Recht op vrije meningsuiting, dat betekent, heel normaal, dat je niet de hele dag hoeft lopen letten op je taal; dat je hardop durft te praten in de tram of in de trein, over wat je stom of slecht vindt, zonder bang te hoeven zijn. Recht op vrije meningsuiting, dat betekent, heel gewoon, dat er niet wordt meegeluisterd naar je eigen telefoon…

binnen bij de vissenkom telt een grijsaard de seconden 's avonds eet hij kreeft van dik damast en heft zijn kristal naar niets dan kaarslicht in een spiegel. Op straat de lokroep van de haat langs gelaten tralies, ineengedoken Vietnamezen, de slagregen van de skins. werkeloze fietsen op naar de failliete villa's der gevluchte vaderen.…

Een vrouw loopt op de markt. Ik schat haar zeventig. Hoe vaak gaat zij naar Albert Heijn? Wie houdt dat van haar bij? En wat zal zij er halen? En hoe zal zij betalen? Doet zij dat met haar pin? En staat haar code ergens in? Ik laat haar lopen, ons geheim, haar tas gevuld met vragen. ----------------------------------------…

Man kijkt naar vrouw, vrouw let op kind, kind ziet de hond, hond kijkt naar kat, kat loert op muis, muis kijkt naar brood. Brood ziet de muis, muis kijkt naar kat, kat let op hond, hond ziet het kind, kind kijkt naar vrouw, vrouw ziet de man. ------------------------------------------------------------- uit: 'Dat zijn zo de dingen…

In een ongewoon licht rijden de straten vandaag, helder als nooit tevoren. Zand op de wind, een geur van oude bureaus uit een zwembad, iemand die hoog in een huis de ramen bespeelt - het schrift gegeven, lees tussen de vlugge tekens de weg, hoe de voet terloops bij het asfalt vandaan gaat, het zo weer vindt in de ruimte tussen twee oogopslagen…

dropjesverslindende touroperators vergapen zich aan hartmassage / bij de bakker / in de bagelstore om het even wat je inlijft een vorkje prikken naast het pleintheater: hij floot de honden en zij zag de valk stijgen diepte lachend iets op uit de zak van haar lief - prikt sushi - betaalt de nekmassage (...één litertje zuurstofrijk bloed…

Dure mevrouwen liepen langs de fraaie, misschien wel fraaiste winkels van de stad. De airdale terrier liet zich even aaien. Een zuiderwind kwam zacht de hoek om waaien of daar zojuist een bruid gelopen had. ----------------------------------- uit: 'De Veltmanverzameling', 1996.…

Wie meester Treiter gelooft, schmierend 'de natuur is een kapotte televisiekast' moge per helicopter wat boven het kooksel in de kraterketel van de Mauna Loa hangen. In de vuursoep die wordt omhooggeschoten gaat de radende zon persoonlijk te gode. Zo iemand van mening zou zijn dat hier Disneyland is moet hij op de prut landen. ----…

tenslotte willen wij steeds opnieuw hetzelfde zien: een huis tussen de bomen zoals kinderen het onvermoeibaar tekenen: een raam, een deur, een leien dak en achter het raam een familie en laten we vooral de schoorsteen niet vergeten waar rook komt uitgekringeld op de lege plekken komen bergen hier en daar een vogel en sneeuw misschien waardoor…

Het zand was er zwarter dan elders Klaprozen waaiden als gensters uit ijskoude asse omhoog Verdwaald in die granieten stad voelde ik onder mijn snelle stap zielen knappen als scherven Doorheen glasgordijnen zerken staarden korstmospupillen mij na ------------------------------- uit: 'Pritt.stift.lippe', 2004. -----------------…

Daar wordt een dode nooit meteen begraven, Geen stof geveegd. Geen asfalteermachine Dicht gaten in de straat. Daar zijn geen brave Aartstegenstanders van het onvoorziene, Geen bedden, rij aan rij, als serpentine, Waarin ze zieken aan het oog onttrekken. Elk huis vervalt er doodkalm tot ruïne. Elk mens kan er vrijuit op straat verrekken.…

Heden voelen mijn voeten zich goed in hun sokken en die weer in hun ruime maar nog niet sloffende schoenen. Waarom dan niet de paden op, de bergen in, de velden over bij deze stad vandaan waar stegen uitlopen op steigers niet meer door boten gebruikt. Wel kan men daar gaan staan uitkijken over het eeuwig veranderlijk zichzelf blijvende…

Als ik je nu de oceaan liet zien, verdwaald en buiten adem, één groot geratel. Sommigen erlangs in dunne kleren, geliefden, glimmend, argeloos in de ijle lucht een weg op die zij kennen. En keren terug naar het ogenblik, de vrouwen boven de sturen - alles wat zich afspeelt, het hele leven door, have en goed één richting uit, godvergeten oorden…

Bij een huis stond ik stil. Er brandde geen licht, noch zag ik ramen, wel klonk een stem als uit de diepten. Uit de diepten steeg een schraal gezang, was het dat dat mijn oor verdoofde? En vervolgens vervolgde ik mijn weg. Hoe klonk dit grapje in de zwartste duisternis? En stond inderdaad dit plompverloren huis zo zonder raam in de leegte…

gordels vast riep de nostradame nazomer en de kraaien kriskras door onze dagen volautomatisch van wat moet dat moet en door naar de finale grootste begrafenis stroomopwaarts met stekeblinde snavels slagschaduwen over de blauwbedroefde aarde morgen as versplinterd glas morgen zal niets meer zijn zoals het was - en de kraaien de kraaien…

Op de voorgrond een verzamelplaats van lege jassen, een teruggekeerd plein waar in het weekend weer allerhande hartelijkheden kunnen worden uitgewisseld iemand kijkt naar wat hij waarschijnlijk de best gelukte benen vindt, iemand al plannen aan het smeden slaat maar de eerste stap nog moet zetten, iemand even een paar passende woorden…

De dag laten voorbijgaan tot het avond werd en in de fruitschaal de vergeten mandarijn ontaardde in de verte gloeide de stad, zich ontstekend aan zichzelf wat leefde in de beijsde weiden kroop in cocons, zette stekels tegen de sterren op Alleen de hemeljagers van diamant geluidloos snijdend in het graniet namen ons mee, losten ons op…

Voor Gerrit Kouwenaar Ik ging naar Gerrit om het paradijs te zien. Ik dronk er koffie en at er appeltaart met het zicht op dieren en bloemen. Bedaard luisterde ik, en zag. Na een minuut of tien begon buiten een merel luid te zingen. Hij wees me op Adam en Eva in de tuin, hoe rond en zacht haar buik was, roze, bijna bruin gekleurd na zoveel…

Door rood gereden of geslipt, je weet het niet. De vrachtwagen brak door de vangrail naar de wei en ligt nu kolossaal te sterven. Aan witte lakens doen ze niet, de hijskraanbroeders. Een koplamp brandt nog en de cabine juicht van schlagers die naar buiten drijven langs speerpunten van glas. Het stuur, gemoffeld met een tijgerprint, schokt…

Was er een tijd dat ik hier boven stond, mijn mond vol Proust en Bloem, mij hoor je niet, niet meer. Wat heeft het nog voor zin om in een taal te denken die geen tanden heeft? Ik sta alleen. Mijn woorden zijn naar god. Dus slof ik door de leeszaal van de straat en blader maar wat door de Burger King, gewoon, omdat ik leef, omdat ik hopeloos…