Uitersten, ver of dichtbij laten alles in het midden zo ontstaat de mistvallei waar stil de wijze uilen bidden de duisternis gebruiken zij om plooien in het licht te vinden wild zigzaggen zij door tijd waar al die helder zien verblinden het verleden van de spijt zal heden met berouw verslinden pas wanneer de klok gaat preken en de kerk…

De eenzame vogel in mijn hand rust al dagen uit met gesloten ogen, angst om te vliegen Kijk, op wisselende hoogte maken tien zwaluwen een prachtige vlucht, ze maken zomer En boven het water gaan de meeuwen paarsgewijs op zoek naar lokkend zand en golvende verten Tijd om mijn blik te verleggen van zachte zekerheid en glanzende trouw…

wat een pracht om een zacht benepen stem zo ad rem zich uit te horen spreken moed is een flakkering van hoop een stap naar voren als het kaf en het koren worden gescheiden en bescheiden stemmen oprijzen onderdrukkers merken tot hun afgrijzen dat zij niet langer sterker zijn dat de teugels hun ontglippen de wereld op zijn kop gezet en…

Tussen Maasland en De Lier ligt een veldje zo klein. Dat weet geen mens, dat is alleen maar van mij. Ik verwarm daar mijn lichaam in het prille zomerlicht. De wereld gaat open mijn ogen gaan dicht. (engels gras, engels gras hoe groen ik was, engels gras geeft mijn leven kleur eens was alles grauw en besloten maar mijn hart is nu een open…

hoe kan ik zeggen dat vrijheid bestaat als de nacht nog vaak mij in zweet doet leggen en de vroege angst mij in het donker geenszins verlaat ik zie kinderen spelen op het puin van mijn jeugd immers een deel van de zwarte aarde vind ik nog steeds in mijn tuin ook al herhaalt de lente zich telkenmale ja, hoe lang al in jaren…

Ik werp mijn anker naar de zon schep deeltjes, zie ze reizen met bloesemwolken over de zee. Ik blaas stof over mijn haven duizel onder het verborgen licht en het diepblauwe gezicht. Ik vluchtfladder uit gedachten rijg een snoer van lente over al mijn eenzame nachten. Ik bewonder de adelaar de magnolia, de vlinder het lentekind onder…

terwijl ik in de verte staar verdwijn ik in de leegte het leven raast mij reeds voorbij geen tijd om na te denken keuzes maken valt mij zwaar geen hulp kan ik verdragen ik wil het eenmaal zel'uf doen geen ander te verwijten vrijheid is mijn grootste wens en niets mag mij verstikken of ik dit ooit vinden zal het lot zal het beslissen…

Zonder naam ga jij geblinddoekt het bochtige pad en de schelpen knersen zonder echo geschraagd door jouw verlangen steeds één tijd, één plaats te zijn. Vluchtiger dan ik wissel jij gedaantes als een hoed en wist geschiedenis voor zij geschreven is. Geen foto draagt jouw beeld en geen steen zal jouw naam torsen, door tijd noch plaats…

Het leger trok verder het veld gewond door klaprozen bleef achter. De orchidee bloeit nu elders. doden begraven stemmen zwijgend toe. In de weide bloeit weer nieuwe klaver gevierd tot honing. Vanuit de verte tjilpt gezang roepend ook te komen. Maar de zon en de zoete geur van bloemen is vele malen lieflijker dan het avontuur…

Altijd heb ik sokken aan zodat ik dagelijks aan de wandel mijn voeten optimaal bescherm en mijn schoenen goed behandel Altijd heb ik sokken aan zodat ik tijdens nachtelijk waken mijn tenen niet verstrik in het losgewoelde laken In zand zou ik graag mijn tenen hullen koel in de schemer, geen korrel gelijk zou vloeiend gruis mijn wezen…

Een bedwelmende oostenwind blaast zijn hypnotiserende gedachten langs koele rotsen en wuivende olijfbomen. Meeuwen verliezen zich in beeldende wolken vormende een stoet van witte vergezichten. In de verte zinkt de zon in zee, in nacht, in andere handen. En de regen, zij valt met regelmatige tred op het ritme van haar hart.…

ja, ik ken de schijn en de verlokking van de honingdauw maar ook de schuilplaatsen na het verfijnen van smaak en wat zou ik díe graag willen wijzen zodat ik je weer terug kan vinden als de ergste dorst spontaan is gelest…

De oceaan lag rimpelloos kil te wachten in een grijs gewaad - een onderdrukt verleden dat hij niet af kon leggen - de ijzeren mantel van haat. Zwemmend de overkant te bereiken en uitgeput z'n utopia te betreden verbleekt de waardigheid en de gouden zonneschijn die hij verliet weerspiegeld door de wijdse vlakten die hij gedwongen moest verlaten…

Door magische sferen Zal ik verkeren In een trance Vol expressie Waarin het vuur Der passie Zal branden Uit liefde Voor het ongerepte…

laat nu niet je kopje hangen voor het rijpend reiken kan jij ving geen felle zon of wind kon niet jouw krachten meten bent weerloos als een binnenkind dat straks ineens de weg op springt blijf in die kelk niet steken breek uit en kom tot bloei geef prijs je zoete hart groei op voor je verwelkt vol smart om het ongekende…

dit teruggezette leven geeft mij weer een morgen herstelt mijn zicht zoals dat ooit vol van bloeiende velden was daar ginder troont nu leegte waar mijn land zo diep verzonk dat ik verstomd de kreten dronk van verkillende vissen hopend op verheffing tot ik zelf een uitweg vond zwevend naar het oosten herwon ik vijftig zonnejaren voor…

gaan hard of zacht onzeker bestaan doodt de stilte zeker van de nacht de wind waait toch wel morgen mist de realiteit die niemand aan kan dus, waarom nog…

Een stille vogel Zweeft door de heldere lucht En ziet de aarde onder zich Vormt geen gedachten Over het leven daar Van de aardse metropool Voelt de wind Langs zijn vleugels strelen En geniet van deze intimiteit Een stille vogel Bemoeit zich alleen Met het leven in de lucht…

Groen en grazig schapen kijken glazig naar een zwierig stel lekker in hun vel tussen groene heuvels, door grijze nevels, over stille wegen. Gevoelens van vrijheid vallen met bakken uit de lucht.…

de lucht het licht de liefde het kind 'n pluisje of jij en wij zijn ontelbare keren ontembaar vrij...…