Alle inzendingen over SCHEMER OR LEVENSKRACHT

Sinds mensenheugenis symboliseert de fallus: vruchtbaarheid en levenskracht. Baudet’s roman, die net is uitgebracht, beschrijft een exemplaar dat inspireert. Ik klink op Thierry's held en zijn baguette als ik mijn broodmes in het stokbrood zet.…

Vroege viooltjes bloeien koud, overhuiven een platte hommel. Bij oma 's graf zijn sporen van hazen, vogels en kleindochtertjes. Zachtoranje rook verlaat langzaam de fabriek. Avondrust nadert.…

Veel liefde en levenskracht Heb jij nu al in dit leven gebracht Roosje lief bloei maar fijn Waar je ook mag zijn…

Tonen wil ik alleen nog wie ik ben, want van toneelspelen word ik moe. Toonkunstenaar wil ik worden. Samen vallen en weer opstaan. Dat is wat ik het liefste doe.…

slaperig bolleke, vol in stilleven gehuld levenskracht ontloken, rank slank lenteklokje vol in wit gestoken, en groen gevat, verlok je grijzig grauw verslagen, van blije hoop verguld…

iemand vertrouwt een fles met levenskracht aan het water toe nu rust ze ergens in een ondiep zanderig graf misschien sluimert ze aan een oever of bij een verre zee ze gaat niet ten onder aan verlies of van verdriet wie schittert als jij haar vinden zal…

Want elke dag breekt weer een prille morgen aan spant het hemels laken strak zonder één vouw klimt zonlicht langzaam hoger uit het oosten lijkt de natuur op levenskracht te proosten met helder sprankelende druppels dauw de vogels kwetteren luidkeels een samenzang als vederzachte stralen warmte spreiden bloembladeren zich aarzelend ontplooien…

Waar de geliefden vreemdelingen zijn in oude schaduwen van bittere wonden van nijd en angst is de tijd wat ik wens en niet meer zal vragen als de dood mijn laatste vriend is en alleen een geboren droom mij nog zal laten ontwaken in het licht waarin alles zonder levenskracht bestaat…

Door levenskracht aan te raken lost het denken op en de schaduw van het lichaam verdwijnt Een gedachte is gevormd vraagt om een gebaar een oeverloos woord Het trilt op de wind droogt vleugels in licht wil worden gehoord beluisterd, begrepen en luchtigjes verder gedragen…

Zuurstof voor stikstof zal ons goed bekomen als de bosreuzen levenskracht produceren onder de zon.…

Woorden worden gedragen door de golven van de zee zachtjes fluisteren zij haar naam in tederheid de wind zwelt aan golven worden groter onstuimig zijn zij de koppen vol schuim in het gebulder gaan de woorden verloren dooft haar levenskracht heel langzaam uit…

Lok haar weg van het spooktoneel in de schemer van de coulissen. Schemer wat is dat? Schemer. Heeft mama mij nooit verteld. Draag haar op schouders naar de verte. Verte? Dat had papa wel eens kunnen zeggen. Spring haar los, touw. Draai bogen om haar diepe tonen.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Ergens wacht een melodie zo schoon van kelk en kroon weerspiegeld op een lenteblad een portret van bloeiend vuur en levenskracht een hart van tijd zo teer, zo zacht maar vol van leven vol van pracht in wind en onder sterrenlicht een lofzang op papier gedicht.…

Ik ben de berg ik schilder en vertel probeer het wonder vast te leggen de geheime kracht die alles verbindt als ik de berg schilder ben ik het bos de levensadem ik ben de rots de levenskracht ik ben de sneeuw volkomen rein Ik ben de berg het leven zelf ik voel de verbinding tussen alles wat is en ooit zal zijn er is geen…

Vond ik mijn eerste levenskracht. Heb ik mijn onschuld verloren aan de liefde die nimmer wacht.…

Ik kom en ik ga Ik vervul je laatste wens Ik dans met je omhels en kus je Ik heb je lief en neem je mee daar waar zee en hemel zich scheiden Ik voed je met angst en ontneem je je levenskracht Ik reis met je mee en zorg dat je veilig thuiskomt Geef je over aan mijn duisternis Want ik, Ik ben De Dood...…

De stad verwoest door zware kanonnen en gevallen bommen toont slechts jonge bouwvallen steenbrokken en poedergruis raden aan zich neer te leggen bij deze ellende daarbij wezenloos afwachten ontheemde mensen liggen verslagen neer of lopen wanhopig zoekend heen en terug kijken tussen het puin hopen op troostrijke vondst…

zwaar weegt alle gram allengs in mij afgestort zo drukkend dat dit zijn vol zwarte gaten schiet en al het licht verdwijnt mij rest laatste kracht dankzij voorbije zonnen ik zag ze moedig ondergaan in eigen dagen opgeslokt door hun diepste nacht nog verwerk ik loden grein maar schijn nu eindelijk lang verhoopte supernova trek…

Voor mij... een buigzaam toonbeeld van onverstoorbare Levenskracht.…

kruipen wingerend langs de bast bind me daar in kleuren en geuren kwast zwijg niet langer beeld spreek me aan zinnend tast ik me een weg naar houtskoolzwart je te omranden een streek een pen een woord je gezichten dartelen over elkaar daar in de wortels van de bomen waar woorden verstommen van klare groei en bloei doordrongen in die levenskracht…

De lange levensweg loopt reeds spoedig ten einde is een breed bezadigd zandpad door een tevreden heideveld zacht avondrood geeft de vroege schemer en de paarse struikjes warme gloed van berusting terwijl de eeuwige einder in vaag vragend grijs ligt plots kringelt een kleine dwaalster fel brandend over de grond schenkt dit leven een verrassing…

o goud gele gloed o vurige troost, o blijde hoop voor het verdrietig gemoed laten we in voor en tegenspoed elkaar de hand reiken noch afwijken naar links of rechts in het sneeuwlandschap vol met krakende voetstappen sterk en onverzettelijk als een eik in de morgenzon: en jij daar mooie bedauwde bloem in de knop jouw nieuwe levenskracht…

In Drachten rijdt de jonge meubelmaker trots op een motorfiets door zijn mooie woonplaats opeens maakt een ongeluk een einde aan het leven van bijna negentien jaren zijn bescheiden grafzerk toont de sterke woorden "Veilig in Jezus' armen Veilig aan Jezus' hart" bemoedigt ruim een halve eeuw bezoekers van de begraafplaats kijkt met krachtige…

Nu, tussen schemering en nacht, nu is je tijd gekomen. Nog slechts verleden wat ons wacht, en nooit meer toekomstdromen. Nu, tussen schemering en nacht, rest enkel nog verscheiden. Leg af je angsten en je pijn, je gaat "over" het lijden.…

Diep in mijn hart, vol bloed erin, wordt voortgestuwd wat ik bemin: een levenskracht, zo vol en puur, die staat me bij in het beginuur. Het gaat hard, je zult wel zien: Mijn nieuwe start, mijn nieuw begin…

ik kan de handen niet grijpen van de spoken die langs me drijven op klaarlichte dag zie ik hun lach in het witst van gezicht geen zon kan meer hun ogen doven zij brengen vergeten angsten in mij boven ik wil ze vatten voordat hun tentakels mijn levenskrachten jatten een koude hand heeft zich ontbloot en werpt de handschoen maar…

zij dansen het grijs uit de wereld van bewegen tussen wit en zwart gaan onder en komen op in een niet aflatende vitaliteit en pure levenskracht stoppen is vergaan de ander laten staan in kleur bekennen zonder grijze waan waar kleuren opponeren zal grijs die netjes seponeren omdat er nog tig tinten zijn…

Ik weet ze geel en rood en wit en zoveel andere kleuren; ze kunnen naar het sterven geuren maar er is méér dan dit: er is het beeld van levenskracht, van hoop en van vertrouwen; durf naar chrysanten schouwen en vrees niet voor de nacht.…