Netgedichten

netgedicht (nr. 10.010):

duindromend in vergetelheid

weg van bomen die
steeds dikker worden
bladeren die het blauw
groenwaaien in de lucht

van wortels waarvoor
stenen zijn gevlucht
jarenlange traagheid
die ze plet in grondverzet

van dichte ramen met
hun blinde ogen in
beton dat rotter wordt
door oxiderend leven

van dagen die als zand
hun levens slijten in
woestijnen van de tijd
duindromend in vergetelheid

de wereld rond
het oosten is weer in
als je het westen wilt verlaten
praten doe je met de mond