Alle inzendingen over De kippige ziener

Marionetten van onszelf, sculpturen onderhuids gestoken illustraties aan de lijnen van realiteit of schijn, camouflage door de zon gebroken ogen, steeds in een herhaald en eindeloos refrein, een flegmatieke maan die voor de zieners schijnt voor de troostregels die ons raken, ook die raken op al dan niet op rijm, voor alles wat we denken wel…

Jazzy Miles, de ziener en profeet. Altijd was je wie je wilde zijn nooit deed jij, tovenaar water bij de modieuze jazz wijn. Ooit zal de wereld weten wat jouw muziek voor de mensheid deed.…

deelde hebzucht de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, veegt de oostenwind het diepste zwijgen weg, resten gerijpte druiven in een eindeloze droom, verdeling van gestolen buit, de heerser zwaait met de scepter van geweld, levert zich niet uit aan de moraal, maar een springtijd is niet te stoppen, vertakt de aarde zich in des zieners…

Waardoor de maan van zieners schijnt voor de dichtregels die ons raken, al dan niet op rijm, voor alles wat we denken of niet te zijn.…

Raakt z’n pijl de roos van licht waar de schaduw van de tijd de rug recht in de nog lopende era, We zijn een theater van geluid, souffleurs van het heden, zo stellen we ons zichzelf voor als stem uit een glorierijk verleden Het publiek, alle dichters na elkaar hun licht bundelt zich op het witte doek waarop de maan van zieners schijnt…

( voor Myriam Bruyn ) Ik mis je nu al nu ik weet dat je voorgoed naar Italië gaat, ergens bij Turijn, je kunt mijn tranen niet zien, maar ze zijn er wel, heel gek, daar we elkaar maar één keer stevig omarmd hebben, toch kan ik dieper schouwen, weet je, ziener die ik ben.…

mijn ziel tast verder dan jouw lijf en handen omvatten, langs dorpen en steden, akkers en weiden, voorbij wolken, sterren en maan overal huis ik, in struik en bloem, in krekel en spin, zweef boven bergen en wouden adem zon en wind ik toef in de blinde en ziener, bedelaar en vrek speelman en zwijger, wijsgeer en gek schuil in het kind…

Kwetsbaren wegkijken is als de pijn in je eigen ziel niet onder ogen durven te zien controle willen hebben op onzekerheid imperfectie mankementen als het geloof in het goede verdwenen is kapotgeslagen met een hamer in gruzelementen zoals in de beeldenstorm er ontstaat vanuit zichzelf een nieuwe norm de gek in de straat is de ziener…

moederborst, zonder dat de tijd op ons zal wachten, vergeefs heb ik de maan gevraagd je naam in zijn koele armen te begraven, gespeld in een laatste ademtocht langzaam verdrink ik in het eenzaam zijn, zijn zaaigoed doet mij traag in het ochtendzweet ontwaken, het zaad bloeit als een korte droom van een blindeman, aan de wijste ziener…

In het vruchtvlees van herinneringen huist de blanke pit van onze tekst, ook verbaal in zachte en tevens harde kern waarin ik mij herken, als ziener naar het lot, ontvankelijk van een gewortelde daad, als het in goede aarde valt zoek de sporen in een verklaring naar die oorsprong als pril begin van oorzaak en gevolg, vertolkt in causale…

achterhoofd de spanning en de dreiging der genadeloze föhnwind over hete lava as op de verschroeide aarde door invasieve exoten aangetast Mijn dank is eindeloos en groot voor mijn beminde metgezel in schijnbewogen liefdesspel mijn offer zal dan ook bestaan uit plengen van een spring in 't veld, vroeg in de wei geboren ras Een ziener…

Lees ik het 'lof der zotheid' van Desiderius Erasmus, of iets van een 'alchemistische ziener' uit onze tijd, denk ik doelbewust toch weer rechts en linksaf... Geef nu daarvan deze rekenschap.…

Ik geloof dat sinds de ziener Nietzsche ('Also spricht Abdolah') geen schrijver is geweest die zoveel beharing onder zijn speurneus had. Door de Noormannen, Stalin en Hitler, maken bepaalde bromsnorren mij bang, maar niet deze decoratie, deze is bijzonder teddyberenhuidzachtaardig.…

Ik mis zijn grijze kuif en kippige blik. Ik voel dan wel geen bloed in aders kloppen, maar het lot waarin ik mij nu schik doet zelfs van een pop de omloop stokken. Hier zit ik dan en overdenk mijn zonden. Ik heb er veel op mijn lever. In de hars die stolde in mijn wonden knaagt de opmars van een leger kevers.…

Wees, Ziener, ons gezegend om die woorden... Lang dreunt hun nagalm door ons diepst gemoed; Al wat we, luistrend, in ons zelve hoorden Is 't, dat uw stalen stem weerklinken doet. Wij wéten 't doel, de plicht.…

gemakkelijke zin nou ja een regel dan, maar zonder punt een verse regel gaat er altijd in ik sla geen kruis, gooi liever nog een munt Zo, die zit en nu dan de essentie de kwintessens de eigenlijke kern in de woestijn waar ik haast nooit een grens zie tussen de rotsen van de dag en nacht Waar Nietzsche Zarathustra had gedacht de blinde ziener…

Mijn wezen draaide om de lengte-as van wat een mens kan dragen bij zijn leven; ik ben nu iemand anders dan ik vroeger was: een dichter, met het woord verweven, een ziener, soms, die het gekerkerd woord bevrijdt maar zelf niet weet waarvoor hij naamloos lijdt, die niet weet waar hij dit verkrampen aan verdient maar zich toch van de klankkleur…

even voor half zeven of iets later snelt zij binnen mijn prinses mooier dan ik ooit kan dromen gevatter dan ik ooit zal zijn toch zal de dag ooit komen waarop mijn lijden zich zal lonen en ik haar voor altijd tot mijn koningin zal kronen ----------------------------------------------- geschreven in 1993 - ongepubliceerd…

Ik heb het geluid van jouw val uit het niets op de vloer niet gehoord omdat mijn hart zo keihard brak.…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

Ze staat hier en kijkt om zich heen en wiegt haar heupen op weelderige klanken Ze neuriet wat en gaat zitten met haar teddybeer op haar schoot Ze sluit haar ogen en geniet van de muziek die alleen klinkt in haar hoofd De wereld gaat aan haar voorbij langzaam vanuit haar dromen Ze heeft een heerlijk leven maar vliegt weg naar vroeger naar…

ik wandel langs de graven alleen de drukte voorbij van de eendagsvliegen ik voel me verbonden met de overkant waar er rust is niemand me opjaagt waar is mijn hart dat geloofde in vriendschap voor het leven nu omgeven door een zwarte kleur de nacht valt vroeg binnen ik verdwijn als een stip in de duisternis mijn ogen vallen toe…

zonder jou zijn er momenten dat de pijn mijn reflectie doorboort mijn gevoelens boven me uitstijgen ik streef zonder hersenen maar met een rikketik dat het lichaam verlaten heeft wat een pijnlijke scheiding is…

de landloper op straat met introverte ogen onder het hemeldak wakker geschud door een hanepoot van de spin werkend aan een toekomstweb ochtendboodschap voor hem hang niet af van één streng die levensbedreigend is als het doorgeknipt wordt…

ik hunker naar de warmte de kilte brengt riltekens op lichaam en geest de winter duurt nu al jaren ik slik mijn gevoelens weg om de verkilling niet te voelen ondanks de slechtnieuwsberichten het sarcastische schrijven dat de tijd weer geen tijd voor me had telkens opgeschoven worden naar later het slot blijft vastgevroren achter de…

Nog zachter dan een zedig streelgebaar Ontvouwt de roos haar vurig rode kroon Haar volle blaad’ren in het ochtendschoon Dodijnend door een zoele zucht aldaar De doornen deren niet haar zoete toon Zo vredig vlammend deze tijd van ‘t jaar Hier breeduit bloeiend, licht, helder en klaar Zulk woekerende weelde; ongewoon! Deez’ schone schijn,…

Verstikt op school. Maar popmuziek... We leerden meer van één zo'n lied dan van die onderwijzerskliek. Ik word weer jong en hoor de beat want wij capituleren niet.…

M'n dochtertje gaat braaf op tijd naar bed en poetst in roze nachtpon met beleid de tanden die ze ook in biefstuk zet. En als mij ooit een tijger openrijt, denk ik vertederd aan die lieve meid.…

poëzie, voor sinten Valentijn en poesies, de boodschap staat in de vorm z’n gezag daarom zeg ik normaal de gedichten ge-dag vandaag, echter, overwin in mijn aversie doordat ik zo mijn gedachten op papier zet maakte ik zonet, mijn eerste snelsonnet…

Voor zoveel tranen achter het stuur bestaan geen ruitenwissers. Ze was gemeen vandaag. -------------------------------------- Dit gedicht komt uit de bundel 'scheiden voor vaders', het debuut van de Romein.…