Alle inzendingen, jaar 2011, week 21

Met een sierlijke boog duikt mijn wezen in haar vloeibare goud. Mijn vreugde huppelt juichend over de witte spetters van haar deining. Ademloze stilte in de schaduwzijde van haar overkoepelende kracht waarbij erosie de ruwste parels verzacht. In het donkere jou omhels ik de stilte in haar mooiste vormen. Zo roerloos, rimpelloos…

de ochtend geurde pasgewassen net als jouw kant van het door ons gedeelde bed wij hadden de verbaasde nacht een kus ontnomen intiem boven dagblad en koffie bloosden we het donker weg van dichtbij waren we steeds dichterbij gekomen nu is er ander zicht de geuren en besef van samenwonen komen weer terug al is het in mijn dromen…

Verstild hoofd, zo stil, ondanks ik altijd wat denk te horen, onwetende geluiden kwetsen dovemans oren en de blinde vlekken op mijn geestesoog, worden helder als de woorden gestorven zijn op de lippen, geketend door de muilkorf van verwachtingen. Berusting, wat ik zoek, verlamd en overmand door de beeldspraak van de kleine…

(Als het leven niet meer geneest) Op het kronkelige pad van het gezond verstand liggen segmenten gestrooid tussen doornen en netels tussen het kiemende ontwaken met een open geest en de lichtheid van het bestaan die in het hart zetelt Met het innerlijk oog gericht op waakzaam dromen over fragmenten vervaagd door wat niet geneest in weerwil…

ijle gewichtloze stralen verzilveren de vroege morgen uit schemering gezeefd door de donkere nacht is daar de dageraad hij strekt zich uit over slapende velden dekt de gewassen toe die nog staan te dromen glijdt over water wat rimpelloos vlak de koele diepte spiegelt verzonken in rust kleurt de lucht bleek en de beemden blauw…

Zij hadden zich ooit vrijgevochten van de kerk, die wetenschappers, nu moeten we ons bevrijden van het juk der wetenschap! Die 3-d ideeën, zo derderangs... Ziel, geest, God en bewustzijn; overbodige hypotheses, lastige ballast, bijkomstige bijwerkingen van de hersens. een scheet van de materie..... Zij zijn ver verwijderd geraakt van de…

Klein zwibbelzogje wil naar huis, ze houdt niet van logeren. Ze trippelt weg, stil als een muis, om nooit terug te keren. De troedeltjes in oma's kast zijn oud, compleet versleten. Wie troedelt er nog met een flast? Ze zou het echt niet weten. Ze lust geen stroep, ook niet geprakt, geen scheve schoffeloren. Wat oma in de troggel kwakt…

Ik zag een incheckbalie met grote zware koffers, een arme welgestelde man, sussend zijn wervelwind ik zag een aanvurende moeder naast haar rennende kind het jaldi, jaldi schalde ik lachte hardop tot de tranen mij het zicht benamen ik zag de leeggehaalde schappen in de supermarkt, weerloze mensen uit het lood geslagen, de zoon…

Als ik al mijn gedichten heb geschreven ik mijn laatste punt heb neergezet, zal ik alles nog eens ingetogen over lezen misschien vind ik in mijzelf nog enig verzet. Ik bedenk me, dat alles wat is gedrukt dan voor eeuwig zal voortbestaan, heel veel woorden heb ik uit mijn hart gerukt ik weet, dat heb ik zelf heel bewust gedaan. Ik dichte…

Wil ook niet terug naar backflashdijken waar mijn ziel huilde in kolkende waterstromen ook niet naar verdroogde en gebroken grond mijn nagels mogen breken laat mij barsten stoppen met het stof onder mijn voeten dat het weer- wisselvallig een geheel wordt zoals toentertijd lente nog zo jong was niet naar mijn veel te sterke zonnewens…

Een windkracht zeven de lijsterbessen zwiepen blauw wuift al het vlas…

druppelgeschriften regen vertaalt mijn tranen een huilbui langs glas…

ben jouw storm niet uit de weg gegaan heb de buien laten komen in een paarse hemel knettert de ontlading rolt de donder zwaar striemend hagelen mijn woorden de pas ontloken lentebloei jouw regens vlagen door de takken die onze liefdesbloesem dragen tot de storm bedaart en alle warmte naar de heldere hemel straalt de eerste…

de tegen de lamp gelopen vis, van groot formaat, heeft jaren in vrijheid kunnen genieten van zijn vergaarde weelde ondanks de prijs op zijn hoofd had hij een goed geoliede machine aan manschappen om zich heen waarbij loyaliteit bovenaan stond toch is een lek ontstaan waardoor zijn dagen nu geteld zijn en kan zich voorbereiden om zijn…

In Tilburg kun je bij een Vlinder tanken Want daar is altijd zonnigheid voorhanden Om op te laden en weer op te branden Een staaltje van milieugezinder denken Zo geeft de zon, die toch al gratis opging Ons, All Inclusive, wat de Vlinder opving ------------------------------------------ In Tilburg staat op het Koningsplein een Solarvlinder…

"Wir bleiben noch." Ze blijven dus nog effe. 't Afghaans verzet voert driftig overleg: "Niets staat nu onze leiders in de weg om Duitsers in hun eigen land te treffen." Al Qaida's Spaanse tak die heeft zonet een aanval met komkommers ingezet.…

'Weilanden hebben avond,' zegt Achterberg. Maar kun je dat wel hebben? Misschien zoals je een ziekte hebt: avond. (Iets met de ogen: alles veel te donker zien.) Maar ook 's ochtends is het niet voorbij. Zie je weer veel te klaar, maar wat je mist. November. Elke ochtend is een morgue, elk woord in dit gedicht een kist. En daarboven…

Als ik je dan eindelijk weet te verleiden tot een dagje aan het strand waait het veel te hard en valt je oortje telkens uit. Maar Twente verliest, zo bevestigen ook de buren. Dan is er al dat verdomde zand en zijn er honden overal en is het kindergejank niet te harden. En als ik me aan je koude witte voeten zet en je van mijn liefde…

We nemen dingen zoals ze komen Na het aanpassen is er slaap Kille nachten, zwarte dromen Het onderbewuste opgeraapt. Onder de schaduw van de vleugels In de schemer van de nacht Losjes voeren van de teugels Kost me ineens alle kracht. Neem de wind in alle zeilen Zodat het leven vooruit gaat Probeer imago op te vijlen Het leven gaat zoals…

Zo zou het moeten gaan strelen van de wind op de huid haren die lichtjes omhoog bewegen Fluisteringen van een hart tellen van het aantal slagen zonder seconden te vergaren Zich voorstellen hoe de pluisjes zilverachtig verder zweven vol verwachting van nieuw leven Soms stopt men er een wens bij een heildronk op beter weven…

de stille voorjaarsvlinder kruipt uit haar beschermende cocon zij krijgt vernieuwde vleugels om te kunnen vliegen zich te laten wiegen op de sterke armen van de uitnodigende zon die de bloem voor haar laat bloeien daar, waar zij ze even niet zag en ze zonder het te vragen in een hart vol warmte landen mag…

Het is een beetje letten op elkaar en als het moet voor zessen klaar Je bent er voor een ander De ander vertelt wat nodig is en jij snapt 't zonder lange verhalen Je bent er dan en nooit verplicht. Je deelt samen één taal der talen.…

[Haiku] donker en dreigend drijven de wolken voorbij zwanger van regen…

Boven de grens van baksteen, sloot en geurend gras zweeft kalm een uiver.…

Na Cape Town, Heerenveen en Jong Oranje Volgt nu een sluw manoeuvre van De Haan Om naar Toe...Toe...Toevalala te gaan Zo geeft hij zijn c.v. wat extra franje Want na één bijna-matige prestatie Wordt hij de oppergod van deze natie Nieuwsfeit: Foppe de Haan wordt bondscoach van de archipel Tuvalu (bron: SPITS!)…

De nacht. Als het ritme van de nacht zich aan mij heeft bloot gegeven reis ik af naar mijn geboortegrond. Oneindige ruimtes in een tijdloos bestaan. Daar... heb ik jou herkend. Als het venster van de nacht zich sluit, en mijn bewustzijn achterblijft rest mij alleen nog de herinnering van mijn werkelijkheid.…

Adieu mijn kleine drinkebroer; vaarwel mijn grote vriend. Dit afscheid valt mij zwaar, jij hebt dit niet verdient. De mens gaf niets om jou, geen moer. Je praatjes en je lach, die ik zo van je mag; ik blijf er van verstoken. Maar er werd zo mooi gesproken. Ach, als jij jou vrienden nu eens zag. Je stoel, je glas; ’t blijft onberoerd zo…

In haar witte toga stond ze midden in de kerk te blazen als de wind tegen de uitgebloeide paardebloem pluisjes cirkelden rondom beschenen door het licht van de door glas in lood komende zon het is als met de wind je ziet hem door de dingen die bewegen net als de pluisjes neerdalend op uitgesleten tegels zo is de Geest, je ziet hem…

beschrijf me deze belofte niet als zacht de zee oneindige golven wanneer dan ook geen enkel woord draagt de eeuwigheid, aan beide zijden alsof er wind zou waaien, heen en weer laat het zijn het voorjaar dat komt twee vogels onvolmaakt zichzelf in het vinden en almaar mooier beschrijf me niet maar laat ons het strand als…

De twijgen wiegen rozen in de avondwind een mus daartussen…