Alle inzendingen, jaar 2014, week 15

Het fluitenkruid fluit altijd door de bermen te sieren met hun schermen zo vol en zo wijd, het voorjaar te geuren. Daarachter de tulpen in kleuren, de bomenrij in pril groen... waarom zou je niet fluiten, waarom zou je 't niet vieren, 't niet doen?…

Ben je Italiaan en half dement Dan kan je, zoals in je engste dromen Soms zomaar Berlusconi tegenkomen, Die je van krantenfoto ’s dan herkent. Met grijns en washand komt hij op je af, Wie van die twee krijgt hier de meeste straf?…

Er bestaan mysterieuze werelden die 'normale' mensen niet kennen. Artiesten en prettig gestoorden, waanzinnig verliefden en narren. Uitvinders en dromers. Zij allen weten wat ik bedoel. Abnormale mensen zijn zij, zo oordelen de normalen, levend in een normale wereld. Waar horen autisten thuis? Ook zij zijn 'abnormaal'! Toch zijn autisten…

Hier is een spade Twee bij een en twee diep graag Ik doe de rest wel…

Bij 't laatste Avondmaal spreekt de Heiland over de wijnstok, die door God is gevoed. Wie verlangt niet vol herboren gemoed hieraan te groeien met hoogste bijstand? Elke druiventros voele de scherpe tand van 't snoeien, ondanks scherpe pijn steeds goed. De boom der eed'le drank verplaatst zijn voet, dankzij mild heersend apostelverstand.…

Mens geplet onder Een veelheid van Informatie Die binnenkomt in Een nooit eerder Vertoond tempo - Het toneel zet De tijd twee uur stil En laat de mens, Misschien wel de laatste Mens die er de tijd Voor neemt, kijken naar De absurde weeffouten Die er bij zijn snel levende Medemens zijn ingeslopen…

Toen ik laatst examen deed Om overal te mogen varen Zei de examinator tegen mij Laat hier “De Hoop” maar varen. Waarom ik voor mijn examen Zomaar alle hoop liet varen Laat zich met het papier op zak Eigenlijk maar moeilijk verklaren.…

De sterkste Hoe jong was ze toen ze al leerde wat het betekent om te blijven, en dat ze leerde wat bij elkaar hoorde, tafel en stoel, een kop bij een schotel en ook dat 'nu' hoorde bij 'toen.' Hoe jong was ze toen ze al leerde dat het meervoud van 'liefde' voor haar alleen maar betekent: ik? en dat het enkelvoud van 'gelukkig zijn' hetzelfde…

Waar je genieten aanleert. Waar je verslaving afleert. Waar je kwaliteit leert kiezen. Waar je je oefent in ontspannen. Waar je inspiratie voelt gloeien. Waar je vriendschappen sluit. Waar problemen in rook opgaan. Een rookacademie is een oase. Waar je tijd neemt en maakt. Ik zie een leerstoel wachten. Abdijbier en bio-sigaren ook.…

Je bent geen vijfje, Geen leren bal waarmee We ons hart op kunnen halen, Kunnen spelen in de zomerzon - Van leer ben je niet, Zwart als het nachtelijk Duister ben je, te groot om te Omvatten, zo rol je ons speelveld op, Het speelveld dat ons leven heet - Zwart ben je, onuitsprekelijk zwart En zo op het oog met geen poeier, Met…

De zon die even scheen door te breken door stapelwolken heen is opnieuw bezweken onder rampspoed en geween dat nimmer bleek geweken. Wolken wolken overal en stapelen rondom elk geweken leven begraven de vreugde in elk vers gegraven graf. Waar loopt de weg dit pad voorbij waar zonnebloemen bloeien? Even niet en ook niet nu, laat…

De bonte stad is allang vergeten een achtergelaten woelig en bevuild nest vol stegen en straten die niet meer met elkaar praten waar alles schouder aan schouder beweegt maar iedereen eenzaam door verdroogde grachten roeit elke nering overvol met lege hoofden terwijl slechts een platenboek het meest tastbare van buitenleven biedt de blauwe…

Klasjes kinderen rennen uit school parapluutjes werpen schaduwen over zon en regen en over het aureool van het verleden, door hun praatjes bewegen de hemelen en wordt alles gewist, boort hun schater duizenden kleine gaatjes als een zegen die in plassen aan het asfalt zweeft de moraal van schaamte in een geveinsd boetelicht, kleeft…

Ik ben een drager van het leven in en met mij gaan sterke krachten bestaan vele wegen en inzichten ben ik levend in dienst van veler lichten.…

God gaf twee hemelse geschenken De mens, in alle vreugde en smart: Verstand - om scherp en goed te denken... Om zacht en goed te doen - het Hart.…

Boven het maaiveld. Een kraaienpaar jaagt eendrachtig een roofzuchtige buizerd boven het bedauwde maaiveld weg. Ik hou erg van voor de hand liggende symboliek dezer dagen. ----------------------- uit: 'Klaai', 2008.…

ik heb nog potten verf staan maar de penselen zijn bejaard stoffig kaal en afgesleten kunnen zij geen vorm meer geven aan mijn voorgenomen ideaal waar vroeger met joyeuze zwier en snelle streken op het linnen creaties kwamen en weer gingen uit een licht en speels palet schuif ik nu met mes wat dikke lijnen mijn kleuren donkeren bewegen…

“We waren machtig, mannen van de daad, En hebben ons aan kinderen vergrepen, In clubs, op achterbanken, en met zwepen, Maar dat heeft onze loopbaan niet geschaad.” “We staan misschien een beetje op verlies, Geen nood: wíj hebben Peter R. de Vries!”…

Ze wilden niet ontwaken uit hun samendroom want in de schaduw van de brede okkernotenboom lachten ze, praatten ze dronken ze, aten ze dansten ze hun ritme deelden ze de liefde tot de ochtenddauw hen binnenriep de nachtdromen warm vergleden in dromen van de dag…

Hier wordt ons getoond Waarvan je je kunt onthouden Voor als je het vergeten bent Dat je maat moet houden. Eten en gewicht Gaan altijd samen Twee slechte vrienden Die je overkwamen.…

Licht dat maar moeilijk Tot me komt - Soms te donker, Soms te koud - Zon die voor mij Niet meer zichtbaar is De donkerte vertrouwd In al haar somberheid En toch, zonder het Te weten, zonder het te zien Leef ik ongemerkt vaak In het licht van de achterzon, Zon die zich achter mij Verscholen heeft maar Door de donkerte heen…

Terwijl je er niet bent Denk ik aan je haar Denk ik aan je ogen Aan je stem Aan je naam Zachtjes zeg ik je naam Heb haar zolang niet uitgesproken En met haar klank kom je tot leven Ben je even hier bij mij Het duurt als de lengte van je naam Dan is het voorbij Je leeft dus op twee plaatsen Daar en nog eenmaal Als ik zacht en langzaam…

In een waas van sepia treft de slaap mij een droom wiegt de wereld tot ze stil wordt en verlaten raakt gestreept vullen tinten de leegte voller hoeft het ook niet te worden ver weg huilen ontroostbaar de boshyacinten langzaam trekt de sluier op zoals een bruid van haar voile wordt ontdaan en vol hartstocht de nacht wordt ingetrokken…

Ze schuifelen als verdwaalde zielen door de gangen van het verpleeghuis de meeste slecht ter been met rollator en gekromde rug niet wetend waarheen hier vullen ze hun laatste dagen geen prikkels geen verlangen hun geest verstomd dit is de laatste halte waar ze wachten op de verlossing die niet komt en worden ze begeleidt door een verpleegkundige…

In een wildernis die Winkelhof heet een schuchter jochie dat alleen samen met zijn teddybeer de jungle om hem heen aan kan opgejaagd door een moeder die 'm om opschieten vraagt zie ik me zelf als kind weer de vertederende jongen die ik was en nu niet meer.…

Wat de toekomst je brengen gaat. Als al je opgespaarde hoop je verlaat. Wat enkel overblijft is onzekerheid en verdriet. Je verbergt het zo dat niemand dat ziet. Onzekerheden blijven malen in je hoofd Die toekomst waar je zo in had gelooft.…

Overal waar wij naar toe gaan en vandaan komen zijn we gericht op een doel. Bezigheden soms een heleboel, deze nemen ons in beslag. En wij staan er niet echt bij stil, nog geen uur, noch dag. Doch ze gaan voorbij en veelal achteraf merken wij dat we een eind verder zijn in de tijd. Maar wel na het een en ander te hebben bereikt...…

Mijn suikerbeestje heeft me weer zo lief De tijd dat wij voortdurend heibel zochten Elkaar de hele dag de tent uit vochten Is nu voorbij, ik ben haar hartendief Zij hakt mij niet meer en publique in mootjes Ik bak met haar alleen nog zoete broodjes.…

Water was er reeds in het begin een deel van plant en dier, binnenin de mens niet vergeten want zonder het te weten helpt water een ieder te leven. Het is zuiverend, de mens wordt puur door een toekomende goddelijke kuur. Helende bomen aan een waterstroom ontspringend uit een hemelse troon zullen binnenkort de mens genezen en hem beter maken…

Mijn stappen door het leven Het kan jou misschien niets schelen Maar het zijn mijn stappen Over het lange pad van het leven En niemand weet waar dit pad eindigen zou En mocht ik aan het einde van dit levenspad zijn Dan hoop ik dat ik thuis zal zijn…