Alle inzendingen, jaar 2011, week 9

Opperraaf Roette toont geen blijdschap over de dominorevolutie, alleen maar angst voor vluchtelingen.…

Liefde wat stelt het voor, Jij kwam een ander tegen, Dat was de dag dat ik jou verloor En jij begon aan een nieuw leven. Bijna een jaar vechten tegen beter weten in, Elkaar pijn doen is wat wij deden, Het had allemaal geen zin, Jij wou geen liefdesband meer met mij smeden. Voor alles is het nu te laat, Jij hebt nooit echt van mij gehouden…

In ‘t koude groen stond nog niet veel maar met hun kopjes boven ‘t blad verheven hebben als vreugdeboden van nieuw Leven sneeuwklokjes stil de LENTE neergeschreven.…

Doelloos en gevoelloos dwaal je in het rond onrustig is het van binnen je hebt drang maar je weet niet waar naar toe eindeloos is je weg je loopt en je loopt naar iets waar je op hoopt?…

‘k Zit al een tijdje in m’n glas te turen Ik weet het…. drinken…het is verkeerd… en het zal ook niet zolang gaan duren Maar ik word vanbinnen verteerd, nadat je vanmorgen woest ’t bed uitgleed me schrijnend van weemoed achterliet je mooie kontje definitief de deur dichtsmeet greep ik naar een fles vol bluesverdriet de bodem is al een tijdje…

de wind kwinkeleert altijd mee op gewassen vogelveren die vrolijk spatten in alle zeestromen blijgeestig van aard ‘t kompas is geduldig blijft om zijn lichtas draaien al eeuwenlang, de zon schijnt bloot dat over het aardrijk straalt het zonlicht maakt geen verschil heeft geen voorkeur, verheft zich niet in het licht van ogen die harten…

Wat kun je je ergeren als mensen niet begrijpen wat je bedoelt zoals jij het voelt. Daar kun je lang over discussiëren tot in de treuren maar plots gaat het toch gebeuren dat je elkaar begrijpt. Dan voel je je bevrijd eindelijk toch begrepen dan kun je weer verder met je leven.....…

Sluipend, zonder weten, zal de tijd daar staan in de stilte die de nacht omsluit. In de verte is een zachtere kracht die tot ons spreekt zonder woorden. Doch telkens bij het ochtendgloren mogen we voelen, mogen we bekoren en wakker worden uit het donker naar het licht, weer in de cirkel worden herboren nooit wetend wanneer het einde…

vijf lettergrepen dan zeven lettergrepen ten slotte nog vijf…

Je ogen stralen geniet van de verhalen over het verleden want je weet niets meer uit het heden die informatie ben je kwijt je leeft weer in je kindertijd Je fragiele handen pakken mij beet en ik hoop dat je het toch nog weet dan zeg je blij verrast wie ben je ben je een gast het verliezen van je geest maakt mij angstig en bevreesd!…

Oranje kastanjes die spreken tot druilige droesem, een Indische drum met neuriënde nagalm in de onbewuste wateren van je geest, klaterende gedachten die overdríjven en óverdrijven; ook doorkijkjes op de uitdijende cijfervelden van pi... De melkblanke sneeuw weergalmt al kalm door besterde bergen; dindeliendi dindiliendi, als een wuivende kometenstaart…

van god los worden we gevallen engelen met enkel nog oog oor ons kleine ik. voor onze eigen gulzige, meestal perverse, pleziertjes. wereldproblemen? nooit van gehoord! de gemoedsrust van velen door anderen verstoord? kunnen we ons zelf vermaken als wij door onze spot anderen blijven kraken? we leven maar eens! dus zuigen…

Een geur van herinnering is het zoeken naar een houvast. Als je het vindt, hoe mooi kan dan het heden zijn. Waarin je hart bemint en alles diep in je, vol van liefde zingt.…

kruinen spiegelen hun kronkelsilhouetten tussen wolkenblauw…

Pijn De pijn zat heel erg diep in mijn leven. Liefde heb ik jou uit mijn hart gegeven. Dacht dit is de man waar ik vreselijk veel van hou. Maar plots stond ik in de kou. Mijn koffers ingepakt de brief lag klaar. Wat heb ik mij toen alleen gevoeld wat voelde dat raar. Niemand kon weten hoe ik me voelde. Maar mijn nieuwe leven is nu mijn doel…

ik versta de gulle lach van haar uitgestrektheid dat zonder hiaten de boezem vormt van het grille besef dat al wat is bezijden de waarheid niets meer is dan een angel zonder gif de kwelder haakt haar knopen in een ritme dat ze weerlegt in de nagels waarmee de dijk geklonken is aan het meervoudig land waarvan wij denken dat het ons toebehoort…

Morgen zet ik verse stappen verse stappen op het doek als voor het eerst een schrede in vers pak welk maagdelijk wit was bezorgd in de nacht waarin de klok een nieuw jaar inluidt bleef de uil stil kust de ochtend me wakker baant zon zich een weg door voorspelde nevel zodat ik niet verloren loop 4-3'67 ~ 4-3'11…

als alles in 't honderd dreigt te lopen en je alleen nog door leugens de waarheid wil kopen, kijk dan diep in jezelf: blik in je ziel of puur in je geest. vraag je daar af: waarom werd ik nooit mens? waarom wou ik mij nooit voor de anderen veranderen? waarom blijf ik voor iedereen dat woest, vernietigend, wild beest? waarom bouw…

zie je handen woorden zwaaien uit je lichaamstaal vingers letters schrijven in een schrift dat niet bestaat jij kleurt zinnen met je ogen en vult strofen door een lach in samen dichten zonder spreken klinkt poëzie van hart tot hart…

als koud van woorden verdwaald in een hart langzaam met zachte handen de verborgen smalle lijnen van een lichaam streelt neervalt in rillingen van vergeten gevoel ontwaakt als goud van sterrenstof het verloren verlangen…

'Hallo? Maxime hier, crisisoverleg. Door stommiteiten die ikzelf beging komt straks mijn leiderschap in het geding. Nee ècht! De kiezers lopen bij ons weg. Wat zeg je, Moammar? Ik moet gewoon ontkennen? Blijven? Ondanks alle hoon?'…

‘'k Ben een vrouw, als alle vrouwen, waarom wilt ge mij omhangen met het kleed van Uw verlangen en mijn lichte lach vertrouwen?’ ‘Om de zucht, die ik eens vond, om d'onuitgesproken woorden, die verdoolden op de boorden van tomatenrode mond.’ ‘'k Weet mijn ogen zijn mijn machten, waarom wilt gij, dat hun stralen dieper zin…

Elkaar dan niet te kennen, ineens. Of al heel lang: altijd. Niet, het gaat hier om niet. Sommigen zeggen dat dat, precies dat, het essentiële moment is, het moment ‘niet’, dat het daar om gaat. Maar dat is wat sommigen doen: praten, altijd maar praten. Muziek in een lift. Hadden ze gelijk, ze zouden zwijgen. ----------------------…

Net twee dagen een ring om mijn vinger En ik loop al in het blauw-gele pand Grote pijlenhal uit het Zweedse land Bij de kassa een enorme slinger Ik dacht dat dit mij nooit zou gebeuren Verlies van principes te betreuren ...met een grote knipoog naar mijn lief...…

warme windvlagen blazen onstuimig kussen in de nacht zacht als de streling van haar hals verlangen beweegt streelt haar warme adem zijn belofte van leven na zovele namen verloren in de stilte van de wind…

Lief verwijder mijn slagader zodat ik terug kan zwemmen naar mijn hart.…

langzaam trekt het zwart zo lang bevlekt geweest met uitgedroogd vocht weg uit de verdichte nacht; woud van een wederkerend en wezenloos gedrocht traag slinkt in eigen taal het vlies dat de dood bedekt terwijl vanuit de herinnering schuchter over het licht van morgen wordt verteld de geest is wederom met leegte opgerekt in…

Als Engelsen in onbekend gebied Hun landgenoten gaan evacueren Dan zie je ze doeltreffend infiltreren Je hoort het pas wanneer het is geschied Maar onze heli is nog niet gezakt Of iedereen wordt kansloos opgepakt.…

Als een wolk verregent en de zon tegelijkertijd brandt, dan cirkelen druppels rood, oranje, geel en groen. Vervloeien blauw en indigo tot sprekend violet. Dan regent het kleur hand-in-hand. Het is die natuur, Het is het groen dat dan groeit, Het is het leven dat dan bloeit. Het is, dat alles, in zijn verband. Het is, wij zijn…

Ik zit begraven in deze eeuw, ik teken mijn gebreken in de tijd, op witte grond met het zwarte krijt van hoogmoed, niet moedwillig want morgen valt de eerste voorjaarsregen en worden schetsen van mijn zonden grillig. Vroeg bloesemtapijt sneeuwt de bühne onder, sneller wat ik had verwacht, bewonder ik het schrale vuur al was die wat kwijt…