Alle inzendingen van Adeleyd

Een steen, een stem, een lichtinval en wolken die wat regen gaan beloven; is dit het één, is dit het al dat mij 't geluk plots kan ontroven? Of moet ik verder kijken dan dit klein bestaan en naar de mensen die zoveel verloren? Er zijn er elke dag weer heegegaan maar er zijn ook weer kinderen geboren en zo gaat 't leven verder, ongevraagd…

Wat is ons leven broos als blaadjes van de beukenbomen die dwarrelen in de wind al is de lucht nog vol van zomerdromen... Al is de lucht nog blauw en straalt de zon met vreugde - ons lied is kort van duur hoezeer de melodie ons ook verheugde...…

Een helder blad, nog onbeschreven, de lucht vol grauwe wolkendans, een verre zon die niet kan stralen en regen die als tranen valt, maar toch is er de veelgeliefde, de vriend, het kind, de goede buur... en in de traagheid van dit uur het weten dat het licht zal winnen; de kleine glimlach naar de rozen, het diep besef dat alles gloeit en…

Heel even haal ik heel diep adem en voel iets van de warmte diep daar binnenin. Verbondenheid met alle leven met liefde voor wie komt of gaat en glimlach maar heel even. Het is nog niet te laat.…

Wat is het heet, want zelfs de mussen gapen, ze vliegen niet maar zitten moe op 't land; alleen de mensen hebben geen verstand en denken zelfs bij nacht nog niet aan slapen; ze klagen maar alleen over die hitte, vergeten dus ook nog van stil te zitten.…

De zon die zo vertrouwd en zo onstuimig de dagen vult met glans en blij bericht en die daardoor wat kleine vrede sticht tussen de mensen die gebukt gaan onder zorgen; Ze straalt en doet dit ongevraagd, als geuren die gegeven zijn zonder dat iemand eist; als klanken die verloren vallen in de ruimte maar die een zwerver blij herkent als huis.…

Ik zoek en wil zo graag toch weten hoe and'ren leven met gemis, hoe velen zeggen dat er verder geen God en geen geheim meer is, maar ik verdwaal in die geruchten en vind mijn weg niet meer terug; ik hoor en zie de vele kluchten die 't heimwee diep bedelven moet; maar willen wij nog wel écht leven of zijn we hiervoor heel erg bang en…

De kleuren van de regenboog, de stilte en het binnenhof, beslotenheid en inkeer. maar ook het gaan en spetteren, het klinken en de lach, de dynamiek van alle woorden in openheid en transparantie... De vrede en de rust die nergens zijn te vinden, maar die we scheppend toch vermoeden in kleur en beeld en woord, in tederheid van mededogen…

Papavers: rood geplooide dromen in een zomertijd vol zon waarna de koude winden komen of hun bloei vergeefs begon. Gelukkig is het zaad geborgen in een huis vol tederheid. Een nieuwe plant die wacht op morgen heeft haar bloeien reeds bereid. Niets zal sterven zonder leven, niets zal hier voorgoed vergaan van wie liefde heeft gegeven,…

Woorden waarin we woonden werden leeg en oud enkel nog de daden blijven ons behoud. Ze zijn meerstemmig en niet steeds van glas en nooit komt er een morgen zoals die gisteren was. De vogels zullen fluiten, ook al kort de dag en schuiven wolken voor de zon en is er wee en ach, bedenk dat heel dit klein bestaan een druppel is in d'…

"Hoe gaat het?" zeg je, of: " 't is koud" - zo heel gewone woorden van hem of haar die van je houdt en die je vaak reeds hoorde, maar onderhuids is 't lente dan en bloeien lieve bloemen voor haar of hem die klanken van je diepste naam kan noemen. De bron vanbinnen stroomt weer uit en drenkt het hart van velen. De nachtegaal in '…

De witte schermen van de vlier, in geur en kleur naar 't licht geheven vertellen mij 't geheim van 't leven: 't is enkel nu, 't is enkel hier! Maar dwars doorheen die kleine bloemen in duizendvoud ontloken, klinkt een roep, een zucht, een stem die zingt en zoveel dat ik niet kan noemen. Er trilt een snaar die 'k lang al stil en niet…

Zo graag wil ik je warmte geven, een schouder rust, wat vrolijkheid, maar 't blijft nog duister in je leven en dit misschien een hele tijd... En dit verlamt me in mijn pogen om naast je in die kou te staan - geen lichtend spoor meer in je ogen, en alle vriendschap lijkt vergaan. Maar weet dat in de donk're aarde een wortel diep naar water…

Ik glimlach soms om eigen dwaze streken maar ook om die van anderen wel ooit; ja daarom zijn wij mensen hier gegooid om toch maar weer elkander aan te spreken. En zij we bot of scherp, heel dicht of open we moeten saam op deze aardbol lopen.…

De zonsopgang en de avond, lente en zomer en alles wat keert, de ruzies en de lieve woorden, de orchidee en de mestvaalt, de liefde en de haat, - we zien en horen het, we maken het mee, maar dwars doorheen dit alles, eronder en erboven, ervan doordrongen en doordrenkt het zachte suizen van eeuwigheid, het grote waaien van de geest, het…

Als wind-doorwaaid en zon-doorschenen de klaprozen te bloeien staan dan grijpt ons heel die tere schoonheid tot diep in hart en ziel weer aan. Dan weten wij ons ook doorvaren van Geest en licht, van moed en vuur, al zal ook door de last der dagen die glans verstillen uur na uur.…

Wat is dat toch, die overmoedigheid, het menen dat je staat in eigen kracht; dat niets van wat je in de toekomst wacht je neer kan halen, dat je nooit nog schreit... Je denkt: ik kan de hemel wel bestormen en niemand die me tegenhoudt, geen lot dat me kan tarten, nergens ooit nog spot. Maar je vergeet dan dat je niets kan vormen uit niets…

Verlangen, dat doet toch een mens een leven lang; verlangen, en niet blijven hangen aan bloesems of takken, het blauw van de lucht, maar altijd maar verder, en altijd maar voort... Verlangen, een ademtocht even, een groeten, een beven en altijd weer voort met enkel een woord, een verder verlangen... In stilte herlezen, van heimwee…

Woorden die opengaan als licht dat zijn oorsprong nog niet heeft gevonden. Warmte die belooft dat ze komen zal, kreet uit gesloten monden. Een merel heeft vanmorgen bericht: de seizoenen draaien verder, de schaapjes zijn reeds op zoek naar weiden en een herder. Kan vrede dan niet geboren zijn? Of merkten we niet de weeën? Er is zoveel…

Een sliert herinnneringen is alles wat ik heb al is er zoveel heden nu maar niets voorgoed gegeven - een geur, een licht, een spoor, een naam van warme dingen. Een sliert herinneringen aan zoveel mensen die ik ooit en ergens zag en die mijn wegen kruisten. Een voetafdruk, wat dromen en van verlangen zingen. Een sliert herinneringen…

Er is de gloed van 't leven die soms dooft nadat intens en lang de vlammen zijn gegaan naar al wat ooit of ergens werd beloofd maar heel geleidelijk is stil komen te staan. Er is de hartstocht die een mens tot hier en tot dit nu ooit heeft geboeid en ook geleid, tot hier waar bloemen leven, mens en dier maar waar ook alles voor het sterven…

Snippers papier in 't jonge groen, daartussen de resten van een oude schoen - je weet dat je 't verleden weer los kan laten en dat je van 'morgen' met and'ren kan praten. Laat dan het trage, het harde maar gaan en wil als herboren in 't leven weer staan.…

Zo graag wil ik met open handen leven maar 'k houd je vast in dromen van geweld. Waar is de gloed die ons verbond gebleven of is nog niet het laatste lied verteld? En heeft de zon nog niet het langst geschenen, al zijn de wolken nu en dan verstild? Ik weet het niet, of is 't visioen verdwenen nu 't avond wordt en alles plots verkilt?…

Een groot figuur die velen inspireerde, een man vol moed en durf ging van ons heen; hij ging zijn eigen weg, en soms alleen, maar wist wel heel goed wat hem motiveerde. Die man wordt nu geroemd en hoog geprezen, want iedereen kan toch de kranten lezen!…

De kind'ren lopen niet, ze huppelen en springen, doen twee-tot driemaal toe de weg die wij zo haastig doen, maar helemaal niet blij; die kinderen, zij tillen niet zo aan de dingen; Daarom zijn zij tot voorbeeld ons gesteld, wij die zo angstig zijn en vol geweld.…

Er klonk een zwarte stilte na de dood van Hem die 't leven had verkondigd; die voor zo velen nieuwheid bracht, en rood van morgenlicht wie had gezondigd. Die stilte is al eeuwen lang de nacht en zal voor velen nu nog duren; voor hem of haar die hunk'rend heeft gewacht en maar niet branden ziet de vuren van liefd'en tederheid, van groot…

De blije zon, de hoge lucht en wolkendromen, de schaapjes in de wei, een kinderlach en al het nieuwe dat mijn hart weer zag, waar is het toch zo plotseling vandaan gekomen? De lente is in 't land en jonge vogels zingen; hoe kan ik anders dan weer blij zijn om die dingen?…

Te dulden heb ik dezer dagen méér dan ik moet. De lente komt ook zonder mijn gewroet, de boom zal kortelings weer vruchten dragen. Ik maak mijn leven niet, de plannen zijn maar papier. Het water welt dichtbij en ver van hier, het wil de bitterheid opnieuw verbannen. De twijg vol botten rijkt omhoog, zij geeft zich eindeloos gewonnen al…

Wat kan ik zeggen - is niet alles al gezegd van hoop en vreugde, lente en gedicht en ook van 't wachten op een nieuw bericht waarin de liefste heel zijn liefde heeft gelegd? Maar plots schijnt weer de zon boven de bomen en weet mijn hart dat 't voorjaar zal gaan komen.…

Een streepje zon, wat koude wind en bovenburen die weer ruzie maken (is 't hun manier om bij elkaar te raken waar het verschil geen woorden vindt?) De haan kraait luid, de middag is al ver gevorderd en de vogels zingen. 't Geheim klopt stil, onhoorbaar door de dingen, omringd door water als de vis. Je bent erbij, erin, ervan doordrongen…