Alle inzendingen over we spraken niet

Ach, sprak jij ook op woensdag maar je zondagtaal sprak jij op zondag maar geen wartaal dan waren we vast nog samen. In ieder geval langer dan dat ene vermaledijde kwartaal.…

ik heb namen opgevangen en met stilte gerespecteerd, hun klanken zijn op sterren neergelegd de zwarte lijnen rond een scherp symbool beschrijven nu wat wreedheid zegt daar schijnen ze in weerwil van verdwijnen door een koude hand is er een mond die werkelijke vrede ziet? in de adem van verdriet ruist elke naam opnieuw het zijn…

ik zag de hand voelde vingers maar het echte contact ontbrak de band om mijn maag werd steeds strakker in een vreemd ervaren zelfs de tijd tikte traag in wachtende seconden door verdichte lucht een vage zucht met de laatst gemompelde woorden brak het moment in nieuw ontwaken zijn er geen vragen heb mij afgewend de dood sprak…

Zijn spraak stelde hem voortdurend in gebreke Lezen, Jeronimo dacht dat hij het kon maar elke tekst wemelde van de voetangels en klemmen. Hij startte goedgemutst maar in zijn mond regeerde een duiveltje.…

Zijn woorden, " pleur op " zullen net zolang gehoord worden, als de verhalen van: minder minder van Geert. Toch is pleuritus niet te onderschatten, want hij schijnt niet te bevatten dat ie ons allemaal op de kant schuift.…

jong en fris reizen met tijd maken plaats voor oud en wijs niet getreurd want ieder op beurt maakt wel kennis met verdwenen jeugd herinneringen lachen en zullen niet sterven want het levensverhaal wordt fris en jeugdig...wel verder verteld!…

kunnen we nog vrijen en ik sloeg een pannenkoek in mijn kabeljauwskelder nog eentje meer natuurlijk keek ze me vreemd aan de interesse in haar ogen te voelen, ergens heel hoog tussen mijn jeukende schoenen de rest van de avond werd met geen servet gedept er was sprake van geen sprake al vertellen de buren nog steeds straffe stoten over…

kunnen we nog vrijen en ik sloeg een pannenkoek in mijn kabeljauwskelder nog eentje meer natuurlijk keek ze me vreemd aan de interesse in haar ogen te voelen, ergens heel hoog tussen mijn jeukende schoenen de rest van de avond werd met geen servet gedept er was sprake van geen sprake al vertellen de buren nog steeds straffe stoten over…

Toch hebben we meesters zonder tal. Dat weten we veelal niet, omdat je ze niet ziet. Ze blijven op de achtergrond, houden ons stiekem gezond. Toch zou het beter voor ons zijn te beseffen dat ze er zijn. Ons hartje klopt van vroeg tot laat. Houdt over ons de wacht, want...…

Het regent tranen, het oerwoud brand, en op het strand, ligt het teloorgegane. Het oerwoud brand, eeuwenoud, het moet verdwijnen, welvaart, vlakke lijnen verschijnen, voor meer en misverstand. En aan het strand, beuken de oliegolven, ’t land wordt bedolven, door de vooruitgang overmand. Het regent tranen, over het teloorgegane…

Toen Kieft in Auschwitz rondliep deze week Sprak hem een fan aan: "Hé Wim, kom eens mee Dan maken we een kiek bij de entree" Hij doelde op dat bord, naar later bleek Maar Kieft sprak: “Sodemieter een eind op” Gelukkig; hij gebruikt nog steeds zijn kop…

Er waren woorden die je sprak maar geen mens die ze verstond Er waren gebaren die je maakte maar geen mens die ze begreep Er waren zoveel dingen die onbeslist zijn gebleven dat we allemaal beduusd zijn, verwonderd omdat niemand iets begreep: Van de woorden die je sprak, de gebaren die je maakte daardoor is alles onbeslist gebleven…

Zij sprak: het nadeel van ouder worden is, dat je tijd op aarde steeds korter wordt, het voordeel van ouder worden is; dat we alles wel zo'n beetje meegemaakt en gezien hebben! Hij sprak: ik zie de voor- en nadelen eveneens, maar kan niet lang genoeg op aarde verkeren om het mee te maken, want het is altijd te kort!…

Je hoeft niet veel te hebben om de zon te zien: alleen maar goede ogen en een bril misschien maar weet dat toch de diepste dingen gratis zijn en dat ze soms ook groeien dwars doorheen de pijn. Dus maak je zorgen maar niet al te groot en wees tevreden met het dagelijkse brood.…

ik droeg ze allemaal op handen één voor één zij glansden, toen haar glimlach straalde in de breedte van de dag het mag – er zijn - zei ze en ik ik boog en sloot haar woorden in mijn hart samen waren we samen groeiden we en samen lieten we de tijd vol kostbaarheid voortdurend rond de tafel gaan “zo waait de wind” sprak ik haar…

soms kucht ie nog en ruik ik weer van nelle de weduwe diepgaand spraken we nooit nu spreekt hij onverstaanbaar…

In het boek van je gezicht heb ik je stemming gelezen de uitdrukking van je ogen hebben mij daarop gewezen Is er iets met je gebeurd kun je vertellen wat er is moet ik zoeken bij mezelf of zit ik dan compleet mis Je gezicht heeft gesproken maar ik kon het niet verstaan wel ben ik nu aan het twijfelen of ik soms iets fout heb gedaan…

er zou sprake kunnen zijn van doodgewoon wat sprake al dan niet terzake…

Als men mijn afkomst aan mijn spraak ontdekt Dan is dat immers in mijn oog een doorn. Maar raadt men toch waar of ik ben geboor'n En wijt men dit dan aan het dialect Dan wordt men woede dadelijk gewekt En die kan groot zijn, mijn Martinitoorn. ---------------------------------- uit: 'De tweede ronde', 2005.…

bomen een der eersten die ik in de Maashorst heb ontwaard mijn laatste foto heb ik voor hem bewaard is ’t niet een schoonheid, die opeens tevoorschijn is gekomen de natuur lijkt echter wat in de war, nietwaar nu al paddenstoelen vraag ik mij vervolgens verwonderd af het is pas begin augustus dat ik ze waarneem, vandaar overigens lijkt er sprake…

het is mooi gweest neem alles niet te serieus soms te klein soms op de schouder van een reus mag het pad bepalen dat wij soms elkaar weerzien lach dan om wat oude verhalen en proost dan nemen we er een er stuk tien…

“ALLES GOED” Is een gevleugelde uitspraak van hem Zo hoor ik hem al jaren antwoorden Nu hij de 70 jaren aantikt Wens ik dat ‘het goede’ vooral vleugels mag blijven houden Maar “alles”, dat is om de Goden te verzoeken Dus als niet “alles goed” gaat Weet dan mijn aardse te vinden VAN HARTE GEFELICITEERD Van je geaarde gevleugelde…

laten wij ze voor altijd blijven noemen de namen van hen wiens levens abrupt, werden afgekapt het lezen van gaat met horten en stoten men schiet vol, even maar soms voegt iemand iets toe: ‘mijn moeder’ of ‘broer’ zij dragen nog altijd de littekens van deze geschiedenis mee in hun hart…

Maar wat we niet kunnen krijgen, dus onbereikbaar is, is zinloos om over te piekeren, sprak zei: en ik antwoordde: Je hebt gelijk: Ze zei: je moet egoïstisch worden en ik zei: Je hebt gelijk. Dus ik kijk naar wat ik heb en niet naar het onbereikbare.…

Gestaag waren De woorden die We met elkaar Spraken verdampt, Warmte onttrekkend Aan de lucht waarin Ze waren uitgesproken, En lag alleen De stilte nog Tussen ons in…

ze stond op uit oude woorden en sprak naakt en werd gewassen zoals zij leerde van haar moeder voor niets krijgen we dag en nacht maar zelf moeten we water halen om ons te wassen, opdat de dood mooi in het leven kan groeien…

Tongval verschillend Klankbord van zacht naar hard Ongeacht accenten verenigd in spraak Nederland en Vlaanderen letterlijk verbonden want we zijn bondgenoten in taal…

We verliezen heel wat " geliefden" om ons heen, ik vraag me wel eens af Waarheen? Doodstil, liggend in een kist, een laatste blik, 'k wou da'k wist, hoe de dood tegen te houden. Maar dat lukt dus niet, en zo heb je bij verlies door doodgaan, emmers vol alleen maar verdriet.…

De opkomende zon verdwijnt langzaam uit mijn hoofd Een dagelijkse portie rampzalig nieuws staat op het menu Mijn lege kladblok loopt een blokje om, half verdoofd De uitlaat van een rechtsprekende meester is verstopt Door een trillende neushaar achter een enorme olifant In de bergen naast een beek tijdens een safari gefopt Oftewel een Franse…

nu, rijs op en sterf waardig klonk het, wijl we gezellig zaten De dood vatte mij bij mijn hand sprak, eigenlijk zijn we al laat en Ik breng jou naar de andere kant om je in ‘t eindloos neer te laten…