Alle inzendingen over bosuil broedt in maa

haar deeg deint in het korset van satijn een hoekig en stijf kleed dat haar lijnen in een koker dwingt, een huls die splijt als zij haar speer in de berm plant want ze verkiest het lijf aan lijf gevecht toch houdt zij iets achter in de voering van haar kameelharen mantel knelt het vlindermes alsof ze broedt op een ei van glas waarin haar…

Een zwaan broedt plechtig het leven uit, bestaat, weet niet wat de vraag is, vreest niet dat geen oog, geen vaderhand haar nu nog leidt dat zij en de dotters, kikkers linden er alleen staan voor de onverschillige kosmos. Ook wij, doelloos op weg naar Graft geloven nergens in en vertrouwen toch op aankomst, desnoods door niemand behouden.…

der beminde Friese grond begeven zich tussen wandelaars krioelend en vol verrassing tenslotte zijn ze verloren boven het knipogende Pikmeer dalen doelloos kringelend neer vinden _ langzaam verdwijnend geborgenheid en bemoediging bij zachtzinnige klapperzeilen die vergane lucht herboren als blanke avonddamp bedekt eindeloze weiden broedt…

plaats van verzilting van wrange aanslagen die naar gelang het duurt, steeds vaker levenslange vragen bij zich dragen en littekens achterlaat in het verstand met z‘n wonderlijke inblazingen, wat het er op neerkomt, dat alles slechts een uitstel van executie is, het raakt iedereen en maakt alles relatief en gelijk, toch broedt…

het restant, de overblijfsel van de zomer staan in schril contrast met wat ik erover wil schrijven, kleine vergaar dingetjes vallen in het niet bij het schrale gevoel waar dit seizoen op broedt ruwe regens smeken de grond om zeeën van verdriet aan te maken, armoe hangt aan de twijgen en de geur van gaan is een binnenkomer voor de late gast…

Soms gloeit ons hoofd van pijn en zorgen Maar in de roos van Sharon zijn wij geborgen Terwijl ik schaatsend letters kras in ‘t grijs blauwe ijs Zwaaiend van links naar rechts in het winterparadijs Door het onverklaarbare in U gevoed Zingend met ‘t hart naar boven door een blij gemoed Het addernest uitgeworpen dat op eieren broedt Tussen…

Jagend op jonge vogels roof je een vreemd nest leeg Mijn vingers worden milde kogels waarmee ik je schenden wil Je bent wreedaardig zoals je een rafel van me scheurt een door vliegen omzwermd kadaver aan de rand van onze snelweg Ik hurk in jouw nest in een vork van twee takken Hier heb ik mijn dorst gelest Het blauwgroen ei waarop jij broedt…

Zomers broedt de kleine blauwgrijs slanke vogel in ons land in het nestje van een ander zal het vrouwtje zich met haar eitjes opnieuw voortplanten. De koekoek zingt zijn eigen naam. Zingt zijn naam in onomatopeeën. Verrijkt op natuurlijke wijze onze taal; laat de taal klinken door zijn territoriaal betreden.…

Hij broedt terwijl hij voor haar zit en zij hem lokt in maagdenwit: omdat het moet. Zijn eerste kwast is op de tast als in een lelieblanke duisternis. Dan woelt hij verf in coloriet en klodder bevoelt bevecht beziet de kleurenmodder bekoelt het goede van zijn woede totdat de chaos lijkt beslecht.…

Huize Nooit Gedacht komt onverwachts terug in al zijn geur, zilveren palmen, bezaaide sterrenhemel fonkelend op nachtblauw fluweel vergezeld door een goud met blauw gemarmerde maan Een onverwachte zoete kus een klaterende verwachtingsvolle flirtende lach de Indische oceaan kabbelend in de achtertuin onzichtbare sonore melodieen een vederlichte…

in het café bij de haven op de dijk in de kelder werd voorgedragen uit gedichten gezongen getamboereerd er was ook een vogelman die tsjilpte koerde hij leek wel kierewiet iedereen lachte zich een slag in de rondte…

een veel gevraagd echt erkend poëte deed in dichten zonder kop of staart kudel stond bij haar voor kudelstaart haar kip werd zonder kop toch gegeten zij droeg op feesten voor in lederdracht meestal ingepland zo rond het bittergarnituur tegelijk met de ballen heet vers van het vuur kwam er gedicht luisterrijk in volle pracht één klant wilde…

Het is slechts een uitstel, het raakt, maakt alles en iedereen relatief gelijk, waarin een rusteloze heimwee broedt, een symboliek in de betekenis van de zoektocht naar de bron van het vruchtwater waaruit ik vertrok en later met de ballast van mijn wetenschap in het ransel, wat steeds zwaarder woog, - gemeten naar de geestelijk afstand…

Je broedt op een toekomst, op een weg uit de somberheid. Je zit stil en beroert je kladblok met een vinger. De cursor knippert geduldig, weet niet welke woorden hij links naast zich zal laten. De ruimte rechts en onder is eindeloos. Alles is gezegd. De scherven liggen voor het oprapen.…

Ze broedt op haar gedachten en een kwaad verdriet mengt zich door de nachten. Ze gaat alleen naar de markt tussen het rumoer, het gekrijs van warm aanbevolen appels. Maar de liederen van de zigeuner stemmen haar mild. Ze is verloofd met de burgemeester, alleen zij weet dit. Hij later. Verrukt zal hij over het plein dansen.…

raam ik zal uw passen niet vertragen de aarde kan ik immers op mijn schouders dragen zeeën zullen open waaien, als vogels zonder grenzen geen tak of dode twijg zal zich nog verborgen wensen zie de einder door gedachten heen de dag die ik in het hart laat drijven en in niets meer dat zich nog verloren waant voel de duif hoe ze broedt…

Acht eeuwen gleden sinds voorbij; Het water werd een grauwe brij, De wolken drijven zwart als roet, Geen vogel die nog rustig broedt… Alleen de Vlaamse gaai hield stand. Geen stond door wanhoop overmand, Blijft hij met Bredero beweren: ‘Hoe zwaar het lot, het kan verkeren!’…

De grauwe najaarsdag verging in regen en werd, gedreven naar de avond, mat. In 't struikgewas langs het bespoelde pad vielen de droppen bij het nauw bewegen der lucht met zacht geruis van blad op blad. Dan plotseling breekt uit de wolkenvegen een verre lichtval naar omlaag en tegen een gouden kim staat tintelend de stad. Verbijsterd zie ik…

Een zang die boven Pindus' top zal stijgen en daar zijn lied in boude vlucht laat klinken, in alles overtreffend rijm of proza; En U, O Hemelgeest, die het zuivere hart veel meer van waarde acht dan alle tempels, Leer me, U hebt de kennis van het begin en spreidde uw wijdse vleugels over het Niets als een duif die broedt en zwanger maakt; Verlicht…

Een warkop, wat hij broedt of doet, Ontsticht; Een helder hoofd, een rein gemoed Brengt licht 1850…

Wij laten de ogen om ons waren; Maar vruchtloos is dat ijdel staren Naar 't vonklen van een flauwe gloed, Die 't dompig nachtzwerk op deed klaren Dat afschrik en verdelging broedt. Dees dichte sluier door te boren Hangt aan geen sterfelijke macht.…

Wij laten de ogen om ons waren; Maar vruchtloos is dat ijdel staren Naar 't vonklen van een flauwe gloed, Die 't dompig nachtzwerk op deed klaren Dat afschrik en verdelging broedt. Dees dichte sluier door te boren Hangt aan geen sterfelijke macht.…

Hier gonst de ochtend het licht dat ogen vult waarin de slaap nog sluimert Overrijp ligt het fruit in de koperen schalen van de tijd De dag glanst nog onwennig op beslagen ruiten en in een oogwenk bonst het hart de nacht vaarwel Voorbij zijn ook de late uurtjes de ontkurkte flessen het eindige naspel De dagen raken versleten…

nu nog schaduw in de tuin tien zonnebloemen blinken zwaar de kat strijkt en vogels zoeken naar een enkel evenwicht perzikkruid verzoekt een wilde bij om toch ook een vlinder toe te staan in haar gaan ging zomer mee ze stierf aan armoe en het vallen van de nacht ik heb gewacht, geschreeuwd, gebeden maar het heden biedt niets meer…

mannen in pakken in pakken met stropdassen stropdassen blauw of rood en schoenen zwart met een visie dat denken ze…

Het was geen zaak van dat ze zich vergisten, Maar wat ze deden gaf bepaald geen pas. Ze moesten niet uit hoge nood een plas Toen ze Obama ’s bed eronder pisten. Ik vind dat die bedwaterende meiden Voortaan de pot op kunnen met zijn beiden.…

Wat vorig jaar op zomaar een der dagen De Enschedeërs eensklaps overkwam Treft nu opeens het volk van Volendam, Waar andermaal het lot heeft toegeslagen. Dit lot bezoekt ons onverwacht en snel En dan wordt zelfs Het Hemeltje een hel.…

In de verte gloort het uitzicht over een Haagse gracht, nu gedempt en de idylle voorbij het getouwtrek aan wat overeind moest blijven, bood niet voldoende houvast aan de rust, ruimte en statigheid waarmee schoonheid is verbonden, haar weerschijn doet mij verlangen.…

Ook dit jaar zingt de jeugd het hoogste lied Zodra de stoomboot weer komt aangevaren, Maar plotseling verstomt de kinderschare: Is dat nou Sinterklaas? Dat kan toch niet! De Taliban zijn godzijdank verslagen En dus wil zelfs de Sint geen baard meer dragen.…

LIEFDE Hij pakte een doek uit zijn zak En reikte die haar Zij bracht de doek naar haar neus Een niet ongebruikelijk gebaar Daarna klaar Ging de doek weer terug naar hem En daarna heus Ging de doek naar zijn neus En daarna weer terug in zijn zak.…