Alle inzendingen over klaasje OR ethel portnoy

Hij allerijlt naar Albert Heijn en bonust zich naar binnen; hij gruttert op vertrouwd terrein, gelooft reclamezinnen. De honger lekkert in zijn mond: heeft snel wat snabbels nodig; zo hollebollegijst hij rond, geen ding is overbodig. Hij winkelt laat, hij winkelt vroeg; geboeid aan winkel-keten. De consumens krijgt nooit genoeg van eten…

als ik een poes was dan lag ik nu te spinnen dan liep ik nu niet in een plas maar lag ik lekker binnen nu sjouw ik af en aan met was met bed- en ander linnen als ik een poes was dan lag ik nu te spinnen ik maai het gras verjaag de spinnen maar wil de zon beminnen languit op een terras als ik een poes was dan lag ik nu te spinnen…

blije smoelen kind’ren joelen door elkaar rondjes draaien zwieren zwaaien niets is raar lachen zingen dansen springen in het rond op je handen voeten landen op de grond de omgeving in beweging door de wind geest van vrijheid feest van blijheid voor een kind…

Haar ronde lichaam glanst: verleid’lijk; zwart; geduldig zit ze in haar hoek te wachten, totdat een man passeert en haar ontwaart, want dan ontwaken er geheime krachten. Met een façade van verlegenheid lijkt zij voor hem geen enkele bedreiging; zij spint al zachtjes van genegenheid, vertederd door zijn mannelijke hijging. Lokt hem dan nader…

gestroomlijnd drijven op dragend water de kust bereiken en aanspoelen op het strand het luie lijf koesteren in het zachte zand tijdloos wachten op vloed op wassend water in warme stromen steeds dieper verdwijnen in voedend water ademloos overleven stilte in een wereld onder water verborgen bodem van bestaan…

Denkend aan Holland, zie ik een weiland; en daarenboven een zonwarme gloed. Vee staat te grazen, mensen verbazen zich over leven dat leven ontmoet. Verder dan tuinen vind je de duinen, waar een jong meisje heel zacht wordt bemind. Denkend aan Holland, bied ik geen weerstand, wil enkel wezen zo blij als dat kind.…

doe je ogen dicht een pluisje is zo licht het zweeft en geeft zich over het wiegt en vliegt steeds hoger op de adem van de wind gaat het waaien laat je zaaien op de adem van de wind ga maar kind…

Ik ben - nog meer dan van strand en van golvenzee, waar ik al zolang on- stuimig van houd – helemaal weg van de avondzonsondergang, met al zijn warmte van geel en van goud.…

dezelfde zachte zee azuur en zilvergroen waar zonlicht deinend meebeweegt mijn oog zich in ontroering leegt herinnert mij aan toen…

Wij kijken omhoog naar de lucht en wachten op hemels bevel; zo ver voorbij ‘s werelds gerucht verschijnen wij steeds op appel. Met vleugels verlangend naar vlucht, door wind en langs wolken pastel; wij kijken omhoog naar de lucht en wachten op hemels bevel. En boven klinkt zachtjes een zucht, van God die verlangt naar herstel: een schietgebed…

ik zit hier aan de waterkant me echt niet te vervelen mijn lange rok kreukt in het gras maar dat kan mij niet schelen waar geen geluid meer wordt gehoord wat kan er mooier wezen dan daar te zijn en ongestoord een heerlijk boek te lezen…

toppen zwiepen in de regen knoppen kopzwaar op hun steel heel de bloemenzee bewogen sluit de blinden van je ogen ruik nog eens het malse gras groen zoals het gister was…

De zee is onweerstaanbaar, ik schop mijn schoenen uit; ontdoe mij van mijn kleren bij bruisend stormgeluid. De drang is onbedwingbaar, naar zee die ik bemin; geen koude kan mij weren, ik ren de branding in. Het treffen onontkoombaar, ik gooi me in de strijd; reeds word ik weggezogen, zodat ik onderglijd. De golven onverslaanbaar,…

die blauwe pijn haar ogen vol met tranen haar zielsverlangen was het samenzijn met jou kon jij wat doen aan al haar domme wanen zij droomde van beschutting tegen kou daar waar zij ging moest jij haar laten gaan jij peilde naar jezelf de diepte van haar pijn wist alles van haar kille eenzaam zijn zij troost zichzelf omdat jij warmen…

droomde al een eeuwigheid komen zou hij op zijn tijd ik verlangde naar zijn stem wachten deed ik slechts op hem dwaalde zwervend en verward met een heimwee in mijn hart waar dan ook ver weg van huis zoekend naar een veilig thuis sinds de hoop hem heeft onthuld en verlangen werd vervuld zal ik nooit meer eenzaam zijn ‘k ben van hem en…

het leven draagt me op haar rug van ‘s morgens heen tot ’s avonds terug langs zilveren rivieren door dalen over bergen hoog verschijnt onder de regenboog voorbij de populieren de jonge aarde fris en groen de ranke rozen vermiljoen en roze gladiolen de zonnebloemen in het goud het koren waar een iris blauwt en purperen violen de lelies…

ik lig in de tuin waar ik elke dag liep ik lig in de tuin waar ik elke dag sliep onder de lariks of pal in de zon het liefst was ik buiten zolang het maar kon ik hield zo van slapen ja dat was mijn lust en onder de struiken daar kwam ik tot rust achter de hosta en juist naast de roos een zonnige plek die ik dikwijls verkoos ik…

dat ik dit nou niet eerder heb gedaan: een ode schrijven aan mijn lieve moeder voor mij had zij toch immers altijd tijd of ik een lieverd was ofwel een loeder als kleutertje of in de puberteit zij leerde mij hetgeen ik echt moest weten ze zorgde en ze raakte mij niet kwijt als ik de weg naar huis eens was vergeten is zij altijd naar mij…

mijn kind mijn kind ik ben zo trots op alles wat je zelf al kan mijn kind mijn kind ik huil met jou om alles wat je overkwam mijn kind mijn kind wat heb ik vaak van jouw plezier genoten mijn kind mijn kind spelenderwijs liep je in zeven sloten mijn kind mijn kind soms ben ik bang hoe gaat het met je morgen mijn kind mijn…

ik heb mijn vloot verbrand; wat leugen en geen waarheid was mijn verse wonden spoelen schoon in deze zoute plas het tij tilt mij zeewaardig…

hoe zacht groeit stevig vlees tot lust de vrucht die gretig lippen kust hoe zuigt een mond die open sluit de nectar van het vloeiend fruit…

mijn hart tikt sneller dan de tijd door mondig opgewonden zinnen en ademloos opnieuw beginnen ben ik het ritme even kwijt…

je sterke lijf is zachter dan ik dacht je vingers vaardig in oneindig strelen nog speelt er ’s morgens na dit zoete delen rondom jouw mond een glimlach van de nacht…

hij ziet in haar het onbeschreven blad en laat de regels vrij en vloeiend rijmen door vingertop beheerste woordenschat graveert in haar zijn warme hartsgeheimen…

in golvend stromen uitgevloeid trek jij je traag terug wijl zout op zand verzadigd strand stil na-ebt op haar rug nog rust de kust der dromen tot zij weer samen komen…

een meisje speelt temidden van het koren de middag golft van warme zonneschijn zij duimt zichzelf in slaap en wordt herboren met op haar arm het lachende konijn zij streelt het zachtjes langs de lange oren en vraagt zich af of dit een droom kan zijn ze zwijgt omdat geen mens haar hier kan horen dan op haar arm het lachende konijn met knuffelen…

woorden die ik aarzel neer te schrijven omdat ik nu nog over leven zoek dat jonge takken buigzaam zijn en veiligheid van hogerhand dàt liever dan mijn onmacht geen blad verbied ik dat het valt móet aanzien hoe de tijd zich rijpt huiver duikt mij dieper in mijn kraag…

Een windvlaag veegt de blaadjes door de straat, geeft zon een baan door vrij gevallen takken; ontbloot de nerven in de stam die staat vanouds tussen de wandelende hakken. Ik slenter dromend, kramen schreeuwen luid, het zachte licht doet onderhuids verwarmen; ik laat me - met een visje onderuit - maar door het ritselen der herfst omarmen.…

gaan en komen hier en daar vloeien over in elkaar…

beuken branden geel oranje tooien zich met vuur en vlam lege handen beven van m’n koude lichaam guur en klam herfstgloed wil je mij verwarmen? neem me even in je armen! wie mij in omhelzing nam was de zon die binnenkwam…