Alle inzendingen

Het huis staat en ik doe niet veel na vijf uur niets staat het huis nog steeds stil, ik zit en kijk naar de muur uit het raam - een vogelzwerm passeert ik ga er even voor staan. De lucht is grijs, de wereld zit potdicht zelfs de wind houdt stil in bedrukt kijkend licht. Buiten - is het anders dan gewend gezichten kijken anders alsof…

ik zag je in terloopsheid opvlammen door een zonnestraal waarin jij een helderheid aannam die de werkelijkheid extreem overtroefde ik heb wel vaker van die deja vu’s gehad maar deze keer was het duidelijk veel meer en intenser omdat ik vlagen van verse verf rook uit frisse kleuren ik ben je achterna gegaan heb in vele lichtstralen…

in rood en groen staan daar de in glinsters verpakte attributen die horen bij een zalig kerstfeest de jaren van rust tussen versieren en opruimen hebben geen afbreuk gedaan aan de magische gloed van weleer de uitgepakte zaak heeft zo te zien wel veel stuk gemaakt maar de tijd voor nieuw is voorbij deze outfit hoort erbij…

je beweegt gracieus en frivool op de langzame warme strijk van een onbekende viool in het orkest gegrepen door de muziek dans jij een schoonheid vrij die zelden zo fraai met voeten betreden is jij en de melodie trekken het publiek uit een hysterische extase voor het wonder dat hier zomaar op de dansvloer geschiedt zacht…

jij was het gezicht in de wolken gaaf gemodelleerd door de wind van volwassen tot kind hij speelde met jou kende je ups en downs wist welke ruimte jij nodig had om te groeien zonder te verdwalen in het strakblauwe bloeien ik proefde jou toen het donkere van de bui mij kuste en je vriend het nat van de regen van mijn…

Je lacht erom als je het leest Berichtje uit mijn avondkrant Teer Guichelheil, vermiste plant Is weer terug van weggeweest Op ranke steel wuift zij parmant Naar plaggenstekers aan de kant Je lacht erom als je het leest (Waarschijnlijk giechelt zij het meest) Een roze bloem in drassig land Heel Berkenwoude viert weer feest Teer Guichelheil…

met zacht en rond had jouw lach een levenslang verbond gesloten zonder duwen en stoten samen naar de deal die is afgesproken in alle openheid zo hebben ook jouw ogen in alle harmonie hun eigen keuze voor bepaalde kleuren zij dragen in weerkaatsen dezelfde gloedvolle woorden in alle emoties die zij in contact laten zien…

ik heb met jou de vlucht genomen hebben er eindelijk voor gekozen te gaan voor onze dromen te lang zijn wij nog kind gebleven vertelden anderen hoe wij moesten leven op het uit gestippelde pad wij kenden elkaar spraken al snel dezelfde taal hadden eigen wijze ideeën over het allerhande van de wereld en omstreken wij zijn…

de lach op je gezicht wist wie er kraakte op de trap jij had een uitstekend gehoor voor alles dat leven bezat en ooit beweging was jouw nonchalante streling over de stenen van de muur vertelde van vele jaren vol avontuur door jeugdigen die zo het volwassen traceerden waar jij alles alleen deelde kreeg jij op tal van manieren…

bewegen doe je in spreidstand en dansen op slappe vermoedens doorheen zand en woestenij over gegolfde daken heen oefen je vaardigheden weerloos en toch ongeschonden je kijkt me even in de ogen zet dan je weg verder kruist voorsteden en minaretten proef eigentijds stuifmeel je zengt in het zonlicht en zelden rook je een sigaret met de…

het zit niet alleen in je ogen maar de standvastigheid straalt uit je gezicht dat toch communicatief helemaal open blijft lippen iets geopend in de beginnende krul van lach gevat in subtiele fijngevoeligheid het neusje iets in ondeugd opgekropen je konen ronden in een lichaamswarme kleur op een matte foundation die fraai contrasteert…

het licht kroop zacht dichterbij met lange warme haren het openbaarde de desolate kou die mij in somberheid gevangen had gehouden in de afgelopen tijd het is begonnen met twijfels aan de echtheid van licht dat opgepimd door anderen veel van zijn glans verloren wist over de warmte die het zou moeten verspreiden en die niemand…

Als de dagen worden guur gaat de klok van de natuur ons later wekken in de morgen houdt het daglicht lang verborgen... De charme van het late wekken als het duister gaat vertrekken laat ons even in een zwijgzaamheid en verwelkomt dan de helderheid... Bij het aanschouwen van dit aangezicht doen wij even de ogen dicht om ze langzaam te laten…

nog zijn wij steeds voor het leven gevlucht als de lucht te dichtbij kwam gingen wij terug in ons autistisch ritme ver van creativiteit en je laten verrassen wij verafgoodden liefde die ons ten deel was gevallen maar hebben haar geen huis en haard gegund omdat wij de kunst van bestaan in onvoorwaardelijk gaan nog niet bij ons…

soms leek je wel van binnen te branden dansten vlammetjes vol spirit en elan uit ogen die jeugd schitterden geestdrift en enthousiasme waren snel de dragende kleuren in een voortvarende transitie van indolent naar ongekend passioneel je leek gedragen te worden door een tomeloze energie als uitvoerder met een charisma dat…

de zee is wit de zee is rood likt en liefkoost duinen en gedachten witte vloed golft over me heen schuim op de lippen andersgeaard slijm uit het slijk van haar bekken ik begeef…

heb de groeven in je gezicht gelezen bladzijden vol lichaamstaal gezien en nog kan ik niets van je ziel meebeleven omdat jij haar nog niet hebt laten zien keek terug in jouw lange geschiedenis de lijnen uit je hand hoe jouw leven toch verstrikt is met wat chaos en zelfs hier en daar een noodverband verrassend klinkt je stem…

jij deelt het magische licht dat alle leven een gezicht kan geven een vogel in de lucht is voor jou een grandioze vlucht tussen de wolken waar in sierlijkheid en slanke kracht het dartele diertje ultieme schoonheid beleeft het zomers gesprek dat jij hebt met de bomen van het bos over het grondwatertekort jouw samenkomen…

gesproken woorden, wees almachtig verdruk die onmondigheid hoor de weergalm van de stilte mijn gebroken tegenspraak schuil niet in het zwijgen op zoek naar openheid verwoord in jouw vragen verbetenheid…

ik verkende zachtjes de spanning van je huid en voelde onderliggende spieren verstrakken in reactie zag in lichaamstaal jouw ontvangen naar acceptatie gaan ik kende je lieve ontvankelijkheid uit het strelen zonder elkaar te vervelen in het creatief ontdekken van nog zo veel nieuw te ontdekken plekjes in een wereld die opengaat pas…

jij straalde als een opkomende zon op het groene gazon met in je hand de partituur van de natuur in de geur van pas gemaaid gras liep jij lichtvoetig door de eerst aanzet van de proloog onder een dubbele regenboog later walste jij in gepaste kledij de vierkanten in licht en donkere kleur afhankelijk van maaiers vleug in…

Ik zie dat mooi en lief gezichtje dat vroeger zo gelukkig was nu zo van pijn vervuld is lijkend op gebroken glas. Ogen kijken zonder glans zo wezenloos de wereld in niets lijkt meer op dat kind van toen het leven heeft voor haar geen zin. Ze loopt door plassen langs de straten verdriet vult nu haar hele leven het kind zijn heeft te kort…

wat weet men van het leven vanwaar eigenlijk weten de mensen dat er vrij weinig is als zekerheid? -heeft gisteren de leegte zich gedragen? ze doet het met ons. verward maar overzichtelijk, dit ongevraagd voortduren. (tussen haakjes) het is tijd voor wat zich aan ons niet voordoet maar terug doet slaan als troost, warmte, vergeten etc…

zelfs in de diepste nacht ter wereld zijn er nog mensen wakker om jonge kabeljauw te vangen soms is het zo donker dat ze hun dobbers niet meer kunnen zien…

het was anders om ons heen er was geen zomer meer warmte en lui uitgestrekt genieten was voorbij in koude ondertoon voelde je de herfsttij er danste onrust in de ogen we haalden de zolder helemaal ondersteboven ontdekten zo de doos met kinderspelen onder het stof van jaren geleden het springkoord en de hoelahoep we tolden…

ik heb je geschilderd met vele pigmenten kleine nuances heb ik kansen gegeven om met jou eeuwig te leven olie en pastel krijt en het grijs van houtskool ook op diverse ondergronden hebben wij alles gehad alleen de ziel ontbrak jij voelde leeg koud was de glans in je ogen er was geen vermogen tot contact ook in je bewegen bleef…

wij wisten het niet maar de talen die we spraken verstonden elkaar soms niet gebruikten dezelfde woorden maar de betekenis zong in hun melodie andere akkoorden omdat wij uit andere ouders waren geboren de omgeving contextueel een heel andere response liet horen zijn wij te lang geïsoleerd gebleven hadden een hele aarde…

de wind lag stil in lauwe lucht terwijl ik kuierde naar jouw gesloten graf ik rook de geur van rozen nog die ik had neergelegd in 't dunne twijgenhout een bloeipartij waarvan ik dacht de vlinders vliegen lang genoeg wie zou me storen daar waar de verwarmde bloem zo roerloos lag op jouw gezicht de schemering bedroog de avond viel…

Sarah, Vraag me niet te vergeten of gewoon door te gaan Mischien ,als de pijn wat is gesleten Kan ik het beter aan Mij zo pesten, Sarah, was heel gemeen en of ik het je ooit zal vergeven dat weet ik niet meteen Ik hoop dat je van mij nu niets verwacht want vriendschap of liefde kan ik je nog niet geven…

ik zag je spreken met de regen op een uitgesproken miezer dag zij spetterden totaal onverwacht hun letters in een blanco plas die licht naar buiten krulde las met de glinsters in de druppels op je huid alle teksten weer voluit in kleine stromen begonnen dromen te vloeien uit de ervaringen van de plenzende bui je proefde…