Alle inzendingen, jaar 2014, week 47

Nee, zei je, ik wil niet wachten op nog meer pijn, op nog meer ellende Drie soorten kanker, en ik heb al een stoma: Nee, zei je, het is nu genoeg en het doet me ook allemaal zo’n zeer Nu heb ik nog zelf de regie in handen nu ben ik nog helder van geest Ik bepaal hier hoe het verder gaat Het was op een woensdag, we hebben nog samen…

I van de fitness coach moesten wij gekken opeens elke ochtend gaan buigen en strekken en de man met de spuit gaf ons plotseling fruit in plaats van een injectie (besluit van de directie) en de crea therapeute liet ons op zondag kleien dus ik dacht: da's leuk dan klei ik geopende dijen voor straf werd ik naar de schaamafdeling…

dit duurt nog voort, deze lijn de cyclus, de spiraal van adem en herhaling zolang het weke weefsel zich haastig versteent tot fossiel met vlakke facetten de verse stilte moet nog verkalken avondlicht moet nog doven we moeten ons verliezen, onwrikbaar vergruizen, langs bospaden en melkwegen verdwalen, thuiskomen bij nacht, roerloos verstillen…

't Liefst trok ik helpend door de hele maatschappij: gaf 't jonge leven voor het welzijn in fabrieken, verlichtte hier wat leed en maakte dáár wat vrij. Bracht zo een kwinkslag aan de ongeneeslijk zieken. Ik sloeg mijn tenten op vóór Wilton-Feyenoord, Vermaakte 't werkvolk met wat leuke imitaties en gekke stemmetjes of schalkse declamaties…

ik zie vlammen voel hun warmte maar mis het vuur hoor vogels wiegend zwermen in het volgen der natuur het zijn observaties koele redenaties uit een humeurig uur ik mis jouw glans de stralen in het dagelijks gebeuren je lach die altijd kleuren weeft tussen woorden die nog zeuren jij bent de ziel het hart van mijn bestaan…

In 't land, waar zilverbeekjens vloeien, En gras en kruid in weelde bloeien; Waar 't veld met eeuw'ge lente pronkt, En liefde uit rozenstruiken lonkt; Daar dwale, zonder vrees of schrik, Uw kinderblik. In 't land waar, in 't gewelf der blâren, De vogelkens hun stemmen paren, En gene wind het zanggebed Van 't vliegend morgenkoor…

"Je levert steeds voorbeeldig werk, ik ben Bevoorrecht met zo iemand aan m’n zijde, Van jou kan ik op aan, te allen tijde, Ik ben ronduit vereerd dat ik je ken. Je bent een vriend, een man die ik vertrouw, Bedankt voor alles, Chuck, en ga maar gauw!"…

Wat hier werd opgebouwd, wordt morgen afgebroken. Wie gisteren welkom was, wordt wettelijk uitgezet. Ook wie opgetogen leeft, wordt wel eens afgetuigd. Zelfs rust roest.…

Sprookjeslandschap vol besneeuwde sparren ofwel trieste kale eiken om een verlaten weiland beeldhouwen steeds het denken aan 't welbekende decemberfeest zie eens hoe men dit viert in een bloeiende tuin bij de Evenaar waar daarnet een spa zich vergiste domweg een sierlijke plant los stak zij ligt daar door mensen vergeten haar wortels…

Schemeravonden met gloeiende zonsondergang verlangen naar twinkelende lichtjes, gouden kerstbomen met pakjes en lintjes spelende kinderen, warme glühwein en chocolademelk Boekenruilkastje aan de muur, afwachtende voorbijgangers niet wetende wat ze hiermee aan moeten ... toch even kijken? of is dit een te intiem gebaar? valt er een boek…

Hij klom de kansel op om God te zien, ik zag hem door gekleurde vensters turen, hij wees naar buiten, leek ons aan te vuren, Gods schitterende zon scheen bovendien. In zijn gezicht verscheen een hemelglans, zijn stem vertolkte wat hij binnen voelde, we wisten zondermeer wat hij bedoelde, zichtbaar genoot hij van zo'n buitenkans. Nog vaak…

fragiele woorden in tegenlicht trillend in verzengende hitte dorstige woorden die zich laven aan de gedreven lezer die onder het lover iets van verkoeling trachten te vinden bij verpozende zinnen... wellicht kan de dichter dan tevreden zijn met de vondst van het gedicht…

Telkens weer gebeurt het, in een klein ogenblik worden losgelaten woorden geboren, je verwacht het niet, ze komen daar waar je ze hebt verloren en waar de maan ze heeft gerijpt, gerangschikt achter glas als olijven in hun eerste persing van een beproefd ras. als ik ze consumeer, zoals ik ze adem, beproefd in de bijmaak…

Ik mag Maxima ik mag de mens Maxima vrouw van, moeder van en werkzaam voor de minima, de massa wereldwijd, wereldwijf ik mag de mens Maxima ik mag Maxima…

Genesis 1 - 14:19 Reeds op de eerste dag had God het licht doen schijnen Maar toen Hij deze morgen uit het venster keek Vond Hij het schijnsel van de peer een beetje bleek En ook de spaarlamp was wat flets bij de gordijnen Hij mopperde: ~Mijn lieve God, doe er wat aan Haal weg die peer en laat een zon de boel beschijnen En als de dagloop…

Ik wil liefhebben, Ik weet niet wie, ik weet niet hoe Ik wil getroost worden, Ik mag niet huilen, ik mag niet zwak zijn Ik wil schreeuwen, ik wil slaan Ik ben als een wild dier, die woedend in zijn kooi zit en wacht om uit te breken Ik wordt getreiterd, ik word verlamd Men is bang voor mij, Ik word opgesloten in een gesticht…

Op de rand van dromen en waken Komen vreemde dingen voorbij - Mijn lichaam rolt en tolt, Op de radio het hoorbare verslag Van AZ in de Europacup, De vrachtwagen die staat te Pruttelen voor het huis, Een warme hand die de mijne omvat Die opengevouwen op het kussen ligt - Je bent er, ik voel het, Ik moet me schamen dat ik slaap…

Het leven staat op z’n kop, de bodem onder je voeten vandaan. Zomaar alle zekerheden niet meer zeker. De zon schijnt minder zonnig, de herfst is echt herfst. Maar hoop doet leven. Zonder hoop komt de zon niet voorbij de wolken en blijven de blaadjes vallen. Positief de strijd aangaan, want hoop doet leven. In je hart weten, ut kump good!…

'Luisteraars, naast mij zit Ernest van Trippelen Ernest, vertel eens Hoe is het gegaan Met je balletcyclus?' 'Pokkekolerezooi!' 'Ernest, bedankt hoor' 'Okay, graag gedaan' -------------------------------- uit: Zeslettergrepigheid', 2009.…

in lange dagen zomeren danst zon het ballet zonder schaduw op een zinderende einder kleuren herfsten in warme barokke volheid op het grote meestersdoek ijle tonen winteren als kristallen rinkelen in de felle kou van het hoge blauw alleen lente is uniek zij creëert het eerste pril en groen exposeert zich in ons hele doen zo zet…

Staalblauw de hemel boven 't marmerwit Der straten, blank van d'eerste vlokkenval. En zonverguld, in fel-licht luchtkristal, De starre bomen, hard en zwart als git. In doodgevrozen rozen heb ik al Mijn zomerdromen zacht een graf gespit, Waarbij ik trouw de handen vouw en bid Voor de arme zieltjes, die God redden zal. O dromendoder…

The Last Ship slaat niet aan bij fans van Sting Maar musicalfans willen wat vertrouwd is Waardoor het scheepje bijna wrakkig hout is En Sting, als maker, haast 'n drenkeling Publiek, dat aan tragedie zeer gehecht is Geeft nimmer thuis als de Titanic echt is…

Julian Blanc denkt de machten van vrouwen te ontkrachten door verkrachten van alles wat hun, de emancipatie deed en doet en zal verzachten! Julian Blanc komt uiteindelijk "van een koude kermis thuis" waar hem slechts handenwerk wacht!!…

Deze nacht keek ik en zag sterren, jouw lach Eerst keek ik en zag niet verblind door verdriet Samen is simpel Samen is fijn Ik ben anders door bij jou te zijn…

Ze zaten veel In haar prieel Haar tuinhuisje Was een lusthuisje Vaak een ceremonieel. Nu ontvangt men het bezoek Onder een schaduwdoek.…

hij at de soep met een vooroordeel zijn walging weggeslikt met een teveel aan brood, het broertje dood bedroog zijn smaak het was wel raak, die opmerking het ging naar binnen met een slag, vaardig langs zijn weerstand en de lach van plagerij ach, die hete brij bevat niet veel meer dan wat loze ingrediënten uit de smaak van jou en mij…

Als je doorgaans goed beschouwend, begrijpend kan praten, kan invoelen, kan meedenken, doordenken, boven materies, onderwerpen, gebeurtenissen staat.. deze uiterst goed kan aanvoelen, zien aankomen.. wil dat nog lang niet zeggen dat je af en toe, van tijd tot tijd gewoon tegen een schouder van een mens wil uithuilen, het uit snikken van verdriet…

ze klimmen ’s ochtends torenhoog veilig voor weer en wind en zon achter stenen glas staal en beton urenlang ruggen kromgebogen over documenten papieren en dossiers ze zinken ’s avonds in stalen kooien naar diepe gangen van trieste treinen de helle van het heden ze heten jan en miet en piet ze zijn van het prikken uitgeput hebben uren…

herfstbladeren vallen nemen jou mee door de mist van morgen naar een meer vol herinneringen gevangen in een boek vrij in mijn dromen gesloten in mijn hart liefde sterft nooit waar jij bent is liefde oneindig bodem van het meer mijn herfstblad in een veilige haven…

Een slanke toren wringt zich uit de ochtendmist, met zijn hoedje op van kantelen - en nog eentje - die de oerkracht terughaalt van kastelen, waarin aartshertog en Minnesänger eeuwenlang aardden. De macht is verdwenen, de voornaamheid blijft. Nog steeds kijkt het slot beschermend neer op Balduinstein en verspreidt de sfeer van een onschuldig…