Alle inzendingen, jaar 2011, week 21

jij klaagt over stekende pijn in je rug mijn neus bloedt alsof de besteklade wat leeg eet wel alleen zonder vlees vanavond…

Ongehinderd ongehavend mezelf van geslacht tot geslacht bekleed en ongekleed zaaiende het permanent karakter voer voor psychologen kwetsbaar erfgoed alleen ik zelf weet waarom.…

Speculaasgebak, de lekkernij zonder tijd, prijkt op kunstwerken der Goudeneeuwse schilders, belooft steeds weer iets _ voor straks! Een reis gaan maken, 's morgens vroeg vertrekken; op gras en daken glanzen zonnestrepen, wekken vrolijke vragen. De hoge oever is vol luchtig fluitenkruid: tere zuiverheid van fijn versnipperd wit geeft…

Opgenomen rustgevoel met gesloten ogen of lichte veders mijn hersenen masseren roep het zelfs soms op en kan waarderen hoe heerlijk alles is in liefde te geloven het groen nog groener is als ik zou wensen bloemen zien te kleuren in hun kleur zwemen dennen in het bos hun zachte geur de paden dragen zonlicht zonder mensen als ik mij laat…

Mijn oog viel op geeneens, Ik zag het eigenlijk niet eens. Zag ik het helemaal niet? Of zag ik het zelfs niet? Daarover ben ik het nog oneens !…

je oude huid spreidt zich over de lakens en met een pen trek je contouren over continenten jij zocht ze nimmer op in het niemandsland staat een huis met het licht nog aan doch jij gaat vanavond buiten slapen onder de nieuwe maan op het koude steen kijk je naar het leven ginds de uiteindelijke stap uit je lichaam een hemel…

de ruimte die je mij gaf om me in te laten groeien lijkt kleiner dan tevoren daar er grenzen zijn opgeworpen hoge muren stagneren de ontwikkeling langzamerhand word ik opgeslokt door de schaduw die geduldig lacht mijn dagen die almaar korter worden ik wacht tevergeefs…

een fotograaf danst in zwart wit langs het decor met kleur de zon zingt vals zijn melodie van schijn en tegenlicht nog branden onze offeranden op het altaar van verlangen wij zijn intiem geweest het maagdenvlies is ongerept de lakens zullen hangen zo vlagt geluk en voorspoed in tradities de kus en lach blijft ons geheim…

Even komt je droom niet uit Even gaat het niet zo als je wilt Maar is dat dan een reden  Waarom je je zelf tilt…

Jij alleen kent mij ten diepste jij hebt me getroost toen ik meer dan dronken heftig gevloerd aan diggelen lag. Jij geloofde nog in mij, terwijl ik mezelf opgaf. Jij wist me op te beuren, terwijl ik als een vis op apegapen lag in de benauwde vissekom die ik bewoonde. Jij vree met mij in een bizarre locatie. Ze hadden het zó volledig mis.…

Weet je, Jenny van der Harst uit Scheveningen soms lieg ik dat ik barst maar ik heb jou nooit willen dwingen ik zag zacht een mooi meiske maar werd hard op feiten gedrukt een mooi meisje uit Scheveningen gaat niet met een losbol…

voorheen keek ik niet achterom steeds vaker nu wandel ik langs oude wegen het verleden binnen waar de nestgeuren binding geven aan alle losse delen van het boek dat toekomst heet ik blijf het lezen opdat ik niet vergeet…

Mijn wonder jij aanminnige vriendinnen, ik heb mijn nachten wel met u doorwaakt: gij waart gemeenlijk zo innemend naakt en liet u zo welwillend voor mij winnen. (Uw warme lijfjes tegen 't witte linnen, de legerstede die tevreden kraakt; mijn wonderlijk aanminnige vriendinnen, ik heb mijn nachten wel met u doorwaakt.) Soms schiet het mij…

‘Ik stem overeenkomstig mijn gevoel Met blauwe inkt, waarvan ik steeds een fan blijf 't Is niet zo vreemd dat ik met die kleur pen schrijf Mijn naam is immers niet voor niets Wim Cool’ De SP spint extra garen bij ‘t gezeur En geeft de stem alsnog de juiste kleur…

Ik ben die ik ben, die ik ken dat komt door mijn geheugen en al ben ik zelf mijn grootste fan soms is de waarheid zelfs een leugen…

(1700 - 1550 v. Chr. te Kreta) Ze heffen hun armen om ons te zegenen met hun bevallige benen als wortels van woudreuzen diep in de aarde gestoken, hun ogen wijdopen gesperd, in diepe trance, en via hun hoofddeksels in direct contact met hun andere wereld, de godinnenwereld. Een houdt met gespreide armen twee slangen vast in elke hand, oppermachtig…

u bracht mijn dood in lege woorden die we in de verten aan de einder hoorden om te stollen in vernuft vennijn opgesloten in een klinkend rijm…

Verstand vol mis trouw vol wan liefde vol loos Had ik kunnen weten dat had ik het willen weten alles lijkt opgelost maar blijft een raadsel Mond vol zwijgen hoofd vol leegte vol zonder zin…

Het grazige verzuurd door de aanzwellende zomer onder romige luchten zwenken zwaluwen door de geopende gordijnen van het uitrustende voorjaar De wind geeft gul een geluid aan alles wat stemloos leeft niets blijft zonder ontdekking Al mijn vragen verwaaien – zonder beantwoord te zijn – in het overvolle landschap terwijl het een uitnodigende…

Uit de eikenstomp ontspruit nieuw en teer leven: een berkenboompje. De dode boomstam is vol levendige galm: het spechtennest roept. De maïs bloeit hoog, ofschoon vast omslingerd door dichte haagwinde. De kale akker is vol damp, die zacht voort schuift naar natte bomen. De kastanje valt... Zal hij wintervoorraad zijn of een nieuwe…

Had ik maar mijn hart gevolgd de liefde omarmt, de blik in zijn ogen ontvangen en mij zelf niet belogen. Zuivere lucht wilde ik hebben geen verstikkende woorden. Niet moeten, maar mogen. Had schrik, om in een sleur te geraken, om geen nieuwe dingen meer toe te laten. Ik snakte naar warmte maar ik verwachte een koude douche. Ik verwachte…

De woordenvloed - fenomenaal - maakte Gloria en haar gemaal door het klétsnat kletsnát. Zoveel spraakwater zat er in 't communicatiekanaal.…

Ik leg mijn hoofd in je schoot en geef me over aan de wanhoop die ik voel Ik wéét welke keuze ik moet maken maar angst en onzekerheid overheersen mijn daadkracht Vertrouwen mag groeien en stilletjes word ik geraakt door jouw wijsheid Ik voel een kracht die mij laat uit stijgen boven mijn kleinheid en mij één maakt met mijn…

‘k ben van je schilderij gaan houden, ‘t was al te koop maar ‘k wil het niet meer kwijt die uitgestrekte armen in het donkergroene, de wachter naast het bed die bij haar schreit het Licht door t wit gordijn dat nodigt: daar ginder zal het altijd zomer zijn jouw schilderij, een groot mysterie, het maakt iets binnenin mij onweerstaanbaar…

Hoe breng ik onder woorden wat diep in mij gebeurt, niets laat zich in het leven sturen hoogop door liefde bijgekleurd. Jij lief, hebt mijn hart veroverd voor jou ben ik gevallen, mijn hart klopt sneller, ben verliefd ik zing mijn liefdeslied voor allen. Mijn lief, sluit mij in je armen kus mijn mond en voel hoe mijn liefde nu voor jou…

Distichon 43 Dichterswaag Te ‘light’ vond men zijn ‘verse’ en dus kreeg hij geen beurs. Distichon 44 Kortweg Ik ben, ’t is gek dat ik het zeg, kwatrijniger dan Korteweg. (Onlangs is van Anton Korteweg een bundel verschenen met 40 kwatrijnen, getiteld ‘Voor mannen is het niet erg.’ In zijn omgang met het genre betoont de schrijver een…

nimmer ontmoette ik zo'n groot hart onzelfzuchtig vol met goedheid kleur jij het leven mooier ook van 'n ieder die jij aanraakt onuitputtelijke enthousiasme werkt aanstekelijk de sterren van de hemel schrijvend schijnt de zon speciaal voor jou om het leven te vieren…

zandlopers rijgen langs hun onvaste schreden tijdloze korrels…

Het zijn gitzwarte ze glimmen ze glanzen ze dralen zo uit de hoogte zo van wat wil je ze grazen ze talmen het eerst ze buigen ze neigen ze rekken ze strekken zo nobel als steeds…

Hier ligt het voorwerp, lijdend van een lang bezinnen, koos het gezegde, geen deelwoord onvoltooid. Nog voor de stem in zich wilde verheffen,werd hij door on - en overmacht gekooid, verwoei op eigen kracht een frisse wind die hij had gesticht. Een lichte welving in het aards gazon, schildert teksten in het heem die ik in elk seizoen…