Alle inzendingen over Zwijgend OR bomen

Het vloog van boom naar boom, van tak naar tak. Ongewoon mak en vrij. Het maakte ons stil en een soort van blij.…

We liepen door een landschap met heide en jeneverbessen een landschap zo oud als de wereld zelf zo moest het ooit begonnen zijn zo moest het gebleven zijn zo moest het zijn zo als nu we keken naar de jeneverbessen ze stonden daar duister en zwijgend zwijgend over het verdwijnen…

als je zwijgend kijkt alleen maar kijkt zie je soms zoveel meer en anders als je zwijgend denkt alleen maar denkt denk je soms zoveel meer en anders als je zwijgt alleen maar zwijgt begrijp je soms zoveel meer en anders…

Kaal en in een strak gelid langs eeuwenoude oprijlanen in uniformen fijn van snit staan ze melaats, oude platanen De torenschaduw bedekt hun naakt gebroken takken, ongespalkt de vrieskou heeft hun hart geraakt met rijp de kruinen witgekalkt Een zwijgende stoet van trieste bomen staat roerloos onder het klokgeluid het goddelijk spel, niet…

beminnen tussen glurende heksen met onderkinnen wil ik mijn betoog aan jou verliezen door voor een andere deugd te kiezen, maar soms plant je bomen in zonnestilte…

De boom houdt zich behoedzaam stil, Dat niet het minste takgetril 't Kristallen kunstwerk breke, De klank zelfs van mijn schreden wil Zich in de sneeuw versteken. De grond is wit, de nevel wit, Wat zwijgend toverland is dit? Wat hemel loop ik onder? Ik vouw de handen en aanbid Dit grootse, stille wonder.…

De hoge hemel kijkt zwijgend toe naar hoe ik hier zit te zwoegen over alles wat ik ooit zocht en vond Wel oud maar nog niet moe van de dingen die ze me ooit vroegen ze maken samen de cirkel rond.…

Van jaar tot jaar, klimaatverandering en seizoenen worden doorgeworsteld met heel veel energie en een uitzonderlijke moed Zonder tegenslag of nare gebeurtenissen zal je deze strijd niet verliezen O lieve boom vol wijsheid, een fascinatie, inspiratie en meditatie, telkens weer.…

Vol bewondering en verwondering kijk ik al vroeg in de morgen hoe jij als een reus lijkt uit te rekken met jouw reusachtige, gespierde takken waarop de vogels bekken, snavelen onder elkaar en poetsen hun verenkleed voor de komende vluchten in pastel dageraadlucht. Voel tegelijk het geritsel van bladeren die op het ritme van de seizoenen en het…

verbleken er geen ster meer blinkt in de nacht De scherpe kanten van het leven moeilijker te dragen niets meer het leed verzacht Als alles donker om je heen blijft het leven je te zwaar Geef dan nooit de moed op er staat altijd iemand voor je klaar Iemand met open armen die naar je luisteren wil En als je niet wil praten jou omarmt zwijgend…

De eerste beelden keren terug je kledingstukken klimmen omhoog het vroegste licht omgekeerd valt alles om je lijf je broekje, je rokje je T-shirt, je panty’s komen naar je terug als omgedraaid begin maar het is anders aan de overzijde van deze nacht: langzaam, niet traag, rituelen, beweging de melancholie houdt je schouders…

zijn hand zal schrijven wat zijn hart wil zeggen maar zijn mond blijft zwijgen over wat zijn ogen zien haar hart zal weten wat zijn mond wil zeggen maar haar oren blijven doof voor wat zijn ogen schreeuwen…

soms als ik andere letteren zie chronologisch gerangschikt tot hedendaags gewaardeerde poëzie realiseer ik me mijn grens ijzeren wilskracht delft het onderspit verlamt zelfs het schrijfvermogen elke zin die dan nog mijn pen verlaat resulteert in een niet passend slap aftreksel van dichterlijke kunst verzen zonder ramend inzicht als…

aangeraakt ben ik door Hem de stilte, die ik omarm om naar Hem te luisteren zwijgend in Zijn aanwezigheid te komen om Hem te eren dit moment, zo'n bijzonderheid God, leer mij zwijgen als U wilt spreken dan zal de Geest ruimte krijgen om te komen als een warme deken zegen zal neerdalen wanneer ik voor U kniel de grootste prijs, die je kunt…

Gezwegen, naast je in het bed, zag ik op je slapen, het bewijs van het kloppen van je bloed, een oceaan van gloed, waar eb en vloed tot elkaar komen, om de hemel op te rapen in je dromen, om in je adem samen te vloeien, in een tijd die niet bestaat en op kousenvoeten verder gaat,vermomd zich met de uitgeworpen kleren op de achtergrond,…

Het grazige verzuurd door de aanzwellende zomer onder romige luchten zwenken zwaluwen door de geopende gordijnen van het uitrustende voorjaar De wind geeft gul een geluid aan alles wat stemloos leeft niets blijft zonder ontdekking Al mijn vragen verwaaien – zonder beantwoord te zijn – in het overvolle landschap terwijl het een uitnodigende…

Zwijgend in zijn onverstoorbare belofte niet te veranderen wat niet om een verandering vraagt. Of te antwoorden met tijdloze wensen die altijd terugkeren als de maan en de sterren dichtbij lijken in hun onverstoorde schoonheid.…

ik hoor sinds kort de klokken niet meer luiden ze zijn voorgoed het zwijgen opgelegd des zondags was ik zo eraan gehecht nu hoor ik stilte stille tranen huilen verward besef ik dat dit kerk'lijk kwijnen ook veroorzaakt is door mij, de mijnen…

In diepe stilte krijgt jouw zwijgen zoete klank rond het eiland van jouw emoties zwemmen dronken zinnen misschien lukt het vanavond om een brief te schrijven zodra de fles leeg is uit het woordenboek dat je mij stuurde vallen letters in de zee ik rol het landschap op in papieren gedachten beschrijf ik een wereld achter glas…

zwijgend moment dat in rust de aarde vindt gij koestert hoop terwijl het leien dak het water beregent met schellen vol vreemde tonen hoezeer het lijden wordt bemind in de vrucht van het bestaan maakt de dood schetsen en graveert de lijnen in onze hand mijn stoel mijn liefste ons bed maar ook de tafel die ons scheidt is van hout ontbonden…

weer wordt het graf geopend luiden klokken hun herinnering de geur van oorlog ruikt naar vroeger met sporen angst erin de zwijgende minuten waren uren voor een kind niet uitgesproken woorden bundelden saamhorigheid in menig vaderlands gezin maar de betrokkenheid wordt langzaam sleets na generaties van herdenken is het doden wel geweest…

Bed bad brood Lang genoeg gekloot Brood bed bad Pamperen zijn we zat Bad brood bed Je wordt nú uitgezet…

Vaak wanneer ik mij verplicht in het alleen zijn te peinzen vrees ik weer de eenzaamheid die in mijn jeugd zo voelbaar was ik betreed dan regels der heimwee denk weer aan dingen in geloof van eigen ongelijk ik bemerk weer die innerlijke pijn onwetend in nieuwsgierigheid. Ik schraap alle hoop bijeen voor een beminnelijke rol in minder…

Ik leg mijn hand In die van jou, Mens die met stomheid Geslagen is, het hoofd Vol onrustige gedachten En ontelbaar vele woorden - En niet één die de uitweg Weet naar je mond, je stem Die zelfs niet de zachtste Klank weet voort te brengen, Ik laat mijn hand In die van jou, En lees zonder taal Al jouw ongesproken woorden…

Het dromen begint angstaanjagend in een verborgen wereld waar zwijgende vogels de hemellucht verkennen terwijl je eenzaam uit jouw schaduw stapt niets meer over van de glorie en het geluk stilte neemt je mee naar nieuw dieptes waar het de heimwee is die nu dicteert in de nachtelijke uren van verdriet en wanhoop.…

bedachtzaam baadt ze in het kleurloze water deze zacht vloeiende taal ontsloten noch beschreven de onvoltooide woorden van een niet gerijpte taal badend in het bad van vloeibare onwetendheid behoedzaam wachten tot het daglicht draaglijk is en ik word bewogen voorbij het zwijgend wit…

Wie wat wil zeggen heeft winter nodig kale takken zonder blad Spoor van vogels niet hun fluiten water ongenaakbaar hard en glad Wie dat wil heeft in zijn ogen iets gespaard dat kijken heet Wie dat kan weet in zijn zwijgen wat hij zegt het best bewaard ------------------------------------------------------ uit: 'Achter de rug…

Soms heb je geen woorden is er elders te veel onverwerkt verdriet, spant men witte olifanten voor wagens ziet men onnadenkend domweg realiteit niet. Gaan de dagen daar rond en rond en rond, zijn oude zaken aan voorhoofden af te lezen waar niets anders is dan deze zeurende pijn zonder kansen dat het daar ooit anders zal zijn. Wat is onvermogen…

spreken is zilver zwijgen is goud monden die durven worden stilzwijgend geëerd of gesnoerd door smoelen die handen doen praten handelen verkeerd spreken moet mogen boze tongen aan gebonden handen kunnen niets meer niets dan tevergeefs wachten op zwijgen de volgende keer…

Zwijgend vermeed zij het zilver terwijl de woorden zich ophoopten tot onbereikbare zinnen vol gouden druppels die verdampten in een zilte zon Slechts de dromen spraken in geuren soms in kleuren Zwijgend wachtte zij in eindeloze stilte op onbereikbaar goud…