681 resultaten.
geen soort van mij is anders
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 269 vermalen doelen, onuitwisbaar
miskent en toch eenvoudigweg
te herleiden naar de noemer
van het bestaan
beelden doen er niet meer toe
het aangezicht is majestueus
liefde bloedt niet
in open wonden
verder dan mijzelf kan ik niet gaan
ik peil mijn eigen diepte
strooi geen strooisels zonder doel
maar raap graag het miskende
nooit voor…
opgevulde kaken
netgedicht
2.0 met 14 stemmen 4.767 het leven is
zoals de zondvloed
in een glas
monumentale afrasteringen
die roestig hun kader omheinen
op een mondiaal niveau, de dood
ontwijkend zoals
een paraplu in ademsnood
opgeklaarde luchten als
honingbrij zo zoet
touwtrekkerclubjes dansfestijnen
mooie hoedjes
en reumatische pijnen
je laten afleggen door een onbekende
en zelfs…
peinzend wens ik dovend vuur
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 82 mijn handen hebben ver gegrepen
medespelers coryfeeën aangereikt
vastgeklampt aan boerenwagens
spruiten van bevroren akkers geplukt
nog lees ik al die namen
in het dode vel
maar spoedig zullen ze
van mij vervreemden
de geur van ’t veen
en smeulend hout…
Noem het god
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 579 Nog streep ik letters
en adem nodeloos de tijd
die me komt helen – doch
vele woorden ben ik kwijt
het zachte in mij
het zachte strelen
doorweekt en beschreven
met zinnen en of god
mij haat
het zal best kunnen
neen ik noem het geen verraad
maar ondermaatse lessen…
afscheid
netgedicht
2.0 met 10 stemmen 1.065 En ergens in mijn gefluister
ben jij de merel die mij zingt
zelfs nu, nu ik de kerstvreugde
niet kan bezingen
eens een belofte, twee gouden ringen
liefde voor het leven
maar nu ik als oude boom
mij wil gaan enten in een nieuw
leven zal ik eerst mij ontdoen
van oude bladeren
toch een paar raderen zullen
in mijn hart
blijven draaien…
Jouw dood
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 608 Nu mijn leeftijd zacht
bij jou aan aanschuift
en ik de rozen zie verwelken
in de vaas die jouw herinnering is
verbijt ik me in miskleunde uren
en graaf een tunnel naar ’t begin
in jouw geborgen hand
slechts een pad vol knarsende schelpen
loopt voor me uit en ik zie de pas ontgonnen aarde
voor altijd jouw leegte vullen…
ontdoen
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 41 telkens is er weer een nieuwe jaar
en trachten we ons te ontdoen van het verleden
doch de afdrukken van de zware bepakking
blijven zichtbaar achter
wat slechts rest is het verleden
liefdevol te bestrijken om zo littekens
geen stigma’s te laten lijken...…
Ik verscheep mijn hart
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 214 Ik verscheep mijn hart
vaar met mast en zeil
door woeste zeeën
ik ben een banneling
in deze gerezen tijd
doorklieft verga ik vol
van pijn en zielendorst;
het anker is verroest tot
aan de jaren waar boeg en
steven mij de wind
en knopen geven
maar het varen
herbergt geen doel
waar het roer zich
ook naar went;
het liefst althans
in…
deze aardse wei
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 184 ik dans en raak de schel
die de hemel voor me opent
tast naar ijle twijgen
om ze voor het breken te behoeden
en nergens zie ik god
een engel of de messias
maar wel het leven op
deze aardse wei
het bidden kan ik nu wel laten…
Zwaan
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 568 bij het meer
die ene keer
een zwaan dobberde kalm
het water zo glad als een spiegel
de volle maan scheen
de wolken versluierden de maan
de wereld was stilletjes aan het vergaan
maar die zwaan
die blijft eeuwig
in mijn herinnering
bestaan…
Jouw warme hand
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 137 De nacht duurt in mij
zoals de uren telkens slaan
en het licht dat spaarzaam fonkelt
zijn de regenfonteinen op het raam
dit ogenblik is slechts mijn leven
nu jouw hand zich droomt
in de warmte van mijn kruis
op het ritme van je adem
met op de achtergrond mijn eigen ruis
maar nu ik jouw je dromen laat spelen
wens ik mij op het…
Politie aan de kliklijn
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 191 De kliklijn is anoniem
dus ook voor die stillen
anderzijds ook subliem
slachtoffers staan aan de
Zij - lijn te gillen
witwas goed
is te witten
als je in de
vuile was komt te zitten…
Vluchtend zand
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 230 Geen goudkleurige akkers
met bloemgele korenaren
maar diepgebogen spijt
toen ’t spreken mij nog toebehoorde
in talen wereldwijds
het gezucht van falende duinen
en ’t zicht dat gelauwerd en tijdloos
de afstanden schiep werpt nu
stroken nevels met aan de randen
het stoffige vluchtend zand
zelfs het water krijt strepen
aan de horizon en…
Een sterven rijker
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 545 De schaduwkant in rijpe vlucht
wacht tot het sterven zijn naam
verliest en de dood zich koudt
tot het volgend seizoen
in deze gedogen herinnering
spreken gesloten ogen
en nestelt hij zich in zijn
laatste vederbos
het licht breekt in stukken
en valt in ’t zaagsel
van dit aardse poppenspel,
waar deze marionettenklucht
zich verschanst…
Het zwart van besef
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 1.281 Veel van mijn schaduwen
blijven achter in het zwart van het besef
eigentijds en voorbij de polder
is eenvoud de vrijbrief van mijn bestaan
niets verontrustends moeder
laat mijn hand nu maar los
want jij kent de dood
zoals geen ander
geleefd heb jij zeker
al was je afscheid voor mij een feest
maar nu weet ik wel beter
zonder jou was ik…
Een maartse overpeinzing
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 794 Het langzame leven
grijnst als een metafoor
en versnelt als de dag zich buigt
voor de zonnegod die in haar was geboren
bleek gelaat en vingers dun als potloden
krassen woorden op ’t behang
daar zij als de dood is
dat ze haar gaan vermoorden
maar ik dacht toch echt
dat haar sterven al was geweest
en dat ik had gezworen dat de sneeuw
haar…
Onwetend zijn we allen
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 609 Wat noemt mijn mond mij
aan woorden die bestraffend
zijn en rozen laten sterven
en jij, niet weet waar de
zomer nog voor dient
geknakt en overvleugeld
zijn je schreden
de weg staat haaks op
de regenboog en in haar
ontelbaarheid van kleuren
spreekt ze boekdelen
ze begrijpt de mensen
niet met hun
ontelbare redenen…
Snijdende woorden
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 1.382 Soms zijn je handen
gesloten voor
de prijs die je
eens had gewonnen
overpeins je het bestaan
in een dal zonder
stromend water
met wat verdorde gras
het leven te kort
om je te geven
en de hemel onbereikbaar
voor het prachtige blauw
ik weet dat mijn woorden
soms snijden, maar ook
kunnen ze fluisteren
dat ik van je hou…
In de wachtkamer
netgedicht
2.0 met 9 stemmen 613 Toegerust met nieuwe lentes
is de wachtkamer emotieloos
terwijl ieders hart om
een vergeet - me – nietje vraagt
al zijn ze reeds geplukt en verwaterd
door de langen vazen
waarin droogboeketten
zwijgen en zich rijpen aan het frêle licht
zachtjes schuifelen de voeten
onder de langgerekte benen
en is verveling het uur van
het moment…
mijn hunker
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 283 ik kuste u niet zo zeer
maar 'k beroerde slechts uw lippen
gebalsemd als ze waren
gingen ze mijn leven mee
doch u vergat in twijfel
mijn hunker tot u te nemen
en uw zachte vlees met het roodste rood
verdween zoals ik had bevreesd
wie was ik nu nú ik zocht
naar vervanging van uw lichaam
en ik vroeg me af of ik wel
van u had gehouden…
depressief
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 302 De bruggenhoofden bogen
toen de colonne hen vermeed
hebben ze allen dan toch gelogen
toen ik naar het water keek?
Wat ik daar zag drijven
was je reinste spot
k zag naakte lijven
in visgerij verweven
doch ik kon me niet bewegen
mijn adem zat op slot
in de boeien
van het leven…
Waar ik je van ken
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 237 Achter jouw raadsels
is vluchten simpelweg onmogelijk
de deuren van jouw huis
zijn diffuus en laten je lijden
in alles waar jij voor staat
gedrogeerd door het snelle
kloppen van de tijd spin je
jouw jas op de klos van het leven
en ben je slechts diegene die ik ken
ontvangen heb je reeds
en ergens aan de kim
schittert toch het voorbije…
Een partijdige zon
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 496 Het pad was vrij van obstakels
glinsteringen in jouw hand
de zon partijdig
ik miste haar aan mijn zij
een doolhof vol verwarring
in het midden een eikenboom
die treurt om zijn verval
- een misthoorn in de verte -
waar zou je moeten zijn
in deze nieuwe lente?…
jouw eigen hemel
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 339 Vele groeiringen later laten
je duizendmaal golgotha vergeten
om het zwijgen van de dood
te bevrijden van het juk
dat je schouders hebben gedragen
in tijden van nood
jij schiep jouw eigen hemel
kristalliseerde je beeltenis
op de flanken van het kruis
herschiep het besef dat het sterven
slechts een hoorspel is in het theater
doch jij…
Mijn lief bloempje
netgedicht
2.0 met 22 stemmen 1.996 Elke morgen wanneer de sluiers
weer voor mijn ogen verdwijnen
kijk ik naar jouw zacht gezicht
je silhouet met alles erop en aan
en ik weet dat ik je aan mag raken
telkens weer bijzonder maar o zo fijn
en in jouw slaap zoek ik je lippen
die ik dan teder tussen de mijne neem
maar ook mijn lief is het geluk
de galerij van m’n hart, de rozentuin…
Mijn laatste liefde
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 272 Hoe jij liep in die storm
bij het lage tij, hoe je me
volgde langs die lange regens
hoe je met me danste
ik zál dat nooit vergeten
nu is jouw akker verdord
het graan te lang gerijpt
de schoven omgewaaid
en de stoppels op het land
braken hun laatste adem
ik mis je hand, de dagen
in je ogen
en sinds mijn laatste droom
dicht ik jou in…
Niets meer van waarde
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 1.148 De lege plek was snel weer opgevuld
door een vaas met tralies, toch
leeft jouw gemis
terug in de zwaluwen van deze lente
‘k heb er nog geen 't gezien, een
zwart met wit bedekte vleugel
die al jagend op insecten
mijn beeld van jou zal gaan vervagen
zes scheppen zwarte aarde
een kiezelsteen en een oude spijker
en verder niets meer van waarde…
Hup Nederland hup
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 211 Schermend achter de muizenissen
die ons leven verstoren
is het nieuws telkens weer
de handicap in mijn ogen
recessies, bonussen en weglopende
bestuurders, dit zijn onvruchtbare
gronden waar de goeie wil
nooit geteeld zal worden
dit Nederland lijkt een
cactus paradijs op een eens
zo vruchtbare bodem…
ongekende geloftes
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 187 Hoe verguld is al jouw liefde
nu de lente het portaal heeft
betreden en haar strooisels
één zijn met al jouw ongekende
geloftes die zwijgend de meerpalen
zijn van mijn houvast
het lijken mijn schaduwen te wezen
maar het zijn de houwitsers die
mijn droom in stukken hebben
gereten op het slagveld wat eens
de bloementuin was waarin liefde…
Daken die schreien
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 188 Soms als het regent in jouw nacht
daken misnoegend schreien
de wind strepen maakt op het veld
dan zijn je wangen de uiterwaarden
van al jouw verdriet
al zou je willen vlieden voor
instortende oevers, dan nog
ben jij het waaiend riet dat buigzaam
haar nest beschermt tegen de degens
die jou voortijdig al hadden bekrast
jij leeft voort in…