Netgedichten

netgedicht (nr. 42.474):

Schisma*

Gescheiden leiden wij een eigen leven,
verbeelden we althans. Een stoelendans
onthoudt de ruimte, opgevuld bij kans
met leegte. Niets blijft over van het streven

de twist te breken. In de lucht de lans
die ongebroken tastbaar voort blijft zweven;
op de grond zwaarden, die met angst en beven
inslaan op parels van mijn rozenkrans.

In stilte bid ik zonder vroom te wezen
en scheidt ons nu een wijde, diepe kloof,
het schisma wekt slechts pijnlijk ongeloof,
want wat hebben wij van elkaar te vrezen?

Word ik - als overbrugging - oud en doof,
hoop blijft in jouw blik verzoening te lezen.