Alle inzendingen over OR verdriet OR droevig lied

een vage klank wat losse tonen op een rij nog net geen melodie maar in herhalen vormt zich langzaam het refrein dat de basis van een lied zal zijn ritmisch vormen zinnen strofen dragen het gevoel in klank naar boven het is mijn lied over de liefde maar muziek en woorden zijn uit verdriet geboren…

En als ook dat niet kan, dan maar een droevig lied Zo van « het is november en het giet zo troosteloos en grijs en alle dag gelijk. » Helaas, dat is mij niet gegeven, het is allang gedaan. Rest mij dan toch, de lente zelf waardoor ik zachtjes fluit, maar ook het beeld van het verzonken land en droefenis, gedeeld, van wat niet is.…

Had ik niet het lied dan had ik niet het ritme en niet de eindeloze deining van de tekst in mijn hoofd De melodie neemt me mee op golven van klanken Hij draagt zo de woorden op verre vleugels van gevoel Een lied van de wind Lied van onze dromen Een lied van de angst en voor altijd de spijt Lied van gaan en van komen van toch weer…

Hoe droevig is dit stil verdriet want hier op aarde ben je niet in de hemel geniet jij zoete spijzen tussen armoedzaaiers en dode wijzen wat fijn dat je toch nog aan me denkt en mij deze mooie kerstkaart schenkt ik zal in vrede deze dagen vieren met dank aan mensen en aan dieren hoe blij ben ik dat ik dit lees te lang was ik een eenzame…

de meeste van ons zijn droevig maar niemand laat dat zien ze leven in de schaduw van het leven was ik ook droevig, misschien?…

Heel 't dorp zou mij zoeken Met klemmend verdriet; Maar zij, voor wie ik stierf, Zij komt toch niet.…

het lied van de vreugde zo vergeet ik... mijn verdriet!…

In mijn hart draag ik een geheim diep verscholen van binnen ik wil het uitschreeuwen maar weet me te bezinnen. Ik speel dan een spel met de mensen het is alleen mijn mond die lacht maar mijn hart huilt zijn tranen ik heb van mezelf teveel verwacht. Het diep verborgen geheim dat ik met niemand kan delen het maakt me verdrietiger dan…

De radicalisering neemt toe, overal. Waar moet ik het zoeken? In boeken of in hoeken? De radicalisering neemt toe, overal. Waar moet ik het zoeken? In kleurboeken of in smakelijke koeken? De torpedoman roept mij in donkere stegen. Op zijn rug draagt hij een haaievin. Ik durf me niet aan hem te tonen. Ik ben een wigwam in dit leven, ik tel…

het zingend lied blijft in de stilte hangen bij de grote ruimte van geschreven gezangen die men in de wereld klinken ziet tegen de lome luchten van vervuld verdriet…

ik voel het groen in jouw zonnig lied ik ruik de klanken van je nieuw verdriet je wilt wel spreken maar je durft niet goed iets houd je tegen je ontbreekt wat moed om het mij te zeggen: ik hou van jou…alleen het groen ging leven en het verdriet… verdween!…

in een droevig vogellied…

Net nu verliezen gladiolen hun frisheid onder weeë pijn, droevig lied, afscheidsvlagen van violen, slopen een nostalgische brug tot een ravijn. De overkant een illusie, zo verloren zonder balsem valt het gordijn.…

Hoe stil is stil En waarom hoor ik stilte De stilte huilt Zijn eigen lied De stilte zwijgt Maar toch kan ik dit horen Hoe stil is stil De stilte hoort verdriet…

dwarrelend betoog van dansende bladeren geelbruine kleur hun stervensbeeld waar het lied der bomen tot klaagzang vergaan door striemende regen verdriet behelst in tijden van leegte die eenzame nachten waar dagen heersen in duisternis zal het lied van de merel op stormen gedragen in de stilte erna de winter bekoren…

Twee donkerbruine hondenogen, keken mij heel droevig aan. Het is alsof ze wilde vragen: "Is het tijd voor mij te gaan?" Verdrietig moest ik dit beamen, drukte hem zachtjes aan mijn hart. Het liefste ging ik met hem samen, deze weg vol pijn en smart. Heel veel dank voor al je liefde, heel veel dank voor al je trouw.…

edel paard je laatste missie was een en al droevigheid een woedende mensenmassa dit ten spijt jij bent nu een echte politieheld nu vast op reis naar een eeuwig helder groen grasveld jouw begeleidster is enorm verdrietig maar weet jij was haar trouwe vriend leef vreedzaam verder wetend dat wij dierenvrienden vinden…

waar is het lied was het gestorven voor het werd geschreven muren hebben oren kennen het verdriet rond schaduwramen roepen om de zon het vergulde licht als verwantschap de klemmende deur wacht gelaten op een openheid een rookwolk krult gaat langzaam op zwervend door de tijd * Vrij bij het gedicht: “Het nooit gezongen lied…

Diep ontroerd en gevangen in een web van onrust zoek ik tevergeefs naar de zin van het bestaan Een klank, een trilling een traan van verdriet openbaar mij de ware weg en ik zing mijn lied…

Vanmorgen word ik Wakker in een vers Woorden die zichzelf Bezingen in het Allermooiste lied Geen pijn, geen verdriet Zo maar uit de Hemel neergedaald Nog nooit zo veel Vreugde uit een vers gehaald Zo maar zondag…

Ik schrijf voor jullie een lied over de bomen over de wolken de hemel en de zee het schemeren in wazige vertes een lied van schoonheid dat klinken zal voor twee ik schrijf mezelf een lied om treurnis te verdrijven om te gedenken aan hoe het vroeger was hoewel verdriet er altijd wel zal blijven klink ik op jullie en hef daarbij het glas ik…

, opgetild in grote eenzaamheid en verdriet het zelfde lied van troost en kracht, geen naam is er zoeter , is de honing van de Hemel Koning voor ons hart, het zelfde lied, sterven kan het niet er ruist langs de wolken een lieflijke Naam, de Eenige, de enige grond van ons bestaan…

Wennen, nee dat kan ik niet Dek de tafel, als altijd Barstensvol verdriet 'k ben je kwijt. Tranen over m'n wangen Wanneer ik je bord zie staan Stervensvol verlangen 'k wilde met je meegaan. Je bestek leg ik naast 't mijne Zodat ik je als 't ware voel Binnen 't bereik van 't mijne Snap je wat ik bedoel?…

Verdriet zo intens, verdient echt geen mens!…

De zon schijnt Maar ik voel zwart Iedereen lacht Maar ik word getart Getart Door verdriet Langs buiten Zie je het niet Het is mijn masker Ik zoek de kracht Ik lig ervan wakker In de nacht De nacht Duurt lang Het zoeken naar woorden maakt me bang Ik zoek licht Tevergeefs Want vanbinnen Zit ik dicht…

Papa Ik wil zo graag met je praten Maar je bent er niet Over de kleine dingen des levens Leuke anekdotes Over jouw kleindochter, Jouw lieve deugniet Over hoezeer we je missen Hoe je in alles bij ons bent Over ons verdriet Over de schone dingen Je zou al glimlachend knikken En zwijgend genieten Ik weet dat je ons op de een of andere…

Als het verdriet te diep is Als de tranen niet meer komen Dan denk ik in mezelf, De tijd heeft de pijn doen intomen Maar niets is minder waar Ik lig te woelen, En kan geen slaap vatten Net daarin sluipt het gevaar Als de eerste vogels ontwaken En de onmacht is aan het kolken Als de ochtendzon schijnt over de daken Dan zoek ik jou in…

De dagen worden lichter maar ik word zwart het is hier donker koud en bar Ik werd gekatapulteerd naar het verleden het is terug dof hier in het heden Ik wil er uit maar zit zo vast het zit op slot het is een last Ik wil wel huilen maar het komt er niet uit alles is locked het zit onder mijn huid Het zijn emoties die het daglicht…

mijn hart dwaalt tussen rivieren van verdriet stroomt door een dwaalhof van tranen weent een eindeloos lied fluistert een harteloos geheim verzwijgt een pijn, niet vergeten mijn hart dat is mijn verleden…

Zij spiegelt zich in een meer van verstilde tranen voor de allerlaatste keer en de echo van een oud verdriet weerklinkt in haar verloren lied daar danst zij... over het water haast zonder gewicht van vroeger naar later en van het donker naar het licht...…