Alle inzendingen, jaar 2014, week 15

Ik weet dat eens het raadsel van de hemel zich zal ontvouwen aan mij. Het zal niet eng of vreemd zijn maar een veilig en vertrouwd Licht, zo licht als een veer, zal tot mij schijnen en ik zal tot de hemel met het lichtste Licht weer verdwijnen.…

(Op de pianola*) Wij vertrokken toen de scheepstoeter klonk Lichtjes, met op de pianolamuziek Heel even stuurloos, maar toch zeker niet ziek Boven afgrond van onzekerheid dronk Wij wisten toen weer wie wij waren geweest Zonken in mangrovebossen van het feest * Speelautomaat waarmee pianomuziek ten gehore kan worden gebracht. Gabriel…

ik struikel over de letters in mijn hoofd als ik je naam lees in je blauwe ogen je jaagt een leger hazen door mijn bloed en rilkoorts rolt over mijn huid ademen is je onweer inzuigen en je stempelt mijn huid vol vervaldata en streepjescodes in te ruilen voor zachte zoenen ondertussen wandel ik door de warmte van je naam en knabbel op de letters…

Met ezelsoren en potlood gemaltraiteerd tot singulier maagdelijk witte pagina's Met het laatste restje plakband trots gerestaureerde omslag tot de met plastic omwonden en korting-sticker prijkende omslag De geur van oude inkt en lagen stof tot de gekunstelde geur van een met lijm doordrenkt cellofaantje…

Van verre zweefde een stil gedicht ‘t fluisterde losse dromerige zinnen Over lange schaduwen van het licht van de dag die nooit zou beginnen Door stille straten gleed het geluid van zo goed als ontzielde woorden Door een gedeeltelijk gebroken ruit waarachter de mensen ze hoorden Mensen blikten in gedoofde vuren van twee ogen die gebroken…

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuur-mensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je ze een hand op het hete voorhoofdje legt, zo dun als als de sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie. ---------------------------- uit: 'De gedichten', 1998.…

sprookjes lijken alleen nog te leven in oudere geesten terwijl de decors hetzelfde zijn gebleven donkere delen van het bos hoog struikgewas met open plek het vijvertje met oevers mos sterren en een volle maan fee en elven die lichtvoetig dansen de droomprins op het witte paard maar de kinderen zijn los gegaan in stemmen die relaties…

Het kruis ontliet de mens uit 's vijands helse banden; met 't kruise wijden hem, in 't doopsel, 's priesters handen; gebiecht, gevormd, berecht, getrouwd, gezalfd in 't kruis, nog wijst hem 't kruis de weg naar hier, zijn laatste thuis. o kruise, dat daar staat, och, of zij 't allen wisten, gij zijt het teken en de hoop van elke…

Potverjandulles man...dat was niet slecht Je stond als Jezus in het Hoge Noorden Garant voor veel meeslepende akkoorden Totdat je aan het kruis werd vastgehecht De Vismarkt? Ondanks weeklacht en gejammer Een prima sterfplek voor een Volendammer…

We aten friet Vier grote friet Drie frikadellen speciaal Twee kaassoufflés Een nasischijf Met zijn vijven…

Je bonkt met een bord op het aanrecht en neemt een glas teveel. Je sluit de gordijnen, steekt er een teveel op en legt zonder wat te zeggen de hoorn op de haak. Het spookt in de nacht en slaapt in de dag. Je speelt met je leven en toch ga je door. Is het de kat op je kussen of het verkeerde lied waardoor je hart klopt? Ze vertelde…

Passie voor onderzoek Gewoon anders durven kijken Zet vooroordelen aan de kant dan kan nieuwsgierigheid blijken. Voor het ongekende gaan Dat is pas echte passie Maar verpak de manier waarop In een modern jassie.…

Het water staat de kranten tot de lippen, Ze zitten in de neerwaartse spiraal - Verlies van abonnees op grote schaal. Betweterig wil ik ‘de kranten’ tippen: Doe nooit concessies aan de kwaliteit, Want wie dat doet raakt nóg meer leden kwijt.…

en vrolijk liep in trap afwaarts, wie deed me wat vanmorgen. Ik werd 50 en dus middelbaar, weg met alle zorgen. Vandaag zou ik dus Sara zien en jawel hoor, heus daar zat ze, pontificaal in een luie stoel, de handen saam als bad ze. Met weelderige vormen, een pruik met rode krullen, een diepe grijns op haar gezicht. Het was waarlijk om…

Priester zijn is zoals Jezus knielen voor de armste mens, voeten wassen, nooit vergeten wat Hij als zijn laatste wens meegaf aan wie Hem wil volgen: dat ze liefdevol en één dienen zouden, niet als heersers leven, zoals Hij verscheen in die laatste levensuren, brood en wijn als teken bood. Priester zijn is zo getuigen van het Licht dwars…

Ik verdrink in Uw liefde. Onmetelijk groot en oneindig diep. Uw reddende hand, liefdevolle blik. Ik kan niet verloren gaan, al mijn dagen zijn aan U bekend Steeds opnieuw weet U mijn verlangen te wekken. Mijn honger te stillen. Verborgen in mij, geopenbaard aan mij. Raakt me aan mijn ziel. Zonder U ben ik niet compleet. Wispelturig…

Door haar eigen geest te geven. Zo bezielt een peuter dode stof. Met de ziel die haar natuur is. Een afgedankte pop gaat leven. Schrijvers inspireren boeken. Gepetto begeestert Pinokkio. Schilders bezielen doeken. Zonder ziel gaan poppen dood. Bezieling maakt mensen groot.…

Je komt naar me toe als ik denk aan dood: moe en grijs ben ik van binnen. De liefde van toen: Laat het zo sterk zijn dat ik strijden kan en richting weer kan voelen.…

De tragiek van een slecht huwelijk die eindigt in een scheiding kan voor de ouders wellicht een bevrijding zijn maar de kinderen betalen levenslang de rekening waar weinig rekening mee wordt gehouden en veroorzaakt verdriet en pijn…

het watert en snatert het knispert het wispert ontspruit en ontsluit het struikt en het botert het tettert en kwettert het zingt en het swingt het dobbert en deint het kreunt en het steunt het schaduwt en schijnt het streeft en het leeft het groeit en het bloeit het kleurt en het fleurt en het zomert…

Verteerd door verdriet, Door tranen die maar niet Wilden komen - De emotie-gang was tot Stilstand gekomen, Van mijn geestelijk huis Niet meer over dan een Kaal geraamte dat klaar Was om te sterven, Kon zelf het einde van De tunnel niet meer zien, Geen lichtstraal nog Die binnenkwam - Daarom heb ik mezelf Groot gevoeg gevonden…

door turquoise blauw omarmd is 't leven nauwelijks troostend daar dierbaren worden vermist laatste woorden vol liefde werden in aller ijl verzonden in de hoop gehoord te worden braaf bleef men daar waar men verteld was te blijven de ondergang van een schoolreis…

Jij hebt je waarheid Zoals ik de mijne heb We praten over exact hetzelfde En toch liggen onze waarheden Mijlen ver uit elkaar - De kunst is nu hoe we De kloof tussen onze Waarnemingen kunnen dichten, De scherpe randen kunnen verzachten - Alleen dan kunnen wij elkaars Standpunt in vrede aanvaarden, Veel beter nog dan we dachten…

Lichaam wat ben ik boos Waarom doe jij dingen waar ik niet voor koos Je hebt soms van die dagen Dan heb je van deze vragen En dan is er weer die pijn Dit maakt je als mens weer onzeker en klein Ach, ik zal niet te veel zeuren En mijzelf weer even opbeuren Door het schrijven van dit gedicht Aan mijn eigen lichaam gericht!…

Dit uur zwijgt harder dan te laat De mens die geen drempels wil het walhalla van tienermoeders en ontblootte vrouwen want men zoekt vertier van oorlog en de woeker met menig dier en van het kind een maand vermist… Het mes snijdt dieper dan de pijn overdekt met schone schijn en dikke vinger men roept meer en meer om minder En U…

Op de een of andere manier draag ik alles lijk ik alles te verdragen maar kom, ga leven, ga je begeven tussen de mensen en realiseer uiteindelijk zo toch al je wensen.…

Zinnengeprikkeld nu vliegen wij als vlinders op noten van de accordeon subliem door de Papillon bespeeld Montmartre als hoge heuvel en wijk trekt al heel lang veel kunstenaars en vooral schilders Als ooit Van Gogh en Picasso hebben zij zich hier gevestigd. Met er bovenop de Sacré- Coeur Noten begeleiden de gezongen woorden Een mix…

Hoeveel boeken moest ik lezen, hoeveel harten moest ik breken om het licht te zien dat vrolijk en pervers mijn ziel bevrijdt? Ik zag met eigen ogen wat mijn handen deden en hoe ik ook mijn spijt met inkt beklaag: geen hond die twee keer om een klaaglied vraagt. Ik hang vijf zomermaanden voor mijn raam. Ik verf mijn haar en leef zoveel ik…

er is altijd dat kleine vleugje met onzekerheid een wolkje voor de zon die helder schijnt de tussenhup in ferme stap zomaar uit de pas nooit heb ik de hand kunnen leggen op dat mysterieus gevoel zelfs na het tipje van de sluier komt er geen gezicht…

Als baasje/vrouwtje is een van uw taken Een zak op zak voor faeces in het wild Wanneer uw dier zijn staart heeft opgetild En u als eigenaar niet mag verzaken Ook naar de supermarkt moet dat voortaan Waar wij de grote boodschappen inslaan…