Alle inzendingen over splinters van tijd

Hersens gespietst op splinters van het verleden, vergroeit tot darm Fundamentalist! Als boom vermomd verbergt hij zich in het uitgestrekte woud Terrorist! 2008. Custor…

ik vinger ijs op hete huid en smelt in samenzijn pegelde zo lang in korte dagen dat de zon mijn zwaarte niet kon dragen brak voordat je kwam jij zoog druppels van verlangen uit het vorstelijke hangen de splinters heb ik bij elkaar geraapt en in ontdooien jou tot vrouw gemaakt…

van de bloempjes en de bijtjes steek jij mij nog het meest jouw angel zit mij in het hart als een splinter in het oog dat tot tranen toe bewogen mij doet balken als een ezel die blij is met het hout een huisje bouwt een bedje spreidt en wacht tussen de warme lakens vergetelheid... als jij mijn Julia zou zijn dan was ik er geweest.…

het gebroken hart lag in duizend stukken op de drempel waar het zo even nog overliep van haar had hij signalen als paardenbloemen in de wind geblazen verblind door zonnestralen die zijn blik hadden vertroebeld maandenlang had het geluk geregend waar hij door werd overspoeld nu lag het daar in splinters en drong de bittere…

Vandaag is de vogellucht een loos gerucht Hun gekrijs om spijs verbluft Zij hebben voornamen Zij onthouden gezichten Hun lawaai is vervormd tot lied Zij weten immers niet dat een immens netwerk de planeet omspant om mensen en vogels te vangen en splinters meteoriet Men herkent in de zwerm de raaf Hij verft zijn haar met bloed…

Want zie hoe vol met hoop de kleurloze tijd ook al duurt het, deze keer maar voor even de nieuwe belofte dat zo ijzig mooi op mijn raam is verschenen. Beloften doen wat ze doen, keren om of blijven in gebreke maar beloven hoe dan ook altijd hoop te zullen geven.…

Want zie hoe vol met hoop de kleurloze tijd ook al duurt het deze keer maar voor even, de nieuwe belofte dat zo ijzig mooi op mijn raam is verschenen. Beloften doen wat ze doen, keren om of blijven in gebreke maar beloven hoe dan ook altijd hoop te zullen geven.…

Even is het leuk maar dan zie je er niks meer van Er zit een kleine splinter vast hierin mijn hart Ik durf niet weg te gaan Te dankbaar voor wat ik had Ik wil je niet teleurstellen ook al doet Dat mij pijn Ik wil dat je luister Luistert met je hart Je gevoelens die ik voel zijn ze er nog wel?…

Er was gras gegroeid Over dat heilloze Dat maanden, wie Weet al jaren niet Lag weg te rotten In wat we de bermkant Van het leven noemen - Kunststof die eeuwen Liggen kan zonder Ooit in zichzelf op Te lossen - door gras Overgroeid en aan het oog Onttrokken alsof het niet Meer bestaat - wij weten Wel beter, ' t is juist De…

diep onder de korst is een schok verwekt platen drukken elkaar op tot splinters en scherven de golf plant zich verder in een ring die uitdijt in rimpels er wellen pluimen op die ploffen in een krater alles wat leeg was moet terug vol zoals de holtes in kalk de mijnschacht die verzakt een gedrilde speurhond klimt over puin hij…

Splinter in het lampgeel van de kamer. Tussen haar en daar een web van stemmen dat haar stopt. Als een dolle bal. ------------------------------------- uit: 'Pritt.stift.lippe', 2004…

Wij slaan splinters in de ogen van ons eigen vergezicht en verliezen het vermogen om te zien wat ons verlicht in elkanders nachtvizieren maakt het duister ons kijkdicht elke poging tot plezieren stuit op negatief bericht wij spiegelen de blinde vlek die alleen de ander ziet verstoten naar de zere plek van ons valse levenslied.…

Kijk ik neer op je lichaam tussen lelies in gebed dan zie ik tekens in je gelaat gegrift die ik niet kan wissen. Hoor nu mijn liefde die naar adem snakt nu je vragen verstomd je ogen blind zijn van het kijken naar mij. Ik leg stilte aan je zij blijf je met mijn taal nabij om je te vrijwaren voor het vergeten want je lichaam vergaat…

Het raam versplintert barstens tot de randen Ik sta versteend en voel opnieuw de splinters branden.…

De draaimolen draait te kleine rondjes Er is een zandbak maar geen zand Van de speelgoedhuisjes is de ruimte Binnenin erg aan de magere kant Zie je die wip daar in ’t midden Da’s een plank met splinters En die scheefgezakte schommels daar ...Staan zo al drie winters De toegangsprijs is niettemin behoorlijk Maar al jaren koop ik kaartjes…

Zo eenvoudig als een waterdruppel, zo helder als een splinter berkenhout, Omdat het veulen geduldig en voorzichtig uit het paard valt en kan staan, De vis als een metalen traan ontluikt en kan vliegen, de mens after all Moeizaam leert zwijgen en wegzijn tussen zijn gewapend steenslag, Zo eenvoudig, zo helder is het niet wat ik overhoud…

Ik kan niet meer teruggaan naar waar ik ooit was Om de geest van de tijd in het heden te breken. De ketting is onfeilbaar maar doorzichtig als glas De schimmen in mijn hersens zijn waarheid gebleken. ----------------------------------- uit: "Door droogdronken dromen"…

al wat slaat is waanzin van wild om zich heen schoppen het leven en ik lig niet eens op de steen van hardvochtigheid ik wou er me duchtig de kop splijten maar tussen het oog en de lippen ligt de boutade die de ruggegraat abseilt het verwordt me tot een doorn in het oog van de tijd die ik nog heb had ik liever nog even het echte de adamsappel…

mijn mantel sleept de stilte mee in slordig zwart, meebuigend op de rand van je nagel ik heb de dag niet gehoord en de nacht wijzigt niets ook niet de dubbele huid mijn woorden te kort het vlees te rauw om te dragen op je borst jij vreet je vol met splinters en wormen uit mijn mond die me hongerloos tot zwijgen brengen ik…

Stil zit ik hier te wachten verkoop relikwieen onder een stolp een splinter van het kruis van Christus zal je leed verzachten Voetstappen in gips afgegoten van zijn laatste gang de berg op herinneren ons aan het gewicht waarmee hij leefde onverdroten Laatst zag ik hem nog lopen hij bekeek de dingen van de andere kant wenkte mij dat ik…

Het is niet te koud voor Jan Splinter, de groei is eigenlijk niet gestopt. Bij het snoeien van hoge bomen wordt veel rottigheid geconstateerd. Maar de rivieren blijven stromen, niets bevroren, geen tij gekeerd. Alles stroomt nog in één richting wanneer houdt dat nu eens op?…

Je kunt ook met je knoesten en je splinters in de haard worden gegooid. Je bent wat vlugger weg, maar zoveel warmte gaf je nooit. Ik steek mijn handen naar je uit.…

Hier verspilt het geen woorden hij die op zich liet wachten bracht glazen wijn aan haar lippen verandert de maan in kauwgombal laat passie in de duisternis glippen simpel de lach gescheurd de vrije val twijfellijn trekt zich wurgend vast ongewild breken kristallen tranen de kamer valt uiteen met leegte splinters als gedachtesneden weerkaatsten…

miljarden trilharen plakt aan het glazen plafond wat jij doet met gebroken nagels ingescheurd tot op het bot met hetzelfde effect harpoenen van weerhaken voorzien je noemt cactus dus de naalden prikken in de huid zou willen dat ik zonder je kan de zon komt op, de maan gaat onder in jouw naam, uit mijn vlees trek ik met een pincet elke splinter…

al het werkelijke dat ik je gaf is geworden tot overbodigheid en nu ik mezelf kleed met gedempte wind, de uren van herfst overhoop haal verliest elk geluid een naam mijn naam die als een afgewezen groet tussen houten lippen hangt verzwakt door de duizend splinters van huiverige gezichten ik val, onzichtbaar, uit dit geheel…

De tijd vliegt.…

Bijna de vraag om binnen te komen die de splinter van de avond werd maar uiteindelijk de hamer werd die mij op de vingers tikte. Bijna een kus die te lang duurde maar mooi werd afgerond en zich te deftig voordeed; ik heb haar nooit meer gezien...…

was hij oersterk reeën schuurden vaak hun vacht aan de bast van deze pracht een kanjer van een zilverberk maar hij moest het zwaar bekopen stond voor velen in de weg de kettingzaag werd in zijn stam gezet zo triestig kan het bomenleven lopen zo, het dode hout is wat er rest enkele zwammen proberen te overleven tevens wat gekraak, rotte splinters…

ik hak het hout zie de spaanders vallen als jaren in getallen en het deert mij niet de gave blokken stapel ik heel trouw tot voorraad als het wintert splinters aanmaak voor de schouw zij smeulen tot een vuur als ik hen aanblaas hun vlam verdrijft de kou uit het vroege uur de jaarringen verdwijnen geven zo hun zomer vrij…

en de woorden me ontploffen Her en der en hard en veel en knapperig met splinters…