Alle inzendingen, jaar 2013, week 15

Verstoten door de koning Verbannen door het volk Waar ik al zo lang toe Behoor trek ik mijn Lot aan en reis In doodspijn heel Alleen door de woestijn Die het leven voor mij Geworden was - dodelijke Eenzaamheid zoals alleen Echte eenzaamheid kan zijn Op zoek naar een bron waar Ik wat water kan drinken Dat mij verlossen moet…

De plooiing van de duinen meetbaar naar de hoogste top het landschap glooit zich in staccato tussen eb en vloed zonder zich te roeren. Elke distel, helm of doorn, elke zandkorrel met een afzonderlijke klank, het verschil ligt in de teerste tinten tegen de eenzaamheid bestand. Luide stemmen van de meeuwen, wat stilte uit de lome tonen…

zo dachten wij verbeelding in het zwerven en het spreken van raven het hoofd dat alles voelt door steenslag, tot beneden of op de vlucht ik trof hem in een zwarte jas zijn taal gelijk dacht ik weer zo'n man niet alles is hemelhoog zo dacht hij regen zonder woord…

Vannacht maakte ik Een droomreis door Bijbelse taferelen Na mijn eenzame tocht Door de woestijn waar Alleen kwartels en manna Mij tot voedsel konden Dienen, kwam ik aan Bij het paleis van De koning dat in een Groene oase van kleur En stilte gelegen was En juist toen de koning Had bevolen mij binnen Te laten kwam ik terwijl…

vertrouwen draagt je op weg naar een evenwicht slaat de balans door één kant gaat steevast vooruit de ander laat je achter…

Ik treed naar buiten op 't balkon en adem in de winternacht, nog staat de tafel achter mij gevuld met d' uitverkoren vracht van spijzen kostelijk bereid, der vruchten kleurge overvloed en restend in een enkel glas wat wijn, rood als ons bloed. Zij gingen heen - hun harde tred ver-echoot door de lege straat; de zwarte nacht gelijkt een…

Kousenflarden om haar benen; tenen staken uit haar schoenen Kusten bij elke stap ’t steen en niettemin was zij om te zoenen Lorren rondom haar schouders; grote vlekken op haar vale rok Met haar wat moeilijke, ouders had ze het dikwijls aan de stok Rode haren in wilde wind en; ze wuifden al van ver naar mij Oh ze was een heerlijk kind en…

ik wil de tijd niet breken wel graag de zegen voor dagen van bestaan geen pijn of onderhuids venijn een lach die lente brengt en warmte schenkt je handen strelen in eindeloze uren lijnen volgen van namen die na ons kwamen een klare lucht waarin de wolken verglijden een kus voor eeuwigheid als ook de tijd is afgelopen…

In ‘t weiland stond een vorstelijke stier En Bertha achtendertig liep te grazen Voor boter, karnemelk en Goudse kazen Hij sprak: ‘Hola...Wij heten Willem Vier’ ‘Jij wordt mijn Koeningin’, loeide hij luid Maar Bertha zei: ‘Holland is toch je bruid?’…

Ik ben al jaren op reis, zonder eindbestemming. Ik ben mijn leven begonnen, zonder enig doel. Ik ben alles gaan verkennen, en nieuwe dingen gaan ontdekken. En elke keer als ik iets leerde, gaf mij dat   een fijn gevoel. Nu enige jaren later, en een berg ervaringen rijker Vraag ik mij af wat het leven is. Wat wil ik bereiken? Hoe wil ik daar…

Groente en fruit in allerlei soorten, vor- men, maten en kleuren Met of zonder steeltje weinig of veel blad Groente en fruit voor ons aller gezondheid rauw, gekookt of anders uit oven, schaal of pan gedroogd, in schil of nat Geen of slechts weinig betekent een gebrek aan veel vitamines Erg nadelig voor lijf en accessoires Ongemakken…

Ik voel me niet zo thuis In een buurthuis. Het is moeilijk aarden Tussen de bejaarden, buurten doe ik liever thuis. Heb je thuis het paradijs, Wees dan wijs en ga niet op reis.…

Toen ik de berg beklom, mijn hart, hield ik van jou, hoe jij maar klopte en mijn leven stromen liet en ik verder klimmen kon en jij maar klopte. Toen ik naar beneden liep, mijn knieën, hield ik van jullie, hoe je maar knikken wou en buigen dan weer strekken wou en mij staande hield en dan weer buigen. Nu ik op de platte Knardijk loop…

Ik wil in jou leven alles beleven je lichaam iedere dag aan mij geven daarna, het lijf vochtig van de liefde, de rood gekleurde horizon met de zakkende zon bekijken met jouw ogen als het kon werd het maar waarheid ik blijf verlangend naar je kijken tot die tijd.…

Het is gulzig water dat me dorstig maakt, schuimende beken waarin ik weerloos in ten onder ga, het is de fluister toon die mijn stemwind spreken laat, het staat voor de reikwijdte zover ik ooit kon denken. Het is het brood wat de honger steelt, een wuivend bos die het zachtjes streelt, een bodemloze slaap in de wakende droom…

Dissonanties schreeuwen om verf om herhaling van psychose te voorkomen in een land dat niet bestaat is de maatschappij zwaarwegend moerasland de boeken zijn gezonken in een vijver van verdriet spiegelt eenzaamheid zijn zonde niet van niemand ooit vriend geweest met niets tot vriendschap geworden uiteindelijk in leegte verdwenen…

Een zeehond dook op in het hart van Drenthe Eerder gespot in een Groningse gracht Kijk zo’n bericht vind ik wel zeer verdacht Ik denk dat het weer ‘gait’ over de centen Heb je als zeehond zulke vreemde kuren Dan ben je vast ‘ontsnapt’ uit Pieterburen…

Ze werkt met veel accuratesse, mijn secretaresse Maar 's avonds na zessen verslaat ze zelfs juffrouw van Liere -die deed het het liefst met z'n vieren- Nee. mijn secretaresse doet het met heel veel souplesse. Jullie dachten zeker: het liefst met z'n zessen? Foei, let toch op de finesse!…

Daar is hij dan de grote doorbraak die maakt dat ik weer schrijven kan elke kreet die ik slaak is er één van puur geluk mijn dag kan niet meer stuk.…

ineens zijn ze er - vrolijke blauwe druifjes op groene stelen…

Ik ben de voetstap op het groene mos, ik ben de bloesem aan de volle tros, de geur ben ik van ’t eikenbos, ik ben de druppel op het klaverblad, de slijmerige slome slak op ’t pad, ik ben de nieuwe knop, de honinggeur, de strakke hemel en haar blauwe kleur, de lichte zang van vogelfluit, de zachte twijg, zijn nieuwe huid, ik ben de dans…

Het is vandaag Secretaressedag Ze is zojuist mijn kamer ingekomen En heeft op het bureaublad plaatsgenomen Of ze mocht overwerken, nou dat mag De werkloosheidscijfers zijn funest Maar zij doet door die crisis flink haar best.…

Hij geeft ontslag van leven en neemt je zijn en wezen. De sporen die je achterlaat de hechting aan de wereld zullen overspoeld worden en door tijd gewist. Niets, geen stofje zal zich herinneren aan jouw bestaan…

ik vang de wind in jouw zeilen en klim naar boven om van daar af de wolken te bespelen van mijlen ver en dan weer dichter zie ik jou vieren, en overstag de natuur naar jouw hand zetten trots kleurt de avond geel…

BERICHT VAN EEN DOLER Wat is de wereld Toch lang leeg Geweest, gevuld met Alleen dode lichamen Stoffelijke omhulsels Van wat ooit mens was Een kleine zestig jaar Heb ik hier rondgedoold Tussen louter lege Hulzen en niemand die Mij ooit gekend heeft…

Gevangen zit ik in Het idee ergens te Moeten komen, ergens Te moeten zijn - En dat vooral op tijd! Hersens die telkens Opnieuw door stress Worden samengeknepen En verhind'ren dat Ik in vrijheid leven mag Zoals altijd…

en toen was het er weer dat donkere gevoel als een krijsende zwarte ekster vliegend door de dreigende lucht vanuit de zon terug opgeborgen in de schaduw daar waar het thuishoort en nergens anders daar waar alles wazig lijkt en is ik wil het kwijt ik wil geen onheilspellende zwarte ekster zijn maar een witte meeuw met…

de stilte van papier aangeraakt door zwaarte buigen zinnen in hun klank er is niets te horen, buitenom de woorden rond mijn oude oren tegen wil en dank het klimt in ogen, torenhoog gestapeld tot een vorm- en uitgedacht volgens de norm van wat er is geleerd elke letter kleurt verweerd en jong ook tegelijk…

Is er dan geen leven in die dode hoek buiten ons gezichtsveld aan andere zijde van de horizon is er geen beweging meer in een ziel die afgestompt gebrainspoeld is geplaatst in de dode hoek waar is het gevoel dat leeft buiten de dode hoek laat zien wat is over de horizon.…

Indien wij het daglicht aanschouwen en het geeft een glimlach op het gezicht wordt het tijd dat wij de kleppen vervangen wellicht door een niets verhullend Google brilletje…