Alle inzendingen, jaar 2011, week 21

Ik koos niet voor jou! Ik kon niet door wat mankementen. Ik overlegde dat: Je snapte mij in die momenten. Maar acceptatie is geen overgave Dat blijkt pas door de tijd Meegaan in een moment kent ook zijn eigen strijd…

zie je hand vingers onrustig op zoek naar accenten ogen vinden woorden uit beelden van je geest je stem formuleert zinnen uit passie die eens is geweest ik verzuip in een stortvloed emoties het is uit langzaam ebt de spanning weg een totale ravage leeg is het strand in een ijskoud ontwaken glijdt wat zand door mijn hand…

Ik voel me triest ben plots alleen Enkel de leegte jij liet me alleen Nooit meer samen weg de intimiteit Nul liefdesgevoel alles lijkt nu kwijt Ik hield van jou elke nieuwe dag Koesterde je zo hield van je lach En jij ging weg op die dag in april Geheel onverwachts tegen mijn wil Ik droom je nog voel elke nacht Dat jij er…

Ik deelde geld en goed uit aan de armen en zei onmiddellijk mijn baan vaarwel. Het einde naderde ons razendsnel. Devoot bad ik om troost en om erbarmen. Ik denk, nu op die dag niets is gebeurd, dat God die datum bláuw had ingekleurd.…

In de oude, bekende vertrekken Zij pronken en stralen en strekken Hun vuur-prachtig rood; Zij staan voor de ramen te gloeden Als van kardinalen de hoeden, Van machtigen, groot; En staan in de hoeken te vlammen Als pluimen in hellem-kammen En vanen in oorlogs-nood; En schaatren diep en schreeuwen De kreet stil die ging door de eeuwen…

De grote ketel in de stalhoek: houthompen, vuur en dampend water. Hij zou in sprookjes niet misstaan om jonge meisjes in te stoven. Je stort er lakens in, die bollen, verdrinkt ze met een grote stok en stampt ons voetenvuil en zweet en oogvocht murw, zodat het loslaat en in de zinken emmer stroomt, het voorportaal van grup en put. Spookdromen…

(voor mijn vader) Jij haalde hoge cijfers op het gymnasium in de binnenstad van Groningen, waar ze je plagend op het schoolbord natekenden met een rokje aan. Pestkoppen zijn van alle tijden, toch bleef je in de kast, waar het veiliger was en anders was ik er nooit geweest, tenminste niet zo. Misschien als plant of dier of gangkast. Maar…

Stel je voor, dat je niks voorstelt, hoe leeg is dan het zijn?…

Wij zijn nu niet meer dan dat wat verdween een laatste kus van zout op steen Mijn voeten vinden weer vaste grond toch hoor ik soms het heimwee ruisen in het hart van een schelp die jij voor mij vond dan spreekt de tijd zo licht als vlinders keren woorden terug naar hun fluistertaal vertel mij nog één keer een oud verhaal van…

Ineens moet ik aan Rembrandt denken en zijn streling van het dierbaar licht de inval waar ik telkens weer voor zwicht hoe hij schoonheid weet te schenken ik tracht te evenaren in beweging aan de luxaflex bij jouw fraaie silhouet als schaduw op ons witte liefdesbed waarboven ik zo af en toch nog spring jouw bruidsboeket bloeit er o zo mooi…

[Senryu] liederen vol licht in het sterloze duister – de nachtegaal zingt…

Het zijn maar van die kleine dingen, die je dag een kleurtje geven, de zon hoeft er niet voor te schijnen. Het zijn die kleine gebaartjes die je dag opfleuren, het zonnescherm kan ingeklapt blijven. Het zijn die hele kleine vraagjes, die worden gesteld: hoe gaat het met je? En mijn dag is zonnig en gekleurd. Heb U dat nou ook…

Gedragen dagen van velours religare relegere Oh Plotinus, ik mis het alomvattend plot De eenheid van getijden, de stroom van woorden, de losheid van betoog I should be going Out west…

Het openduwen van het paradijs brengt verwarring met zich mee: is het nu maansikkel 3 of 4? Moet ik door dat hol? Met een stenen omheining heel laag, tot onder de knie gemaakt om er in te trappen. Wil niet falen dus volg blindelings de prikkel. Waarschijnlijk kan ik links wel ergens lucht happen. Het leidt naar een zonnebloemenhart…

de heggenschaar giert door de datum, jouw bloemen leg ik op de steen (senryu)…

Ik mijmerde van een meisje lief; niet enkel ’s nachts ook overdag Echt zo’n schat..zo’n hartendief zo’n lieveling met een gulle lach Ik droomde van een meisje fraai bijna heel de dag geschiedde dat allicht lief, nochtans een haaibaai en toch de allerleukste die ik had Ik mijmerde zo lekker over haar Ieder ogenblik van de hele week Zo’n…

hoe hij naar hen keek gezichten als getuigen van ingelijste leegte nog leger dan haar gesloten mond van leugens hij zag haar zitten bij de lindeboom, naast een ongeboren zoon, zag het scharrelen rond haar lijf hoe ze handen vulde telkens in nieuwe verhalen die de wind door zijn hoofd joeg gespleten tongen markeerden het zaaigoed…

Geef en gun me de tijd om jouw gedachten te verstaan zodat ik je beter zal gaan begrijpen. Geef me ruimte om je gevoel te leren kennen, om dan mijn hand vol vertrouwen in de jouwe te leggen.…

Ramen tonen zich zand geregend en blauw, versierd met lage vitrages, krullen en rood. De tuin een ravage van zand en knikkers in een kuil. De lucht kijkt grauw.…

Ik zag mij. Zondag, verbeelde het mij. Een houten paneel kern, noest en groeiringen marmerende structuren. Sepia, zacht geel en bruinen. Blond zand, strand duin aardetinten en wind. Glooiende keerkringen, mijn schaduw lag als bevestiging van de zon in mij. *landschappen van Frank Dekkers, een oorverdovende stilte. Galerie Milic…

Voetbal is stom en ook stupide het zijn altijd dezelfde lieden, ze rennen zich rot om de bal dan geven ze hem weer een knal. Zo vliegt de bal heen en weer het publiek schreeuwt, gaat te keer, als de bal vliegt in het doel is dat schijnbaar een zalig gevoel. Af en toe geven zij elkaar een schop in zijn rug, benen of tegen zijn kop, met…

Ik schilder schapen in het weiland en het bonte op een koe geef de zwaluw graag haar vrijheid daar is zij wel aan toe Ik teken ongetemde wolken in een hemel o zo blauw gun de zon weinig draagkracht druk haar geleidelijk in het nauw Ik portretteer enige knotwilgen groene haren in de wind paars met rode bloemen die geplukt worden door …

Sluit de deur vegetarisch gemurmel met spekdikke ruggen sluit de deur ozonvretende vuilspuiters sluit de deur cultuur barbaren sla een geraamte op de muur en hang het te drogen je zelfportret…

“Ik had de verrekijker gepakt om naar de vogeltjes te kijken. Maar die zag ik niet. De blaadjes zag ik wél. Toen heb ik naar de blaadjes gekeken.”…

(Sint-Petersburg (1997)) Deze stad Ademt een sfeer Van ongeloof Een atmosfeer van Niet te evenaren Deze stad Bergt een groot werk Laat kunst huizen In blijde genâ Met missie bewaren Deze stad Leidt jou via Nevski Prospekt Langs Dostojevski Nabokov naar haar ziel Deze stad Zichtbare geest Winterpaleis Kluis. Hermitage…

Bosduiven baltsen zo luid je zou haast zeggen een slaande ruzie…

Mijn lieve kind, ik moest je baren en voeden, jou beschermen en behoeden, je sterk maken voor het leven, en jou warmte en liefde geven. Maar in mijn hart en in mijn armen heb ik jou nooit kunnen verwarmen, want mijn hart én mijn handen waren geknecht door zovele banden. En door al die jaren en tijden heb ik jou, mijn kind zien lijden en vechten…

hemelbloemen haasten zich en pakken samen als een groot boeket over het baken van onze stad waar gedachten innig en stilzwijgend bovenwinds meevaren daar wordt liefde aangeraakt en vloeit jouw tijd geruisloos over in die van mij waar seconden in gelijke tred volmaakt geschiedenis schrijven ogenblikkend in de kleur van het hart levend…

Warmte en geborgenheid, de basis van mijn bestaan 'k Wil er totaal voor gaan! De zoektocht van mijn ganse leven, Het werd me zelden gegeven. Dat gemis is met geen pen te beschrijven Het kerft messen in het hart, moeite om te blijven. Een gemeende kus, een warme handdruk, een brede glimlach Utopie of niet... eens komt die dag!…

stralend tegen blauw regent het zonovergoten trossen vol met goud [haiku] foto: Martien Montanus…