Alle inzendingen over neige

een en al narigheid voor oude meesters die neigen tot sterven zijn al hun tijd kwijt om op film hun vroege werken onder druk van de erven mogelijk twijfelachtige vlakken tot volstrekt eigen te merken blijft hun herinnering vaag zij voorzien met verse streken wat nog aan voorraad onder ze is voor handel en kunstgeschiedenis van een…

De kopjes in hun teder neigen zo passend bij die tere klanken, drukken louter ware liefde uit. Genegenheid verdient geen zwijgen, maar zangen om daarvoor te danken in jubelende tonen, vaak en luid.…

nog even dan spreken mijn ogen nog niet in staat tot rusten te neigen ze staart mij immers aan zou ze mij mogen met mij willen slapen gaan ze zal zeker ruiken naar late herfstrozen en haar borsten willen een lentebloesem tonen het zijn mijn lippen die naar tederheid dorsten, kon ze maar in mij wonen zo draagt mijn grijs…

jij droomt nu in mijn open veld van bomen en struiken zo heb je mij verteld en ogen geopend als luiken naar het verlichte donker waar de grond nog voelt als draagbaar van gras het laat je voelen zo de mens is bedoeld daar waar rust doet zwijgen en stiltes naar je neigen bind ik de ruimte aan sterrenpaden; een brug naar jouw gedachten…

Ik voel uw hoofd naar mij geneigd, - zal 't míjne neigen? Uw aangezicht is vreemdlijk stil in 't schemer-leven... Ik zie het laatste dag-geril in de avond-dreven. - Is dit een einde of een begin?... Uw handen glanzen; uw blik is als violen in verslenste kransen... - - Ach, is ons lijf voor eéuwig moe, en onze zinnen?...…

Ik voel uw hoofd naar mij geneigd, – zal ’t míjne neigen? Uw aangezicht is vreemdlijk stil in ’t schemer-leven... Ik zie het laatste dag-geril in de avond-dreven. – Is dit een einde of een begin?... Uw handen glanzen; uw blik is als violen in verslenste kransen... – – Ach, is ons lijf voor ééuwig moe, en onze zinnen?...…

Klaarmaken voor de receptie Alles moet pico bello zijn Denk aan je promotie Schoenen opgewreven, veters strak En dan: de veter rechts zegt knak De breuk zit middenin Schiet op zegt m’n vrouw In feestkledij We moeten scoren HIJ is er bij Dan maar een knoop De auto in en weg Met het glas in de hand Babbelend met deze en gene Neigen hoofden…

Wij neigen naar meer, naar hoger, naar veel. Ik wil het hebben en niet slechts een deel. Wij bouwen onze tankers. Onze mammoeten zijn groot. De raketten zijn onovertroffen, Leggen de Melkweg bloot. Mensen reizen door de ruimte, sneller dan de tijd; Breken door de grenzen van hun eigen realiteit.…

Ik neig naar diefstal van jouw liefde, maar deze zakkenrollerij sta ik uit eigen hogerhand niet toe. Dus stap ik uit te Y en kom te voet weer thuis bij de werkelijke liefste die ik vrij, die bijna winter is en ondanks alle weemoed sneeuw zal worden.…

andermaal wanneer ik mijn liefde in den vreemden sus zelfs klanken kwamen in overvloed naar buiten waar een hobo mijn stem vertederd liet horen mijn handen gebruikten met een trage vingerbeweging het verborgen koor met lentefluiten * hier ben ik weer met woorden, mij zo eigen waarin mijn hart klopt en dromen naar verbeelding neigen…

het voelt als voor het laatst in al haar broosheid nog eenmaal haar stem voor de stilte spreekt Gisteren mijn zoon van vijf huilt bij stef bos want na de dood komen we elkaar nooit meer tegen ik beloof het hij gelooft me op mijn blauwe ogen die neigen naar groen En jij en ik wentelen in onze wrede dans van verlangen en vrijheid…

heb zien spreken breekt de ruimte en huilt het gemis diep gedrenkt in de plooi van mijn schouder, ik zou het vluchten moeten staken doch het ruisen van de vrije val langs alles wat beneveld staat te schuimen is de kurk die me vangt in het geweten monumentale twijfelingen, gecorrodeerd door tij en onrust hebben de taken verdeeld en neigen…

ben ik stuurloos en recalcitrant ken ik maat noch gebod en neig ik, niet voor het eerst, naar gore misantropie. Wat is ze gul, ze schenkt me tijd en ruimte. Tijd is een oceaan, ruimte een vehikel voor de man die begeren wil. Komt terug dan gaan we op de knieën en aanbidden zij aan zij tot de goden van matiging en beheersing.…

tulpfestijn Paars gewaad trompetgeschal der roodgemutste schutterij Kerkuil laat de witte sneeuwklok Galmen over groen tapijt De nacht klinkt anders in de lente Wil een visioen verkonden Schuchtervroege weidevogels Licht seizoen in bloemenbonte Ranke takken dunne twijgen Al die prille bloeibeloften Doen mijn geest naar vroeger neigen…

Natuurrampen apart in bijlagen vermeld, werkkampen, gespecificeerd, neigen naar diskwalificatie, militaire missies prominent meegeteld.…

laat mij maar een hard hoofd hebben het is anders te vlug van een ander het krult er van de softe neigingen meer en meer trekt er een lange adem door het besef komt van opzij aan de kant waar het begint te neigen en het gezicht krijgt van een mens die aan zichzelf doet mijn vingers reiken tot in de andere zijn vel en het knabbelt…

kommer en kwel, meestal vrijgekomen, vanaf de hoge naar de lage kant, waar geur en hypokratie hun stinkende stempel drukken op de aangeboren afvalkuilen, waarmee overdaad stand houdt tot aan de marmeren zuilen van de door paal en perk gesterkte zwijgen, tot in de weggeworpen kudden van verloren dromen mij tot een onpasselijkheid laat neigen…

wetering zweeft een vlechtwerk van donkere nachtresten vermengd met frisse dagdromen dwars door het zinloze draaiboek van het nieuwe etmaal In die verwarrende werkelijkheid verschijnt ze in de jonge dageraad sluimerend in het prilste van de dag ze slaat ademloos gade zonder uithalen of grootse gebaren spreekt fluisterend woorden die tot neigen…

de plastieken stoelen van de halte neigen naar de slappe gestalten die ze vandaag onbedachtzaam bezaten de hitte zakt en wat overblijft een zweem van zweet en lege ronde kartonnen weke doosjes van lopend ijs gesmolten room en wespen en lome wachters zwijgend als op scheep naar lang vergeten oorden of naar van waarheen ze kwamen…

ze droomde een pasje vooruit armen geheven haar lach in kortrokkig bewegen pasje weer terug het neigen van rug openen van handen ondeugende tong speels tussen tanden ze gilde haar angst in een spastische boog tonen te hoog toen haar stem oversloeg en haar adem vervloog geboorte voorbij uit het deinen van water, de zucht en…

vertel niet de woorden verder die ik zwijg het zijn vermiste gedachten van toen zij zwerven alsmaar van voelen naar doen wil ze in gezouten vocht openbaren waartoe ik zo nu en dan of eigenlijk toch wel dikwijls naar neig om een verlichte schaduw alsnog met speeksel te verklaren ik zou van de berk met gewillige ranken de geaarde wortels…

Ik fluister het frêle ochtendlicht dat op je slapend lichaam neerdaalt Met vrije geest laveer je tussen dromen door Binnenin voelt alles als vloeibaar of kneedbaar Als een witte duif zweef je langs de verdichte lucht van het ondenkbare Intussen dek ik je toe door liefde aan lijf te binden uit een andere wereld Ik neig naar jou…

je radio dat kale frame alleen wat lampen en verlichte zenderschaal Tombe la neige van Adamo dat ene paar dure schoenen dat je van die oude zwetser had gekregen ik ging met je naar je katholieke kerk dankte God als het orgel de einddreun inzette jong en stom was ik al dertig jaar ben je dood maar dat verdomde merk Moët & Chandon brengt…

Beken ruisen immervoort, En de schone rozen Neigen 't kopke over boord, Spiegelen zich en blozen. Jeugd en liefde wandelen stil Hand in hand en dromen; 't Vogelijn bouwt, naar lust en gril, 't Nestje in de bomen. Kom, de liefde wacht naar u, Blijf niet langer binnen; Kom, de liefde lacht naar u, Zing van 't zoete minnen.…

moeten verlaten Om liever met andere hersenen Geneeskunde te gaan studeren, Immers de toekomst moet ook financieel Zeker worden gesteld; Dokter ben ik nu, die zich met Grote inzet staande houdt Om andere mensen overeind te kunnen houden, En alleen nog in momenten van totale apathie - Door de overbeladenheid van mijn werkdag - Neig…

Ze neigen bevreemd naar elkander ’t naïeve margrietenhoofd: dàt hadden ze van de mensen toch nooit geloofd. Nu staan ze zonder vragen, een bleke sterrenstoet, een goedheid zonder woorden, te bloeien aan mijn voet.…

Ik vraag me wel eens af of ik nog verander dingen anders zal zien dan ik nu doe Of ik beter zal worden meer neigen naar 'goed' Zal het pessimisme van de mensen op mij neerslaan mijn onrust vellen in een slag, zodat ik hopeloos toe kan kijken wat onrecht wel niet mag?…

Nu ik gestaag een hogere leeftijd heb bereikt in mijn stoel uitkijk over het talud en zwijg neig een projectiel te gaan worden voor een moment weet ik ook dat ik beter een schuur kan zijn. Een plaats waar opslag een plek heeft al mijn goede bedoelingen te bewaren, inspanningen voor goede dingen te sparen.…

Thans is het uur dat schaduwen neigen, En de avond, als een teder lied, Om huize’ en zielen zacht komt zijgen, En moede durend, stil vervliet In de open schoot van ’t schemer-zwijgen… Thans is in al de zielen vreê, En dank-gebed in al de huizen; En zelfs wie wránge dagen leê Voelt in zijn wezen kalmte suizen Als een slaap-zware zomer-zee……

Over de laatste wens moest ik beter zwijgen: ook een dichter kan tot bijgeloof neigen.…