Zeg het tegen de bomen in het Sterrebos dat het niet hun schuld is dat het onze fout is dat er geen sneeuw meer valt Zeg het tegen de struiken in het Noorderplantsoen dat zij geen sneeuw meer dragen geen mens hoeft hen te vragen hoe laat het wel niet is Vertel het aan het gras hoe na een hete zomer de sneeuw drie meter hoog…

Een verweesde symbiose solitaire stammenwand arboraire samenleving waar wij wandelaars verpozen nochtans zijgt het hemelwater zijdemat en transparant…

Je weet het wel zegt moeder Aarde Op weg naar ’t licht dan wordt het zwaar Je wurmt jezelf omhoog nietwaar? Een klus die je al eerder klaarde En boven wacht de zeer vermaarde Heer Helios, hij kent je waarde Vindt je een prachtig exemplaar Je weet het wel zegt moeder Aarde Op weg naar ’t licht dan wordt het zwaar Eenmaal verwarmd, jij fijnbesnaarde…

Steeds vaker een wonderlijk beleven, er steken groene wijsvingers omhoog uit zwarte aarde naar de hemel, de bomen hebben zich niet vermomd met ijzel of sneeuw, maar met het fluweel van mossen maakt hun deel kraaien krassen met een klagende geluid de stilte uit van weer en wind heeft met passende voorkennis een ander klimaat al heeft…

tussen je warm bloeiende bloemen vond ik soms de prijs die wij betalen voor doorzichtigheid waar leven sprankelt in balans is kou de andere kant van het altijd groen tropische land er bestaan geen ruikers ijsbloemen geplukt uit permafrost soms schildert strenge vorst buiten ze strak op onze ruiten samengaan belemmert groei…

jij hebt net met liefde het oudjaar schilderij met blanke matte lak afgedekt nog wat klein herstel in vorm en kleur voor de fine fleur van het gebeuren leven is nooit zwart wit maar waaiert mee in een situatief bewegen dat schilderen maakt je deel van een bestaan waarvan nooit alle deuren open gaan er is nogal wat grijs…

Adem verbindt al wat leeft met de wolken en de wind. Zie, hoe wilde gedachten razen en uitgedoofd weer verder gaan. Hoor, hoe adem in longen ademt en uitgewerkt naar buiten gaat. Voel, ons wilde levensbloed dat als rivieren stroomt. Zie, hoe hetzelfde water door plantenwortels vloeit. Het is dezelfde lucht die bladeren doet trillen.…

milde winterwind schoonheid van de rode bloemen en zilveren sterren rondgestrooid de blauwe hemel voor 't zonnegloren haar parels van dauw heeft uitgespreid als een vochtige wolk over dorre aarde waarin ik verschijn in een nevelgordijn wacht op de gouden zonneschijn…

je blonde haren wuiven op het zingen van de wind weerbarstig licht hoogblond het kuifje boven alles uit je voorhoofd glanst de diep bruine zomer kleur samen met het zwart omrande ogen grijs geef jij je schoonheid prijs je rankt nog steeds als het speelse kind dat alles prachtig vindt lacht jeugdig blij op een eindeloos strand…

zij omvatte ademloos mijn huid ik had geen lucht meer voor vocalen maar in de bellen die stegen en daalden kon men mijn boodschap uitstekend vertalen er was geen huis we stroomden in en uit al naargelang de stroming en stemming van de zee nooit waren wij alleen vissen zwommen net zo gebonden als vogels vlogen in hun rijk alleen…

drogend draaien de laatste blaadjes als gebedsmolentjes aan hun steel in groene zomer mantra’s moe geruizeld kleuren zij met herfst mee donkere vennen weerspiegelen nog strak de lage zonnestand in zwart het warmrijpe is verdwenen ook schraalhans heeft de staart tussen de benen dan tocht het bos open plekken stralen koude…

zachtjes prevelen stokstijf staan dit is te mooi om te beschrijven te duiden wat het met me doet laagjes stilte beheersen mijn hart het wordt me gegund drijfveertjes, een flits in een schimmig bos maakt een glunder in me los…

jouw handen wezen bloemen de weg om te bloeien vele kleuren groen boden zich aan om aan de basis te mogen staan van de unieke vorm en geur waar bevruchtingen vanzelfsprekend gaan ook in conclaaf van wind vliegen en bijen aan wie nu de eer om als stuifmeeldrager nog te echten na talloze nectargevechten zacht zingt je lach…

Het Leven is moe De takken verdorren De bladeren sterven Onaangeraakt Tot aards stof vergaan Om weder te keren Uit 't hemels' sterrenstof Bij Lentemaan…

de geknakte woestijnpalm laat in schroeiende hitte haar getergde oren hangen een andere bezweek onder haar eigen last in dit oord verdwijnt het leven onder zand in de verte trekken weerbarstige palmen ten strijde tegen de goden van de wind in de wolken wordt historie geschreven van bloedige confrontaties op de grond…

Toen een libelle mij mee voerde Naar zonnige waterkanten Trof ik daar dansende groepjes muggen aan Trompetbloemen bliezen hun engelachtige klanken Voor het menselijk oor onhoorbaar Zachtjes over de gladde waterspiegel Vele viooltjes vielen bij Om het lied der natuur te vervolmaken Dit vertoon werd foutloos belicht Door de luister van de…

zelden hoor ik nog de fluitende wind vocalen ontbreken als bladeren zijn verdreven dan gieren hoge tonen langs sprieterige takken alsof het bos zijn man zijn heeft laten zakken het donker passionele is alweer van even geleden in zomerse overvloed brachten bladeren hun groet nu schraalt schichtig wat omzichtig door…

Synoniem van licht, waar ga je je verstoppen? Achter kim annex horizon, het vlinderlicht slaapt achter sterren bij het opstaan voel je het met je ogen dicht het heeft een betamelijke verlegenheid draagt z’n stralen in appelrode wangen, niet om te proeven of te vangen, je kunt ze aan de kale taken hangen, ze zijn de gave als onbevruchte…

zij kende het pad draaide de bocht naar een uitlichtende zon schiep een paradijsje in de luwterijke kom landschap was haar kleedje in de dagelijkse tooi seizoengebonden en innoverend mooi zij ontving het vriendenbezoek dat op vleugjes wind werd gedragen en cirkelend entree maakte er was voor elk iets speciaals stuifmeel en…

ik heb de ochtend zien schemeren tot in de diepste tinten rood verglijdend in oplichten stierven zij een zonnige dood de vlokjes die het langste bleven dreven voor de zonnewind als lieve roze schaapjes wolkten zij in wit de kudde in verloren kleur in contrasterende onderkanten waar grijs en zwart de eerste regens droegen die met…