Alle inzendingen over kasteel

en heel even in ons stukje leven we dansten genoten mystiek warmden ons aan de zaal en lakeien in een eeuwenoud slot reverensde de dames in doekjes en blik prefereerde noblesse in koele opschik en je was trés bien niesde en schraapte mijn keel maar jouw koets was al weg naar een volgend va et vient in een verder gelegen kasteel…

Had ik een kasteel aan de Middellandse Zee, ik gaf het aan jou. Won ik enkele miljoenen bij de Staatsloterij, geef me je banknummer. Bezat ik de mooiste jurk op deze aardkloot, trek hem maar aan. Zat de duurste diamant in de palm van mijn hand, trek open, pak aan. Had ik het 06-nummer van George Clooney, schrijf op, bel hem.…

Ik zou mijn leven voor je geven, je bevrijden uit Alcatraz of de Sing Sing, al je vijanden vermorzelen, je kastelen schenken, de duurste juwelen en parfums, je hebt het helemaal mis, want als je iemand kunt vertrouwen, dan ben ik dat en niet het dwaalspoor met de gnomen.…

Onzichtbare handen bouwen luchtkastelen Door bijeen gewaaide wolken op te stapelen tot ongrijpbare torens Majestueuze nevelpaarden draven vooruit de zacht purperen hemelpoorten binnen Trompetten van mist blazen een vervlogen doch koninklijk lied die de muzieknoten van deze melodie sereen laat neerdalen Als een lieflijk zomerbuitje…

na de zoveelste pijnlijke nederlaag geleden Maar je proeft in Spangen de nostalgische sfeer Het Kasteel in melancholie geklonken Het is onweerstaanbaar en eeuwig aan Sparta geschonken De traditie onverslaanbaar Ik wil het altijd horen dat lied Rood-wit gaat nooit verloren…

Rustiek de sfeer van het coulissenland De krenten in het deeg der Twentse weggen De heuvels langs het waterschap der Regge De schoongezoomde stroom door Dinkelland In Twickels erfgoed uit de Middeleeuwen Verbleef Van Heeckeren van Wassenaer, Onder het motto "non mutor mutando" Was hij baron van Delden's landjuwelen. Couleur locale…

daar waar dolende ridders hun zwaarden nog streelden met bloed aan de handen en knapen bogen nog spanden hun leven verpandden aan de trillende snaar zij verspeelden de slag voor zovelen ja ik staar naar de zielen die dolen omdat zij werden bevolen te schieten op lucht de vijand zat ondergronds in hun holen bekeken verloren kastelen…

te bouwen kastelen vol met zand Ik heb getracht te schrijven te schrijven over muziek om de herinnering te laten beklijven de herinnering zo uniek om de taart te proeven de smaak van zoete koek maar de herinnering beklijft niet daarom valt het doek!…

Met mijn luchtig schip van Resten en afval van gisteren Overschrijd ik grenzen Hou gedreven halt bij Gedenkwaardige kastelen Ik neem haar bij de mouw en Wijs haar de kunstige taferelen Maar in mijn nonchalant ongeduld Prikkel ik haar aanstellerige achterdocht ‘Je bent een halve minnaar’, zegt ze Terwijl ze mij in de haren strijkt.…

wachten terwijl je op de stoep van een kasteel staat te dralen langzaam verdraait de bel een geluid uit de gang harde stappen behang gaat aan de kant wasgoed leeft op de kasteelheer in aantocht lawaai...…

Het kasteel Vol licht en de zee die zo blauw is Met de lucht en cipressen Om daar te wonen met die kleuren Al die kleuren en dat moois En jij die daar staat en waarschijnlijk aan iets anders denkt Aan vroeger Met verre ogen Of in je hoofd luistert Naar het concert voor de doden Terwijl ik niets hoor Ik leef om te kijken Naar al dat moois…

Kerst Boom opzetten Veel lichtjes erin Buiten is het donker Het licht zit in onszelf We weten elkaar steeds te vinden Ik ben nu in gedachten bij je Graag wil ik dat jij je dromen waarmaakt Dat je huis jouw kasteel van geluk zal zijn Dat je Kerstdagen het licht geven dat past bij jou…

De koppen wil je niet tellen de tel gauw kwijtgeraakt Je hebt jezelf wijsgemaakt: ze zijn met ......velen Ze willen een stekje met je delen ter grootte van een postzegel waarop je niet met een ander maar met jezelf kunt dansen Een kuil willen graven een kasteel misschien niet voor een ander maar voor zichzelf…

Als in het kasteel van de schone slaapster hangt in alle hoeken een web en tussen de spijlen van het hek een landschap dat sinds honderd jaar verlaten lijkt. De geluiden bevroren aan het gras, de bomen gesneden uit melkglas.…

het gevoel heb eerbied buig opzij voor mij wil me maar niet bekruipen bij glazen paleizen stenen kastelen zoek ik bang steeds achteringangen om onbemerkt binnen te sluipen uit schaduwen in nissen op priëlen zwijgend langs promenades en stoepen behalve als ik hoog nodig moet zuigen en stangen pissen en poepen…

Baron Jean-Maurice Guillaume Van Bach Klust Eght Gheen Reys-Tebrij en freule Marie-Hélène Gertrude Doeterdan Nogh Schepke-SuykerBey, bewoners van kasteel De Pronkerighe Haen, kondigen u met trots de stuitgeboorte aan van hun dochter Aspr..., voor de rest was er geen plaats meer vrij!…

Ze moesten tegen hun zin opnieuw lijden onder de bouwwerkzaamheden en die onrust verschrikkelijke irritatie/ontsteking maar uiteindelijk hebben ze gezegevierd in een nieuw en smetteloos kasteel waarin ze hun seksuele passie volop hebben uitgeleefd wat heet ze doen het nog steeds uitmuntend…

Ver van zijn geliefde kasteel is hij heengegaan, terwijl de kraaien treurige gedichten reciteerden, en hij heimwee had, als laatste poëtische daad direct na zijn dood naar zijn veilige kasteel is gesneld, waar 's avonds de trappen blijven kraken.…

De onschuld is verdwenen slechts lege schappen zijn overgebleven na de rooftocht van realiteit voor mij blijft niets over dan te lopen over rotsen, zand dat ik ooit gebruikte om kastelen mee te bouwen nu is het niets ik kan niet dromen slechts dwalen in lege abstractie waarin ik niet meer weet waar het script is gebleven en niet meer weet…

De zomer ademt alweer haar laatste adem vurig brandt de koperen bol door geen zoektocht meer ontwikkeling in ieder nieuw kasteel zielsverwant in een vlak overvloedig groen land leuk is gewoon plezant en het zand danst net als ieder in dit leven die dit leven leeft een engel geeft.…

kastelen zijn er nog genoeg kerken worden schaars kathedralen zijn alreeds tot monument verklaard mag ik jouw paleisje bouwen en wonen in het straatje van notaris burgemeester en pastoor omdat ik voel dat jij daar hoort maar in de tuin blijf ik de baas daar groeit geen jacuzzi de ontvangsten doe je elders maar hier bloeit natuur…

het luchtruim is ontdooid, de wind werd zichtbaar aan de wand, waterzucht en spataderen ontsieren de oevers van verlaten wensen, de onderhandelingen waren afgesprongen en de vlaggen gestreken tot grondniveau, de fanfare speelde met lijf en leden haar stuk 'Gratis Toegang tot Kasteel en Park' daar hoorde ik voor het eerst de gil van de boterbloemen…

zondagochtend eind september om het kasteel nog dieprood zie ik de rozen stilaan afwaarts gaan zij geuren steeds meer aangeschoten met of zonder naam geraniums blozen onvermoeibaar lila en vaalrood snedig op de vijver hoor ik het gesurf van wilde eenden halfvermolmd schier spant stokoud een houten brug haar rug…

het lijkt nog nacht en het kind weet: ze gaan weer komen de woorden en de schaduwwachters die door de deur naar binnen sluipen een onherstelbare droom vullen met vermommingen en beeld na beeld leugen na eeuwigheid na leugen luid eeuwig in een te klein kasteel van witte lakens, wollen beesten en onderaardse, dichtgestopte…

het zand stuift argeloos tart bruggen en kastelen mondhoeken worden korsten ach, korrels zijn met velen de vloed heeft sporen gewist om voetstappen te vervloeken ik verdwaal in confectietuinen blijf de wildernis zoeken het water draagt zich naar zee mijn schepen verbrand langs geulen en kreken een pot met as in de hand…

de smaak van Ingmar Bergman grimassen verstoren de gang van de wind de eenzaamheid slechts rotsen en dromen scheppen de beelden van de schilder tastbaar het lot vrouwen ontvangen tussen kleffe dijen de webben het gruis van eeuwen de melkende zee de tempel als kasteel stemmen achter de branding verstoren het gaan…

Zomaar een dag schrijven wij luchtkastelen in het zand gewoon omdat het mag deze nieuwe geboren dag schrijven wij kastelen in de lucht zolang wij maar blijven dromen bliven wij geloven alles gaat uiteindelijk open zolang dromers en klaprozen zingen luchtkasteel met zijn gote vlindertuin zijn open Nu…

Wat ochtenddauw doet verfraaien laat spinrag vergeten Zo vergeet men die jong is soms degenen die oud zijn en tot grijs vervagen De ouden van dagen vergeten daarintegen nooit hun reeds vergane gloriedagen toen zij als het frisse ochtenddauw het spinrag tot een kasteel van kristal verfraaiden de zon op hun jonge huid voelden en dachten dat…

zo schots als rots natuurgeweld in handen van een stielman zonder waterpas met treden uit bomen met hun namen onuitspreekbaar hangt de trap uitdagend aan haar muren ankers trede voor trede een eigenzinnig verhaal voor iemand nieuw telkens weer gecharmeerd door de aanblik van een kasteel en niet zozeer het gebrek aan middel en vakmanschap…

ooit was ik de prins op het witte paard die sprookjes uit kon laten komen ook al was het maar in onze dromen jij weet wel dat ik je die illusie nooit heb ontnomen en dus ga ik je vannacht weer zoeken daar in dat kasteel of die verlaten stins en ik zal je vinden en kussen tot het ochtendlicht je ontvoeren naar daarginds daar…