Alle inzendingen, jaar 2010, week 48

december geurt naar het herinneren proeft naar de smaken van een feest maar minder zoet we laten de vervoering toe door de echo van aloude klanken zo komt ons weifelend hart tot rust warmte herstelt eens het verdriet dat we leerden vergeten in een nieuw licht dubbelzinnig geluk…

losjes gespannen hangt lui tussen twee basten gebruind mijn lichaam…

4 Jaar lang was je alles voor mij, Je liet me vanaf het begin niet meer vrij. Het was een droom. Het mocht niet, Het duurde zolang voordat je mijn gedachten verliet. Ik liet een laatste snik, Tenminste, dat dacht ik. Ik heb een lieve vriend, Dat had ik na dat wachten wel verdient. Al gaat het uit doet het hem veel verdriet, Wat moet ik doen…

Bij het plukken van de hazelnoten bleef jij vastgevroren staan schoof op handen, knieën en voeten zelfs toen, kon jij niet verder gaan Het was moeilijk te geloven, dat jij voelde dat ik nog steeds van je hield Daarom sprak ik het hardop uit in kapitalen hoe pervers het lot van jou en mij kon zijn Ik op twee benen en jij…

Als in kleurrijke krijtkringen die ontboezemingen cirkelen vogelvrij opgetekend in liefdes lot ebt grauw geroezemoes weg in zacht getinte werelden in smaken van verschil in de taal der verschijnselen als in een wasem van verloren woorden streelt jouw adem terug naar het hart der dingen naar heftiger getijden die de maanstond…

mijn verlies toegegeven gevonden voorwerpen gebeld daar zegt men dat er tot heden ten burele van 't depot gevonden goederen nog niets is binnengekomen dat in de verste verte lijkt op een verloren liefde... maar dat ik het natuurlijk altijd een volgende keer mag proberen en dat ze mij zullen verwittigen wanneer er iets is binnengebracht…

Hij wilde ook postuum niet geliefd zijn daar verzette hij zich met hand en tand tegen als kind begon het al. altijd in de contramine nooit eens lief en aardig, een grote klier hij groeide tot overmaat van ramp werd ouder richting volwassen zijn niets deugde, leren wilde hij niet teerde op de zak van zijn ouders aan vrouwen had hij een bloed…

Als overdag de zon scheen, straalde zij bij maanlicht evenwel, kwamen tranen Niemand zag dan het innerlijk geschrei noch haar wijnrode tranen die kwamen Wanneer ’t donker viel,viel dat immer met het diepe gevoel van eenzaamheid Het voelde dan als een bergbeklimmer die stilletjes in een diepe afgrond glijdt Als het duister dan over het land…

melancholie op tafel ligt alles klaar de kerstkaarten de postzegels, drie velletjes mijn balpen als altijd voel ik me wat verloren op dit moment tja ik heb drie adresboekjes in mijn hand ik kan me er niet toe zetten om namen te schrappen van hen die ik aan de dood verloor dus zijn er altijd tranen die weg geslikt moeten worden…

papa zie ik nog jouw stappen in mijn hart het kleed van rood en goud in waardige warmte en de staf leunde uren weg in gewillige handen die dienstbaarheid verlieten uit respect grote trots beroert alsnog mijn kinderhart waar ik naast je liep in kleine handen die jou droegen, naar omhoog... daar glinstert eeuwig in mijn…

. Scheurbuik. Het is een valluik, Om te spreken over scheurbuik. Wat gaat er dan precies gebeuren, Gaat uw buik dan werkelijk “scheuren“. Wat wordt het medicijngebruik?. Dat valt eigenlijk reuze mee Slik wat extra vitamine C…

kan ik naar waarde worden geschat overgoten door kristallen draai ik in mijn element zien mensen mij voor wie ik ben knikken vol bewondering naar mij, de ijskoningin…

Ruimt eens op dat kastje van verleden Trekt open die laden met hartzeer Veegt het weg uit alle hoekjes Het is voorbij het is niet meer Gedragen verdriet is goed Altijd weer wellende tranen niet Dempt deze met mooie herinneringen Leeft nu in het heden niet zoals je het liet Recycle het kastje…

je bent een woud nog onontgonnen ik ben de reiziger die de paden mag maken waarlangs je zult gaan reizen naar ongekende verten met de vader van je kinderen ga maar leef maar het is zo voorbij…

ik heb het rode boek gelezen van sinterklaas in een onachtzaam ogenblik vond ik mijn naam gouden en zwarte kruisen keurig op een rij het leven van afgelopen jaar ging mij voorbij tot een witte hand verscheen de vinger wijzend op het boek een donkere stem vertelde mij het zit met jou wel goed heb nu een eigen exemplaar…

De sneeuw ligt overal verspreid en alle bomen zijn gerijpt de zon schijnt met haar stralen er doorheen Het is een stille pracht. Wie had dat verwacht! Zo vroeg in het jaargetij gaan we door de koude winter heen... Wat staat ons nog te wachten? Alleen maar koude nachten.…

Toen ik na een liter jenever Sophia Loren in mijn bed aantrof, ben ik in paniek naar mijn koffiezetapparaat gerend, maar toen de koffiegeur zich verspreidde tikte Sophia mij op de schouder en vreeën wij alsnog. Later heb ik die grap nog eens gedaan, maar toen lag Catherine Deneuve opeens zonder enige textiel om mijn beminzucht te smeken…

Net terug van een kale reis Mijn visum werd verbeurd verklaard Mijn rugzak nog onaangeroerd Scheurtjes in mijn wegenkaart Tegoedbon voor drie weken zon Ansichtkaarten nooit gepost Reisbrochures licht gescheurd Verwachtingen niet ingelost…

Het woord vader zit in de klank van oude hobo's die melancholisch het gejaag der harpen doet verstenen het zit in het geluid van brekend glas dat met koele gratie de sintels in de as tot glinsteren dwingt en na de stilte en de storm breekt het door de wolken, soms als een schitterend conclaaf van open en gesloten lettergrepen statig…

Zo zat je vaak. Je hand knijpt in de leuning tot het bot, alsof je zoekt naar het gevoel dat in je eigen arm ontstaat. Je grondvesten een stoel, die jou natuurlijk niet begrijpt. Ik til een glas tot halverwege, dat ik al was het leeg niet eens kon legen. Een paradox weegt in mijn lijf, zodat ik niets meer goed kan maken en niet praten…

De hond en de kat. Wel hoe blaft gij zo, Kardoes? Ha, 't is tegen onze poes. Ze is u zeker weer ontlopen En daar in de boom gekropen. Nu, 't is goed, dat zij maar vlucht; Want gij bijt haar soms geducht. Poes bleef zitten op de tak, Net als sliep ze op haar gemak; Maar, toen vriend Kardoes ging lopen, Deed zij gauw haar ogen…

Schoonheid en liefde zit diep in een mens Zoals een parel in een schelp... Hij moet alleen zich openen en stralen en zijn schoonheid naar mensen vertalen zo kan hij zijn warmte tonen aan ieder om hem heen En voelt niemand zich meer alleen...…

Ik bemin je bezwete wind van ginds wie draagt je snelle naam nog teder en voorzichtig voort zonder dat een mensenhand je ware naam vermoord vrede van je tongriem wordt gesneden.…

Ze heeft al zo veel gedragen en toch ondanks dat heeft zij nog vele vragen, vragen die ik alleen door te groeien kan beantwoorden wanneer ik ervaringen in wijsheden ga verwoorden. Verzonken in gedachten zal ik antwoorden, tekens verwachten, ze herkennen in het weten. Geheimen in de diepste zee vergeten komen dan weer opgedoken als…

Een Spaans spits bruinig musje hing voor mijn Spaanse balcon fladderend in de Spaanse zon stil hangend vroeg het Spaanse musje mag ik van jou een Spaans broodkusje 'n stukje brood op m´n Hollandse mond en het Spaanse musje pikte terstond Spaans zacht, lief en oh zo teder vloog het voldaan weg en tevreden keek helaas geen keertje meer om of…

Draken , in de schemering ging ik temmen . Handvol tamme kastanjes bracht ik voor je . Onbekende scheppen met de leegte van de nachten beladen, in jouw haven liet ik zinken. Roze orchidee met mijn handen maakte ik weer levend.…

Wij gedenken hen, die ons zijn voorgegaan Hetzij nog heel erg jong, hetzij al oud Mensen waarover wij veel hebben gerouwd Ze zullen in ons hart blijven voortbestaan. Vergeten zullen we al onze geliefden niet Wij blijven in gedachten met hen verbonden God, onze gebeden, schreiend opgezonden Vragend om bemoediging in ons verdriet. Heer,…

Een kille wind blies door de nacht voor hem was ik óók ’t doelwit en Louter strijdend met zwaartekracht zag ik mijn leven nauwelijks zitten Een zachte stem klonk in de nacht gedragen door die stil zachte wind Het was de mijne, ik kreunde zacht doordat oud verdriet mij verblindt Een droog blad dwarrelde omlaag zwevend door de kille najaarswind…

Tussen al mijn twijfels zocht ik naar mijn ziel. In mijn vele woorden zocht ik er naar kracht. In mijn schrijven vond ik de weg weer naar mijn hart.…

zo weet ik niet wat ik nog moet gedichten gingen liggen en stemde ons met rijmen goet tegen de nieuwe dagen van een zwak bewind ik ben verder in het duister waar niemand wat nog vindt…