5.596 resultaten.
Van deze tijd
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 44 als ik mijn tijd meet
met die van menigeen
dan heb ik het niet te breed
heb mijn koffie nog lang niet op
het gaat niet om koud of heet,
ik zit tegenover een prikklokstop
op de flexplek voel ik de druk,
de volgende staat al in de rij
het gebeurt mij immer vaker
dat de klok in seconden versnelt
en ik kennelijk vertraagd
de oude ros van mijn…
Af en toe
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 103 beetje wegdromen
zo af en toe
aangenaam moe
een eigen paradijsje
licht, stilte, liefde
begin van de dag
bloemen wiegen een lach
naar mijn hart
beetje zweven
mijmeren, vergeten
niet alles willen weten
wonden dichten
-
schrijven van woorden
op duizend vellen
omdat ik wil vertellen
hoeveel ik om het leven geef!…
Zwart gat
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 83 jij wilt
geen spiegels
in je huis
de dood
hoort daar
niet thuis
een zwart
gat waar
verleden zweeft
geen enkel
perspectief
geeft deze dief
hij hakt
het licht in
weerkaatsen
wat zich
daarachter afspeelt
laat zich vragen
wil melker
30/01/2019
www.wilmelkerrafels.deds.nl…
sneeuwengel
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 105 buiten zuivert wit
de donkerste gedachten
binnen wachten uren tot
ze omgevlogen zijn
het witte beeld dat zachte
vormen weeft, schuift
stilletjes voorbij
ze fluistert dat ze vleugels heeft
tot in de mooiste dromen zweeft
heel helder
en dichtbij…
Ganzen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 59 In het donker
na het avondmaal
nog voor het vallen
van de lange nacht
onzichtbaar onderling
in gak-vocaal
verband, gedurig vals
en atonaal,
kakofonie in ijle
hemelzaal
waar akoestiek de echo
van de wind
mijn hart doet juichen,
'k voel me weer een kind…
De weg is
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 107 De weg is een stroom
waar gevoelens meevloeien
naar die weilandenzee
zonder Jan van Genten.
De weg is een slang,
herinneringen flitsend,
bijt zij mij in het hart,
me op twee plekken verscheurend.
De weg is een weg
van het heden weg,
van het stuk verleden
dat maar niet wou gaan.…
OPEN HUIS
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 118 ik gooi de ramen
van m’n hart wijd open
sleep afgunst wraak en haat
en al het slechte naar buiten
ontsmet de be- en
aangeslagen ruiten
en richt m’n huis
opnieuw weer in
en iedereen die meehelpt
met alles weer opbouwen
die mag er straks zomaar in
zij zijn het die ik voortaan
weet te vertrouwen
die ik in mijn hart toelaat…
Avondval
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 49 Een mystiek geval
de avondval
waarin zon verdwijnt
in zee
Neemt je mee
door eb en vloed
door elke golf
zelfs huizenhoge zee
Terwijl nacht
op is komen dagen.…
stille groet
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 95 toen stond ze daar
ze wuifde met haar blonde haar
ik keek en dacht
heel zacht aan wie ze was
zo lang geleden
eenzaam weggegleden
in de stilte des doods
vergeet ze niet om groots
herinnering te zijn
en dat voelt fijn
ik raak haar aan
met heel mijn voelen
en mijn hart, omdat eeuwigheid
in groot gemis ook altijd
samen is…
buitelbeeld
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 46 het tuinpad is een springplank
hoe zij naar binnen buitelt
zo schots en scheef en uit model
de deur, de jas, het haar
ik neem de natte laarzen
en voel een appelwang
ik zie haar ogenlichtjes dansen
en hoor de klaterlach
dit is zo’n beeltenis
waarvan ik er een aantal
heb verzameld
op afroep zeg maar
en deze is mij
het allerliefst…
gedachten
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 40 In en uit gaan ze
een constante bijenkorf
al die gedachten…
Wandeling
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 117 We slenteren over het zandpad
langs de opgedroogde bedding
van het riviertje
richting zandheuvels
waar een enkele boom
de kunst van eenzaamheid verstaat
als je mij toelaat, in droomwereld
of niet geveinsde werkelijkheid
reizen we samen naar de stilte
onder de bloesem van de vlierstruik
we ruiken de adem van zomerse wind
zuurstof…
Fonkelnieuw
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 91 er komt een vogel en
nog een en nog een
tezamen op een draadje:
‘wie doet me wat’
rust maar
zing maar
geen idee van tijd
noch van spijt
-
er komen mensen
nog een en nog een
dun kan het draadje
in mijn wereld soms zijn
maar het knapt niet
o nee, zeker nog niet…
stille tranen drogen
ik schik de kiezels
vaststaand…
Zie! een moedige traan
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 131 Het zijn angstige tranen,
die emmers doen overlopen.
Het zijn tranen die weten,
wat pijn is, wat verdriet.
Het is een moedig mens,
die het aandurft,
om in een stille vijver van verdriet,
een wonderlijke steen te gooien.
Zie!
De steen heeft onze angst verdreven.
Onze ogen worden vanzelf weer droog.
Onze vijver is opnieuw gaan leven!…
het pad
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 39 al het kruid dat verschoten
de ruimte beheerst die we
eens hadden gevlochten
tot een samenzwering in
liefde en cadans
nu grijpen we naar de eens
gezochte paden en trachten
de balans te ervaren waarin
we liefde delen, samen
maar ook in paren
lief, jouw pad is mijn
struikeldraad, want hoe kan
ik houden van wanneer
er wolken zijn die lager…
Idealen
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 42 Idealen verdwenen
je kunt er om wenen
maar is het niet fijner
te zoeken naar nieuwe
om weer iets te wensen
Ach geef ons toch
onze dagelijkse idealen
zodat wij niet verzuren
in hopeloze nostalgie
of valse bitterheid…
zo kleurt mijn pijn
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 20 steeds leg ik kleine woordjes neer
die als kiezels en brood mij het pad doen
terugzien vanwaar ik kwam, er waren
geen woorden, mijn God
hoe leefde ik in mijn huid
zonder kleur en betekenis
namen zijn niet om te noemen, maar
' k draag ze in de vlamboog van
mijn ogen, het verblindt het heilig
bestaan om de heuse waarheid
te ontkrachten en…
ik zeg geen liefste
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 47 ik luister je schreden nabij
de hartstocht die ik voel, het
is woordeloos die brij aan
letters die ik wil kneden
om een liefdesuiting aan
jou te forceren
ze rijmen niet maar haken
als gespleten ganzenveren
in een zweem van reeds
in oudheid gestelde snedes
ik noem je nimmer liefste, maar
roem je wereld waarin jij als
mijn muze jouw wonderen…
Schotse emotie!
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 186 Jagers schieten
in hun verrekijker
een bedampt konijn…
werdegang
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 139 ik neem je mee
al denkend
vanaf nu sta je in mijn
landschap
achterlatend, waardoor
dit pad, deze bomen
hun vallend blad
alle ogen en vingers
niet langer onwetend zijn
maar wijzen naar jou
zonder weefsel
in uitgestrekte afwezigheid…