In het duister kan ik wonen, in het duister kom ik thuis. Geen wrange woede daar, geen tieren dat rond mij komt staan. In het duister kan ik wonen, in het duister kom ik thuis. Geen woest vervloeken daar, geen fel gebaren dat mij dood wil slaan. In het duister neemt het duister al de koude weg uit mij. In het duister speelt het duister…

jij gooide grote woorden mijn vriend zoals een kind stenen in een rivier strooide zielloze beloftes zoals een boer zaad op droog zand mijn vriend je zei als de dagen gaan lengen zullen de vogels weer kauwen en ook dat het de schuld van de schildpad is ik zei vandaag kom ik je halen want het is nog niet november vandaag doen…

langs uitgesleten paden lopen eeuwenoude zielen in vermoeide rijen verdwijnen in het duister van het donkerste zwart in het holst van de nacht diep onder de grond liggen de verborgen geheimen van leven en dood de echo van de geest schreeuwt om verlossing uit de kerker van wanhoop smekende handen reiken naar het onbereikbare genezende…

Ik knapte - onlangs mijn kamer op Veegde het stof van de plinten Witte de vale muren grijs van vele winters Boende de oude planken vloer Deed alles in de was Tooide mijn bed met nieuw bloemig beddengoed dat ik zag in een brochure Hing een reproductie op van Gauguin, om het sfeer te geven - iets met kleuren iets met vrolijke dames…

de donkere demon hij beloert ons liefdevol terwijl wij spelen in zijn zomerzon en slaat dan zijn scherpste klauwen in ons zachtste vlees troostend strooit hij zout in onze wonden en spreidt vol mededogen zijn lange winternachten voor ons uit…

Ik droomde dat ik in jouw huis dat zo mooi verbouwd van binnen bakstenen muur, daartussen plantjes verhoginkjes, schilderingen Zoveel speelgoed voor de kleintjes in proporties Er waren moeders, vrouwen, kinderen Bevoorrecht met jou te kunnen slapen, hoorde je stem en vraag nog in mijn oor Maar de vrouwen en de kinderen, bleven zitten…

Geen netwerken zijn er die het verschil kunnen maken. Armoedebegrippen in een businessmodel Berichten die in de mist verdwalen Om snel te vergeten Alsof het contraproductief eindigt In een Rein-schaalmodel Brabançonne en dochters Verdroogde wol-Ven-vacht Glasnost Ruiten ingeslagen Verdrukte veelkleurige garnalen Kok-ket in garnaal kroketten…

zolang het gesprek is verwikkeld met elkaar en anderen volgens uitgesproken gedachten, altijd verwant aan bezigheden het beeld dat nabestaanden hebben van voorouderlijke stambossen in zichzelf te zien, te bevinden ondefinieerbaar voor de verte uit tastbaar aanwezig te zijn in woord en geschrift, te blijven totdat er geen glazen meer…

Onderwerp: FW: De zaak Alzheimer “Het is een vrouwke ”Fleur” Onze moederlijke 12 jarige Malthezer. We spelen ”gastgezin” Binnen de formele deuren Waar ik zelf de naam moet lezen Om niet in een andere kamer te verdwalen Vindt “Fleur” blindelings zijn weg ,heen en terug, In het woon-en zorgcentrum Zinssnedes ,klanken ,een andere geboorte…

naar de zee kijken en zien wat je niet ziet…

weergoden schuilen in portieken gooien handenvol gutsende regen op bewegende paraplu’s gekleurde en zwarte paraplu’s boven gezichtloze levens lopend van verleden naar toekomst waar paraplu’s verdwijnen in tassen en openbare prullenbakken gebruikt als loophulpmiddel vergeten in bussen en treinen zonder paraplu bescherming herkenbare…

het verslindende veelkoppig monster spert zijn bek wijdopen begerig naar nieuwe ingewikkelde regels bureaucratie is zijn naam het schrijvende monster smult van letters komma’s punten in ellenlange verslagen menselijke ellende beschreven in tijdrovende zinnen in viervoud ze wilde alleen maar hulp voor haar kind…

vast in je schoenen staan rotsvast op je blote voeten op het strand staan en naar de zee kijken…

mijn boom spreidt vanuit het donker zijn takken open in het laaiend licht van liegende reclameborden ongezien ongehoord noordwaarts zuidwaarts glijden auto's in kolonne voorbij…

de zee kende het geheim en vertelde het aan de golven de golven rolden het naar het strand het strand bewaarde het onder het zand toen kwam de wind het zand waaide hoog op de wind pakte het geheim en bracht het naar de zon de zon koesterde het geheim deelde het met de maan de maan fluisterde het aan de sterren de sterren gaven het…

toen de reformist hervormingen verkondigde de drukker boven zijn letterkast zwoegde de stratenmaker op zijn stamper leunde het wintergraan in de aarde viel zwermden immigranten over steigers en kades uit toen ze samen opliepen met de zacht invallende nacht pakten de eeuwige loop der dingen zich samen nu we in files koppig stil blijven staan…

donker nu en stil het al te veel doorvaren watervlak geborgen het fel gejaagde waterwild in de strengeling van struiken en vergaande autobanden…

een bijna lege kapstok twee jassen één voor de kou de andere voor als het warmer is ze zijn allebei van haar ooit was de kapstok vol, barstensvol kinderjasjes, mutsen sjaals, later tienerjassen jassen van haar van haar man er kon bijna niets meer bij langzaam verdwenen er jassen kinderen het huis uit haar man overleden toch…