Alle inzendingen over kille dag

Geen traan meer te bespeuren, zodat niemand ooit zal weten dat uit de stille, kille morgen weer een dag geboren wordt, een dag dat 'k jou niet kan vergeten.…

Langs kille manen voorbij zeeën van leegte Droom ik mijn oorsprong…

langs de spoordijk gaat de eerste witte vlinder en een kille wind…

Kille noordenwind Druppels langs dunne stengels Verwaaide rozen…

Na een kille en dode winter ontwaakt al wat ademt, de kille sleur doorbroken Mijn bloed stroomt en kolkt, rode roos volledig ontloken. Een magisch zinderend lichaam in al haar praal Schitterende vrouwelijkheid dankt in haar warme taal.…

kille wind wervelt motsneeuw emotie breekt in ijzige tranen hagelbollen…

Een kille wind blies door de nacht voor hem was ik óók ’t doelwit en Louter strijdend met zwaartekracht zag ik mijn leven nauwelijks zitten Een zachte stem klonk in de nacht gedragen door die stil zachte wind Het was de mijne, ik kreunde zacht doordat oud verdriet mij verblindt Een droog blad dwarrelde omlaag zwevend door de kille najaarswind…

Jouw naam in mijn adem op het kille vensterglas jouw naam leeft voort niet meer uit te wissen…

Je hebt me verdronken in je duistere wateren Nu ben ik nog slechts een wrak huilend op de bodem van je kille hart…

Als kleurige zeepbellen spatten mijn verzen vluchtig uit elkaar op je harde korst kille stugheid.…

in koude dagen…

Er leefde een dichter in de Jordaan Die zo met de Jordaan was begaan Dat zijn hartenkreten en gedichten Hem schatplichtig verplichtten Tot dagelijks digitaal gaan…

Winter is halverwege, smeltwater mengt met miezerige regen, de nieuwe dag brengt kille tegenwind. Het zou in één keer zomer moeten zijn, vol van geloof in helderlichte dagen die stomme tegenspoed zullen verjagen, mogen beschermen tegen hoon en pijn.…

in de kill je zelf mentaliteit nog bloedden herinneringen aan stukjes leven in nevels van verloren bestaan in denken dat dit de wereld was is het fout gegaan…

door in lege kille achtergelaten ruimtes, waar mijn gevoel zo graag wat van jou wilde…

Ik weet, dat je wacht hunkerend op een dag van glorieus licht na talloze nachten in kille eenzaamheid Ik weet, dat je wacht vol verlangen op het beloofde land de vlammende gloed achter de horizon Ik weet, dat je wacht met gesloten ogen op een verre roep het teken van de man met het tedere hart Ik weet, dat je wacht op de warmte…

Door klonter-sneeuw in bijna duister, Na somb're dag zwoegt ge eenzaam voort; In kolk of wolk, niets roert of ruist er; Maar laag in 't West — zie schemerluister Als rozetuin door avondpoort!…

gulzig slurpen van de lente máánden kan ik zo vooruit tot pas in het verre najaar ik weer op kille koude stuit…

kille leemte…

boven op Kijkduin verwaait zomerillusie door kille herfstwind jonge meeuwen wirwarren verjagen vlokjes zeeschuim…

Hoe wonderbaarlijk rozen om ter roodst het licht verschalken willen je moet ze door het venster in een kille zomer rillen zien…

nu verlies ik mijn zijn in kille woorden die we huilend aan de einder hoorden om te versmelten met ons enig zijn waarmee ik woordenloos in de tijd verdwijn…

In gedachten reis ik verder door de laatste uren van het jaar waarom zijn die gedragen loodjes zo verdomd, verdomde zwaar korte dagen zullen lengen kille nachten huilen mee elke ochtend zal licht brengen soms haat ik die zo geliefde zee vele stappen die ooit verzanden in verdriet maar ook in de lach woorden die in handen landen…

Ik kruip onder dekens van dagen die niet meer te verteren zijn.…

De kille nacht zwelt open tot een kersverse dag Een blije dag, waarop veel kan en mag? Surprises, ik houd ervan en ze kleuren het bestaan Gepaste reacties en me niet meer laten gaan. Dat vroegere onbezonnen leven, ik zou het niet meer willen Ik deed vaak bot, was onverschillig, heb mensen laten gillen!…

Toen de zon door de bomen scheen zuchtte ik om wat er kwam, die dag Ik dacht aan haar; aan het kille steen waaronder dadelijk haar lichaam lag Wijl de herinnering even verdween loerde heimelijk reeds mijn realiteit Elke dag alleen.…

zacht zong wind de eerste ochtendgeuren van de vroege bloeiers in het gras dat nat van dauw zich nog moeizaam aan het oprichten was in de kille ochtendkou je lachte om de eigenwijze cirkels die je voeten altijd schreven op de pas geschapen dagen in je ogen glinsterden de kleuren die de eerste zonnestralen door hun lichtbreking…

de zon wekt warm de kille duisternis die gehoorzaam doet wat hem bevolen wordt en trekt zijn donkere gloed al schuivend terug alsof gordijnen opengaan toont zich het landschap in vroege vrolijkheid waarmee de dag begint in zachte stilte en met ongestoord geluid van blije vogels die elkaar begroeten voorbijgaan in hun doelloos vliegen als echte…

Langzaam ontrukt de dag zich aan de nacht. En in de hof, die ogenschijnlijk was verlaten, onthult de dageraad een troep soldaten, verlangend naar het einde van de wacht. Hun silhouetten in het vroege ochtendlicht – dat dra het kille duister zal verteren – mogen nog even de historie domineren.…

waar muren zich terugtrekken in grijs de ijzig koude dag zijn sporen nalaat, in de patrijspoort van een kokerblik staat een snik zich in te houden nochtans kruipt de kille pijn van niet meer onder mensen zijn door merg en been waar gaat dit heen?…