Wat heeft ze mooie ogen. Groot en open kijken ze de wereld in met een blik die je betovert, maar ook zie ik de pijn erin. Als ze dromen van een verte, die mooie ogen, onpeilbaar diep, zie ik de maan, zie ik de sterren, maar ook zie ik verdriet. Wat heeft ze mooie ogen. Groot en vragend staren ze melancholiek en als een zee van rust en stilte…

Er is een lijk gevonden in 't Zwanewater bij Callantsoog. Het was in verre staat ontbonden, het was dooier nog dan dood. De knoken overal verspreid, lag het lijk daar maar te liggen. De schedel was men kwijt bij 't Zwanewater bij Callantsoog. Men stond er voor een raadsel. Wie was de eigenaar van 't lijk? Wie was dit onthoofde personage…

Er was een mol die wel eens wilde weten wie hem 's ochtends op zijn kop had gescheten. Hij vroeg de geit: "Heb jij dat gedaan?" "Nee," zei het dier, "dat komt niet bij mij vandaan. Poepen op die manier kan ik niet. Ik poep ronde keuteltjes zoals je ziet." De mol die dus wel eens wilde weten wie hem 's ochtends op zijn kop had gescheten…

(mijn vertaling van "Stopping by woods on a snowy evening" van Robert Frost, 1923) Van wie die bossen zijn weet ik misschien zijn huis is in het dorp bovendien Hij ziet mij niet even stoppen en zijn bos bekijken vol met sneeuw en dieren Mijn paardje zal wel denken waarom ik stop zonder boerenhuizen die wenken tussen bossen en de bevroren…

Met mijn ogen dicht reik ik in het ijle naar het firmament. Naar de eeuwigheid waarvan niemand het begin of einde kent. Stof in de wind wij zijn net als stof in de wind. En ons bestaan is niets dan een druppel water in de zee. Wat wij doen neemt de kracht der tijden vluchtig met zich mee. Stof in de wind 't is niet meer dan stof in de…

Juffrouw Jansen zou zich gaan verhangen, want ze kon het leven niet meer aan. Maar ze kende teveel angsten om op die manier de hand aan zichzelf te slaan. Even dacht ze om haar polsen door te snijden. 't Allerbeste leek een kartelmes om zich daarmee van 't leven te bevrijden. Maar ze mist een arm en zo werd ook dit plan verpest. Ook…

Het weermannetje van Ukkel heeft een hele grote pukkel in het midden op zijn rug, vol regenbogen, ijs en blauwe lucht, met regen, sneeuw en hagel, bliksem, wind en donderslagen, orkanen, storm en donderbuien. Soms spat alles ineens naar buiten. De vrouw van 't mannetje van Ukkel knijpt soms in die grote pukkel van regen, sneeuw en hagel…

Het dorp is niet meer als voorheen. 't Is verlaten,'t is er stil. Tussen spoor en snelweg ingeklemd. En wordt voorbij gegaan door iedereen. De huizen staan er leeg, scheef gezakt, verweerd, aangevreten door de tijd. De ratten hebben er hun koninkrijk. De wind heeft er vrij spel, rukt aan ramen en aan deuren, jaagt vergane kranten tegen…

Er kwam een nieuwe leerling in de klas. De meester had het al verteld. Toen kwam zij binnen op hoge hakken, een fee, de klas was diep ontsteld. Ze was oogverblindend, zoals je maar eenmaal ziet, mooi, maar ook onbereikbaar ver, verheven. Gewone jongens zoals wij zag zij niet. Had zij ons ooit meer een keer aangekeken. Na schooltijd wachtten…

Ze kon vliegen als een zwaan. Met een trage vleugelslag zag ik haar trots en statig gaan. Gistermiddag, kwart voor vier. Laag vloog ze over 't land, gedragen door de wind zwevend naar de overkant. Gistermiddag, kwart voor vier. Ze steeg op uit haar bestaan, haar hals gestrekt naar voren, verlangend om te gaan. Gistermiddag, kwart voor…

Het zijn de kleuren van de avond die mij verwonderd stil doen staan. Het langzaam doven van de zon, dit stilzwijgend ondergaan. Het zijn de geluiden van de avond. Het zachte ruisen van de zee. De stilte op de achtergrond. Het late krijsen van een meeuw. Het zijn de geuren van de avond. De kamperfoelie, de jasmijn. Het pas gemaaid gazon…

Haar prachtig mooie ogen verwonderen mij. Haar haren zijn zo zacht als zijde. Haar stem is als muziek gelijk. Haar naam is zelfs een schoonheid. Haar held're lach verlicht de dag. De duisternis is verdwenen. Haar aanwezigheid maakt bij toverslag de uren tot edelstenen. Haar naam is de mooiste van iedereen, zingt in mij alle dagen, draagt…

Slaap zacht, welterusten. Slaap maar zacht, sluit je ogen, goedenacht. Ik zal bij je waken met de sterren en de maan. Ik zal de angst verjagen, geen vrees zal er bestaan. Ik zal bij je blijven tot aan de ochtend toe. De angst zal je niet grijpen. Slaap zacht, doe je ogen toe. En morgen zal je opstaan met een glimlach om je mond. En…

Ze was een danseres, dat kon je aan haar kleding zien, aan haar mooie opgestoken haar, aan de manier waarop ze liep, aan haar fier geheven hoofd. Je zag het aan haar handgebaren, aan haar afgetrainde lijf. Mijn lief, 't was een prachtig wijf. Ze danste als een vlinder, maakte sprongen als een hinde en pirouetten, maar een keer te veel…

Wie kent niet zo'n triest station waar je altijd staat te wachten in de kou, de regen, de mist. Duffe mensen op het perron. Boze blikken op de klok. De trein is een kwartier vertraagd. Mensen, misbruik zijn woord niet, -God- vloeken van ongeduld, gejaagd. Een lege bank, een vieze ruit. Ik heb een zitplaats, tweede klas. Mensen kijken…

Ik was op het strand, ik zag haar lopen, haar prachtige gang, niet te geloven. Ze liep langs de zee, de hemel brak open. Ik vroeg: "Ga je mee"? Ze had me betoverd. Ze pakte m'n hand. Ze straalde haar lach. Goudgeel het zand, oh mooie dag. Wat een geluk vervulde mij. De dag kon niet stuk. Wat was ik blij. We liepen langs de zee.…

De hemel zoende eens de aarde toen ik in je ogen keek. Buiten ons leek niets meer van waarde, alles om ons heen verbleekt. Samen dansten wij de tango, dag en nacht in ons bestaan. Volgens wetten, eindeloos, zijn wij verder voortgegaan. De maan en sterren zongen zacht, stralend in een hemels licht, verpletterend je liefste lach, duizendschoon…

De dijk, de duinen en de zee, rustig deinend water, kabbelend in avondlicht van ondergaande zon. De dijk, de duinen en de zee. De dijk, de duinen en de zee, aan de horizon een schip, silhouet in avondlicht van ondergaande zon. De dijk, de duinen en de zee. De dijk, de duinen en de zee, aan de lucht een vogel, schaduw, vliedend avondlicht…

Hoe diep de afgrond Is waar langs ik Gelopen, soms geslopen Ben, kan ik van hieruit Niet zien, geen meting Mogelijk om deze diepte Te peilen en van de juiste Mijlen te voorzien, Afgrond met op de diepste Bodem een sediment van Onverwerkte emoties die Mij met alle geweld Naar beneden trekken, en zonder Mededogen naar zich toe…

Mens die puur Theater bracht, zoals Het hoort, die als Geen ander het applaus Kon laten klinken - Na jouw bewerking Van Goodbye Saigon Dat compleet met Helicopterlawaai Snoeihard bij ons Binnenkwam - en toch Een kwetsbaar mens Met ongekende podiumvrees, Die ondanks je bulderende lach Van pure angst zat te bibberen Voor je…