Alle inzendingen van elze

Want hoe de nacht ook eenzaam spreekt mijn liefste, jouw woorden minnen mijn smart en maken het bloed diep rood naar de kleur van liefde in een eeuwig voor jouw kloppend hart ik spreek slechts in eenvoud doch ook met trots wanneer jij in mijn woorden huist die ik met wijsheid naar je heb verwezen het groen zó ook pril is jouw bestaan…

Nu de lage mist de sprekende morgen verlaat en de klimop als een bejaarde man zijn laatste haren kamt glinsteren de knoppen van de gesnoeide perenboom als koeienogen in een slagerij de buren zijn onzichtbaar er druipt slechts wat condens aan hun badkamerraam, misschien hebben ze mij vanmorgen al in mijn blootje zien staan…

Soms wordt de maan tergend wit zijn de kraters bloemen in het zand verdord zoals de dood van deemoed spreekt ebt het water weg en blijft het land mijn heldendom nu schuift er een schaduw over de zwarte akkers en het besef dat mijn tijd zoals de nacht voorbij glijdt en onrust me verblijdt met gulzigheden van deze nieuwe tijd het sterven…

Waar verblijft mijn hart nu toch wanneer telkens mijmeringen die als gevallen appels me verstrooien en de regen ze wil rapen tussen de stromen die als kleine beekjes de gaard veranderden in dromen die ik niet wil kennen ik hou me vast aan de lijzijde van ‘t gebed en laat de wind rusten tegen mijn zij en sluit mijn ogen totdat ik…

Toch raakt de zon mijn huid zo anders nu je handen me zalven, me raken tot aan de bodem van het geluk je lach bloeit in het oog van Pasen en al het nieuwe groen is de pleister die de herinnering bedekt aan de lente die slechts boze dromen baarde en onze harten uit elkander dreef maar het anker haakte aan het besef dat liefde onvoorwaardelijk…

Gedoofd is het vuur, het lijden ontbonden van de geest, stigma’s zijn geheeld en liefde vaart met mededogen over de dode zee mijn hand spreekt het leven want mijn mond is door de tijd gesloten, ‘k heb gevast totdat ik van de hemel het brood mocht plukken toch is deze wereld gezalfd met onwetendheid en is het gehecht zijn aan het bezit…

Toch weer mijn waarde vandaag heb ik je gisteren leren kennen je blijft uniek mijn uren kleuren en zoals steeds kom je terug als ik het je vraag jij als blijspel ik als soufleur een bijdehandse rol zelfs wanneer de coulissen zich schaduwen en het donker zich laat belichten laat jij je niets ontnemen en breng jij met een lach de dauw…

Het vuur vouwt kussens in je ogen, geslachtsrijp maar onvermogend daal je af om de pijn te ontlopen striemen die sprekend jouw taal verslaan lijken op de duizend doden die het zand hebben beschilderd met kleuren die niet eens bestaan toch drink ik van de rode wijn die mijn Wad me heeft geschonken en zal mijn pijn jouw innerlijk gaan bevruchten…

Mijn hart slaat weer onbewaakt te snelle uren, de groente heb ik al gesneden maar ‘k heb geen trek in jouw strategieën die mij telkens willen mee sleuren in jouw victorie laat me deze lente mijn eigen lijf en leden blijven voelen, want jouw lust is het zout in mijn pap en je handen ruwen mijn vel mijn stem is uitgedicht, de tong gezwollen…

Soms schets ik op een plek vlakbij de naad of de borstenbrij en terwijl mijn handen zacht op deze oevers laveren, strelen mijn ogen het ongekende wat nog stralender schittert in het onvermogen van mijn kunnen toch wil ik me niet vermaken aan de schoonheid van de mens maar mij wijden aan de taken aan een ieders wens…

Ik heb me geëvenaard naar jouw paradijs, mijn woorden gevlochten naar jouw zinnen, je beeltenis vereeuwigd op het vlakke water, je hand gerijmd onder mijn dichterswoorden noch mijn stortvloed die ons deed waden door het onverkorte koren beitelde jouw besef terug in de volkomenheid van trouw, neen jij stierf mijn dood alvorens mijn adem…

De krachtige paarse gloed die de hemel met het avondrood kleurt raakt zijdezacht de mondjes van mijn wad en voert ze met het leven dat ik iedere dag een beetje los mag laten niet dat ik mijn dood voorspoedig maar de lessen die ik krijg zijn schoner dan de rozenprinsessen in de ballerinatuin, ‘k zou met ze willen dansen ofschoon ik in het…

Soms raakt de regen moe en braakt dan boze woorden die de pijn vergezellen van waarom ik ik kan jou dan niet troosten door de sluier waardoor je ziet ik kan alleen maar zeggen dat het sterven gelijk het leven slechts maar tijdelijk is maar zolang de kim zich elke morgen van het duister keert beleef jij als jonkvrouw telkens de zomer…

Ik was laat, het koper van de nacht roodde nog roder dan mijn bloed doorlopen ogen, ik had mijn hartstocht verloochent aan de stenen in de straat in het inherente bestaan van mijn ik, mijmerde ik dat de regen mij kon drogen en de wind mij kon laten zeilen zonder zeil en mast ik domineerde de spreuken van mijn ziel en weersprak de schoonheid…

Ik was laat, het koper Van de nacht roodde nog roder dan mijn bloed doorlopen ogen, ik had mijn hartstocht verloochent aan de stenen in de straat in het inherente bestaan van mijn ik, mijmerde ik dat de regen mij kon drogen en de wind mij kon laten zeilen zonder zeil en mast ik domineerde de spreuken van mijn ziel en weersprak de schoonheid…

Kind van tijd en onbesef Vestigt u hier in uw habijt uw brief met aanhef getekend met zwart krijt De dood onlangs kwam mij te vroeg waarlangs de lans ook mij begroef niet in aarde of in steen of in de ruimte eromheen was er plaats voor deze gek vanachter een gesloten hek…

Het weten sluist bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter half gesloten gordijnen geen Godgevreesd vermogen maar een zekerheid dát nog leeft frêle en diffuse woorden lossen op waar niemandsland grenst aan de kloof waar de ziel zijn eigen wegen kent en aan tafel grimast de grimeur…

Het nachtgetij ligt als mozaïek te straten in de nacht, ‘k dacht dat ik niet mank was geboren maar toch lispel ik zoals het kreukelhout door de wind wordt geteisterd ‘k ben niet bang om mijn ogen te sluiten en het krakend beuken te horen braken van het vuur waardoor het wordt verteerd neen, het einde van de wereld kent geen vorm die…

Wat kan een mensenhart nog dragen als kettingzagen komen aandraven en snijden in het zo gewilde leven zodat ik mijn eigen boek wil sluiten Oranjebitter, de smaak van een onbekommerd bestaan heeft plaats gemaakt voor zure wijn waarvan het bezinksel de golven worden van deze aardse oceaan laat de slachtoffers de vruchten wezen waarop wij…

versmald en turend raken je ogen de oever die de vergetelheid omheinen en jij naar ‘t einde staart waar de zon herleeft in haar compassie, doch het late maanlicht schrobt de nacht voor zich uit en stapelt hoop op afvalbergen woordenhoog jij lijnde de grenzen op je kaart en scheurde de evenaar in twee, jij kan niet houden van een wereld waar…

Ik zag aan je zoom dat de naden gingen draden en zelfs je geur wordt minder zout, ik weet je gaat in regen en komt in zwijgen telkens terug als een dichotomie bespeel jij het aangezicht en roemt de verte aan jouw kim, je broze wervels kalven dieper en dieper om tenslotte te verdwijnen in het niets maar mijn hand zal je altijd blijven…

Het weten sluist bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter de half gesloten gordijnen waar naakte schimmen vrijen en de wereld ligt te vergeten in het opdrogende zaad, wellicht zijn engelen de nakomelingen van god ik kan ze niets verbieden want mijn brieven staan nog ongeschreven in het spiegelschrift…

het lage land sprak verlaten tot een kleine bloem die in haar blaadjes de t.v.gids van gisteren droeg een valse psalm droeg het kleine kind in een vaasje naar de tempel alwaar de dienaar Gods sprak van liefde en hij brak terstond de bloem van haar steeltje…

Ik verschiet in woorden als ik een vreemde tocht verneem die aan mijn been blijft hangen en ik in kilheid versteen jij zegt maar spreekt ook buitengaats dat onze reis zich verlaat maar lieve zeg me nou waarheen jouw gepraat gaat slechts achterwaarts aan mij voorbij en stapelt rotsen op de helling waar we staan wankele tonen schuren…

Speciaal een taart gebakken voor de kinderen die zouden komen de zon was voorbereid de stoelen stonden buiten * * De klok van het middaguur staakte de strijd toen ik door haar lach een beetje regen zag vallen geen moederdag voor haar terwijl haar hart de liefde voor haar kinderen in een eeuwigzijn bewaard…

de tijdsoldaat voorbij de lege ruiten nestelt zich in parallellen en meridianen en vraagt mij om de ogen te sluiten doch in woekering en met psalmen kreunend durf ik mij niet te uiten de spiralen van het universum reiken mij meermalen de sluiers van het stof maar ik zet tegen beter weten in steeds weer de rouwmuur zonder vensters neer…

Het middaguur vat kalm de trage tijd en weert de stenen schouw uit de ruimte waarin het is gebouwd het stapelbed onwillig en te hoog gegrepen is door de vierde macht vergeten om stil te zijn - heden nacht -…

Mag ik jouw zinnen rijpen zoals je schoot mij kan bevrijden van lusten ongerijmd met ingelijste metaforen jou berijden nachten lang door het woud waarheen ik ga is het duister slechts mijn licht en sterf ik eer ik voor je sta maar ‘k moet de dood nog baren in scheuten pijn vanachter hemd en rok, toch bewaar ik in dit leven jouw laatste…

moeder kolft het warme melk en geeft de kat te drinken smeert wat zalf in de tepelkloven en heeft geleerd om in God te geloven zij schreit ter wille van de klok terwijl vader staat te wroeten in de aarde van zijn laatste tuin draagt zij haar dode kind naar het raam en noemt zachtjes zijn nieuwe naam…

Niets wenselijks of vreemd zelfs alle gebeurtenissen op een rij zijn gehonoreerd omdat simpelweg het rijmen lange files laat ontstaan boeken vol gekrast met wijze woorden, grootdenkers die de wereld menen en meenden te kennen zijn nu de pilaren van wolken waar de hemel op rust in bange dagen martelingen en lovende woorden voor een zelf…