Alle inzendingen over bedaren

soms uren, soms dagenlang wacht ik om de stilte te bereiken en al die tijd schuiven wolken over mijn vingers naar de zoutmond van de zee ik tracht haar woorden te begrijpen hoe ze kruipen en kolken over mijn lichaam stormen tot bedaren willen brengen maanstromend, innerlijk…

zou de bekend scheldende politicus ooit nog tot bedaren komen mooi zou dit zijn eten benoemen als vreten niet beschaafd niet fijn mannen zodanig gefilmd graag nu een prettige ommekeer respect krijgen zozeer wat vinden u allen van houten speelgoed bouwen voor de gevluchte kinderen nou wellicht zegt dan dat mopperende…

De wind waait lustig door je haren, mijn hart komt maar niet tot bedaren. We lopen alsmaar door, voet na voet, samen onze toekomst tegemoet.....…

En niemand begreep Waarom ik hield van deze Kleine, kwetsbare, in zich Zelf gekeerde en slecht Geklede man En niemand voelde de Kracht waarmee de aarde In beweging werd gebracht De wortels die als dwazen Tekeer gingen En niemand wist van de Snaren, die hij had doen Trillen, maar ook weer Koelbloedig tot bedaren Had gebracht En…

Een gat graaf ik in de aarde dan kom ik tot bedaren niet om te zijn of te beminnen het verzet alleen mijn zinnen de stenen keer ik om en om leg ze op elkander zonder reden stapel ze ergens anders weer op om ze weer te keren,andersom.…

het zuur zal bedaren. Vergeet het, denk aan de zon, De maan, de aarde.…

Het is mooi dat helmgras op de duinen als het door de dag heen verkleurt van groen naar blauw om kwart voor zeven begint de vloed al te bedaren de dageraad te dagen, alsook de dauw en lijkt ook de samenspraak van scholeksters over de zandbanken het meest op Mozart, in zijn vroege jaren.…

De avond wankelde om mij heen ik praatte en liep uiteen viel om mijn eigen as en wist hoe ver het was Blauw en groen waren de kleuren ik ging door kamers en deuren plots zag ik mij voor een spiegel staan rechtlopend ben ik weggegaan Zo kwam ik tot bedaren er was een trap zelfs de laatste stap Lukte en ik ging voorbij pilaren die nuchter…

het zijn de gezichten die je steeds weer ziet, ze kijken min of meer voorbij het jouwe glimlacht voordat je ’t weet met soms een afgemeten groet die roet in ’t eten gooit, je bent er lang niet altijd op bedacht iedere stoel bewaart zijn zitting voor een welkome gast tast toe en bedaar bewaar de restjes voor de armoe van het laatste…

Hoe komt wie vliegt ooit tot bedaren, en wie niet vliegt ooit van zijn plaats?…

letters zweven voorbij op zoek naar een plek in woorden gevoelens woelen in mij die nooit bij me hoorden al de letters nu op een rij vormen plots wat we ooit waren weer jij en ik samen wij en het juiste gevoel wordt opnieuw geboren kruipt weer omhoog in mij een woeste zee te woest voor woorden komt gelukkig langzaam tot bedaren met…

ik lees de wind die stormt in de regen die vlaagt met hagel als ondeugend kind ik wil stilte zien in dwarrelende sneeuw zachte vlokken die mij rust geven misschien ik ben haar moe in eeuwigdurend langs gaan wil weer vertrouwde lucht de veranderingen langzaam laat me mezelf nu zijn bedaar, ga liggen en rust uit je wispelturigheid…

tijd is het eeuwig aanwezige water waarin wij een poos mogen zwemmen tot we naar de kant worden geroepen door onze ouders om naar huis te gaan en het water wacht op hen die ons opvolgen zij zullen opnieuw komen en hun dromen dromen het water spettert klettert en zal weer bedaren is weer wie ze is en altijd zijn wij het weer…

weggezonden Ik zou in staat zijn om te doden Een woesteling vervuld van wreken Zou razend met een dolkmes steken Lak hebbende aan Gods geboden Om door het lint te gaan, volkomen Temidden van die consternatie Zou ik iets wonderlijks ervaren Iets van begrip zou mij doorstromen Een engelenstem, een affirmatie Licht, Liefde, een doordacht bedaren…

vallen de sterren bij nacht ter buit schijnt de maan echt buiten zinnen schreeuwt de zon het brandend uit beweegt tussen de hemel en aarde veroorzaakt springvloed in de zee draait zo om normen en waarden trekt iedere planeet met zich mee de regenboog spant haar snaren het wezen dat het nog niet bevat meteorietenstorm niet te bedaren…

ze zag hoe schaamte de lakens bedekte met een bleke blos alsof haar buik nooit zou baren en enkel prooi werd van de zwartste nacht al wat ze kon zien, de woorden te klein, werd wind en vreemd uitgespreid zonder bedaren en op het harde gras, waar geen mens meer keek, brak elke maan in het schommelen, stil de zonde bevroor in het boomzwijgen…

Een vriendelijk antwoord doet woede bedaren Krenkende woorden wakkeren juist toorn aan Waardoor nieuwe conflicten kunnen ontstaan Het is beter de goede contacten te bewaren.…

Woesteling kom tot bedaren in onze branding van de zee breek de golven van gevaren gewaarschuwd tellen wij voor twee onderduikend in de stromen van onze wilde waterval voor geen meter in te tomen zijn wij het beste paard van stal laat ons voortaan reddend zwemmen in alle poelen van verderf liefdesleven zonder klemmen jij bent de rust…

kan jij me vertellen wanneer tijd zijn adem inhoudt en dan wegvliegt als een meeuw boven zee het water niet tot bedaren komt omdat jij onherroepelijk in poëzie verdwijnt en dat uit de keel van golven het ruisen zich verzet tegen de laaggewassen maan eenzamer dan ooit kan jij me vertellen bij wie ik nog kan schuilen nu alleen jouw woorden…

warmte in blikken vingers die schikken in elkaar draaien handen die aaien en van vandaag even schrikken haar uit je ogen speels zijn de vlagen die lokken verleidelijk langs je hoofd laten jagen beteugel mijn storm ik zal bedaren boei met je liefde mijn handen en kus de gevaren tot we de tijden vergeten niet meer weten…

ik heb niet omgekeken ben niet weggerend alleen de sleutel afgegeven met mijn voet tussen de deur geklemd heb je aangekeken je ontweek mijn blik zocht iets zonder het te weten grote ogen zagen schrik je mocht je mij verklaren ik maakte nu wat tijd haast leek te bedaren je aarzelde was even heel dichtbij ik heb me toch niet…

raas maar storm en blaas door haren gier maar, zoals ik gieren wil laat het binnenin-mij dan bedaren maak mij warm daar waar 't is kil... maak mijn lamme benen krachtig lopen wil ik en heel ver laat de zee zijn voor mij prachtig tot ik zie de avondster…

Treurend oog, zing uw spijtzangen en voer de bezieling van uw gaan terug over de wegen van uw verlangen, over de wateren van uw tranen, en laat u door uw moed bedaren.…

ik steek narcissen in je haar en blauwedruif je kuifje je tulpt rood je mond het groen streelt zacht je vormen rond in het samen wiegen op een zoele lentewind gaan we de winter eindelijk bedriegen ik krokus jou in pril ontplooien mijn warmte zal de sneeuw ontdooien kleur met mij het voorjaar in winters wit komt tot bedaren…

Ik hoor al gezang van Katharen, Ik zag al voor mij Montsegur En niets kon mij bedaren - Ik streefde naar mijn waarheidsuur. En ik heb wel iets gevonden, Maar het blijft bij de Tafelronde.…

In de stilte na stormen Fluistert wind je naam Spoelt regen weg mijn zorgen Vond ik reden van bestaan ontwakende zon jij lacht in de morgen laat mijn wereld stralen elke nieuwe dag jij werd licht in mijn donkerste dagen schonk rust in mijn onrust bracht storm tot bedaren verjaag de wolken die mij omknellen doorbreek de twijfels…

dat hij speelde wat vlaagde en de tijd vertraagde in de luwte van toen had met hem te doen omdat hij zich stuurloos liet gaan duikend in de laatste waan wilde de wereld zien zijn krachten meten zonder ankers en limieten alles vergeten liet zijn macht tot orkaankracht vieren maar verzoop in gezwollen rivieren kon hem niet bedaren…

Zal ik spreken nu zwijgen adem uit de stilte knijpt en longen jagend zwellen voor wat schone lucht bedaar het valt wel mee gewoon niet meer aan denken kan het geweten dit geheim wel blijven dragen dat ongevraagd bij mij ten laste werd gelegd laat…

zo'n balkenende op z'n gemak van de hak op de tak bij de haard in Beetsterzwaag buiten waait de wind alles komt los ijs breekt met woelige gebaren de gulle lach zonder bedaren zoals bij matthijs met grote tranen z'n dochtertje de hele klas och arme arme woutertje bos verkiezingen al verloren lauswolt gorter zonne-gloren…

ik kijk in de herinnering; je wijst en stilte blijft gezichten slaan die ik het eerst aanraak wanneer het donker wordt overdag en ik het zwijgen niet meer kan bedaren achter ramen en handen op ingehouden buiken zij die het gemis kennen vertellen over gedichten sluiten de nacht, zwart van kleur te groot op wangen, in ogen…