93 resultaten.
versterven
netgedicht
3.0 met 48 stemmen 1.492 wat is het toch
dat in mij zo
dreigt weg te vloeien
ligt er misschien
een voortschrijdende
onthechting te broeien
of verlies ik de wereld uit het oog
alwaar in de gejaagde mallemolen
het steigerend paard mij afwerpt
om mij, in wat nog rest aan adem,
even rond te laten dolen
schuurt de tijd soms aan het stof
dat over mijn beleving…
verlangen
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 162 de rusteloze reizen waarin
hoogte en diepte grillig
van gedaante verwisselen
vermenigvuldigen de onthechting
voor de wees op drift
ongekende niet gestilde
verlangens naar verre
veelbelovende verten waar
hoog en diep hun eeuwige
slaap slapen
de hitte brandt
onder zijn voeten
de bestemming ontreddert
ontneemt ieder zicht
het hazenpad…
Is die zoen van jou wel echt?
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 569 Is die zoen van jou wel echt?
Die hand, die lach?
Ben je werkelijk zo aardig
Dat iedereen je mag?
Was dat geen zenuwtrek
Die je onrust haast verried?
Ligt er onder deze maskerade
Een diepe leegte niet?
Of is het wezenlijke dat ik van je ken
Of denk te weten
Zo vervormd door de tijd
Dat het is vergaan, versleten?
Ligt het soms verborgen…
Avond
gedicht
3.0 met 37 stemmen 14.945 Seconden lopen driftig achteruit
de dag is uit de tijd gekanteld
ik word zo stil als een strand
in een winternacht ik word
zo leeg als een uitgebrand
huis het leven staat verder
van mij af dan ik kan vertellen
leg je gezicht in je handen
en probeer je dit voor te stellen.
-----------------------------------
uit: 'Tegenspeler tijd'…
De ontsnapping
gedicht
2.0 met 65 stemmen 33.435 Ooit moet ik haar witte hoofdje in mijn hoofd
haar kleine handen in de vorm van de mijne
niet geweten hebben. Ik weet dat niet meer.
Ik denk aan mij terug als altijd al haar vader.
Men zegt dat zij niet meer bestaat, dat zij
door een ingreep, wat woorden, een blik, een intentie
uit het heden verdampt is, maar ze moet
als olie ontsnapt zijn…
Ontmoeting
gedicht
3.0 met 20 stemmen 10.066 Soms is men zo oud dat men zijn bezit
niet meer bezit
verhuizers komen met vervoermiddelen
nemen de stoel de tafel de tuinpaden
het kinderportret het album met namen
de vogel en de kat
men koopt nog één keer persoonlijk tabak, deelt
vergeefs mede wat men denkt
van het kabinet en de eeuwig dreigende oorlog, alleen
het gratis glas van het…
Dansende slang
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 125 geslagen
om het materiële zelf te behagen, rijzen ontelbare vragen
over de oerkracht van het overleven, in toekomst vanuit verleden
de meteoor van de wil brandt door de dampkring van verlangens
en trekt een spookachtig licht langs het levende firmament
de atmosfeer van de ziel, heilzaam doch beklemmend
neergedaald in het zelf, in koudvuur van onthechting…
Ik kan mijn ogen sluiten
gedicht
3.0 met 24 stemmen 3.715 Ik kan mijn ogen sluiten
en niet meer zien.
Ik kan zelfs mijn ogen openen
en niet meer zien.
Het doet geen pijn.
Ik kan heel goed niets denken
en niets hebben en niets vragen
en niets zijn.
-------------------------------
uit: 'De gedichten', 1998.…
kijk je even mee
netgedicht
3.0 met 28 stemmen 544 kijk je even mee
over mijn schaduw heen
zie de gieren cirkelen
boven mijn gedachten van steen
vleugels verzuren van grote hoogte
ze zijn haast onthecht
omdat mijn woorden
slechts spreken van droogte
*
er daagt een helder licht
over aardse zaken
en kan je zeggen
niet de dood blijkt van gewicht
de geboorte wil mij raken
daar…
Rozenboog
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 170 Zo stekelig ooit
Jouw ranken waren,
Zo pijnlijk het contact
Terwijl ik het overbodige
Bij je wegnam, weggenomen
Wildgroei die alleen
Mijn eigen ik ten goede
Kwam waarvan ik geleidelijk
Aan vervreemd was,
Onthecht van de mens
Die ooit ik heette -
Ben jij na eeuwen van
Onrust een bloeiende oase
Van orde en regelmaat
Geworden…
Goede Voornemens
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 284 Neem mij bijvoorbeeld, ik zit op het spoor
Om mijn verrommeling wat in te perken
Maar waar vind ik de kracht om te onthechten?…
vakantie
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 453 Onthecht ,onttrokken aan het dagelijks bestaan
ben ik.
Alleen maar zijn
alleen maar nu
en zie wat vage witte rafelstrepen
op eindeloos blauw
en zucht
van rust en welbehagen.…
eenhoorn
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 100 in die woordeloze jaren
onthecht van plaats en tijd
projecteerden zij op de witte
plekken hun verlangens naar
een land voorbij de horizon
tussen beelden en werkelijkheid
vervaagden de lagen
de eenhoorn!…
Wolken in een waterplas
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 168 Op bittere grond beland
achter zwaktes verschanst
in onthechting thuisgeraakt.
Zou het kunnen?
het leven langzaam
achterwaarts begrijpen
Alleen maar zwijgend
kijken naar drijvende wolken
in een waterplas?…
Arcadiasis
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 58 luchten verwaaien onverdroten
zeeën reiken verder dan het oog
het vasteland blijft onverbroken
als baken onder de hemelboog
haar aderen zijn nooit versperd
het landschap is een open geest
dan uitbundig, dan weer introvert
maar nooit van zichzelf verweesd
het onthechte lichaam vraagt om
koelte of warmte, of wellicht beide
heling schuilt…
Demente vrouw
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 161 je niets gebeuren, en
ze verbergt zich voor kille
blikken en boze buien
en blijft zitten waar ze zit
Een schrepele kat lijk je,
een verschrompelde roos,
een gekooide vogel vol
onrust, groei maar krom
naar binnen, naar jezelf
toe, je hoofd naar je hart,
je blik op oneindig, speel
je gevecht, dwing niet
je gedachten, onthecht…
Had mijn bodem lief
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 114 ik aardde diep
in vele generaties
had mijn bodem lief
het weidse land
onder de hoge lucht
stond altijd borg voor rust
nu scheurt de grond
trillen lagen in verzet
fundamenten zijn onthecht
mijn wortels
zijn gespleten
de toekomst is vergeten
het was geen menselijk falen
dat de grond zou dalen
maar een bewust genomen gok
als zij…
Verdomme!
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 374 Maak ons gerust weer bandeloos,
Maak ons weer onthecht.
Maak ons woordeloos.
Verdomme, velen verdoemen zichzelf!
Maar wie of wat of hoe U ook bent.
Verdom ons niet!…
De gans verliest een veer ( Zen )
hartenkreet
3.0 met 7 stemmen 347 Om al het overtollige uit het leven te verdrijven,
daarvoor is moed nodig, de beloning is onthechting
en de innerlijke rust.
De kunst is, de harp ook zonder de snaren
te bespelen, een goede toehoorder hoort
dan vele instrumenten.
De gans verliest een veer, maar vindt een dichter.…
Glimlach van het avondland (3)
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 300 Medelijden staat
ver van mensen, gedogen
slaat bruggen naar eenheid
Overtolligheid
te verdrijven heet moed, loont
zich met onthechting.
Harp zonder snaren,
milde toehoorders horen
veel instrumenten.
Gans verliest een veer,
voelt zich tonnen lichter
en vindt de dichter.…
Engeltje
hartenkreet
4.0 met 7 stemmen 1.877 nu toch laten gaan
al ben je een deel van mij
mijn leven zal heel anders zijn
ik laat je geest nu vrij
ik heb teveel aan jou gedacht
vergaf mezelf niet meer
het afscheid komt nu naderbij
dat is echt hartezeer
ik ga nu verder zonder jou
dat baart me best veel zorgen
mijn levenscyclus zet zich voort
de jouwe blijft verborgen
ik moet onthechten…
geloofsworsteling
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 1.565 bomen verdwijnen
in decemberglorie
waar liefde niet groot
of groter gedijt
in moeders schoot
de hemel onthecht zich
uit een knellende voet
wanneer wortels hol reiken
naar uitziende ogen
takken treuren,
zorgvuldig gekozen;
de wind waait immers
uit een verkeerde hoek
steeds minder
in het veld van vreugde
deelt het leven
de oude…
breng ons niet in verleiding
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 245 talen
hebben er twee woorden voor
een godgelovige zondige
een menselijke meer mondige
die voor de grote kunst der kunsten
het onbezwaarde voluit gaan
door de ander aangedaan
stapje na stapje
liefde adoratie
omzetten met volstrekte toewijding
in gepaste ambachtelijke verleiding
niet gehinderd door bijbelse limieten
in voelen geven nemen onthechten…
alles geven
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 157 mythische overkant
waar het gras groener lijkt
waar je misschien jezelf kan zijn
tot je er aanspoelt
je bent me ontstolen
door de illusie
van de vrijheid
jezelf te zoeken
ik wou je alles geven
goud, wierook en mirre
en liefde
ik gun je de vrijheid
verkeerd te kiezen
als ik niets meer heb
geef ik je
mijn laatste snik
ik sterf onthecht…
korstmos
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 432 alg en schimmel versmelten
tot een groene, grove korst
onthecht zijn ze kansloos
ze slorpen verstikkend stof
traag woekerend met geduld
op de kale rotsflank
de grafzerk die schuin zakt
een ijswand in het hoge noorden
her worden ze niet verdrongen
maar dringen door de fijnste porie
zelfs verdord slaapt het door
tot de dauwdruppel hem…
het land van het ezelsveulen
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 332 wat losse woede was
met de trein gekomen
op rails van wolken
westwaarts denderend
in stampij en crescendo
daar ligt de meander
van het avondland
het luwt er
en ontglimt elk scherp kantje
dat op het ego lag te rijden
het heldere water daar
in stalen linten
herinnert aan onthechting
van weleer
het futiele verschil
in het samen zijn…
Verborgen angsten
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 350 Mijn hart slaat als een schip in nood
en ankerloos op drift geraakt
schuwt mijn dood die ter lande
werd geplecht toen ’t zwijgen
me verried en boze tongen
het lichaam wilden vierendelen
doch slechts in daad want
het gericht die mij van ’t leven
wou onthechten sprak geen vonnis
over mij als parvenu die het sterven
aanbad met orgieën en iconen…
Ademloos
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 63 In oogverblindend witte wolken
De zielen van vermeende doden
Zij observeren onze noden
Maar ook de vreugde van bevolken
Zij zien de gele stoppelvelden
Hollandse herfst die speels de bomen
Licht aantikt, aangeeft wat gaat komen
Het bladgroen moet het gaan ontgelden
Onthechten, dorren en verkleuren Aanvaarden dat het moet gaat sterven…
Ademloos
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 44 In oogverblindend witte wolken
De zielen van vermeende doden
Zij observeren onze noden
Maar ook de vreugde van bevolken
Zij zien de gele stoppelvelden
Hollandse herfst die speels de bomen
Licht aantikt, aangeeft wat gaat komen
Het bladgroen moet het gaan ontgelden
Onthechten, dorren en verkleuren Aanvaarden dat het moet gaat sterven…
Ademloos
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 45 In oogverblindend witte wolken
De zielen van vermeende doden
Zij observeren onze noden
Maar ook de vreugde van bevolken
Zij zien strogele stoppelvelden
Hollandse herfst die speels de bomen
Licht aantikt, aangeeft wat gaat komen
Het bladgroen moet het gaan ontgelden
Onthechten, dorren en verkleuren Aanvaarden dat het moet gaat sterven…