Alle inzendingen over land OR thuis

Ik kwam thuis waar het licht en warm was en dacht ik hoef nergens heen Ik zat voor mijn raam te kijken naar alle bedrijvigheid en dacht, die mensen die nu buiten lopen, zijn blij dat als ze thuis zijn, net als ik.…

Lief en o zo vertrouwd Muzikaal en mooi Jammer dat de tijd om is Ik moet weer naar huis Maar ik kom terug En dan zal ik blijven Mijn waardevol stekkie Dat is mijn thuis © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 07-07-2008…

Is thuis mijn kamer Waar ik speel Is thuis mijn school Waar ik leer Is thuis mijn bed Waar ik slaap Is thuis mijn klas Waar ik lach Is thuis de trein Waar ik lees Is thuis de straat Waar ik loop Is thuis de reis Waar ik zie Is thuis de plek Waar ik woon Heel misschien is thuis wel hier Precies waar ik nu sta…

Bordjes op het plein, naar Berlijn, Parijs, Rome – ja, hier ben ik thuis.…

bewust van het ongewisse fiets ik naar Lisse ik heb lampjes, gevoed door batterijen bij me zie ik het licht, mocht de avond vallen zover is het nog niet zover ga ik ook niet de les van mijn ouders, voor donker thuis…

Thuis is mijn haven, soms dichtbij dan weer ver weg. In alles heeft mijzelf zich voltrokken. De klok die alijd voorloopt, de hond, de kat, de ongestemde vleugel: alles begroet mij met vriendelijkheid.…

als ik met andere ogen ons interieur bekijk en met mijn vingers langs onze spullen strijk, denk ik: er moet iets gebeuren, en 'k heb gelijk geen zin; uiteindelijk is het ook maar exterieur ik doe mijn eigen ogen in.…

Ze sluit de deur laat achter wat eens was de zon glimlacht in haar kamer werpt een schaduw van zijn silhouet op de muur terwijl hij haar In zijn armen sluit eindelijk thuis blikken twee paar ogen hazelbruin door liefde bevangen…

thuis is daar waar liefde de deur opent en rust zich nestelt in een oude stoel waar geluk dwarrelt als gouden stofjes in een zonnebaan en het oude schilderij verlicht waar geuren van lavendel en roos zich vermengen en gastvrij binnen komen door het open raam thuis is daar waar tevredenheid de gordijnen sluit een vrije vertaling…

uit heksenketel ontsnapt,rustig thuiskomen in een toverbos joz.le bruyn haiku 27/01/202…

het huis is een vluchtheuvel waar zelfs gewenning loert het hoofd vol maar vullen niet de lege kamers van boven en hoger niet omdat de vorige een schaduw achterliet mijn wortels mogen hier niet aarden worden nog eens naar elders vervoerd ach, draag ik ze niet al jaren hebben ze ooit vaste grond gekend zo dichter bij het eind probeer ik…

er hurken huizen langs de dijk iets verder richten spitsen torenhoog en blauw, de wolkeloze hemel een skyline tussen toen en nu daken kaatsen terug water reflecteert de grote bocht nog mooier, nu er spiegelramen zacht ontwaken in de intocht van de morgen zorgen dwalen weg wandelen vergaat met uitzicht langs de winkelstraat die noordelijk…

Ik zend mijn geest uit naar moordenaars en dieven, de heilige geest. Ga naar de hemel van wérkelijke liefde voor en van ieder. Val liever dood dan stelen, moorden, overrompelen.…

Hier komen ze thuis, ontluiken, laten in de kamers hun warme nesten. In brooddozen schimmelen de harde korsten met wat ooit choco was. Onder het bed schuilen halve sokkenparen. Hier slakken de uren over de dag. En nachten die zweterig dubbel duren, tobben, die de laatste was ophangen, verlofdagen missen en wijzertikken tellen.…

Waarom meid zo ver gereden, waarom blijven we niet lekker thuis, thuis ben ik ook tevreden, waarom begeven we ons in ’t gedruis. Thuis heb ik het vaak zo fijn, met ons eigen bed en mijn boeken, en ons dagelijkse glaasje wijn, waarom zouden we ‘t elders zoeken.…

Stuk voor stuk, verdwijnen ze, in het niets, stuk voor stuk zwaaien we ze uit naar, het iets! Iedereen vertrekt, een ieder al dan niet geboekt naar een vakantieplek we zwaaien ze uit! Stuk voor stuk, verlaten ze huis en haard om bij te komen van de dagelijkse beslommeringen. We zwaaien ze uit, wensen ze plezier, kijk je wel uit?…

(T)HUIS Nog één keer wil ik gaan bij schemering als het donkert tussen de bomen want ik mag daar niet meer binnen de spleten tussen de muren bewaren gestold de echo's van mijn vroegste uren nog één keer als een onbekende de weg gaan vragen aan de voordeur met vers vernis nog één keer gaan bij schemering als het donkert tussen…

Nog één keer zal ik gaan en van op afstand zien de voordeur met vers vernis oplichtend in een scherf najaarszon en daar achter trendy vitrages de geur van oude muren tussen de spleten de echo's van mijn vroegste jaren de kleurige loper van de trap naar boven die hele perceptie van gemis opgeslagen in het landschap achter mijn ogen.…

Een kudde modder- schapen in de schemering – eindeloze hei.…

Is het verleden niet een land Waaruit we allen emigreerden?…

Zoet land. Land van de Vrijheid. Wie zou er niet willen wonen? Wie zou er zich niet thuis voelen? Ik heb een droom om mensen samen te brengen en daarnaar toe te leiden. Mijn land is van jou. De tafel is gedekt. Er zal vreugde zijn! Er zal gezongen worden om hen die teruggekeerd zijn naar Huis.…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

wanneer ik nu het land bekijk dan vliegen de raven niet meer op alsof ze thuis gekomen zijn verstommen de dagen vertraagt het denken in ijs de herinnering blijft boven een dun sneeuwtapijt verdwalen prille lentekleuren in een verwaterd grijs trekken daar jaargetijden tot een puntig gemis…

zelfs duiven kweken - lentetwijgen brengen naar ’t bloemendode land.…

Och arme Yuri toch! Eventjes pimpelen Dankzij de warmte daar had je vast dorst Door je voortijdige olympiaderoes ben je nu verder voor Rio geschorst :-( © Inge Boulonois…

Waar bomen ‘t maanlicht dekken en hun lover zachtjes laten ruisen Zijn ‘t mijn ogen, die daar lekken ik voel mij hier niet meer thuis en Ik zoek wereldse stilte, al zo lang gelijk gene zijde aan de overkant De stilte van het verheven gezang ‘t vredige van Gods hemelse land Ik zoek het land waarin het vuur met de oceanen vriendschap sluit…

Langzaam vertoeft haar geest door dat verre land vol nevelen eenzaam drijft heimwee haar langs beken met helder water en geuren van frisse ochtenddauw de melancholische klanken weerklinken nog altijd over de heuvels en de groene velden daar waar eens haar thuis was in dat verre verre verleden…

- nu het zo is herinner ik me opeens ten volle dat dit land nooit de mijne was geweest al was het mijn diepste verlangen en ik me gelukkig voelde nu, het zo is…

die lachebek blijft doodgewoon weer zitten: het land naar de knoppen, langzaam verrot. hij lacht, maar bijna alles gaat kapot. ontmoedigd? of zit het volk te pitten? Het pluche, denkt Rutte, zit beter dan thuis we wachten dus verlangend: ga naar huis!…

vannacht zag ik je zwaaien onder de kale bomen bij het kruis vannacht hoorde ik je roepen tegen alle stormen in ver van huis vannacht proefde ik jouw angst op de versgevallen sneeuw zacht geruis vannacht voelde ik mijn tranen in donker land de pijn van nooit meer thuis…