Over eenvoud en kracht
Als een windhoos verwaaien
emoties moeiteloos over een
zacht glooiend landschap
In kalme handen weten
koude wangen zich geborgen
voor latere tranengloed
Wat in het ongewisse blijft
zijn de bouwstenen
van het eigen zijn
de diepere roerselen
ontsproten aan dat wat
niet gekend wordt
Het onbenoembare zelf
trekt aan als een magneet
en verwekt het imaginaire
tot aan een punt van het concrete
Het kwetsbare en het beschuttende
zoals de oermoeder buigt over haar
duizendvoudig gekleurde geesteskind
Hier is het waar de vraag het antwoord vindt:
Laat maar stromen,
laat het thans,
in liefde en in leven,
in zang, in kunst en in dans
Zie ook: http://oermirm.blogspot.com/
Schrijver: Irmlinda de Vries, 29 oktober 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie