelingen het verloop van de tijd neemt je mee naar het ongekende licht en een aanzwellende kakofonie je oerschreeuw - bitterzoet - is de geworpen steen die het water tot leven wekt en zie: de dag is verstreken het verloop van de tijd…

(voor Kader Abdolah) Zijn grote,blonde snor hing in de schuimkraag van een bier alsof deze gewassen werd door kabouterachtige wasvrouwen. Ik geloof dat sinds de ziener Nietzsche ('Also spricht Abdolah') geen schrijver is geweest die zoveel beharing onder zijn speurneus had. Door de Noormannen, Stalin en Hitler, maken bepaalde bromsnorren…

Het leven met konijn in het gordijn. Compagnie 'Het vergulde gat' had een zootje zotte kopen in de aanbieding. Het kon niet op! 'Konijnbruine gordijnen' gratuit en voor niets. Het zwangere konijn kreeg je er bovenop. Ze hadden er beter de verlepte accountmanager bovenop gedaan het tweedehands atelier kreeg onder zijn bewind wat…

Buurman’s hoofd boven de heg danst tijdens lopen op en neer rijst op uit de heg en zakt weg stuitert frequent keer op keer voor m’n venster heen en weer Dat beeld beheerst m’n leven geobsedeerd wacht ik bekaf tot het weer…

ga nu niet weg, vriend en kus de twijfel van mijn lippen zeg iets leuks en laat me lachen terwijl we samen zitten alsof de aarde nooit zal vergaan ik zal loslaten en opnieuw verliezen naar de sterren kijken en denken dat jij ook kijkt in de stilte tussen onze woorden…

alom mij heen bestaat al jaren een Cordon Sanitaire cellen waarin rollen veelal grijs getint of zo de gezetene bemint zacht en lieflijk bedrukt, nadat de stoelgang is gelukt, het strijken ondersteunt soms in vaart, met haastige spoed doch vaak, zo niet steeds meer, nadat er eerst hortend en stotend lijfelijk…

De fax brengt hen niet in de wolken maar maakt de rechters zwaar verbolgen. 't Ontneemt veel werk aan hun schrijvende klerk en wie gaat nu de opleiding volgen ?…

heel eenvoudig met bezielde ogen raakte ik verstrengeld in oneindige horizonten van hemelsblauw waar ik mezelf verloor binnen de golfslag van ogenblik tot ogenblik toen ik jou riep, keer op keer in mijn groot verdriet…